Opinia Mam coraz mniej czasu na gry, dlatego niski poziom trudności cenię wysoko

Mam podobnie, brak czasu, więc chce jak najszybciej ukończyć tytuł, jak uda mi się już wygospodarować trochę wolnego czasu.

KamilB.
Ale z drugiej strony, przeszkadza mi uczucie, że znajdowane przedmioty na drodze są dla mnie bezużyteczne. Bo po co mi leki, skoro nigdy nie odnosiłem rany? Albo jak znajdę potężna zbroja na samym początku gry, to zbieranie kolejne znajdźki przestają być dla mnie satysfakcjonujące, np. Fallout 4. A potwory są dziwne słabe i nie budzą we mnie grozy, a to zabija klimatu. Dlatego wolę grać na wyższym poziomie trudności, bo można poczuć prawdziwe emocji. Ale to zależy od tytułu gry i wkładu pracy twórcy.

Ale nie gram na najwyższym poziomie trudności, jak tylko to możliwe, żeby nie wywołuje we mnie frustracji i chęć wyrzucenia komputera za oknem. Nawet Dark Souls i Elden Ring jest łatwiejszy od niektóre gry na poziomie "Piekło". W moim przypadku, oczywiście. Przykładowe gry survivalowe na najwyższym poziomie trudności są dla mnie irytujące i niegrywalne, gdyż bohater za szybko odczuje głód na tyle, że bardziej to przeszkadza niż przyjemność. W ogóle nie było czasu na podziwianie krajobrazy. Dlatego wolę grać na normalny, ale nie łatwy, ani trudny. Liczy się "złoty środek".

Ale po to jest poziom trudność do wyboru, żeby każdy gracz wybiera to wedle uznanie. Ty wolisz "łatwy", a ja wolę "normalny" lub "trudny", ale nie "piekielny". Każdy ma własny gustu. To zależy od czasu i doświadczenia gracza.

Dlatego lubię niektóre gry takich jak "Sons of the Forest" ze względu na "niestandardowy poziom trudność", gdzie każdy gracz może ustalić pewne warunki do własnej potrzeby. Na przykład można zdecydować, by potwory będą agresywne, ale nie będą aż tak wytrzymałe, ani liczni, a głód dla bohatera będzie przebywać w normalnym tempie (tak jak w realu), żeby nie muszę się martwić o jedzenia przez cały czas i mogę od czasu do czasu podziwiać krajobrazy.

To też zależy od projektu gry i wkładu pracy twórcy. Nie wszystkie gry są dobrze zrobione, ani zbalansowane. Np. niektóre gry na "normalny" są za łatwe. Inne gry mają skokowe poziomy trudności, np. etapy 1, 3 i 5 są za łatwe, a etapy 2 i 4 są absurdalne trudne.

Prawda?

toyminator dzisiejsze gry są często łatwe nawet na najwyższym poziomie trudności, bo są zrobione w sposób leniwy. Ich poziomy trudności różnią się głównie statystykami typu więcej obrażeń, więcej hp... A że po jakimś czasie zdobywasz potężny ekwipunek to swoimi statystkami neutralizuje statystyki przeciwnika. Więc pod koniec gry wysoki poziom trudności różni się od łatwego na początku gry tylko większymi cyferkami jakie wyskakują nad postacią.

Taki sposób grania ma tylko sens, jeśli gramy w grę dla samej historii bo gameplay w taki sposób jest po prostu wypaczony
Właśnie. To zależy od tytułu i jakość gry.

Gameplay w Elden Ring jest tak dobry i klimatyczny dla mnie, że warto grać na wyższym poziomie trudności (jest tak domyślny ze strony twórcy), by mieć dreszczyki emocji i poczucie grozy.

Natomiast dla niektóre gry survivalowe wolę grać na normalnym, a nie na trudnym. Bo nie chcę, by częsty głód i pragnienie będą przeszkadzać w zaznawaniu przyjemność z grania i podziwianie krajobrazu. Trzeba zjeść co 3-5 minut, co za upierdliwość...

Tak. Jeśli poziomy trudności różnią się tylko % wartością do zadawanych/otrzymywanych obrażeń, na hardzie czas ten leci inaczej, bo jak wiadomo: czas leci wolniej, gdy się nudzimy, a bicie w gąbki na ciosy wywołuje tylko i wyłącznie efekt nudy.

Toril - Przełączanie między Easy, Normal, Hard nie zmienia, aż tak dużo, gdy złamaliśmy mechanikę gry. Gram głównie na Hard. Poza tym Pathfindery, Pillarsy, D:OSy podobnie jak Baldury to wszystko dość przystępne produkcje niezależnie od poziomu trudności, które prowadzą nas za rączkę na tle wielu RPGów i przygodówek z lat 80' i początku lat 90', które krzyczały nam w twarz "radź sobie sam". Z pewnością są to samograje kontrastując je chociażby z Ultima 4 i 5, Wizardry 4-7, Elvira 1 i 2 czy The 7th Guest. To co teraz jest skrajnym wyjątkiem od reguły kiedyś było wręcz normą jak przykładowo wymóg poznania mechaniki krok po kroku bez samouczków, dokładnego czytania i używania szarych komórek, by wyciągać wnioski, rozwiązywanie niezbyt prostych zagadek, szukania wszystkiego samemu bez znaczników (drogi czy przedmiotów), a za błędy byliśmy bezlitośnie karani. Tego od dawna nie ma, a to była dla mnie prawdziwa trudność, a nie wybory Easy/Normal/Hard, gdzie ma to wpływ głównie/tylko na walkę. Kiedyś nawet platformówki jak Ghosts 'n Goblins, Ghost'n'Ghost, Shadow of the Beast czy Rick Dangerous 1 i 2 wymagały poznania plansz niemal na pamięć. Krok po kroku. Przejście ich bez trainerów Unlimited lIves to już wyższa szkoła jażdy na poziomie gracza profesjonalnego. Co mówili twórcy Rick Dangerous 1 i 2? Twierdzili, że dla nich te gry są w sam raz i nie są przesadnie trudne, bo oni sobie dobrze radzą. Radzili sobie dobrze, bo jako ich twórcy znali je na pamięć z wszystkimi możliwymi pułapkami po drodze. Tak, gdy poznamy je na pamięć nagle przestają być hardcorowe, a to wymaga czasu :)

Ograłem dwa razy Cyberka na najwyższym poziomie trudnosci i nie miałem z nim najmniejszego problemu. Grajac netrunnerem to i tak było granie na easy, nawet brni nie musiałem wyciągać, bo wszyscy padali jak muchy. Za drugim razem sobie specjalnie utrudniłem i w ogóle nie poszedłem w to drzewko i było wyzwanie jedynie na początku gry, ale po odblokowaniu kilku skilli i z tym nie było problemu.

To nie poziom trudnosci jest chyba problemem tylko złe rozdanie pkt i dobór broni.

pieterkov
mając w dupie udowadnianie innym, że potrafi przejść na hard
Nie każdy gra tylko dla udowadnianie innym, że coś potrafi. Ja lubię grać na hard dla klimatu i własnej satysfakcji, np. Elden Ring. Chyba nie wyobrażasz sobie, że smok potrafi paść od kilku ciosów miecza tak jak w grze Skyrim?

No, fakt. Walki w Thaumaturge są nudne, ale tylko na samym początku. Według recenzenci, walki stają się ciekawsze wraz z upływem czasu rozgrywki. Ale uprzedzam, że jeszcze nie grałem w to, więc mogę się mylić.

Za to mnie nudzą częste zbieranie jedzenie dla zaspokojenie głodu w gry survivalowe na wysokim poziomie trudności. Może początkowo jest wyzwanie, ale im później, tym robi się bardziej denerwujące. O wiele za często, aż robi to nudne. Lubię gry survivalowe, ale wolę grać na normalnym, aby powtarzalne czynności nie będą dla mnie zbyt męczące takich jak głodu, spanie i picie, jak chcę spokojnie zwiedzić ciekawy świat i poznawać fabuły. Nie każda gra gram na hard.

To zależy od tytułu gry, kreatywność twórcy i oczekiwanie gracza.

Masz rację, czas jest bezcenny. Życie jest krótkie, więc nie mam czasu na ukończenie wszystkich gier na hard, więc wolę szybko ukończyć tylko dla samego przeżywanie przygody i poznawanie fabuły.

Ale to ty dzwonisz...

Gry to powinny dawać rozrywkę, jakieś emocje, czasem satysfakcję.

