Publicystyka Najbardziej irytujące mechaniki i elementy w grach RPG

Czy ja wiem czy ograniczone miejsce w eq jest takie złe? Kwestia gatunku gry. W RE4 bardzo podobała mi się ta walizka na sprzęt. Trzeba było kombinować trochę co sprawiało że gra była bardziej wymagająca. Tak samo Diablosy.
Jaką frajdą jest gdy masz pełno syfu w eq i nieograniczone miejsce i nie musisz przejmować się żeby odwiedzić handlarza i odciążyć trochę postać.
Mam wrażenie że gracze coraz bardziej pragną skupiać się na mecie gry i wyciskać jak najlepsze wyniki byle tylko wspinać się w nic nieznaczącym ladderze, dlatego wnerwia ich że tracą czas i cofają się do miasta sprzedać sprzęt.
Całe szczęście że są gry singleplayer, które mają w dupsku te problemy

Walka.
W RPGach jej pełno.
Ale mało które tytuły miały niezły albo dobry system walki. Te z rewelacyjnym systemem można wręcz policzyć na palcach jednej ręki...

- Głupie fetch-questy, często zupełnie ignorujące, kim jest bohater oraz cała fabuła poprowadzona w tak sposób, żeby to ignorować. Ile razy spotkaliśmy się z zadaniem typu: "Jestem głodny, przynieś mi jabłko z sadu na drugim końcu kontynentu. Co? Że za rogiem jest sklep? Nie, ja się stąd nie ruszę i nie, nie możesz mi kupić jabłka na tamtym straganie, ma być z drugiego końca świata".

Albo coś, co mnie szczególnie mocno uderzyło w pierwszym Mass Effekcie. Przylatujesz sobie na Noverię (?), a tam na drodze stoi ci jakiś biurokrata, który cię nie puści dalej. I możesz mu wyświadczyć przysługę, albo pomóc ujawnić jego korupcję, żeby popchnąć akcję do przodu. Wszystko pięknie, tylko jesteś Widmem, W samych obowiązkach zawodowych masz załatwianie problemów w każdy możliwy sposób i jesteś wysyłany tam, gdzie zwyczajne metody pewnie by zawiodły. Masz działać po swojemu i liczy się tylko wykonanie zadania. Za swoje działania odpowiadasz wyłącznie przed radą cytadeli, dosłownie trzema istotami w całej galaktyce. Więc dlaczego, do jasnej cholery nie masz do wyboru po prostu powołać się na status Widma, a w razie problemów strzelić w łeb zawalidrodze i ewentualnie wytłumaczyć się później przełożonym, bo ty tu próbujesz zażegnać zagrożenie dla dosłownie całej galaktyki. Rozumiem, że gdyby rzeczywiście dać graczowi pełne uprawnienia Widma, to mógłby przejść całego, długiego erpega w 4 godziny, ale jednak trochę się to ograniczenie kłóci z uprawnieniami, które ponoć posiadamy. Lepiej było pod tym względem w trójce, gdzie dało się podjąć może mało znaczące decyzje, ale jednak człowiek rzeczywiście mógł się poczuć jak prawdziwe Widmo, gdy np. rozkazał, że chwilowo drobne przestępstwa mogą być ignorowane, a cała straż cytadeli bez szemrania się dostosowała.

- Poziomy Przeciwników. Dokładnie taki sam utopiec, różniący się tylko cyferką nad głową na poziomie trzecim może ci co najwyżej zakrwawić buty, ale na trzydziestym załatwi cię jednym ciosem. (np. Wiedźmin 3). Dużo lepsze jest podejście Gothikowe, gdzie każdy potwór ma swoje stałe statystyki od początku do końca gry i po każdym rozdziale po prostu się spawnuje więcej nowych, mocniejszych (choćby poszukiwacze po powrocie z górniczej doliny w dwójce). W dodatku nie potrzeba cyferek wskazujących, jakie zagrożenie stanowi wróg, bo po prostu widać, że ta bestia wygląda groźniej, więc lepiej się do niej bez potrzeby nie zbliżać, ale tamta nie jest taka straszna, więc pewnie łatwiej ją ubić.

