Recenzja gry Scania Truck Driving Simulator - waga ciężka wśród symulatorów

Scania Truck Driving Simulator, nowa produkcja SCS Software zza naszej południowej granicy diametralnie różni się od innych tego typu tytułów założeniami dotyczącymi struktury rozgrywki. W znakomitej większości gier, w których zasiadaliśmy za kierownicami potężnych tirów, naszym podstawowym zadaniem było rozwożenie towarów, zarabianie gotówki i rozwijanie przedsiębiorstwa transportowego. Mimo nowych terytoriów, ciągle uaktualnianych modeli ciężarówek i ulepszanej oprawy graficznej na dłuższą metę dla większości graczy (z wyjątkiem rzecz jasna zapalonych fanów tego typu symulatorów) stawało się to zajęciem nużącym i wymagającym sporej dozy samozaparcia. Scania Truck Driving Simulator to pozycja zupełnie inna, ze sporą ilością zróżnicowanych trybów zabawy i – co najważniejsze – o wiele ciekawsza od swoich poprzedniczek.

Nowe dzieło Czechów znacznie rozszerza możliwości rozgrywki, które obserwowaliśmy w wydanym przed rokiem Trucks & Trailers – tam naszym głównym zadaniem była nauka parkowania ciężarówek w zróżnicowanych warunkach i lokacjach. STDS rozwija te założenia, umieszczając w kilku pomysłowych trybach zabawy praktycznie wszystko, czego potrzebuje wirtualny kierowca do wprawnej jazdy potężnym osiemnastokołowcem. Dzięki zaprojektowanemu specjalnie dla początkujących graczy modułowi „Prawo Jazdy” nauczymy się skręcać, zawracać i cofać pojazdem z doczepioną przyczepą – choć początkowe zadania, polegające na zwykłym przejechaniu tudzież wycofaniu na wyznaczone miejsce nie sprawiają większego problemu. Niemniej wraz z rosnącym poziomem trudności naprawdę trzeba się mocno napocić, by spełnić postawione nam wymagania.

Ze względu na czysto symulacyjny model jazdy wykręcanie skomplikowanych serpentyn, jadąc tyłem, czy parkowanie po łuku w trakcie cofania to przy użyciu klawiatury niezwykle karkołomne czynności. Naprawdę czuć, że prowadzimy potężny, masywny pojazd, wymagający sporych umiejętności w zakresie wykonywania manewrów – posiadanie kierownicy lub chociażby joypada znacznie pomaga w jeździe. Każde wyzwanie jest ponadto odpowiednio oceniane – pula punktów zostaje rozdzielona pomiędzy czas przejazdu i jego „czystość” (rzecz jasna każde strącenie pachołka równa się punktom ujemnym), a gratyfikacje otrzymujemy chociażby za korzystanie tylko z kamery umieszczonej w kabinie kierowcy.

Po intensywnej nauce jazdy pora na skonfrontowanie naszych umiejętności z niezwykle trudnymi trasami. W trybie „Zawody kierowców” znajdziemy wyzwania wiernie odwzorowane na podstawie konkursów dla mistrzów kierownicy, organizowanych cyklicznie przez szwedzkiego producenta ciężarówek. Choć to w sumie zaledwie kilkanaście konkurencji, każda testuje nie tylko nasze umiejętności i zegarmistrzowską precyzję w działaniu, ale również anielską cierpliwość – pokonanie danego odcinka wymaga omijania ograniczających pole jazdy pachołków i barier o centymetry, a każdy kontakt z przeszkodą natychmiast znajduje odzwierciedlenie w końcowych statystykach. Wykonanie bezbłędnej próby najczęściej kosztuje sporo czasu spędzonego na eliminacji nawet najmniejszych uchybień w jeździe – maniacy ciężarówek zapewne już zacierają ręce na możliwość szlifowania swoich umiejętności, z kolei zwykli gracze po kilku próbach prawdopodobnie dadzą sobie spokój: poziom trudności jest tu naprawdę mocno wyśrubowany. Cóż, taki urok rasowych symulatorów. Dodatkowy smaczek stanowi możliwość porównania naszych osiągów z wynikami najlepszych graczy za pomocą sieciowych statystyk – jak na dłoni widać, gdzie czeka nas sporo pracy i jaki dystans dzieli nas od najlepszych wirtualnych kierowców.

Nic nie zastąpi jednak testowania techniki jazdy w naturalnym środowisku – taką możliwość daje moduł „Niebezpieczne przejazdy”, w którym znajdziemy kilkadziesiąt tras o zróżnicowanym stopniu trudności, a każda z nich charakteryzuje się odmienną scenerią i zasadzkami czyhającymi na pewnych siebie kierowców. Tak oto trafimy np. do Peru, gdzie spróbujemy dotrzeć w jednym kawałku do końca osławionej Drogi Śmierci, postaramy się nieść pomoc powodzianom, klucząc po zalanych i zniszczonych ulicach, wywieziemy sprzęt grający z zatłoczonego pola koncertowego czy też dowieziemy ciężkie maszyny na tereny zniszczone przez trzęsienie ziemi. Każda trasa to zupełnie inne warunki naturalne i konieczność dostosowania stylu jazdy do nawierzchni, po jakiej się poruszamy. Prowadzenie kilkunastotonowego kolosa po starym, zniszczonym moście bardziej przypomina taniec na szczudłach aniżeli spokojny przejazd, a podobnych sytuacji w tych kilkudziesięciu scenariuszach znajdziemy całe mnóstwo.