I dają, niekoniecznie za pośrednictwem wymagającej walki, ale też np. fabuły, dialogów, eksploracji świata, immersji, eskapizmu, realizowania swoich fantazji o byciu kimś wyjątkowym itd. To właśnie dlatego, choć niektórym to się nie mieści w głowie, tak wielu graczy lubi ubi-gry (zarówno te od samego Ubisoftu, jak i pochodne klony).

Oglądając grę na YT pozbawia się elementu wyróżniającego gry jakim jest interaktywność, przez co trudniej o poczucie immersji i przebywania w świecie przedstawionym (zwłaszcza gdy gameplay opatrzony jest twarzą grającego). Po prostu patrzymy jak ktoś gra. A może ktoś chce właśnie przebywać w fikcyjnym świecie, ale niezbyt obchodzi go walka? Ot, chce pochodzić ludkiem po ładnej mapie i posłuchać dialogów.

Zdzichsiu
Ważnym elementem interaktywności jest interakcja z wrogami, czyli walka właśnie; a jak kogoś ona nie obchodzi/nie przywiązuje do niej wagi, to nie możemy mówić o pełnej interaktywności i immersji, tylko o namiastce takowych.
Osobiście nie widzę sensu w takim graniu, podobnie jak nie widzę sensu w 'graniu' na yt, ale ja to ja.

czyli walka właśnie; a jak kogoś ona nie obchodzi/nie przywiązuje do niej wagi, to nie możemy mówić o pełnej interaktywności i immersji, tylko o namiastce takowych.

Ale dlaczego? Jeżeli grasz np. w Assassin's Creed: Valhalla, a twoim celem jest poczuć się jak wiking łupiący angielskie ziemie, to czemu przeciwnicy stawiający mniejszy opór mieliby umniejszać twoją immersję lub poziom interaktywności samej gry? Przecież górowanie nad wrogami to część tej fantazji.

Persecuted
Jakbyś przeczytał całe zdanie, a nie jedynie cześć takowego, to byś wiedział.
Walka jest ważną częścią interaktywności, bez której jest ona niekompletna, a widząc, że jakaś część wspomnianej wcześniej interaktywności jest słabo zrobiona, sprawia, że uczucie zanurzenia w świecie jest proporcjonalnie mniejsze. Naprawdę muszę tłumaczyć oczywistości?

Smalec
Istnieją gry całkowicie pozbawione walki. Jak rozumiem, nie są one interaktywne? Masz bardzo dziwną definicję.

Znubionek
Assassin's Creed Valhalla nie zapewni ci tego nawet na hardzie. Tak jest zaprojektowany postęp w tej grze. Jesli mam mieć mozolne bicie gąbek na hard, wolę wikińskie power fantasy na easy.

Smalec

Jakbyś przeczytał całe zdanie, a nie jedynie cześć takowego, to byś wiedział.

Całe zdanie brzmiało (podkreślone to, co pominąłem w cytacie):

"Ważnym elementem interaktywności jest interakcja z wrogami, czyli walka właśnie; a jak kogoś ona nie obchodzi/nie przywiązuje do niej wagi, to nie możemy mówić o pełnej interaktywności i immersji, tylko o namiastce takowych."

Ale co z tego wynika? Postawiłeś tezę, że "Ważnym elementem interaktywności jest interakcja z wrogami" ale nijak nie wytłumaczyłeś co to miałoby oznaczać, ani tym bardziej nie podałeś żadnych argumentów, mających wskazywać na słuszność twojej tezy. Stąd moje pytanie.

Walka jest ważną częścią interaktywności, bez której jest ona niekompletna, a widząc, że jakaś część wspomnianej wcześniej interaktywności jest słabo zrobiona, sprawia, że uczucie zanurzenia w świecie jest proporcjonalnie mniejsze.

Ale przecież łatwiejsza walka nie oznacza braku walki jako takiej. Łatwiejsza walka stawia po prostu graczowi mniejsze wyzwanie, łagodniej karze go za błędy i nie wymaga zbyt wyśrubowanej precyzji czy wysokich umiejętności, ale NADAL JEST OBECNA i stanowi integralną część doświadczenia. Jak więc możesz twierdzić, że łatwa walka = brak interaktywności? Przecież gracz nadal wchodzi w interakcję z wrogiem i ze światem gry jako takim, tylko z obniżonym stopniem wymogów, jakie gra przed nim stawia.

Naprawdę muszę tłumaczyć oczywistości?

Oczywistości? Nie. Swoje zdanie? Wypadałoby.

Znubionek

moja fantazja jest taka ze jestem slabiakiem i dopiero jak sie naucze lepiej grac i rozwine postac to bede gorowac nad wrogami. wole zero to hero, a nie boring hero

I to jest najlepsze w grach, że każdy może mieć takie fantazje, jakie chce :).

Zdzichsiu
Istnieją gry całkowicie pozbawione walki. Jak rozumiem, nie są one interaktywne? Masz bardzo dziwną definicję.

Uczymy się czytania ze zrozumieniem - ja piszę o grach, które ten element już mają zaimplementowany, a nie o takich, które są go pozbawione, więc jeśli element nazywany walką jest zaimplementowany w grze X, to mam na niego nie zwracać uwagi, bo są gry Y, które go nie posiadają? Gdzie tu sens?

Persecuted
Ale co z tego wynika? Postawiłeś tezę, że "Ważnym elementem interaktywności jest interakcja z wrogami" ale nijak nie wytłumaczyłeś co to masło maślane miałoby oznaczać, ani tym bardziej nie podałeś żadnych argumentów, mających wskazywać na słuszność twojej tezy. Stąd moje pytanie.

To nie jest teza, ale właśnie oczywistość. Nie muszę przedstawiać argumentów za tym, co jest oczywiste, bo... jest oczywiste, dla każdego [no może z wyłączeniem twojej osoby]. Skoro twórca\y umieścili możliwość rozprawiania się z wrogami siłą, to chyba nie umieścili tego, żeby gracze tę opcję pomijali i traktowali, jakby jej w grze nie było. Pisząc to miałem na myśli głównie gry fabularne, gdzie walka jest dużo ważniejszym elementem niż fabuła czy dialogi. I tyle.

Ale przecież łatwiejsza walka nie oznacza braku walki jako takiej. Łatwiejsza walka stawia po prostu graczowi mniejsze wyzwanie, łagodniej każe go za błędy i nie wymaga zbyt wyśrubowanej precyzji czy wysokich umiejętności, ale NADAL JEST OBECNA i stanowi integralną część doświadczenia. Jak więc możesz twierdzić, że łatwa walka = brak interaktywności? Przecież gracz nadal wchodzi w interakcję z wrogiem i ze światem gry jako takim, tylko z obniżonym stopniem wymogów, jakie gra przed nim stawia.

Fajnie, że umiesz cytować, ale czytanie ze zrozumieniem, to nadal dla ciebie jakaś ciemna magia.
W cytowanym fragmencie wyjaśniałem czym jest całość i dlaczego, gdy pozbawimy daną materię określonego elementu, to przestanie nią być. Jeszcze prościej - jak zjesz pół jabłka, to pozostały fragment od tego momentu będzie połową jabłka, a nie całym jabłkiem; jak wyciągniesz baterię z telefonu, to owszem, nadal nim będzie, ale przyjemność z obcowania z telefonem pozbawionym baterii będzie już dużo mniejsza.
Wiem, że tłumaczę jak 6-latkowi, ale widocznie inaczej się nie da :D

Oczywistości? Nie. Swoje zdanie? Wypadałoby.

No chyba jednak muszę, skoro twoja erystyka i dedukcja szorują po dnie.

To nie jest teza, ale właśnie oczywistość. Nie muszę przedstawiać argumentów za tym, co jest oczywiste, bo... jest oczywiste, dla każdego [no może z wyłączeniem twojej osoby].

No patrz, takie to oczywiste, że nikt poza tobą tego nie rozumie :).

Skoro twórca\y umieścili możliwość rozprawiania się z wrogami siłą, to chyba nie umieścili tego, żeby gracze tę opcję pomijali i traktowali, jakby jej w grze nie było.

A to walcząc z wrogami na niższym poziomie trudności, nie używasz przeciw nim siły? Może dawno nie grałem w żadną grę na easy, ale jakoś nie kojarzę produkcji, w której granie na "łatwym", pozbawia ją walki.

Fajnie, że umiesz cytować, ale czytanie ze zrozumieniem, to nadal dla ciebie jakaś ciemna magia.

