Wiadomość Baldur's Gate 3 - pierwszy gameplay w przyszłym tygodniu

Nad BG3 zaczęli pracować tuż przed premierą D:OS 2. W 2018 r. dołączyli do zespołu scenarzyści z InXile, m.in. Colin McComb, który współtworzył z Chrisem Avellonem Planescape: Torment a później Torment: Tides of Numenera:
https://silvaren-crpg.blogspot.com/2019/11/george-ziets-o-baldurs-gate-iii.html

Swen Vincke raczej sceptycznie wypowiadał się o early accesie BG3. To coś, co muszą jeszcze przemyśleć.

Ja bym powiedział, że Owlcat z Pathfinderem też dał radę, wiadomo, że na początku było cieżko, spora ilość bugów, ale teraz giera daje radę. Jak ktoś nie grał to mocno polecam.

Bethesda posiadają licencji do Fallout i nigdy nie oddają nikomu. Wolą zabić Fallout, by móc zarabiać jak najwięcej.

Dla mnie New Vegas to był prawdziwy Fallout 3. te od Beth to niezłe gry ale jako Fallouty - już gorzej.

Cóż, pozostaje czekać na Fallout Sonora, po świetnym Fallout Nevada na pewno będzie tak samo dobry.

Jakaś ekipa odtwarza Van Buren w Unity. Widać tam nawet część pomysłów, które potem zostały dostosowane w New Vegas, jak np. Joshua Graham. Tama Hoovera również była elementem kluczowym dla fabuły oryginalnego Fallout 3.

No widzisz a mnie np BG 1 urzekł, BG2 zagrywałem ze 3 lata nałogowo, IW dale 2 również, Pillars of Eternity 1 doszedłem do połowy i straciłem chęć, to samo z pierwszym Divinity, drugie Pillarsy to nie mój klimat natomiast Divinity OS2 to dla mnie majstersztyk i właśnie dzięki drugiemu Divinity wierze, że trzeci Baldur to będzie coś

Z tego co piszesz winna może być nostalgia, która po prawie dwóch dekadach maluje nieco inny obraz tych gier niż zapamiętałeś. Jest wielce prawdopodobne, że dziś nie wciągnąłbyś się w Baldury dokładnie tak samo, jak nie wciągnąłeś się w Pillarsy.

Nie twierdzę, że Baldur's Gate III będzie zły. Obawiam się po prostu, że wynudzi mnie tak mocno jak oba Original Sin i w niczym nie będzie przypominał ani klasycznych Baludrów ani gier baludropodobnych. I na pewno inaczej prezentuje się stanowisko takich fanów jak ja, którzy nawet dziś z przyjemnością ogrywają Baldury i nie opierają się wyłącznie na wspomnieniach sprzed prawie dwóch dekad, a tych, co pamiętają tę serię z początku wieku.

Różnica między BG a D:OS tkwi w samych zasadach projektowych. D:OS jest dość liniowe - odwiedzasz lokacje w takiej kolejności, jak życzą sobie developerzy, bo w grze jest level-gating. W obu BG (chociaż w pierwszym znacznie bardziej) miałeś swobodę eksploracji, trudne wyzwania i wysokopoziomowi przeciwnicy motywowali do wytyczania sobie samemu optymalnej ścieżki. Jeśli tylko potrafiłeś, mogłeś przy odrobinie wysiłku zdobyć endgame'owe przedmioty na początku rozgrywki (Ashideena +2, Zguba Pająka +2, Furia Niebios, Cep Bojowy Wieków itd.). Mogłeś wysolować Firkraaga paladynem na dość niskim levelu. Mogłeś w BG wędrować samemu, aby szybciej zdobyć exp i dopiero wtedy powiększyć drużynę o bardziej doświadczonych pomocników. Mogłeś przejść całe BG2 i Tron Bhaala postaciami z 89.000 expa, nie awansując nikogo - bo taktyka i ekwipunek zapewniały przewagę.

Baldury opierały się na metaplanowaniu - gdzie iść w pierwszej kolejności, kogo przyjąć do drużyny i kiedy, aby optymalnie wylevelować ekipę przy największych zadaniach. Planowało się jaki ekwipunek rozdzielisz na poszczególnych bohaterów - nie było randomowego lootu jak w D:OS-ach. Nie było durnej inflacji statystyk na przedmiotach, że co poziom musiałeś skoczyć do sklepu by kupić lepszy ekwipunek jak w Divinity: Original Sin 2, bo inaczej zostawałeś w tyle za pancerzem przeciwników. W BG planowałeś - kiedy i gdzie iść i w jakim celu. Samo metaplanowanie dawało mnóstwo frajdy przy kolejnym podejściu do gry.

