Metroid Prime: Hunters - recenzja gry

Kto z ręką na sercu przyzna, że granie w FPS-y na PS2 czy XBoxie jest wygodniejsze, aniżeli na PC? No kto? Że niby można dokupić klawiaturę i myszkę do konsoli? I owszem, ale nie po to kupujemy sprzęt, który wymaga od nas tylko i wyłącznie umiejętności podłączenia do gniazdka oraz wrzucenia płytki do czytnika, ażeby potem ładować w niego kupę kasy na akcesoria. Po pierwsze, nie każdego stać na takie dodatki, a po drugie wraz z konsolą otrzymujemy wygodnego pada. Niestety, nawet najlepszy tego rodzaju kontroler z gałkami analogowymi nie zastąpi precyzji, jaką oferuje porządna, optyczna mysz. Nintendo wyszło naprzeciw temu problemowi i zastosowało rozwiązanie doskonale sprawdzające się w palmtopach – ekranik dotykowy.

Kiedy tylko developerzy poznali możliwości DS-a, w mgnieniu oka poinformowali graczy, jakie gry zostaną wydane na innowacyjnego handhelda w przeciągu najbliższych miesięcy lub lat. Spośród wielu tytułów dało się wyłonić strategie, turówki czy wreszcie FPP-ki. Jednym z nich był Metroid Prime: Hunters, trójwymiarowa strzelanina z cudowną grafiką i niezwykle wygodnym sterowaniem. Po raz pierwszy mogłem się o tym przekonać grając w demo o podtytule First Hunt, wywarło ono na mnie piorunujące wrażenie i od tego czasu (przeszło rok) czekałem na tę grę z zapartym tchem. Kolejne wiadomości dotyczące Metroida utwierdzały mnie w przekonaniu, że ta gra jest skazana na sukces. Macie dość ględzenia? W takim razie nie będę owijał w bawełnę i przywalę prosto z mostu – Metroid Prime: Hunters jest boski. Co nie znaczy, że nie jest pozbawiony wad. Ba, ma ich całkiem sporo, lecz i tak nie są one w stanie zniweczyć jego wspaniałości. Co mnie tak zachwyciło? Przekonajcie się sami i zapoznajcie się z recenzją. Zapraszam do lektury.

Fabuła

W odległej galaktyce Tetra rozwinęła się zaawansowana technologicznie, niezwykle inteligentna rasa Alimbics, która przejęła kontrolę nad sporym kawałkiem wszechświata nazwanym przez pionierów Alimbic Cluster. Niestety, pewnego pięknego poranka cała cywilizacja znika bez śladu, a krainy mlekiem i miodem płynące zamieniają się w ponure zgliszcza. Galaktyczna Federacja kontrolująca sąsiedni obszar otrzymuje zakodowany komunikat nadany na dotychczas nieużywanej częstotliwości. Inżynierowie odszyfrowują treść tajemniczej wiadomości i odkrywają, że pochodzi ona z galaktyki Tetra. Na efekty nie trzeba długo czekać, zafascynowani członkowie Federacji wysyłają bohaterkę (!) o imieniu Samus do pobliskiej galaktyki, aby sprawdziła, jaki jest powód całego zamieszania.

Nie da się ukryć, że fabuła jest bardzo naciągana. Nie ma w niej krzty intrygi, a na dodatek podobne historyjki słyszeliśmy wielokrotnie. Pomimo że jest to tylko FPS, od którego wymagamy przede wszystkim dynamicznej akcji, czuję pewien niedosyt i jestem zawiedziony – tu autorzy się nie popisali.