A czy w związku z faktem, że NIKT tutaj nie rozumie twojej argumentacji, nie przeszło ci przez myśl, że:
a) To ty powinieneś nauczyć się pisać ze zrozumieniem, zamiast zarzucać innym brak umiejętności czytania ze zrozumieniem?
b) Nie umiesz uargumentować swojego zdania?
c) To co piszesz jest nielogiczne i pozbawione sensu, więc zwyczajnie nie da się tego zrozumieć?

W cytowanym fragmencie wyjaśniałem czym jest całość i dlaczego, gdy pozbawimy daną materię określonego elementu, to przestanie nią być.

A skąd pomysł, że gra na niższym poziomie trudności przestaje "być całością"? Równie dobrze można by przecież argumentować w drugą stronę, że wyższy poziom trudności zaburza doświadczenie, bo wymusza na graczu zbyt duże koncentrowanie się na potyczkach, na czym traci świat przedstawiony, fabuła czy eksploracja, a w konsekwencji gra nie jest już pełnym doświadczeniem (przestaje "być całością"). Ergo ponownie, twoja argumentacja kompletnie nie trzyma się kupy.

Smalec
Człowieku, całą swoją niejasną argumentację opierasz na hipotezie, że granie na łatwym poziomie trudności nie jest kompletnym doświadczeniem gry. Ale przecież nikt tutaj nie mówi o jakimś modowaniu Soulsów czy instalowaniu trainerów typu nieśmiertelność. Te niskie poziomy trudności RÓWNIEŻ są integralną część każdej gry w której występują. Twórcy tak grę zaprojektowali by dać szansę doświadczać ją również w sposób mniej wymagający. Stąd obecność w opcjach niskiego poziomu trudności. Nic nie jest "zabrane", nikt nikogo nie pozbawia niczego. No chyba, że ty wiesz lepiej niż sami deweloperzy xD

Persecuted
No patrz, takie to oczywiste, że nikt poza tobą tego nie rozumie :).

To o tyle dziwne, że ja nie piszę o czymś wielce skomplikowanym.
W dużym uproszczeniu - gdy jeden z głównych elementów gry jest zrobiony tak, że nie potrafi zainteresować, to cierpi na tym immersja/grywalność/całość. To naprawdę jest aż tak trudne do pojęcia?

A to walcząc z wrogami na niższym poziomie trudności, nie używasz przeciw nim siły?

Kolejny raz nie potrafisz się odnieść do fragmentu, który cytujesz i piszesz jakieś kocopoły o poziomach trudności, tak jakby w tym fragmencie była o nich wzmianka [nadal nie ma].

A czy w związku z faktem, że NIKT tutaj nie rozumie twojej argumentacji, nie przeszło ci przez myśl, że:
a) To ty powinieneś nauczyć się pisać ze zrozumieniem, zamiast zarzucać innym brak umiejętności czytania ze zrozumieniem?
b) Nie umiesz uargumentować swojego zdania?
c) To co piszesz jest nielogiczne i pozbawione sensu?

Nie przeszło, bo piszę logicznie i przejrzyście, a to, że moi interlokutorzy mają braki rodem z podstawówki to faktycznie moja wina /s
Fajnie, że ogarnąłeś już numerację, teraz pozostała ci tylko erystyka, dedukcja, czytanie i pisanie na temat. Trzymam kciuki, ale sukcesów nie wróżę.

A skąd pomysł, że gra na niższym poziomie trudności przestaje "być całością"? Równie dobrze można by przecież argumentować w drugą stronę, że wyższy poziom trudności zaburza doświadczenie, bo wymusza na graczu zbyt duże koncentrowanie się na potyczkach, na czym traci świat przedstawiony, fabuła czy eksploracja, a w konsekwencji gra nie jest już pełnym doświadczeniem (przstaje "być całością"). Ergo ponownie, twoja argumentacja nie trzyma się kupy.

Ręce mi już dawno opadły, teraz pozostało mi kręcenie głową w niedowierzaniu... ale dobra, podam ci pomocną dłoń - pokaż mi, gdzie w cytacie, na który uprzednio odpowiadałeś jest coś o poziomach trudności:
Walka jest ważną częścią interaktywności, bez której jest ona niekompletna, a widząc, że jakaś część wspomnianej wcześniej interaktywności jest słabo zrobiona, sprawia, że uczucie zanurzenia w świecie jest proporcjonalnie mniejsze.

Ty nadal nie rozumiesz, że ja w tym fragmencie odpowiadam na fragment wcześniejszej wypowiedzi ["A może ktoś chce właśnie przebywać w fikcyjnym świecie, ale niezbyt obchodzi go walka?"], a dyskusja już tak zmieniła kurs, że o poziomach trudności [na których tle masz jakąś niezdrową obsesję] nie piszę już od pierwszego posta.
O mamo, ale ciężki przypadek mi się trafił :D

Darkowski93 Oczywiście, że nie jest. Często nawet przy poziomach trudności jest napisane, że poziom średni jest tym zalecanym i jest to informacja od samego twórcy. Poziom niski jest zazwyczaj dla ludzi, którzy nie mieli [wcześniej] styczności z podobnymi grami, i taka informacja też często widnieje przy wyborze poziomów trudności. Często też niski poziom trudności sprawia, że elementy mechaniki, które są w grze [ważne i w niej umieszczone] stają się zwyczajnie nieprzydatne. Innymi słowy: Wiem to samo co deweloper, ale ty widocznie jesteś mądrzejszy od wszystkich.

Zdzichsiu Nie muszę podawać konkretnej gry, gdy piszę o uniwersalności.
Przykład z Bartle konkretnie nietrafiony, w ogóle nie rozumiesz czym jest klasyfikacja graczy, o której mowa. Słowem: Kulą w płot.

Smalec
Nie piszesz, nawet nie podałeś przykładu gry. Z twojego postu wynika, że walka uniwersalnie determinuje zaistnienie immersji. Co nie jest prawdą nawet w grach posiadających walkę. Już w drugiej połowie lat 90 Bartle zrobił swoją taksonomię graczy. Nie wszyscy mają takie same czynniki immersyjne.

Poziom niski jest zazwyczaj dla ludzi, którzy nie mieli [wcześniej] styczności z podobnymi grami, i taka informacja też często widnieje przy wyborze poziomów trudności.
No i przecież właśnie dla takich ludzi niski poziom trudności jest projektowany po to aby oni również mogli doświadczyć pełni gry. To że poziom normalny jest zalecany nie oznacza automatycznie, że poziom niski jest wybrakowany. Znajdź mi przynajmniej kilka przykładów gier, w których twórcy opisując poziomy trudności wprost stwierdzają, że te najniższe zapewniają "wybrakowane" czy "niepełne" doświadczenie. No bo skoro według ciebie to jest oczywista oczywistość to rozumiem, że takie info znajdziemy prawie w każdym tytule, no nie?

Często też niski poziom trudności sprawia, że elementy mechaniki, które są w grze [ważne i w niej umieszczone] stają się zwyczajnie nieprzydatne
Dokładnie tak samo jak wysoki poziom trudności. Chłopie, jest standardem, że ludzie przechodzą jakieś tam Elden Ringi korzystając z jednego mieczyka przez 90% gry. Ja ogrywam teraz Scars Above na najwyższym poziomie trudności i już zauważam, że kilka mechanik jest po prostu zbędnych i bardziej utrudniają grę niż ją ułatwiają (mówię o połowie gadżetów). Powiem więcej, nierzadko bywa tak, że właśnie wysoki poziom trudności pokazuje jak bezsensowne i nieskuteczne są niektóre mechaniki. Przykładem niech będzie np. Max Payne 3. Niedawno odświeżałem sobie tą grę. Grałem na najwyższym poziomie trudności i bardzo szybko okazało się że kozacka mechanika bullet time jest duuuuużo mniej skuteczna niż po prostu naparzanie we wrogów zza osłon. Na normalu czy na easy bullet time to czysta frajda. W takim Lies of P. połowa itemów jest bezużyteczna (te wszystkie zasobniki uzupełniające "baśń" czy pasek legionu), a używanie ich w trakcie walki (czyli podobno wtedy gdy mają się przydać) jest bardziej niebezpieczne niż granie bez nich. Z resztą podobnie jest z kilkoma rękami legionu. W pewnym sensie dobrym przykładem jest też granie rankingowe w Rainbow Six Siege. Wiem, wiem, nieco inny temat, ale też pokazuje dobrze, że wymagające starcia często wymuszają korzystanie z najbardziej skutecznych narzędzi. No a wiemy dobrze, że deweloperzy nie są nieomylni i często balans dotyczący tych właśnie narzędzi jest co najmniej umowny.

