Hey - Do rycerzy, do szlachty... Do cholery, znowu dobre!
Właśnie się mieli w napędzie. Wczoraj przy zakupie Pan z empiku puścił do mnie oko (świntuszek) i powiedział, że to świetny wybór to jest, bo Hey dał radę mocno. Początek przywodzi na myśl MURP i ósmą Nosowską, co nie do końca mi się podoba. Ja chyba bym chciał znów gitarowego mocno Heya. Ale, że im dalej w las tym lepiej, to i mocniej mi się ta płyta przyswaja. Generalnie nie jest źle, ale bez hurraoptymizmu. Ale ja polski HH lubię... :D
Rozumiem doskonale i też bym chciał mocno gitarowego Heya. Ale takiego Heya pewnie już nie będzie, więc ja sobie teraz życzę kolejnego kroku w kierunku szybkiej, dynamicznej płyty. Mniej smęcenia (2 ballady w zupełności wystarczą), a więcej czegoś w stylu numerów 2, 4, 6, 7 i 11 z tej płyty. Plus Vanitas, Kto tam, kto jest w środku. Bo gitarowego wygrzewu to już nigdy nie dostaniemy. Chlip.
