Remake Dead Space naprawia bolączki oryginału. Wiem, bo grałem

Źródło fot. EA

i

Dead Space z 2008 roku i nadchodzący remake są jak czternastoletni samochód i jego najnowszy model. Ten pierwszy zapewne nadal jest sprawny i wszędzie nas dowiezie, ale wystarczy posiedzieć chwilę w tym nowym, by już kompletnie nie chcieć z niego wysiadać. Wiem, bo sam mam samochód właśnie z tego roku i orientuję się, co oferują teraz nowe, nie licząc przysłowiowego zapachu. A poza tym niedawno grałem w oryginalnego Dead Space’a, potem miałem okazję zaliczyć trzy pierwsze rozdziały remake’u, po czym znów powtórzyłem je w starszej grze, by mieć na świeżo kompletne porównanie.

I trochę szkoda, że ilekroć pojawia się temat remake’u Dead Space’a, bardziej dyskutuje się o zasadności jego tworzenia czy cenie, a nie porusza kwestii fantastycznych różnic między tymi dwiema generacjami. Bo przy takiej bezpośredniej konfrontacji dopiero widać, jak bardzo zestarzał się oryginał pamiętający początkowe lata PlayStation 3. Remake to zupełnie nowa gra stworzona od podstaw, tyle że opowiadająca znaną – niektórym – historię. I nawet jeśli dość dobrze się ją pamięta, doświadczenie jej na nowo w takiej jakości zapowiada się na niesamowite przeżycie.

Dead Space, EA, 2023

USG Ishimura miażdży klimatem

Pierwsza rzecz, jaka rzuca się w oczy, to oczywiście oprawa graficzna. Można się zaklinać, że przy dobrej grze nie ma ona takiego znaczenia i że stary Dead Space wciąż wygląda nieźle, ale wystarczy pograć chwilę w remake, by już nie chcieć wracać do tekstur w niskiej rozdzielczości i płaskiego oświetlenia. Odtworzony we współczesnych standardach statek kosmiczny USG Ishimura wgniata w fotel ilością detali, wręcz wyczuwalną kosmiczną stęchlizną i przede wszystkim grą świateł i cienia.

Odniosłem wrażenie, że niektóre przestrzenie, jak chociażby te z tramwajem, stały się zauważalnie większe – jakby już nie obowiązywały limity silnika gry. To, co kiedyś było po prostu matowe, teraz wygląda odpowiednio metalicznie, podczas sekwencji odkażania tryskają kropelki wody wraz obłokami pary przy jednoczesnym tańcu źródeł światła. Jeśli Dead Space wcześniej zachwycał klaustrofobiczną atmosferą wymarłej stacji kosmicznej, teraz po prostu tym klimatem miażdży!

Mnóstwo małych ulepszeń

Ale oprawę łatwo ocenić na screenach czy filmach. Podczas krótkiej sesji z grą rzuciły mi się też w oczy inne rzeczy potwierdzające, że skupiono się na czymś więcej, a nie tylko na samych wrażeniach wizualnych. Choć pozostając jeszcze chwilkę przy grafice, warto wspomnieć o jej wykorzystaniu w budowie warstwy fabularnej. Niektóre sceny zostały bowiem zupełnie przerobione, wzbogacone o nowe środki narracji. Tak jest na przykład podczas finału poszukiwań egzoszkieletu RIG Kapitana w kostnicy. W oryginale Isaac jedynie widzi przez szybę jakąś szamotaninę, po czym musi walczyć z nieco mocniejszym przeciwnikiem.

W remake’u mamy płynne przejście do cutscenki bez żadnego cięcia kamery. Isaac wchodzi do pomieszczenia z ciałem, ogląda normalnie wyglądającego Kapitana i zaczyna odpinać jego RIG. Dopiero w trakcie tej czynności pojawia się znienacka infektor, łapie ciało, które po chwili zmienia się na naszych oczach w minibossa, a kamera wraca na swoje miejsce, by Isaac mógł stoczyć walkę. Takich subtelnych poprawek jest zapewne więcej.

Dead Space, EA, 2023

Zlikwidowano też największą w mojej opinii wadę pierwszego Dead Space’a – dziwne sterowanie i sztywną pracę kamery. Zawsze odczuwałem pewien dyskomfort przez to, że kamera była jakoś źle „przymocowana” do Isaaca. Sterowanie padem na pececie również sprawiało wrażenie nieco opóźnionego. W nowej wersji nic takiego się nie dzieje – kamera pracuje idealnie, a joypad działa responsywnie i precyzyjnie. Wydaje mi się też, że poprawiono balans gry, jeśli chodzi o liczbę znajdowanych kredytów i rozlokowanie blueprintów – w oryginale po trzech rozdziałach byłem znacznie bogatszy niż w remake’u.

Inżynier ma głos

No i jest jeszcze jedna istotna rzecz – Isaac w tej części w końcu doczekał się własnego głosu. Nie stał się jakimś wielkim gadułą i na szczęście gra nie wypełniła się monologami rozmawiającego z samym sobą bohatera. Ale wreszcie nie jest tylko niemym chłopcem na posyłki dla Kendry i Hammonda, tylko może swoim inżynierskim umysłem pomagać w rozwiązywaniu zagadek Ishimury. O kulisach dodania głosu Isaacowi najlepiej opowie jeden z twórców z zespołu EA Motive – Philippe Ducharme.

Dead Space, EA, 2023

To ja już wolę remake niż „czwórkę”

Jedyne, co mi się na tę chwilę nie spodobało w remake’u Dead Space’a, to stan techniczny, ale tu wiadomo, że był to wczesny build gry i jest jeszcze dużo czasu na optymalizację oraz likwidację bugów. Niemniej myślę, że jeśli coś pogrąży tę grę w recenzjach, to może to być jedynie płynność animacji i błędy przy dość wysokich wymaganiach sprzętowych. O klimat i rozgrywkę nie mam obaw. I wydaje mi się, że decyzja o zrobieniu remake’u po 14 latach była dobrym pomysłem. To aż nadto czasu, by do społeczności graczy dołączyły całe rzesze nowych ludzi niemających wcześniej styczności z tą grą i by inni już zapomnieli, jak to wszystko odbywało się na Ishimurze, a fani i tak chętnie przyjmą tak mocne podrasowanie ulubionej gry.

Poza tym próbuję sobie przypomnieć, kiedy ostatnio Electronic Arts dostarczyło coś z przyzwoitą, zapadającą w pamięć fabułą, i nie licząc nieco bardziej indywidualnej działalności Josefa Faresa, wychodzi mi, że... może przy okazji Titanfalla 2 z 2016 roku? Przy „czwórce” obawiałbym się sieciowego co-opa czterech Isaaców w ich pierwszym sezonie zmagań z plagą ksenomorfów. Przy remake’u przynajmniej mogę być pewien klimatycznej, klaustrofobicznej przygody w kosmicznym survival horrorze w oszałamiającej, immersyjnej oprawie audiowizualnej. A zupełnie nową historię w tym samym stylu powinno zapewnić The Callisto Protocol – nic tylko się cieszyć z tych nadchodzących doświadczeń. Twórcy gry Dead Space Remake też zresztą na to czekają.