I żeby było jasne, nie próbuje udowodnić, że granie na "hard" jest bez sensu, absolutnie nie. Po prostu wysokie poziomy trudności czasami wpływają na grę w sposób analogiczny co niskie, ograniczając pulę przydatnych mechanik. Zaletą niskich poziomów trudności w tym wypadku jest fakt, że z tych wszystkich mechanik gracz nadal może korzystać, nawet jeśli nie gwarantują one tego co domyślnie powinny. Z kolei uporczywe męczenie mechanik nieprzydatnych/szkodliwych na wysokich poziomach trudności potrafi zamienić grę w nieprzyjemny koszmarek.

Smalec
Podejrzewam że z nas dwóch, to ty masz mniejsze pojecie na temat taksonomii graczy, skoro nie dociera do ciebie, że różne osoby mają inne motywatory i czynniki immersyjne.

Jeśli ktoś z tego grona strzela kulami w płot, to ty ze swoją doksą jakoby walka z wrogami determinowała interaktywność. Swoją drogą, gracze nie muszą korzystać z wszystkich mechanik gry i wręcz nie jest wskazane, żeby to robili.

Zdzichsiu

O to, to! Ja w ogóle nie rozumiem czemu wciąż gra = walka. Przecież tak z 75% gier jest nastawiona na walkę i jakieś 2/3 spędzanego w nich czasu poświęcamy walce. Dlaczego? Czemu to nadal jest fajne? To właśnie sprawia, że ta generacja będzie prawdopodobnie moją ostatnią. Jakiś czas temu była konfa, czy jakaś tam prezentacja Microsoftu. Pokazali tam kilka gier i pamiętam, że byłem trochę podjarany Avowed. A tam znowu ciach, ciach, ciach, te rozbłyski magii, znowu to ucinanie łbów. Ja już tym rzygam i ani trochę mnie to nie rajcuje. No ileż można w tych grach rąbać, albo strzelać. Ostatnio też pokazali nową grę Kena Levine, tego od Bioshocka. No i gra wygląda jak klon Bioshocka, te strzępki gameplayu to oczywiście walka. Patrzę jak kogoś tam podpalają, ktoś wrzeszczy z bólu i biega po planszy. I sobie myślę, no woooooooow, jarałbym się tym jakbym miał 15 lat, ale mam prawie 40, idę spać. Gracze kreują się na takich turbo dojrzałych, hardkorowych odbiorców, a cieszy ich taka tępa, w zasadzie wieloletnie nie zmieniająca się sieczka, która do niczego nie prowadzi. Kill room, cutscenka, kill room, cutscenka. I tak przez 150 godzin w tych wszystkich open worldach. A tu jeszcze ktoś mi mówi, że powinienem się z tym męczyć tak 3x więcej czasu na trudnym poziomie. xD
Albo czego jeszcze nienawidzę to tych wszystkich bossów, obowiązkowo z trzema fazami ataków i lampkami, w które trzeba trafić. Boże, jakie to jest nudne i zawsze w takiej sytuacji sobie myślę, że wolałbym teraz sobie na rowerze pojeździć, albo podłubać coś w ogródku, z tego chociaż fajne warzywa by były.

Smalec

Ja rozumiem, że gra na hardzie dostarcza nieporównywalnie większą satysfakcję niż granie na easy. To tak jak z grą na fortepianie. Zagrać "wlazł kotek na płotek" potrafi każdy, ale prawdziwą satysfakcję dałaby umiejętność zagrania piątej symfonii Bethovena. Tylko, że trzeba mieć ku temu predyspozycje, bo jak ktoś nie da rady, to nie da rady i w końcu prędzej porąbie ten fortepian siekierą niż cokolwiek na nim zagra.
Argument o niepełnym doświadczeniu jest kulawy, bo równie dobrze można odnieść się w zasadzie do wszystkiego w RPGu. Grasz wojownikiem? No, ale może twórcy przygotowali świetny system magii i strzelania z łuku? Niepełne doświadczenie. A może postawiłeś na perswazję i tym samym możesz się z walki całkowicie wymiksować, bo przegadasz przeciwnika? Niepełne doświadczenie. A może wybrałeś inną ścieżkę fabularną, inne rozwiązania questów? Niepełne doświadczenie.
Przecież o to chodzi w grach, żeby odgrywać role i grać po swojemu. Zanurzyć się w grze. Przecież w grach zwykle prowadzimy twardziela, więc masz poczuć się jak twardziel. Jak niby ma to zrobić osoba, która ginie co pół minuty i rzuca padem?

Vroo

Pełna zgoda. A najlepszym argumentem za tym, że gry wcale nie potrzebują walki niech będzie Disco Elysium. Fenomenalna gra, jeden z lepszych tytułów jakie ogrywałem w ostatnich latach, niecodzienne, wyjątkowe doświadczenie. Gra nie posiada mechaniki walki^^

Darkowski93m

Disco Elysium, czy Planescape to sztosy, ale moim zdaniem tu jest znowu przesada w drugą stronę i te gry męczą trochę swoim przegadaniem (Tormenta musiałem sobie dawkować, bo każda postać potrafi zatrzymać gracza na dobre kilka-kilkanaście minut). Ja bym nie eliminował walki całkowicie, ale zmniejszyłbym proporcje. Dla mnie takie Gothiki były super, bo było trudno, ale każdy przeciwnik to cenny exp, a tak naprawdę ze względu na małe rozmiary świata tej walki nie było aż tak dużo, bo od obozu do obozu, czy z miasta do innego osiedla ludzkiego to może było z 10 maszkar, czy bandytów do ubicia. A większość czasu, przynajmniej w pierwszych rozdziałach rozgrywała się w miastach/obozach. Zazębiające się questy, intrygi, tajemnice, eksploracja - to coś co lubię. Chciałbym, żeby w grach tak 30% stanowiła walka, no i też żeby mapy były odpowiednio mniejsze, a nie powtarzalne i puste (zresztą teraz są wypełniane głównie odradzajacymi sie przeciwnikami). A teraz to mam wrażenie, że cutscenki i dialogi to 20% - walka 80%. Czytasz sobie wiedźmina i przecież Geralt tam walczy rzadko, każda walka to w zasadzie śmiertelny bój, na całą sagę, to nie wiem czy jest tych walk chociaż kilkanaście. A w grze jak troglodyta sieczesz te wszystkie utopce, wilki i harpie w ilościach hurtowych. Dla mnie to zwyczajnie nudne i strata czasu. Nawet w filmach ADHD dla młodzieży nie ma tyle efektów i walk.

Zdzichsiu
Nie piszesz, nawet nie podałeś przykładu gry. Z twojego postu wynika, że walka uniwersalnie determinuje zaistnienie immersji. Co nie jest prawdą nawet w grach posiadających walkę. Już w drugiej połowie lat 90 Bartle zrobił swoją taksonomię graczy. Nie wszyscy mają takie same czynniki immersyjne.

Nie, po prostu nie potrafisz czytać i masz dedukcję na poziomie ucznia klasy podstawowej.
Walka nie determinuje zaistnienia immersji i nigdzie nawet o tym nie pisałem, więc nie wiem co ty sobie w głowie za chochoły tworzysz :D

Podejrzewam że z nas dwóch, to ty masz mniejsze pojecie na temat taksonomii graczy, skoro nie dociera do ciebie, że różne osoby mają inne motywatory i czynniki immersyjne.

Bartle pierwotnie pisał o grach MMO, a o ile mi wiadomo wybieranie poziomu trudności nie jest typowe dla takowych gier. Podziwiam, że udało ci się wygooglować nazwisko, szkoda że zabrakło ci czasu na zapoznanie się z ową "taksonomią".

darkowski93m
No i przecież właśnie dla takich ludzi niski poziom trudności jest projektowany po to aby oni również mogli doświadczyć pełni gry. To że poziom normalny jest zalecany nie oznacza automatycznie, że poziom niski jest wybrakowany. Znajdź mi przynajmniej kilka przykładów gier, w których twórcy opisując poziomy trudności wprost stwierdzają, że te najniższe zapewniają "wybrakowane" czy "niepełne" doświadczenie. No bo skoro według ciebie to jest oczywista oczywistość to rozumiem, że takie info znajdziemy prawie w każdym tytule, no nie?

