Nie ma takiego pierdolnięcia, którego się spodziewałem przed zagraniem w ową produkcję. Po znakomitej pierwszej części wszedłem w świat Wiedźmina 2 w jako zupełnie nową przygodę. Pojawiło się sporo problemów, m.in. kardynalnie trudne postacie do pokonania, gra za krótka (ma tylko 3 rozdziały z czego w pierwszym Wiedźminie było ich 5 oraz Epilog), mimo ciągu przyczynowo-skutkowego jako-tako uzasadnionego, możemy na końcu puścić Letho wolno, przez długość gry rozwinięcie wszystkich drzewek umiejętności jest praktycznie niemożliwe, wykonując misje fabularne przeszedłem grę w 25-30h grając za pierwszym razem. Ciężko w grze zdobyć dobry miecz srebrny, poza oczywiście opancerzeniem, ponieważ z tym nie było żadnego problemu. Smoka zabijałem z posrebrzanym mieczem 8-16 (może to przez mój wgląd o niedbałość przedmiotów w ekwipunku), ale w Wiedźminie 1 nie było z tym żadnego problemu, standardowe jebatory otrzymywaliśmy dzięki rozwiązywaniu misji fabularnych, np. u Pani Jeziora. Gra jest po prostu dobra, stanowczo za krótka, mimo uchybień, które irytowały mnie strasznie to chciałbym jeszcze bardziej wkroczyć w ten przedstawiony świat. Poznajemy wiele postaci, wiele wątków, których nie potrafiłem odpowiednio podłapać, czy zrozumieć, a koniec jest absolutnie przewidywalny, chyba że tak jak ja, wypuści się Letho wolno. Nie ma co się więcej rozpisywać. Zaopatrzyć w gre się można jedynie w momencie, gdy jest się rzeczywiście fanem Geralta, bo gra jest absolutnie różna od poprzedniczki co skutkuje spadkiem poziomu atrakcyjności prezentowanego produktu.
