Recenzja gry Antichamber - logicznej przygody w stylu Portala

Antichamber to minimalistyczna od strony wizualnej, pierwszoosobowa gra logiczna, wywodząca się z moda i zbudowana na silniku Unreal. Produkcja, która na pierwszy rzut oka kojarzy się z serią Portal, powstała w umyśle Aleksa Bruce’a i jeszcze przed swoją premierą komercyjną zdobyła dziesiątki nagród. Z tego względu wyobrażałem ją sobie jako coś artystycznego i nadętego – mieszankę, jaka wielu graczy odrzuca na kilometr. Z nieskrywaną przyjemnością donoszę, że Antichamber to nie tylko twór artystycznie nienaganny, ale też jeden z najlepiej zaprojektowanych tytułów logicznych, w jakie miałem okazję zagrać.

Mówią o niej „nowy Portal” i chociaż to nie do końca trafne porównanie, zgadzam się z jego wymową. Antichamber jest równie wyrazisty jak produkcja Valve sprzed kilku lat. To także pozycja, o której chciałbym napisać sporo – opisać wszystkie jej świetne momenty. Wiem jednak, że zepsułoby to zabawę wielu osobom. Zamiast tego pozwólcie, że skupię się nie na treści gry, a na koncepcjach, jakie ją tworzą. Rozwiązaniach i patentach, które zmuszają szare komórki do pracy, dając w zamian mnóstwo radości. Z odkrywania i nieszablonowego myślenia.

Zapętlone światy

Na pierwszy rzut oka Antichamber kojarzy się z takimi tytułami jak Portal, Q.U.B.E. czy filmowy Cube. Główną inspiracją dla gry była jednak twórczość M. C. Eschera, holenderskiego malarza i grafika. Escher słynie z obrazów i grafik inspirowanych matematyką, które przedstawiają niemożliwe, często sprzeczne wewnętrznie światy.

Ile razy byliście w sytuacji, w której trafiacie na trudną zagadkę i nie mogąc ruszyć dalej, szukacie pomocy na forach czy w poradnikach? W Antichambrze ani razu nie miałem takiego momentu, bo nigdy nie czułem, że jestem całkowicie pod ścianą. To nie tylko zasługa dobrze zaprojektowanych łamigłówek czy przyjaznego dla użytkownika poziomu trudności. Chodzi też o to, że Antichamber, w odróżnieniu od takich tytułów jak Portal czy Q.U.B.E., nie ma liniowej struktury i nie jest tylko zestawem następujących po sobie etapów. Zamiast tego trafiamy do zapętlonego, skomplikowanego świata, złożonego z powiązanych ze sobą sekwencji. W każdym momencie można opuścić daną ścieżkę i poszukać innego tropu. To z jednej strony eliminuje wspomniane „zacięcia”, a z drugiej ułatwia proces szukania odpowiedzi. Część z nich pojawia się bowiem w trakcie zajmowania się innymi, niekiedy podobnymi problemami.

Odejście od linearności w grze logicznej jest sporym wyzwaniem, z którym autor Antichambra poradził sobie zaskakująco sprawnie. Zrobienie gry z dużą połacią terenu i umieszczenie w jej obrębie pewnej liczby zagadek nie jest problemem (Datura). Tutaj dostajemy znacznie więcej. Strukturę reagującą na decyzje i działania gracza. Przykładów podawać nie będę, ale chodzi o to, że często przemierzamy te same korytarze, by za dobrze znanym zakrętem odkryć coś nowego. Kolejną pętlę. W tym poznawczym chaosie gra oferuje sporo wskazówek, od strzałek i napisów aż po znaki ukryte w otoczeniu, które prowadzą do celu wytyczoną przez twórcę ścieżką główną. Z drogi łatwo zboczyć czy wręcz zgubić się. Tak naprawdę o to tutaj chodzi, bo tytuł ten docenia podejście eksperymentalne i ludzi, którzy grają, by odkrywać gry na swój sposób, a nawet próbować je popsuć.

W Antichambrze wita nas zegar głośno odmierzający każdą sekundę.