Poziom niski to coś więcej niż tylko: Ile hitów potrzeba, by ubić przeciwnika i ile można przyjąć, zanim pojawi się ekran "Game over". Często grając na niskim poziomie trudności odchodzi jakakolwiek strategia, a niektóre ważne mechaniki robią tylko za wyróżnik.
Dalej: Nie będę szukał screenów poziomów trudności dla losowego gościa, który sobie stworzył w głowie chochoła i uwierzył, że to są moje słowa - raz, że nigdzie nie napisałem, że w "prawie każdym tytule", dwa, że nigdzie nie pisałem, iż twórcy gier używają przymiotników takich jak "wybrakowane" czy "niepełne" przy opisywaniu menu wyboru poziomów. Tak więc: Najpierw nauka czytania bez przeinaczania, a później dopiero jakieś wymagania.

Dokładnie tak samo jak wysoki poziom trudności. Chłopie, jest standardem, że ludzie przechodzą jakieś tam Elden Ringi korzystając z jednego mieczyka przez 90% gry. Ja ogrywam teraz Scars Above na najwyższym poziomie trudności i już zauważam, że kilka mechanik jest po prostu zbędnych i bardziej utrudniają grę niż ją ułatwiają (mówię o połowie gadżetów). Powiem więcej, nierzadko bywa tak, że właśnie wysoki poziom trudności pokazuje jak bezsensowne i nieskuteczne są niektóre mechaniki. Przykładem niech będzie np. Max Payne 3. Niedawno odświeżałem sobie tą grę. Grałem na najwyższym poziomie trudności i bardzo szybko okazało się że kozacka mechanika bullet time jest duuuuużo mniej skuteczna niż po prostu naparzanie we wrogów zza osłon. Na normalu czy na easy bullet time to czysta frajda. W takim Lies of P. połowa itemów jest bezużyteczna (te wszystkie zasobniki uzupełniające "baśń" czy pasek legionu), a używanie ich w trakcie walki (czyli podobno wtedy gdy mają się przydać) jest bardziej niebezpieczne niż granie bez nich. Z resztą podobnie jest z kilkoma rękami legionu.

Co ma ten przykład z Elden Ringiem niby udowodniać?
Ok... istnieją też gry, w których mechaniki są bezużyteczne bez względu na poziom trudności, i? Ja pisałem o mechanikach, które nabierają znaczenia, gdy zmienimy poziom trudności, więc kolejny raz nic nie zrozumiałeś.
Następny przykład: Są mechaniki, które są tak samo użyteczne zarówno na easy, jak i na normalu. Twierdziłem gdzieś, że takowych nie ma? Kolejny argument, który nie odnosi się do absolutnie niczego.
Lies of P - nie grałem. Internet głosi, że w tej grze nie ma nawet poziomów trudności, jeśli tak faktycznie jest, to przykład nietrafiony.

Iżeby było jasne, nie próbuje udowodnić, że granie na "hard" jest bez sensu, absolutnie nie. Po prostu wysokie poziomy trudności czasami wpływają na grę w sposób analogiczny co niskie, ograniczając pulę przydatnych mechanik. Zaletą niskich poziomów trudności w tym wypadku jest fakt, że z tych wszystkich mechanik gracz nadal może korzystać, nawet jeśli nie gwarantują one tego co domyślnie powinny. Z kolei uporczywe męczenie mechanik nieprzydatnych/szkodliwych na wysokich poziomach trudności potrafi zamienić grę w nieprzyjemny koszmarek.

Tyle, że ja tu cały czas piszę o poziomie środkowym, czyli medium. Nie udowodniłeś, że faktycznie ograniczają te mechaniki, więc to taki 'argument bez pokrycia'. A na wyższych poziomach nie można korzystać z tych mechanik, czy o co ci konkretnie chodzi?

Vroo
Ja rozumiem, że gra na hardzie dostarcza nieporównywalnie większą satysfakcję niż granie na easy. To tak jak z grą na fortepianie. Zagrać "wlazł kotek na płotek" potrafi każdy, ale prawdziwą satysfakcję dałaby umiejętność zagrania piątej symfonii Bethovena. Tylko, że trzeba mieć ku temu predyspozycje, bo jak ktoś nie da rady, to nie da rady i w końcu prędzej porąbie ten fortepian siekierą niż cokolwiek na nim zagra.

To super stary. Tylko jedna mała uwaga: Ja nigdzie nie pisałem o 'hardzie', a o 'medium'.

Argument o niepełnym doświadczeniu jest kulawy, bo równie dobrze można odnieść się w zasadzie do wszystkiego w RPGu. Grasz wojownikiem? No, ale może twórcy przygotowali świetny system magii i strzelania z łuku? Niepełne doświadczenie. A może postawiłeś na perswazję i tym samym możesz się z walki całkowicie wymiksować, bo przegadasz przeciwnika? Niepełne doświadczenie. A może wybrałeś inną ścieżkę fabularną, inne rozwiązania questów? Niepełne doświadczenie.
Przecież o to chodzi w grach, żeby odgrywać role i grać po swojemu. Zanurzyć się w grze. Przecież w grach zwykle prowadzimy twardziela, więc masz poczuć się jak twardziel. Jak niby ma to zrobić osoba, która ginie co pół minuty i rzuca padem?

Nie wiem, do czego konkretnie się odnosisz, ale pisząc o 'niepełnym doświadczeniu' miałem na myśli źle zrobiony cały element X [w tym konkretnym przypadku walka], a nie granie postacią Y, albo używanie metody Z do eliminacji wrogów. To, o czym piszesz to jedynie alternatywa, która wpływa na replayability; nigdzie tego nie łączyłem z immersją, więc dyskutujesz sam ze sobą.
Grać po swojemu, czyli - w twoim rozumieniu - odgrywać twardziela...
Poza tym, to o czym piszesz jest zaprzeczeniem powszechnego schematu gier fabularnych tj. 'od zera do bohatera', bo u ciebie jest od 'bohatera do bohatera'. Jak chcesz się czuć jak twardziel, to bądź lepszy w gierce, stawiaj sobie wyższe wymagania i nie idź po linii najmniejszego oporu. Jak dla ciebie odgrywanie twardziela oznacza one-hitowanie przeciwników i przechodzenie przez wszystko jak taran to spoko, ale ja się z tym (ni cholery) nie zgodzę.

Smalec
Raczej to ty jedynie wygooglowałeś, nie wiedząc o rozszerzaniu użycia tej taksonomii poza MUD-y, które służyły za punkt wyjścia Bartle'a

Zdzichsiu Aha, czyli po udowodnieniu ci, że jesteś zwykłym ignorantem i nie masz pojęcia o czym piszesz, odpowiadasz mi tekstem w stylu "chyba ty!". Paradne.

Smalec
Tu właśnie zaczyna się problem. Nic nie udowodniłeś nikomu w tym wątku ;)

Zdzichsiu Udowodniłem wszystkim tu obecnym, że nie potrafią czytać ze zrozumieniem + mają zerową erystykę.
Ty np. wyrywkowo przeczytałeś artykuł na angielskiej Wikipedii i nic z niego nie zrozumiałeś. Bywa i tak ;)

Smalec

"Nie wiem, do czego konkretnie się odnosisz, ale pisząc o 'niepełnym doświadczeniu' miałem na myśli źle zrobiony cały element X [w tym konkretnym przypadku walka], a nie granie postacią Y, albo używanie metody Z do eliminacji wrogów."

Ale jakże to? Taki elokwentny erudyta nie zrozumiał mojej wypowiedzi? Odniosłem wrażenie, że napisałem to bardzo przystępnym i jasnym językiem.
Konkretnie odniosłem się do tego, że w grach z racji ich struktury i tak pomijasz jakiś procent doświadczenia z nich płynącego, bo jakbyś nie grał - wszystkiego nie zobaczysz. Możesz nie doświadczyć trudności walk i np. konieczności używania jakichś specjalnych technik walki, albo umiejętności, ale równie dobrze, możesz nie robić jakichś questów pobocznych, albo nie zapuszczać się w określony rejon mapy i to też nie jest koniec świata.

"Poza tym, to o czym piszesz jest zaprzeczeniem powszechnego schematu gier fabularnych tj. 'od zera do bohatera', bo u ciebie jest od 'bohatera do bohatera'."