- Postacie "chronione". Możesz sobie machać mieczem do upadłego, a postaci neutralnej, czy "cywila" i tak nie będziesz w stanie zadrasnąć, ani rozpocząć walki. (np. Wiedźmin 3). I znów na ratunek przychodzi Gothic, gdzie w walkę możesz się wdać z każdym, ale robisz to na własną odpowiedzialność i musisz się liczyć z konsekwencjami.

- Przeciwnicy, którzy są niesamowicie twardzi, "bo tak". Znów przykładem Wiedźmin 3, gdzie ludzkich przeciwników, a nawet potwory masz już na jedno cięcie miecza, ale zwyczajnego strażnika miejskiego musisz obijać pół godziny.

- Użycie przedmiotów ograniczone poziomem postaci. Dlaczego mając dziewiąty poziom nie mogę użyć topora z ograniczeniem dla poziomu 10? Jak mi dojdzie trochę doświadczenia to magicznie się nauczę używać topora, choć do tej pory byłem łucznikiem? Dopuszczam ograniczenie np. ze względu na siłę, bo to naturalne, że jakieś chuchro będzie miało trudności z podniesieniem i prawidłowym użyciem wielkiego toporzyska. I tu znów się obrywa Wiedźminowi 3.

- Przeciwnicy, których nie da się nawet zadrasnąć bez odpowiednich statystyk. Tu dla odmiany winowajcą jest pierwszy Gothic. Jeśli miałeś za słabą broń i statystyki, to mocniejszego przeciwnika mogłeś okładać i pol godziny, ale nie byłeś w stanie zadać mu żadnych obrażeń.

- Respawn przeciwników. Przechodziłeś tędy chwilę wcześniej i pokonałeś 10 wrogów? To fajnie, pora na powtórkę, 10 dokładnie takich samych wrogów już czeka, żeby zmarnować twój czas. (np. Vampyr)

- Skalowanie poziomu przeciwników. Pamiętasz jak na początku tej gry byłeś zwykłą łazęgą, okładającą szczura jakąś lagą? To teraz jesteś wyszkolonym rycerzem, który takiego samego szczura okłada magicznym mieczem przez taką samą ilość czasu. (np. Oblivion)

- Nieograniczony ekwipunek. Niby fajnie, że nie trzeba zważać na pojemność plecaka, ani obciążenie, ale jednak nie do końca mi to pasuje i wolę jednak ekwipunek ograniczony, co też niestety prowadzi do kolejnej irytacji.

- Ograniczone złoto u handlarzy. Nazbierałeś rzeczy do sprzedania, uginasz się pod ciężarem plecaka, o bieganiu nie ma już mowy i czas się udać do najbliższego sklepikarza. Kupiec z miejsca kupuje od ciebie każdy chłam, jaki spróbujesz mu wcisnąć, ale na mało gotówki, więc sprzedajesz mu ledwie 1/10 tego, co masz przy sobie. Oczywiście możesz też coś od niego kupić, żeby miał fundusze. Gorzej jak nic od niego nie potrzebujesz, albo próbujesz zebrać większą sumkę na coś innego. I biegaj potem od kupca do kupca po całym Skyrim. Wiem, że to realistyczne, ale jednak irytujące.

- Dostosowanie zadań pod określony poziom. Znów problem trzeciego Wiedźmina. Sporo go na mojej liście. Ze względu na to, że dostajesz mniej doświadczenia, jeśli masz wyższy poziom, niż sugerowano w zadaniu, powinieneś grać w sposób ustalony przez twórców. Najpierw idź tutaj, potem tam, to zadanie na razie pomiń i idź gdzie indziej, bo za dużo w tej chwili zyskasz na nim doświadczenia i w efekcie stracisz doświadczenie na kilku innych. Problem dla gracza, który woli grać po swojemu.

I jakby się zastanowić, to tego by się znalazło dużo więcej.

Może ktoś napisać gdzie niby w Elden Ringu był wymagany grind? Bo jak grałem to nie widziałem potrzeby walki w jednym miejscu przez dłuższy czas do doekspienia.

Co to za bzdury ze limitowane wyposarzenie jest zle? Na tym cala przyjemnosc polega.

