Recenzja gry Mortal Kombat 11 – przyczajony smok, ukryty grind - Strona 5

Kup pan skórkę

Jak wspomniałem dużo wcześniej, każdą postać wyposażono w kilkadziesiąt skórek oraz sporą gamę przedmiotów kosmetycznych. Niestety, domyślnie mamy dostęp do kilku sztuk wszystkiego, a całą resztę trzeba zdobyć, grając – głównie w Wieżach Czasu, bo to tam poukrywano sporo skórek i tam dostajemy najwięcej „pieniędzy” (walut jest, a jakże, więcej niż jedna), za pomocą których odblokujemy kolejne przedmioty w Krypcie.

Balans całego systemu okazuje się, niestety, popsuty i nastawiony na jedno – zachęcanie do sięgania po kartę kredytową. A przynajmniej byłby, gdyby faktycznie dało się kupić wszystko, co gra oferuje. A nie da się (patrz ramka poniżej). Wspominałem o problemach z Wieżami Czasu – dodam tylko, że z reguły, aby dostać najsensowniejsze nagrody (czyli kilka skórek), musimy ukończyć serie trzech czy czterech wież, co przekłada się na kilkanaście walk i olbrzymie prawdopodobieństwo, że przynajmniej w jednej z nich trafimy na pojedynek, do którego nie będziemy odpowiednio wyekwipowani.

Za zabawę w innych trybach też jesteśmy nagradzani, ale ilości złota i innych nagród są dość skromne, a fanty – głównie losowe. W efekcie skompletowanie zadowalającej liczby ubranek dla naszego ulubieńca wymaga mnóstwa godzin żmudnego grindu. Szkoda.

Niepokorna uczennica za wszelką cenę próbuje przerosnąć niedoceniającego ją mistrza.

Skopana ekonomia wpływa też negatywnie na tryb o nazwie Krypta, który miał potencjał być całkiem interesującym dodatkiem. Tym razem eksplorujemy wyspę Shang Tsunga jako bezimienny wojownik widziany z perspektywy trzeciej osoby. Lokacja pełna jest ikonicznych miejsc, które fani serii od razu rozpoznają – ich zwiedzanie traci jednak sporo na uroku, gdy co rusz natrafiamy na skrzynie, których nie możemy otworzyć, gdyż nas na to zwyczajnie nie stać.

Krypta miała spory potencjał, ale co to za przyjemność zwiedzać świat wypełniony skrzyniami ze skarbami, których nie możemy otworzyć.

Muszę w tym miejscu wyraźnie zaznaczyć, że te problemy dotyczą kosmetyki – za walutę nie kupimy niczego, co dawałoby realną przewagę w grze, a w Krypcie oprócz skórek odblokujemy co najwyżej podpowiedzi, jak wykonywać drugie fatality daną postacią, grafiki koncepcyjne czy możliwość stosowania łatwych wykończeń. Nic, co wpłynęłoby na samą walkę. Mimo to jest to element gry będący dużym rozczarowaniem.

Mam wątpliwości, czy ludzki organizm zawiera aż tyle krwi.

Król sieciowego wzgórza

W trybach sieciowych nie wprowadzono większych zmian – do naszej dyspozycji oddano ograny zestaw zwykłych walk w kilku wariantach rankingowych i nierankingowych oraz Władcę Igrzysk. Jedynym większym novum dla tych, którzy grają tylko w smoczą serię i unikają bliźniaczego Injustice, będą wspomniane już pojedynki sztucznej inteligencji, stanowiące całkiem przyjemne urozmaicenie.

Na tyle, na ile dane mi było go przetestować w mocno dogodnych warunkach (tzn. przed premierą serwery były używane tylko przez recenzentów i garstkę osób, którym udało się uzyskać dostęp do wczesnych kopii gry, a nie przez setki tysięcy szturmujących je graczy), kod sieciowy sprawdza się solidnie – na kilkadziesiąt stoczonych walk na PS4 ani razu nie zauważyłem opóźnień. Pojedynek przerwało mi tylko raz, ale prawdopodobnie była to wina mojego przeciwnika, gdyż gra zaliczyła to jako jego quitality. Innymi słowy – kod sieciowy sprawował się bezproblemowo.

Smacznego!

Fatality!

Mortal Kombat 11 przypadło mi do gustu o wiele bardziej od „dziesiątki”, w której postawiono na nieco zbyt odważny i kontrowersyjny dobór postaci, a do tego przeszarżowano z systemem wariacji. W „jedenastce” ewidentnie widać, że twórcy wyciągnęli wnioski z poprzednio popełnionych błędów, oferując świetny zestaw grywalnych bohaterów i bardziej przemyślane wariacje. Pod względem systemu walki gra jest miodna, trybom sieciowym nie mam nic do zarzucenia, a kampania fabularna tradycyjnie dla tego studia zostawia całą konkurencję daleko w tyle, pozostając niedoścignionym wzorem i bardzo satysfakcjonującym, interaktywnym kinem akcji.

Wielka szkoda, że na tym morzu zalet cieniem kładzie się nieprzystępny dla graczy system progresji, który nie dość, że wymusza dziesiątki godzin grindowania w celu odblokowania sensownej ilości przedmiotów kosmetycznych dla lubianych przez siebie postaci (albo płacenie realną gotówką), to jeszcze skutecznie psuje frajdę z dwóch trybów rozgrywki single player – Wież Czasu i Krypty.

Mimo tego ewidentnie słabego zagrania Mortal Kombat 11 jest bardzo dobrą bijatyką i ocena to odzwierciedla. Podczas kilkudziesięciu godzin spędzonych z grą przez większość czasu bawiłem się wyśmienicie i na pewno wrócę po więcej. Ale był tu potencjał na rozbicie banku i otarcie się o najwyższą notę – szkoda, że został on zaprzepaszczony w sposób wywołujący lekki niesmak.