Zwyczajnie nie mam na to ani chęci, ani czasu, a nie wiem czy zauwazyłeś, ale wyżej napisałem, że walka jest najmniej satysfakcjonującym dla mnie elementem rozgrywki, która na moje nieszczęście przeważa procentowo jako składowa gier. I teraz jeszcze gry są rozwleczone i rozbuchane do granic absurdu. Pamiętam jak tłukłem te niedźwiedzie dosłownie 5 minut w Dragon Age: Inkwizycja. Drużyna 4 herosów, wszystko dookoła błyska, jucha tryska na wszystkie strony, ale mordują się z niedźwiedziem 5 minut. A żeby było wesoło, te niedźwiedzie odradzały się dosłownie co kilka metrów. Według mnie też coś nie gra z takim designem, nawet w koncepcie od zera do bohatera, bo z jednej strony gra mi mowi, że jestem wybrańcem zdolnym do zamykania szczelin i wygnania demonów z tego świata, a z drugiej strony naparzam fireballami i toporami, które by mi się do mieszkania nie zmieściły jakiegoś kosmatego futrzaka, na którym nie robi to wrażenia. Jak tylko zorientowałem się jak to wygląda, to od razu tryb "easy" i byle grę odhaczyć, bo życia szkoda. Druga sprawa, że ta fabuła i "jakość" misji pobocznych też nie usprawiedliwiała i nie zachęcała, by w grę inwestować więcej czasu i wysiłku. Goticzek był tak dobry, a jednocześnie wypchany zawartością i zwarty, że można było się pomęczyć z Nocą Kruka (dzisiaj uważam, że ta gra jest przesadnie trudna i to psuje rozgrywkę). Natomiast te współczesne rozwleczone gnioty, to najlepiej przebiec i zapomnieć.

Vroo
Ale jakże to? Taki elokwentny erudyta nie zrozumiał mojej wypowiedzi? Odniosłem wrażenie, że napisałem to bardzo przystępnym i jasnym językiem.
Konkretnie odniosłem się do tego, że w grach z racji ich struktury i tak pomijasz jakiś procent doświadczenia z nich płynącego, bo jakbyś nie grał - wszystkiego nie zobaczysz. Możesz nie doświadczyć trudności walk i np. konieczności używania jakichś specjalnych technik walki, albo umiejętności, ale równie dobrze, możesz nie robić jakichś questów pobocznych, albo nie zapuszczać się w określony rejon mapy i to też nie jest koniec świata.

Bełkot jest z samej definicji niezrozumiały - np. stękasz coś o 'hardzie', gdy ja cały czas piszę o 'medium'. Wyjaśnisz, jak twoje dyskutowanie z własnymi urojeniami jest 'przystępne' i 'jasne'?
[Ponownie] Ty piszesz o elementach, które wpływają na replayability, a ja o źle zrobionych elementach. Po co się produkujesz, skoro wartość tego twojego słowotoku od razu ląduje w koszu, bo piszesz zwyczajnie nie na temat?

Pamiętam jak tłukłem te niedźwiedzie dosłownie 5 minut w Dragon Age: Inkwizycja. Drużyna 4 herosów, wszystko dookoła błyska, jucha tryska na wszystkie strony, ale mordują się z niedźwiedziem 5 minut. A żeby było wesoło, te niedźwiedzie odradzały się dosłownie co kilka metrów. Według mnie też coś nie gra z takim designem, nawet w koncepcie od zera do bohatera, bo z jednej strony gra mi mowi, że jestem wybrańcem zdolnym do zamykania szczelin i wygnania demonów z tego świata, a z drugiej strony naparzam fireballami i toporami, które by mi się do mieszkania nie zmieściły jakiegoś kosmatego futrzaka, na którym nie robi to wrażenia.

No widzisz - dla ciebie powinni stworzyć specjalny tryb, który pozwoliłby ci one-hitować każdego przeciwnika i wtedy byłbyś ukontentowany, bo nie dość, że łatwo, to jeszcze szybko.
Inna sprawa: Przesiewanie gier z elementami fantasy przez sito quasi-realizmu i płakanie, że gra faktycznie podąża tropem "od zera do bohatera", bo jak powszechnie wiadomo każda gra powinna zaczynać się od walki z "wielkim, złym władcą piekieł" [ino żeby nie była za długa i trudna], bo niedźwiedzie nie są wystarczająco OP dla takiego twardziela jak ty ;)

Druga sprawa, że ta fabuła i "jakość" misji pobocznych też nie usprawiedliwiała i nie zachęcała, by w grę inwestować więcej czasu i wysiłku. Goticzek był tak dobry, a jednocześnie wypchany zawartością i zwarty, że można było się pomęczyć z Nocą Kruka (dzisiaj uważam, że ta gra jest przesadnie trudna i to psuje rozgrywkę). Natomiast te współczesne rozwleczone gnioty, to najlepiej przebiec i zapomnieć.

G2 to akurat nędzna gra - banalne questy, słaba eksploracja, brak lore, fabuła dno. Przywołując takie gnioty do dyskusji - jak mniemam - przestawiłeś się już całkowicie w tryb trollowania. Mam rację?

Ament.

Znubionek
A nie zastanowiło cię, że to problem złego zaprojektowania tutorial promptów? Też mi się niezbyt je chciało czytać w Wo Longu.
Jeśli udało mu się przejść grę bez tych specjalnych ataków, znaczy to że nie były konieczne do przejścia. Jeśli ty się ich nauczyłeś, brawo dla ciebie, ale twój poziom opanowania gry nie musi pokrywać się z poziomem innych graczy. Nie muszę znać wszystkich kombosów w takim Mortal Kombat, żeby czerpać przyjemność z gry.

Ja w Wiedźminie 3 na najwyższym poziomie trudności nie korzystałem z wszystkich mechanik. I dobrze, bo nie musiałem. To mój playstyle, nie twój. Lepsze są według mnie te gry, które dają wybór sposobu grania, a nie wymuszają jeden konkretny.

Znubionek
Dokładnie, czyli to niekoniecznie problem gracza, tylko słabo zaprojektowanego tutoriala. Zwróć też uwagę, że streamer będzie mieć mniejszą uwagę z racji podzielności uwagi na rozmawianie z widzami i grę, więc jego poziom skupienia będzie się różnić od typowego gracza.

Bieganie, atak, chodzenie itd. uważam za podstawowe sterowanie. Staje się ono coraz mniejszym problemem z racji uniwersalności sterowania w grach. To już nie te czasy, kiedy za każdym razem trzeba było uczyć się klawiszologii, teraz gra X ma niemal identyczny schemat sterowania, co gra Z. Za specjalne ruchy rozumiem kombosy itd., które nie są wymagane do przejścia gry, ale mogą mieć np. znaczenie na polu kompetetywnym.

W Wiedźminie 3 oczywiście że wiedziałem o istnieniu tych mechanik, ale ani częste używanie znaków, ani zaawansowana alchemia nie były mi potrzebne. Zresztą, Wiedźmin ma idiotyczny system levelowania i limituje playstyle gracza do 12 skilli (z tego co pamiętam), zazwyczaj wziętych z jednego drzewka, więc sama gra mówi tym graczowi, żeby nie korzystał z wszystkiego, co oferuje.

skad taki gejmer grajacy na easy ma wiedziec?
Nie no, wiadomo, że grający na easy to wie tylko jak włączyć grę i jak paczkę chipsów sobie otworzyć, żeby miał co robić gdy gra mu się będzie przechodzić sama.
Za stary już jestem na dyskutowanie z takimi bzdurami.

Znubionek
Przecież to zaklinanie w Wiedźminie 3 to kompletnie marginalna mechanika odblokowywana w dodatku. Nie dziwię się, że ktoś to przegapił.

Znubionek
prosze, wlasnie natrafilem przypadkiem na taki komentarz https://wykop.pl/wpis/75647115/wiedzmin-wiedzmin3-heheszki-gry#265992575
"ja go pierwsze słyszę o jakiś zaklinaczach a przeszedłem grę chyba 3 razy xD widocznie nie potrzebowałem lepszych mieczy to temat mnie nie interesował"
dokladnie o tym co mowie
No, ale co w związku z tym? Przeszedł grę, wydaje się zadowolony. Co cię interesuje, czy odkrył wszystkie jej mechaniki, czy nie. Ty się chyba bardziej interesujesz czyjąś grą niż swoją własną.

No już się raczej nie odzywam, bo i tak związki przyczynowo-skutkowe jakie zachodzą w tych twoich rozumowaniach są dla mnie zbyt zawiłe.