Sprzedajesz to czego nie potrzebujesz (musisz sam stawiac prioritety co jest dla ciebie tak naprawde wartosciowe, a czego trzeba sie pozbyc by aby miec pieniadze na wyposarzenie warte kupna) a limitowany SPACE w inwentarzu wypelniaja z czasem tylko najlepsze bronie, eliksyry itd.

W niektorych grach inwentarz jest stworzony jak gra tetris, co wymaga ze sobie Equipment samemu poukladac trzeba wedlug broni, trinketow, itp.

Na kazdy "Engagement" trzeba byc odpowiednio przygotowanym

Dla mnie to argument do grania i nieodlaczna czesc tak zwanego farmienia i "invertory managementu".

Osobiście nie lubię gier w których nie ma sejwa na rządanie.
Kiedyś to był standard np w trylogii Gothica, w pierwszych Tomb Raiderach itd.

Najbardziej irytująca jest jazda samochodem w Cyberpunku. Chciałem wrócić do gry po ostatnim łataniu, ale nie, nie da się tego wytrzymać. Tak jak było tak jest. Jazda jak po lodzie obojętnie po jakiej nawierzchni, a nie mam możliwości instalacji modów, bo gram przez GFN. Przez to porzuciłem na dobre grę. Po co mam się denerwować.

W Arx Fatalis była szybka podróż w formie teleportów na niemal każdym poziomie podziemi.
Jedynie potrzebowaliśmy run do aktywacji urządzenia.

Limity ekwipunku zawsze powinny być, co to za frajda trzymania klawisza "Użyj" i wciągania łupów (i wszystkiego co nie jest przyklejone do podłoża, nawet gratów wartych 1-5szt. złota) jak odkurzacz na najwyższych obrotach? To jest dzisiaj standard? To jest jeden z tych przykładów gdzie nowy standard nie znaczy lepszy...

Pamiętam że w Morrowindzie nie podnosiłem wszystkiego (jedynie garść wartościowych rzeczy i wywalałem najmniej wartościowe i ciężkie gdy zaczynało brakować miejsca) i nie latałem jak kot z pęcherzem do sprzedawców z każdym bibelotem bo to byłoby niesamowicie irytujące i prędzej rzuciłbym grę niż kontynuował taką grandę...

I widzę że coś często Lionheart obrywa. Grę przeszedłem i przez mgłę pamiętam, że tylko początek, wioska w środku gry i końcówka zapadły w pamieć.

Skalowanie to zazwyczaj irytowało jeśli zaburzało to postęp w rozwoju postaci. Niby RPGi, niby postać staje się lepsza ale i tak na starych śmieciach nie jest łatwo się odegrać za początkowe trudy...

Autor tej listy chyba nie grał w gry, które wypisał w sekcji "irytowało" albo "zrobiono to dobrze".

Ograniczone miejsce w ekwipunku - Mass Effect ma limit do 150 itemów. Pathfinder: Kingmaker ma limit poprzez mechanikę obciążenia postaci/drużyny.

Fetch questy - Mass Effect 2 miał akurat bardzo zróżnicowane zadania poboczne, co innego trójka, która miała dużo fetch questów.

Skalowanie przeciwników - Divinity: Original Sin 2 nie ma skalowania poziomu przeciwników. Ich poziom i umiejscowienie na mapie jest z góry ustalone, przez co mapa podzielona jest na określone strefy poziomów, więc tej swobodnej eksploracji tam właśnie nie ma.

Misje eskortowe/skradankowe - w Mass Effect nie ma żadnej misji eskortowej. Skradankowych też nie, chyba że początek Arrival DLC w ME 2 na Aratoht, gdzie do czasu uratowania dr Kenson możemy unikać wykrycia, ale to nie jest prawdziwa skradanka, bo wszystkim sterują wyreżyserowane skrypty i etap przebiega zawsze tak samo.

Niekończące się generyczne lochy - Lionheart nie ma żadnych niekończących się, generycznych lochów. Jest kilka "dungeonów", jak kanały pod Barceloną ale każdy jest inny i został wykonany ręcznie. Tu właśnie Darkest Dungeon jest przykładem generycznych, niekończących się lochów, a to, że lepiej spędza się w nich czas wynika wyłącznie z ciekawszej rozgrywki.

