Gra SUPERHOT Mind Control Delete | PC

Dodatek to ciekawe przedłużenie podstawki. Niestety piekielnie trudne, zwłaszcza na późniejszych etapach - i na dłuższą metę nudne przez powtarzalność. Podstawka była na 1h, a dodatek jest na 6.

Poruszamy się tutaj po „mapie” i wybieramy sobie „sektory” w których musimy przejść coraz to dłuższe serie poziomów. Odblokowując coraz dalsze sektory mapy dostajemy nowe ulepszenia, które możemy wylosować do użycia w seriach poziomów.
Zazwyczaj wygląda to tak, że przechodzimy 2-3 poziomy, potem mamy 1 z 2 ulepszeń do wyboru (np. silniejszy rzut, szybszy strzał czy uzdrowienie), potem znowu 2-3 poziomy itd. aż do końca serii w danym sektorze – bo wtedy z powrotem tracimy wszystkie ulepszenia. Na danym poziomie musimy zabić kilku przeciwników, bowiem respią się oni w nieskończoność. Zabijesz tylu ilu trzeba, poziom się kończy i przechodzisz do następnego lub wybierasz ulepszenie. I tak aż do końca serii.
Wspomniałem wyżej o uleczeniu – do gry dodano bowiem serduszka życia. Nie jest to jednak wcale ułatwienie, a utrudnienie, bo te 2-4 serduszka muszą nam wystarczyć na całą serię poziomów. Czyli np. na 10 poziomów możecie tylko raz dostać kulkę, bo drugi raz was zabija i musicie powtarzać całą serię od nowa. Brakuje mi tu jakiegoś ułatwienia – ja np. cztery razy przechodziłem jedną serię za każdym razem ginąć w 8 z 10 poziomów. Szkoda, że przy kolejnych porażkach gra nie dawała mi więcej ulepszeń lub nie skracała tej serii do 9, a potem 8 poziomów. Ale jak to się mówi – git gud. Powtarzasz, aż zrobisz.
W grze dodano też przeciwników najeżonych kolcami którzy wybuchają po śmierci i mogą ranić gracza (aczkolwiek nie pamiętam czy to nie było już przypadkiem w podstawce) oraz „wybielonych”, których 5 z 6 części ciała jest nietykalnych i np. tylko lewa ręka jest podatna na trafienie.
Kolejność poziomów w danej serii jest losowa, natomiast ich liczba jest przypisana do sektora – jedne są krótsze, inne dłuższe.
Niestety szybko wychodzi tu wada mechaniki – na otwartych przestrzeniach jesteśmy łatwym celem, a w zamkniętych – prawie nietykalni. Wystarczy wchodzić i wychodzić za ścianę rozwalając wszystko co na nas wyjdzie. Dlatego też nasz sukces lub porażka są mocno losowe – jak wylosuje nam otwartą mapę np. więzienie czy serwerownia to mamy przekichane. A w zamkniętych np. yakuza czy dojo idzie dużo łatwiej. Każda mapa ma jednak dobre miejscówki które są w miarę otoczona ścianami i można tam kampić.
Do gry wprowadzono też nowe bronie i przeszkody np. miny zbliżeniowe na mapie czy niezabijalnego przeciwnika (trzeba zabijać pozostałych zanim on dorwie nas). Są także przeciwnicy z czerwoną bronią, czyli taką która „ginie” razem z nimi i nie można jej podnieść.
Jest też kilka nowych map ale ogólnie wałkuje się w kółko to samo.
Mi niestety nie podobały się długie sekwencje od 3 rozdziału gry, gdzie trzeba było 10 poziomów przejść mając tylko 2-3 życia. Odbierało mi to frajdę z gry i zamieniało ją w nudny grind. W 4 rozdziale było to już 15 poziomów. Umówmy się, że superhot nie jest produkcją w której wszystko zależy od gracza, bo czasem giniemy od niespodziewanego strzału w plecy, więc powtarzanie tej samej sekwencji po kilkanaście razy by przejść dalej nie było dla mnie żadną przyjemnością. Często dochodziło też do sytuacji, gdzie musieliśmy zabić kolczastego wroga bo inaczej strzeliłby w nas i zabił (był za blisko by się odsunąć) i ginęliśmy po jego śmierci, bowiem eksplodował pociskami we wszystkie strony.
Na szczęście grę można ukończyć pomijając niektóre poziomy. Ja pominąłem jeden składający się z 15 sekwencji, bo już miałem dość (to był chyba 3 z rzędu z 15 poziomami). Jedyne co się traci to bezwartościowe „notatki” odblokowywane po sekwencjach. Utknąłem jednak na zakończeniu gdzie trzeba przejść 15 poziomów ciągiem bez mocy, bez leczenia, bez ulepszeń, bez czegokolwiek. Zakończenie obejrzałem na yt - gra się kasuje (nigdy nie miała sensu i nadal go nie ma) i trzeba czekać 8 godzin czasu rzeczywistego, żeby... grać od nowa.

P.S. Polecam w ustawieniach dostępności zmniejszyć max. wypaczenie poziomu na niskie bo inaczej można się urzygać i utrudnia to ocenę odległości (gdy przesuwamy się o metr gra rozciąga obraz tak, jakby przybliżała do nas ścianę odległą o 10 metrów, coś jak ekstremalna wersja rybiego oka).