Nie no, od dzisiaj gram we wszystko na hard, żeby zaimponować jakiemuś bieniowi z największymi jajami w necie.

Ale Ty człowieku pierdzielisz... najczęściej poziom trudności zwiększa tylko ilość życia wrogów i obrażenia, natomiast zagadki logiczne, fazy ataku bossów pozostają bez zmian więc taki gracz tak czy inaczej musi ruszyć mózgownicą tylko bez frustracji i stresu. Mało komu dzisiaj całkowicie chce się zmieniać grę pod dany poziom trudności. W grach turowych też jest łatwiej ale to nie znaczy, że wystarczy kliknąć gdziekolwiek i samo się przejdzie.

Znubionek
Czytałem komentarze i nie mogę uwierzyć jak dużo ludzi gra na easy i to jeszcze w obecne gry które ogólnie są łatwiejsze niż gry sprzed paru lat.

Ale żeby nie było, ja też nie jestem jakimś masochistą i takiego GOWa ograłem na średnim, a walkę z królową Valkirii zrobiłem na easy. Souslików w ogóle nie tykam, ale to akurat z powodu mechaniki ognisk i odnawiających się wrogów, a nie trudności bossów. Serię Uncharted zrobiłem na średnim i było dla mnie wystarczająco trudno.

Jednak takie gry jak Cyber, Horizon, Tsuszima, Wiesiek, TLOU 1/2 ogrywałem na najwyższych poziomach trudnosci i poza TLOU jakiegoś wyzwania te gry mi nie rzuciły pod nogi.

Jak czytam, że ktoś miał problemy z Cyberkiem 2.0 na normalu to się zastanawiam jak on postać zbudował albo czy w ogóle poznał mechaniki jakie rządzą grą.

Jak widać normal normalowi nie równy, tak samo z innymi poziomami i zależy od studia które robiło grę, ale mimo wszystko zdecydowana większość nowych gier na hardzie to odpowiednik dawnego normala. Widać zauważalnie, że poziom trudności spadł, a mimo to ludzie jeszcze wybierają easy i to nie w GOW czy Uncharted ale kurde w Cyberku i jeszcze piszą, że przeciwnicy to gąbki na pociski XD to fajne te gąbki jak u mnie wszyscy poza tymi z czachą padali od przeciążenia na hardzie po jednym użyciu skilla. Jedynym wyzwaniem były oddziały MaxTac i tu faktycznie było bardzo trudno.

Pablo_Minetto
Ludzie nie dlatego wybierają easy w Cyerpunku, bo gra jest trudna. Wręcz przeciwnie, gra i tak jest łatwa, więc zamiast nudzić się z tym durnym strzelaniem, w którym jedyną różnicą jest ilość HP wrogów, wolą sobie oszczędzić czasu. W Wiedźminie 3 było identycznie. Od pewnego momentu na najwyższym poziomie trudności gra była banalna, więc nie ma tu się czym dowartościowywać, że inni wybierają easy. Bo nie robią tego z racji wyzwania zapewnianego przez grę tylko szacunku do własnego czasu.

Dla mnie bomba.

Asmodeus

No tak, bo grając na hardzie to są gry na dychę. xD
Oceniłem te crapy tak, a nie inaczej, bo w obu tytułach kulało to, co dla mnie najistotniejsze w grach:
- fabuła
- postacie i dialogi
- różnorodność w sposobach wykonywania zadań
- eksploracja i zróżnicowanie lokacji
Jeszcze mnie nie pogrzało, żeby nudne crapy na 150 godzin rozciągać sobie do 300 godzin wybierając najtrudniejszy poziom walk. xD
Ciekawe czemu kolejna gra Bethesdy - Starfield zbiera takie baty. Pewnie wszyscy grali na easy.

Asmodeus

Chłopie, pobudka. Rozmawialiśmy o poziomie trudności - trudności walk, a nie stopniu skomplikowaniu zadań, czy eksploracji. To, że gram na easy, bo nie znoszę męczyć się i marnować czasu na tłuczenie tych samych potworów tysiące godzin wynika właśnie z tego, że wolę ciekawe rozmowy/ fabułę/ eksplorację/ łamigłówki, etc.
Dlatego dla mnie bomba, jeśli chodzi właśnie o ten aspekt, czyli łatwość w pokonywaniu wrogów. Możliwość dostosowywania poziomów trudności walk, itd. To, że większość gier ma jeszcze szereg różnych problemów to inna bajka.
I nie mów mi, że to moja wina, bo to gracze, nie ja - domagają się rozwlekanych gier na 200 godzin z ogromnymi mapami. Dla mnie taki Wiedźmin 2 > Wiedźmin 3, bo nie ma durnych pytajników, odradzających się potworów, pustej mapy, jest skondensowany i da się go przejść w 20 godzin przynajmniej na dwa dość odmienne sposoby.

Dlatego odrzucam wszystkie soulslike bo to bez sensu. Dla mnie to marnowanie czasu.
Może dla Ciebie. Ale dla mnie i inni już niekoniecznie. Lubię grać w te gry, bo są ciekawe i satysfakcjonujące.

Gry soulslike nie są dla każdego. To kwestia gustu.

boy3
Soulsy są bardzo źle zaprojektowane Link, aby tylko uwalić gracza który jest słabszy
Jak widać da się po ludzku zaprojektować grę, tylko ci japońce są dziwni
To tylko są Twoje opinie. Ja nie mam problemu z grania w gry soulslike. Widocznie te gry nie są dla Ciebie i tyle w temacie. Zapomnij te gry i graj w inne gry takich jak Darksaiders. To kwestia gustu.

Tracenie dusz jest po to, by śmierć ma zaboleć i zmuszać gracza do bycie ostrożność, a nie pędzić do ataku na oślep niczym nooba. To buduje emocji gracza, jak bolesny jest śmierć. Jest też po to, by gracz nie może trzymać "dusze" bez końca niczym chomika, lecz lepiej jest wydać od razu wszystko, by się rozwijać, co się da. Na dusze trzeba się zapracować, by na nią zasłużyć.

Jeśli soulsy są bardzo źle zaprojektowane, to czemu zbierają dobre oceny przez większości graczy? Lol! XD

Po prostu masz inny gust i tyle.

że tam nie dość że jest normalny system zapisu to jeszcze po śmierci i wczytaniu punktu kontrolnego odnawia ci się prawie całe życie
Przecież ognisko w soulslike też jest samo "punkt kontrolny" i system zapisu. Jak wracasz do punktu kontrolny, to odnawia Ci się całe życie HP. Owszem, z tą różnicą, że nie możesz wracać do "przeszłości" i nie odzyskasz przedmiotów, który już zużywałeś. Za wyjątkiem odnawialne mikstury lecznicze, oczywiście.

boy3
ale dla ciebie soulsy są w 100% dobrze zaprojektowane według ciebie? Nic byś nie poprawił?
Owszem, są pewne rzeczy w gry soulslike, co trzeba poprawić. Nie ma idealne gry z 10/10. Zawsze jest coś do zaczepianie i czegoś brakuje. Ale szkoda czasu na pisanie, skoro te gry zdecydowanie nie są dla Ciebie.

P.S. Też lubię trylogia Darksaiders i czekam na Darksaiders 4.

boy3
Powodzenia. Po prostu granie w soulslike wymaga dużo cierpliwości i inne podejście niż w przypadku gry slashery typu Darksaiders i klony Diablo.

bossy w ds1 mocno dały mi w kość
Wbrew pozorom, niektóre bossowie są łatwiejsze do pokonanie, jak już poznasz ich ruchy i techniki, oraz słabe punkty. Wystarczy tylko obserwacja, blok, przewroty i szybkie ataki z odpowiednie wyczucie, a po sprawie. Owszem, są bossowie, gdzie nieźle się namęczyłem.

Niektórzy gracze pokochali te gry soulslike, gdy już wiedzą, jak należy się grać. Początek zawsze jest najtrudniejszy.

Jeśli jest jakaś rzecz do poprawienia w grze Dark Souls 1, to wymienię system parowania dla przykładu. Jest tam źle zrealizowany na tyle, że przez całą grę bardzo rzadko używałem. Tylko 0,5 sekund na reakcji? Serio... Wolę polegać na przewroty i bloki, bo są dużo efektywniejsze niż parowanie.