Artefakty skalowane jedynie w chwili zdobycia - znmora serii Divinity: Original Sin. Tu dobrym przykładem na udaną mechanikę są obie części Pillars of Eternity. Każdą broń i zbroję można zaklinać m.in. na jakość, dzięki czemu dobieramy ekwipunek wyłącznie na podstawie unikatowych właściwości specjalnych, bo np. wartość obrażeń i premii do trafienia można podnieść przez zaklinanie. Stosując analogię do D&D to tak, jakbym w BG2 wziął Furię Niebios i podbił jej umagicznienie z +3 na +5 i jeszcze dodał obrażenia od żywiołu i np. bonusowe obrażenia przeciwko demonom. Świetnie zrealizowano to też w Świątyni Pierwotnego Zła - nawet lepiej niż w NWN 2. Tam również można podbić umagicznienie broni, zrobić oręż żywiołów albo przeciwko określonemu charakterowi, stworzyć zaklęte rękawice, pasy siły, płaszcze podnoszące charyzmę itp.

Powtarzalne lokacje - Mass Effect 2? Serio? Grałeś w ogóle w tę część trylogii? Tam każda miejscówka była unikatowa. Każdy sidequest rozgrywał się w innym otoczeniu. To pierwsza część Mass Effect na niezbadanych światach miała rozmieszczone same bazy z prefabrykatów, te same podziemne kompleksy lub tunele kopalni. Nie drugi!

Wycinanie zawartości z gier (i wydawanie jej potem jako płatnego dodatku) - po premierze Torment: Tides of Numenera wprowadził wcześniej wyciętego towarzysza zaprojektowanego przez Chrisa Avellone'a - Oom. Dodali również codex do gry. Oczywiście nie jest to cały obiecany content, ale ewidentnie nie zmierzyli swych sił na zamiary. Wszystkie darmowe DLC do Wieśka 3 były przecież wycięte i dodane za free dla dobrego PR-u.

Sztywny podział klasowy - Lionheart? Przecież ta gra ma bezklasowy, oparty na umiejętnościach rozwój postaci, wykorzystujący Falloutowy system S.P.E.C.I.A.L., z którego miał również korzystać anulowany przez Black Isle RPG 3D o tytule Torn. "W produkcji Larianu możemy uczyć się umiejętności z nieograniczonej liczby klas" - no właśnie w Lionheart też. Tam nawet nie funkcjonuje pojęcie klasy! Pathfinder ma sztywny podział klasowy, a Ty, autorze listy, piszesz w tym akapicie o multiklasowaniu, a to zupełnie inny rodzaj mechaniki. Co prawda zarówno w D:OS 2 i PF:WotR można opcjonalnie zresetować rozwój postaci, w PF w zależności od poziomu trudności.

Wprowadzająca w błąd mapa i brak szybkiej podróży - "Wiedźmin 3, pozwalając na szybką podróż z każdego miejsca" - jeśli dobrze pamiętam, to aby móc podróżować z każdego miejsa, trzeba wgrać moda, bo gra pozwala zainicjować fast travel tylko przy interakcji z drogowskazami.

Konieczność grindowania - trudno mówić o konieczności w przypadku większości gier. Może w JRPG to norma, nie wiem, za mało grałem. Zachodnie produkcje, zwłaszcza starsze, skupione był na przeważającej objętości zawartości pobocznej, która była opcjonalna i nawet po zrezygnowaniu z niej wciąż można było ukończyć grę. Dziś sporo gier ma tak wyważony poziom trudności, by podążając głównym wątkiem nadążyć z poziomem za przeciwnikami - lub wręcz stosują skalowanie poziomu w zadaniach wątku głównego, jak robi to np. Pillars of Eternity.