Baldury opierały poziom trudności na zróżnicowanych przeciwnikach o słabych i mocnych stronach. Stosowali inne ataki, wymagali twardej kontry na specjalne zagrywki. Walka z Ilithidami była inna niż walka z trollami, umbrowymi kolosami, nieumarłymi czy jeszcze innymi rodzajami stworów. W Original SIn 2 przeciwnicy umieją to samo, bez względu z kim walczysz - każdy atakuje członka drużyny o najniższym w danym momencie pancerzu, każdy stara się zbić pancerz i wbić CC, którym dysponuje, każdy ma jakąś zdolność mobilną - nawet durne krokodyle, które według opisu nie sugerują, aby były magicznymi stworzeniami, a potrafią się teleportować i ogonem lepić kulę z piasku i ciskać nią w drużynę aby ją oślepić. Wrogowie w D:OS różnią się tylko teksturami i zestawem animacji, a jedyne co wymusza zmianę taktyki w D:OS 1&2 to odporności przeciwników, bo nagle czary maga albo jakieś wybuchowe/ogłuszające kombinacje, które sprawdzały się przez cały czas do tej pory, przestają praktycznie zadawać obrażenia i trzeba zmienić repertuar albo skoczyć do kryjówki/statku i zrobić szybki reset postaci pod inny żywioł. I kiedy w każdej walce stosujesz parę tych samych umiejętności, na tych samych cooldownach, a ich użyteczność okresowo zostaje wykluczona, monotonia wkrada się błyskawicznie. Każda walka wygląda tak samo. Kombosy mogą cieszyć przez pierwsze 30 godzin, ale wciąż 50-70 przed graczem i nawet na taktycznym idzie się wynudzić.

To po prostu zupełnie inny design gry. Chcą dodać interakcje z otoczeniem w BG3 - super. Byle zachowali zasady, według których projektowano poprzednie części. Coś, co spotęguje replayability, co pozwoli na metaplanowanie kolejnych rozgrywek, co zachęci do podejmowania wyzwań z wątków pobocznych (nagrody jak Cep Bojowy Wieków, Furia Niebios, Karsomir, Crom Faeyr i inne). Pillars of Eternity 1&2 dostarcza mi tego za każdym razem, a mnogość buildów w tych grach przerasta Baldur's Gate bez problemu. Divinity: Original Sin - czy to część 1 czy 2, to zupełnie inny typ gry. To taki hardkorowy RPG dla casuali, którzy nie wychodzą poza komfort gier AAA od Bethesdy, BioWare i CDP Red i nagle osobom zagrywającym się w takie uproszczone erpegi akcji D:OS wydaje się złożony i hardkorowy, ale to tylko pozory. Mechaniką przypomina raczej hack & slashe (co przedstawiłem tutaj: https://silvaren-crpg.blogspot.com/2019/02/recenzja-divinity-original-sin-enhanced-edition.html). Łatwy i intuicyjny, serwujący sztuczne wyzwania (zasadzki i bossowie mający topową inicjatywę i mnóstwo akcji).

Zagrywałeś się w BG2 nałogowo 3 lata. Ja zagrywam się nałogowo od premiery do dziś. I jeśli Baldur's Gate III będzie przypominał Divinity: Original Sin 1&2, to pewnie na fali popularności D:OS-ów trafi do serca fanów tej serii, a najbardziej zagorzali fani Baldura (i nie mam tu na myśli zabetonowanej społeczności o ograniczonych preferencjach kończących się na BG1 i BG2) będą srogo zawiedzeni.

Mógłbym się praktycznie podpisać pod każdym jednym słowem z Twoich postów. Jedną uwagę tylko mam. Wydaje mi się, że tryb taktyczny w DoSach nie tyle robi grę trudniejszą co raczej jeszcze bardziej monotonną. Na taktycznym już praktycznie co level musimy robić objazd po sklepach, a walki pomimo, że dłuższe to raczej nie stają sie ani trochę trudniejsze. PRzecież cały czas w kółko używamy tych samych skilli. Przez pierwszą połowę gry może i to sprawia jakiś fun, ale potem traci to jakąkolwiek świeżość. Jak myślę, że miałbym zagrać jeszcze raz w DoS 2 to mi słabo, a taki baldur 2 ciągle kusi. Mimo wszystko ciągle się łudzę, że BG3 nie będzie miał największych bolączek DoSów czyli itemizacji i level gatingu. A sama mechanika jeśli dobrze rozumiem ma być oparta na D&D 5 więc może nie wyjdzie z tego wcale kolejny DoS.

Tak po prawdzie to też wolałbym Obsidian niż Larian, ale Belgom daję kredyt zaufania.

Level gating to żaden kompromis. Spróbuj zaraz po przybyciu do Kłody iść na obszary z przeciwnikami mającymi sporo leveli więcej od twoich postaci i znacznie przewyższających cię zadawanymi obrażeniami i posiadanym pancerzem. To nie jest coś, co przeskoczysz sprytem i taktyką, bo póki nie zdrapiesz z nich pancerza, żadne twarde CC w nich nie wejdzie. Jasne, później są cheesy, jak "podłoga to lawa", czy możliwość barykadowania się niezniszczalnymi przedmiotami itd., ale nie zmienia to faktu, że spryt i taktyka jest niczym bez narzędzi w rodzaju przedmiotów na odpowiednio wysokim poziomie, umiejętności aktywnych, które pojawiają się u handlarzy lub możliwe są do wycraftowania dopiero po osiągnięciu odpowiedniego poziomu postaci itp. czy wyższego głównego atrybutu, na którym opiera się cała siła ataków i umiejętności postaci - a cechy też rosną w zasadzie głównie przez levelowanie. Level gating w D:OS-ach wytycza ci liniową kolejność badania obszarów. Losowy łup nie bardzo zachęca też do mocowania się z potężniejszymi przeciwnikami na wczesnym etapie gry, bo nagrody są raczej niepewne.