MH-Kage
Niestety. Istnieje duża szansa, że Darksaiders 4 prędzej trafi do cmentarzu. Ale można pomarzyć.

boy3 Soulsy są bardzo źle zaprojektowane Link, aby tylko uwalić gracza który jest słabszy

Soulsy są właśnie bardzo dobrze zaprojektowane. Tak aby gracz się uczył gry, umiał adaptować się do zaistniałej sytuacji i był w stanie na nią odpowiednio reagować. Nie chodzi o to aby uwalić gracza, który jest słabszy tylko aby gracz stał się lepszy.

Przez odradzanie się wrogów, możliwość awansu tylko przy ognisku i tracenie dusz po śmierci sprawia to, że można łatwo utracić duża ilość dusz, to nie jest sprawiedliwe

Karanie gracza za jego błędy jest właśnie bardzo sprawiedliwe i sprawia, że gracz się uczy i rozwija aby więcej błędów nie popełniać.

Gram teraz w slaszera darksaiders i wyobraź sobie, że tam nie dość że jest normalny system zapisu to jeszcze po śmierci i wczytaniu punktu kontrolnego odnawia ci się prawie całe życie

Wyobraź sobie, ze slasher Darkisders to nie są Soulsy (no trójka to są akurat Soulsy) więc nie mają Soulsowego designu (trójka ma). Zaraz będziesz porównywać CoDa, FIFĘ i Forzę do Soulsów. W Soulsach po śmierci i po powrocie do punktu kontrolnego (ogniska) też ci się odnawia całe życie hue hue.

Herr Pietrus
a co innego zakazywać czerpania przyjemności innym
Słusznie. Niech każdy gra po swojemu, co żywe się podoba. Nikt nie zabroni tego. Każdy ma własny gustu i oczekiwanie.

Biblioteka STEAM jest ogromna. Zawsze znajdą gry dla graczy, co lubią grać na easy. Też nie brakuje gry soulslike i podobne tytuły dla tych, co lubią grać na hard. Każdy wybiera coś dla siebie.

Wystarczy tylko przeczytać opis gry i recenzji, by wiedzieć, dla kogo jest skierowana wybrany tytuł.

Herr Pietrus Ja pluję kiedy tylko mogę na porąbane - moim zdaniem - soulslike'i i roguelike'i, mogę się dziwić, że ktokolwiek je lubi, ale ostatecznie nikomu nie tłumaczę, że "nie może się dobrze bawić, ginąc 10 raz w walce z tym samym bosem albo klepiąc jednego mobka dwie minuty, bo >>mechanika uników i wyczekiwania na okno do ataku<<". Tłumaczę tylko, że m.in. ja nie mogę. I postuluję, że dodanie prostych zmian - właśnie w ramach OPCJONALNYCH poziomów trudności - uczyniłoby te gry przystępnymi dla kolejnych grup odbiorców.

Git gud hue hue. Wtedy będziesz klepał bossów za pierwszym razem. Wtedy będziesz się dobrze bawił.
Ja szczerzę nie rozumiem narzekania na Soulsy i błagania o możliwość obniżenia poziomu trudności. Dla mnie poziom trudności w takim Gothiku, Wiedźminie czy innych popularnych grach nie odbiega od poziomu trudności w Soulsach. Soulsy mają swoje specyficzne mechaniki rozgrywki ale sam poziom trudności jest bardzo ok, i bardzo fair w stosunku do gracza. Łatwiejszy poziom cały balans gry by zepsuł. Gothic też nie miał wyboru poziomu trudności i chyba nikt o taki wybór nie jęczał.

Tutaj śmieszna sprawa związana z poziomami trudności: ostatnio grałem w Personę 5 Royal i jedna walka z bossem na normalu była dla mnie strasznie irytująca i okazało się, że zmiana poziomu trudności na trudniejszy sprawia, że walka stawała się prostsza :)

W soulsach nie ma możliwości wyboru poziomu trudności.

revan90_
Wiem, że w soulsach nie ma możliwości wyboru poziomu trudności. Każdy fan wie to najlepiej. Wiesz, że gry soulslike to moje ulubione?

Ale są tacy, co będą błagali twórcy gry soulslike o udostępnianie poziomy trudności do opcji gry. Tacy osoby na forum GOL nie raz już pisali coś takiego. Dobrze to wiesz. Dlatego w tej poście wspominałem, że nie ma sensu jest grać Dark Souls na easy. To tak jakby prosić, by ryby przestają pływać, by łatwiej jest złapać. Lol!

nie ma sensu jest grać Dark Souls na easy. To tak jakby prosić, by ryby przestają pływać, by łatwiej jest złapać. Lol!
Ale bzdura. Lol!

Adas1983
W wielu przypadkach niestety walka jest tylko narzędziem do osiągnięcia celu czyli wykonania jakiegoś zadania itp. Wtedy gram na "easy".
Niestety. Walki w wielu gry są robione na odwal. Są nudne i nieklimatyczne. Twórcy często dodali za dużo walki do gry tylko po to, by przedłużyć długość gry na siłę, aby lepiej się sprzedało.

Szczególnie losowe walki w większości gry JRPG...

Co za dużo, to niezdrowo.

Wiele też zależy od tego jaki build postaci wybierzesz. Osobiście bardzo lubię gry Bethesdy jak Fallout czy The Elder Scrolls, ale "jakąś" satysfakcje w tych tytułach sprawia mi jedynie element skradankowy. Otwarta walka już nie jest tak angażująca. Mam niestety tak z paroma innymi grami, gdzie tylko część systemu walki jest ciekawa.

Niestety. Nie wszystkie gry są dobrze zaprojektowane.

Ale pszecie widźminy na najwyższych poziomach trudności to spacerek jest!1!!!11!!1!!

Mnie to bawią takie komentarze. Goście grają na buildach pod alchemię i mówią, że gra się za łatwo. xD. To niech grają inaczej, a nie z 500 eliksirami w kieszeni i od razu zrobi się trudniej np. używając tylko miecza lol.

No i poza tym to się zgadzam. Chociaż Kratosa i tak słabszego zrobili w porównaniu gdzie w greckiej części zabijał bogów wielkości wieżowca np. taki Kronos, a w takiej czwórce to chwilę mu zajmuje taki głupi draugr.

Akurat w RDR2 nie ma poziomu trudności :V. Ale racja jak się nie jest przygotowanym to głupia zasadzka na drodze i jest się trupem.

W Wiedzminie nie musisz ani używać elixirów ani smarowideł na broń niestety. Wydaje mi się, że TLOU to takie gry które ogromnie dużo zyskują na zmienie poziomu trudnosci i tam dopiero jest klimat jak się gra na najwyższym. Na normalu masz strzelankę jakich wiele, na hardzie masz skradankę z elementami strzelanki. Jak wbijałem platynkę po przejściu już gry na hardzie, to sobie ustawiłem jedynie nieskończone ammo bez zmiany poziomu trudności i tym sposobem zaliczyłem dwie odmienne wersje jednej gry :)

No to true. W wiedźminie nawet na najwyższym jak masz opanowany system uników i znaków to właściwie jesteś nietykalny, a one są proste, eliksiry zmieniają tyle, że szybciej pokonuje się przeciwników. W tlou nie grałem, ale wydaję mi się to też dobry przykład

Dziękuję w imieniu córki i własnym ;)

Tylko nie graj z córką w Dark Souls. Nie będzie tak spokojnie.

Mortal Shell nie jest az tak znow latwy. Nie jest tez mega, mega trudny (ale Soulsy tez nie sa, tylko rzczywiscie trzeba sie do gry przylozyc i nie zawsze jest na to czas, chec, miejsce i sily).

Latwe soulsy to Code Vein. Masz caly czas towarzysza/y. W sumie spoko gierka. Estetyka anime, wiec "hit or miss", ale nawet klimacik jest.

W głośnych tytułach FPS widać wyraźnie postęp w technikach walk wrogów. Na wysokim poziomie mają lepszą spostrzegawczość, celowość. Umiejętniej nas zachodzą, korzystają z dodatkowych broni itp.
No i dobrze że jest ich (mam nadzieje) więcej bo gram po to by mieć przyjemność używania broni :)
Nie zależy mi na przechodzeniu 1-2h misji bez własnego zgonu. Przydaje się adrenalina otarcia się o ostatni pasek życia w poszukiwaniu apteczki

Niestety bardzo często tak jest, ale są gry które na maksymalnym poziomie dają stuprocentową satysfakcję. Zawsze przytaczam Chaos Theory, zwiększenie inteligencji przeciwników to coś wspaniałego w tej grze.