gameplay.pl Marilyn Manson - Born Villain (2)

No... muszę przyznać, że nowa faktycznie to taki nieco powrót do korzeni. Bardzo, bardzo mocne kompozycje. Nie, żeby mi się tam tak źle słuchalo tych starszych, ale faktycznie były one słabsze od tych klasycznych.

Najnowszej płyty Mansona słucham już bodajże od pięciu dni i po początkowym, lekkim, rozczarowaniu muszę przyznać, że Born Villain jako całość jest po prostu dobry, i nic więcej. Jest oczywiście dużo lepiej w porównaniu do dwóch poprzednich "uzewnętrznień" Warnera, lecz nie jest to jednak ten poziom co stare płyty. W tym miejscu pragnę zaznaczyć, że wcale nie chcę dostać więcej tego samego co za dawnych lat (chociaż w sumie...), gdyż czuję, że taki zarzut może się względem mej nieznaczącej opinii pojawić.

Wracając do sedna: w moim odczuciu (!) kilka piosenek z nowego krążka zbyt długo się rozkręca (Gardener, The Flowers of Evil) i większości jednak brakuje charakterystycznego dla Mansona dramatyzmu i tej nieskrępowanej wściekłości. Szczególnie słychać to w warstwie instrumentalnej - gdzie podziały się te niesamowite, ostre gitary (sama końcówka No Reflection i dla porównania posłuchajcie sobie np. Cake and Sodomy z Portrait of an American Family)? Jest to moje jedyne zastrzeżenie co do wykonania utworów; oprócz tego Manson drze się całkiem nieźle, a cała reszta jest dobra, lub bardzo dobra (ale tak zawsze w tej grupie bywało).

1. Hey, Cruel World - naprawdę solidny kawałek, z całej płyty chyba najbardziej podobny do wczesnych dokonań artysty.

2. No Reflection - mam nieodparte wrażenie, że wersja Radio Edit jest jednak lepsza, być może dlatego, że ta miejscami trochę się rozwleka. Pomijając ten fakt piosenka wpadająca w ucho, wydaje mi się jednak, że po początkowych zachwytach ludzie o niej zapomną (obym się mylił).

3. Pistol Whipped - nie rozumiem zachwytu wokół tego utworu. Zanim się tak naprawdę zacznie mija dobra minuta (cały utwór trwa 4:10), potem jest niesamowicie monotonna i powiedziałbym bezbarwna. Szkoda, gdyż jest to jedyny na tej płycie eksperyment Mansona.

4. Overneath the Path of Misery – nagranie krążące w internecie już od dłuższego czasu. Według mnie również trochę za bardzo się rozwleka, jednak poza tym całkiem udane.

5. Slo-Mo-Tion – klimatycznie najbliżej do płyty Mechanical Animals. Kto polubił krążek z 98 najprawdopodobniej polubi i tę piosenkę. Brakuje jej jednak (z braku możności wymyślenia polskiego odpowiednika) impactu, wydaje mi się, że z biegiem produkcji zgubił się autorowi pomysł na ten utwór.

6. The Gardener – jak już wspomniałem długo się rozkręca, lecz gdy dotrwamy do refrenu jest naprawdę solidnym kawałkiem. Styl bardzo podobny jak ten w The High End of Low, ale wydaje się nieco bardziej dopracowany.

7. The Flowers of Evil – jak wyżej, również długo się rozkręca (chciałbym pominąć fakt, że zaczyna się tak naprawdę po pierwszej minucie, ale… ten tego…). Powiedziałbym, że niemal w każdym aspekcie podobna do The Gardener, lecz wcześniejszy utwór jednakże bardziej przypadł mi do gustu.

8. Children of Cain – w tym momencie płyta przy pierwszym przesłuchaniu zaczęła mi się naprawdę podobać. Czuć tu (według mej skromnej opinii) zagubiony gdzieś wcześniej dramatyzm. Również w klimatach THEoL jednak zdecydowanie lepiej.

9. Disengaged – styl z THEoL doprowadzony do perfekcji, jest w końcu ostrzej, nieco bardziej dramatycznie i w końcu nie dłuży się tak jak zdecydowana większość poprzednich piosenek.

10. Lay Dawn Your Goddam Arms – mam nadzieję, że przyszłe wolne kawałki Mansona będą przypominać to dokonanie. Nie potrafię powiedzieć czemu, ale mi się podoba.

11. Murderers are Getting Prettier Every Day – najszybszy (chyba) utwór w tym zestawieniu dzięki czemu otrzymuje ode mnie dodatkowe punkty. NAJLEPSZY twór Warnera tego roku, agresywny, dramatyczny, powalają na kolana gitary i niesamowity wokal. Mam nadzieję na więcej takich w przyszłości.

12. Born Villain – pomimo klimatycznego i zwiastującego bardziej refleksyjny kawałek początku jestem rozczarowany. Po czterech świetnych kawałkach myślałem, że będzie tylko lepiej, lecz zostałem zawiedziony. Monotonia, a przez to wkradająca się nuda, i całkiem niezła końcówka wydaje mi się wskazywać na to, iż zmarnowany został potencjał tytułowej piosenki. Mam nadzieję, że to z mojej strony coś nie gra i z czasem dorosnę do tego utworu, na razie najsłabszy, obok Pistol Whipped, kawałek.

13. Breaking the Same Old Ground – jest spokojnie, i zdecydowanie lepiej niż poprzednio…

14. You’re so Vain – zdecydowanie łagodniejsza piosenka, idealna na koniec by się odprężyć, niesamowicie wpadająca w ucho, ogólnie dobra, aczkolwiek ortodoksyjnym fanom wczesnego Mansona raczej się nie spodoba (tak jak i najprawdopodobniej cała płyta).

Podsumowując, przydałoby się nieco więcej szybszych i ostrzejszych kawałków jednak jest naprawdę nieźle, zdecydowanie lepiej niż w 2009, lecz chciałbym usłyszeć od tego wykonawcy coś bardziej szalonego (jak np. Dope Hat, Doll-Dagga Buzz-Buzz Ziggety-Zag, The Dope Show, Dogma), ostrzejszego (Death Song, Astonishing Panorama of the Endtimes, The Beautiful People, Long Hard Long Out of Hell, Mister Superstar) i ponurego (The Nobodies, Tourniquet, Evidence, Great Big White World, czy znany wszystkim cover Sweet Dreams).

Jeszcze raz zaznaczam, że była to moja subiektywna opinia i nikt nie musi się z nią zgadzać. Jeśli ktoś ma jakieś zastrzeżenia, wątpliwości, pytania, lub po prostu odmienne zdanie zapraszam do dyskusji.

Pozdrawiam,
mathus92