Piszesz, że czasem trzeba przeczytać notatkę, aby pokonać przeciwnika i podajesz przykład trolla. Wystarczy odpowiednia umiejętność, aby sprawdzić, jakie odporności i talenty mają wrogowie, a przytoczony przez Ciebie przykład podkreśla tylko to, co napisałem - wrogowie różnią się tylko odpornościami, to jedyne co zmusza do zmiany taktyki. Krokodyl to też naciągany przykład, bo skoro wystarczy trawić w żołądku takie rękawice, aby świadomie ich używać z zamierzoną korzyścią, to czemu postać musi je ubierać na dłonie? Równie dobrze pasowałyby do każdego slotu ekwipunku albo można by je było upchać w kieszeni i ugniatać w walce. Smaczek czy nie - przeciwnicy posiadający mobilne zdolności, jak teleportacja, taktyczny odwrót, lot itp. są normą i każdy jakąś posiada, podobnie jak CC. AI jest głupie, atakuje postać o najniższym pancerzu - to sprawia, że nawet talent Szklana Armata działa wbrew intuicji, bo zamiast postaci od zadawanie obrażeń bardziej przydaje się tankom do przyciągania uwagi. Z każdym walczy się tak samo i wszystkie taktyki sprawdzają się tak samo, do momentu aż trafisz na przeciwnika, który na Twoje umiejętności aktywne ma wysoką odporność, przez co zadajesz malutkie obrażenia albo wręcz go leczysz - wtedy i tylko wtedy gra wymusza zmianę taktyki. W D:OS 2 przynajmniej przeciwnicy nieco zmądrzeli, bo w jedynce potrafili przywołane żywiołaki atakować ich elementem, lecząc je :D

Łączenie skillów fizycznych z magicznymi w nowe księgi umiejętności jest fajne. Pozostaje jednak fakt, że wciąż bohater jest ograniczony przez liczbę slotów na aktywne umiejętności, a więc musi awansować i podnosić Pamięć albo wybrać te topowe zagrywki, z których korzysta każdy gracz. Każdy bohater wygląda tak samo. Maksujesz Siłę/Inteligencję/Zwinność - w zależności na jakich umiejętnościach się skupiasz, potem Spryt (jeśli nie przekręcam nazwy tej cechy), bo podbija szansę na kryty i kiedy potrzeba wkładasz punkty w Pamięć dla nowych slotów skillów aktywnych. Porównując jednak dwie postacie skupione na sztukach walki czy np. na piromancji, każda z nich używa praktycznie tych samych umiejętności. Każdy wojownik weźmie taran, wir itp. Są też turbo przydatne skille dla każdej postaci, więc każdy bierze adrenalinę, skrzydła, kamuflaż, odwrót taktyczny, teleportację, reset czasów odnawiania z polimorfii itp. Strasznie to wtórne. W dodatku potęguje monotonię, bo zanim będziesz mógł kreatywnie wykorzystać większość kombinacji, musisz się przeżreć przez pancerz przeciwnika, więc ciśniesz go jakimś burst damage - jeśli nie z broni, to ze skillów, więc spalasz te kilka cooldownów. Każda walka wygląda przez to tak samo.

Wolę bardziej złożone systemy, które wymagają od gracza poznania możliwości własnych postaci i przeciwników, które pozwalają kreować bohaterów na różne sposoby (to zdecydowanie lepiej wypada w Pillarsach niż w Baldurach), które rzucają wyzwania i nagradzają za pokonywanie ich. Pillarsy przykładowo są bardzo złożone od strony matematycznej, sporo w nich losowości - ale tak jest przecież i w D&D. Tyle że Pillarsy podobnie jak dedeki dają mnóstwo narzędzi, by wycisnąć z systemu co się da i zmarginalizować wpływ losowości, gwarantując sobie pełen sukces. D:OS 2 niemal całkowicie pozbawione jest losowości. W tej grze się wszystko zawsze udaje! Tam nie ma ryzyka, nie ma emocji, bo walka zawsze przebiega według schematu. Robi się z tego takie żmudne przeklikiwanie potyczek, bo od gracza wymagana jest tylko intuicja i rozsądek. Nie ma tam głębokich systemów stojących za przebiegiem potyczek. Mnie to zwyczajnie nie jara, a wręcz nudzi.

D&D 5 jest mocno uproszczone względem edycji 3.5 czy chociażby rulesetu Pillarsów, systemu Pathfinder. Mimo to wciąż pozwala na fajne możliwości, ale jak czytam o zapędach Larianów do wciskania swoich house rules do BG 3 i tworzenia gry na fali popularności D:OS-ów, które z Baldurem nic wspólnego nie miały, ciężko zachować optymizm.