Nie lubię seriali ogólnie, a już na pewno nie takich rozwleczonych na wiele sezonów i ciągle sztucznie przeciąganych.
Ale, czasami miewam ochotę w jakiś się wkręcić. Grunt by był już zakończony (sensownie, a nie, że urwany bo oglądalność spadła, bo słaby się stał, itp. itd.).
Niedawno zakończyłem Prawo ulicy i teraz myślę by dać szansę tytułowej rodzinie mafiosów.
Tylko się właśnie obawiam, że po pierwszych dwóch, trzech sezonach serial mógł obniżyć loty. Bo odcinków jest dużo, ponad 80. Zazwyczaj zaczynam się męczyć właśnie po kilkunastu, dwudziestu kilku odcinkach, gdy serial nie jest porywający.
The Wire mnie wciągnęło, chociaż raczej tylko wątki prochów i losów poszczególnych bohaterów z nimi związanych. Te polityczne mniej, ale całość się uzupełniała. I choć miejscami był przerysowany, to jako całość (wydaje mi się) do bólu szczery i prawdziwy. Zakończenie wydaje się też sensowne.
spoiler start
Cały cykl życia ludzi, których wątki są poruszane zatacza kolejne koło i w zasadzie nic się nie zmienia. Kolejne pokolenia wykluczonych tkwią w beznadziejnej matni, bez szans na poprawę.
spoiler stop
Jaki jest serial o rodzinie Soprano? Warty podejścia, czy jednak z czasem się rozwadnia i ogląda się go bardziej z przyzwyczajenia niż z ciekawości co dalej?
Nie zestarzał się za bardzo? Trochę minęło od czasu gdy wyszedł.
Czuć, że się zestarzał, ja jestem na 2 sezonie i póki co nie urywa dupy, jakoś taki klimat w filmie jest przerysowany, może później będzie lepiej, jak sie to trochę rozkręci. Jeśli lubisz wartką akcję, intrygi itp to polecam Ray Donovan, bardzo ciekawy i wciągający, mimo że też dużo sezonów, to ogląda się przyjemnie. Albo mój top seriali to Synowie Anarchii, który jeszcze na pewno kiedyś obejrzę od nowa.
Tez odpadlem, wiele mowi ze to najlepszy serial ever. Ale chyba faktycznie na poczatku 2000 roku moze robil wieksze wrazenie.
Jeśli się zestarzał, to znaczy, że nie był wybitny. "Ojciec chrzestny" się zestarzał? No właśnie...
Odpadłem po kilku odcinkach The Sopranos. I nie, żeby to było złe, sympatyczne. Tylko jak zobaczyłem, ile to ma sezonów... zresztą z większością seriali tak jest. Kiedyś wychodziło kilka w TV, oglądało się cyklicznie prze kilka lat nawet, wtedy to inaczej smakowało... A tak? Jak coś nie jest objawieniem, to motywacja siada. Chociaż ja chyba ogólnie straciłem serce do seriali...
Raczej jest to dosyć równy serial. Jeśli spodobają ci się pierwsze odcinki, to spokojnie można założyć, że całość też łykniesz. Oczywiście jak w większości seriali zdarzają się słabsze momenty, ale zdecydowanie nie jest tak, że kolejne sezony mocno obniżają poziom jak to często bywa.
Mi i mojej żonie (która fanką filmów/seriali o mafii nigdy nie była) się bardzo podobał. Oczywiście ma trochę słabsze momenty miejscami, ale to raczej jednostkowe przypadki. :)
Pierwszą rewolucją serialową okazał się Twin Peaks uważany za najlepszy serial w historii TV. Drugą rewolucją jest Sopranos. Jedyne dwa seriale, które próbowały rzucić im rękawicę to Prawo ulicy i Breaking bad, ale nie były w stanie ich przebić. Reszta seriali na razie nie jest żadną dla nich konkurencją. Poprzeczka została ustawiona póki co zbyt wysoko.
Porównywałbym Twin Peaks i Sopranos do Obywatel Kane 1941 i Hiroszima, moja miłość 1959, które z kolei są rewolucją dla kina. Nowoczesną perfekcją na swoje czasy i wzorem jak nakręcić arcydzieło ponadczasowe.
Sopranos mimo 6 długich sezonów i w sumie 86 odcinków trzyma równy poziom od początku do końca co jest rzadkością wśród tak długich seriali wielosezonowych. Sopranos i Prawo ulicy od HBO mają ciężką, powolną, realistyczną narrację oraz wielowątkowy, fantastycznie napisany scenariusz co powoduje, że odrzucały tym dość szybko mało wymagającą widownię przyzwyczajoną do obecnego teledyskowego stylu i łatwostrawnej papki. Jeśli ktoś przebrnął przez pierwsze kilkanaście odcinków zaczynał się wkręcać z pełną mocą, bo wątki i postacie niczym trybiki maszyny zaczynały się zazębiać. Sopranos wtedy uderza w widzów z całą mocą wyrażeniami, frazami, niuansami, figurami retorycznymi, wątkami bohaterów, które początkowo przyprawiają o zawrót głowy, ale ostatecznie uderzają we właściwe akordy. Polecam dać szansę i minimum przebrnąć przez cały 1 sezon, który tak mocno zaimponował krytykom.
Rodzina Soprano to zdecydowanie serial, który warto obejrzeć. Ponad miesiąc temu skończyłem pierwszy raz właśnie Prawo Ulicy, strasznie dłużył mi się ten serial, ale mimo wszystko obejrzałem do końca i musze przyznać, że im dalej tym lepiej.
Dodatkowo od siebie mogę polecić serial Gomorra, który jest moim ulubionym serialem w klimatach gangsterskich. Każdy kolejny sezon jest coraz to lepszy i bardzo miło wspominam ten serial. Soundtrack jest tutaj również na bardzo wysokim poziomie, który sprawia, że sam odbiór serialu jest jeszcze lepszy.
Scena z pierwszego sezonu: https://www.youtube.com/watch?v=HfLpPU3kdXw&ab_channel=SundanceTV
Soundtrack: https://www.youtube.com/watch?v=Q13oczbKW28&t=4s&ab_channel=BestSoundtracksEver
Klasyka.
Oglądałem więcej jak dekadę temu (blisko dwie) i odświeżyłem sobie ostatni i to nadal kawał dobrego kina.
Nie przejmowac się gdybaniem o byciu przestarzałym tylko oglądać.
Po pierwszych wpisach to się skłaniałem raczej do obejrzenia przy okazji, jak się uda. Przegapiłem szansę na pełne czerpanie z tego serialu w czasach gdy wyszedł.
Ale kolejne wpisy jednak podbudowały moją ciekawość czy aby nie spróbować już teraz.
W sumie to, że jest to już dwudziestolatek działa nawet na plus, bo dawniej bardziej się przykładano do robienia rzeczy dobrze, a nie na akord.
Ale jednocześnie namieszała trochę wzmianka o Gomorrze. Też oglądałem do momentu aż don Pietro nie odwiedził cmentarza (to był trzeci sezon?). Później jakoś urwałem nie wiem dlaczego i nie kontynuowałem (chyba byłem wówczas na czasie i jeszcze nie istniała kontynuacja).
Może pierw sobie ją dokończę, bo nadal pamiętam bohaterów i kto był kim, więc serial musiał być dobry.
Dodam również, że dosyć niedawno zapowiedziano prequel do Gomorry gdzie fabuła skupi się wokół Pietro Savastano.