Wróg straszy/oszałamia bohaterów, zanim ci zadadzą cios - akurat w Darkest Dungeon nie miałem z tym nigdy problemu. Stres budowany jest systematycznie w trakcie całej ekspedycji, nie blokuje postaci na starcie pierwszej, drugiej czy kolejnej walki, ale dopiero po czasie przy złym zarządzaniu. Po to był m.in. jester czy hound master, by ten stres zbijać. I sporo gier właśnie wprowadza mechaniki kontroli tłumu wraz z twardą kontrą, by do takich nieuczciwych sytuacji nie dochodziło. Jako irytujący przykład wymieniłbym Pathfindery od Owlcat. Bez poświęcenia kilku minut na buffowanie całej drużyny na począktu każdego obszaru nie ma sensu zaczynać walki. Niestety sporo jest zasadzek, kiedy nie ma czasu na zbuffowanie się. W tym fabularne zasadzki, jak przelevelowany smok we WotR, który napada drużynę kilka razy i zdąrzy przerazić lub zdmuchnąć ogniem, nim gracz ma czas zareagować.

Zebranie drużyny przed wyruszeniem w drogę - seria Baldur's Gate, Icewind Dale? Piszesz: "wprowadzono ją po to, by gracz nie był w stanie uciec z miejsca starcia bądź ominąc wrogów" - akurat w tych grach można było w obrębie jednej mapy uciec z walki przez wyjście np. z wnętrza budynku. Dopiero BG2 pozwolił przeciwnikom wchodzić/wychodzić z budynków/lochów. Stare poradniki zalecały nawet odpoczywanie przy krawędzi lokacji, by w razie napadu zmienić obszar, co nie było problemem, póki grupa była zwarta. Jako prewencję przed ucieczką to wskazałbym np. Mass Effect 2, gdzie wiele "aren" posiada wyjście, które trzeba otworzyć hakując drzwi, a otrzymanie obrażeń w trakcie łamania zabezpieczeń przerywa proces.

I małe sprostowanie: Black Isle nie było producentem Lionheart, a jedynie wydawcą. Grę wyprodukowało studio Reflexive Entertainment.

Pomysł na nadmiarowy ekwipunek i nierealistyczny handel nimi dla rpg fantasy.
Wystarczy na początku quest który polega na wypełnieniu jakiego zadania lub zrobienia przysługi dla gildii kupieckiej/ bogatego kupca magicznymi przedmiotami.
W nagrodę dochodzi do ustalenia dealu - jesteś poszukiwaczem przygód? Być może trafisz na pewien przedmiot którego potrzebuję. Nauczę cię czaru, teleportu który będzie przesyłam mi twój niepotrzebny ekwipunek, kupię wszystko po uczciwej, dobrej cenie, a kasa zamiast targać tony złota będzie Ci się odkładała na rachunku kupieckim/gildii. W mieście, karczmie wystarczy tylko dzięki nowej umiejętności wywołać nas i skorzystać z nagromadzonego wirtualnie bogactwa. Dlaczego kupiec/gildia skupi cały grid of Ciebie na pniu? Bo gdzie indziej i komu innemu odsprzeda z zyskiem. Bardzo eleganckie rozwiązanie - taka mechanika mogła by być swego rodzaju nagrodą za wyjątkowo trudne zadanie/quest i faktycznie rozwiązywałaby problem nadmiaru sprzętu, bez burzenia imersji.
Przykład: z tą umiejętnością oczyściłeś basztę z przeciwników. Zdobyłeś sporo nagród: złota, broni, magicznych przedmiotów. Wywołujesz dzięki umiejętności, amuletowi lub czarowi przyzwania portal i przesyłasz to do gildii/kupca . Jakiś interfejs/okno wymiany który by się pojawił dawałby Ci możliwość przesłania/ wymiany wszystkiego lub pozostawienia sobie niektórych cenniejszych rzeczy. Można byłoby mieć możliwość nie tylko sprzedaży ale również tylko przesłania/ w celu przechowania. Nie ma problemu z tym że w biednej wiosce przypadkowy kupiec kupuje od Ciebie za tonę złota bardzo cenny przedmiot. Gildia zna się na cennych magicznych przedmiotach, więc Ci płaci ale cenną zapłatę nie targasz w worku na plecach tylko odkłada Ci się u nich do wykorzystania w dogodnym czasie. Pomysłów jest sporo. Gnom w twoim domu, bazie gdzie teleportem/magią łączysz się i przesyłasz/ wymieniasz z jego pomocą oręż i zbroje. Masz 6 zbroi, 5 w hubie i 1 na sobie. Chcesz zmienić? Wykorzystujesz umiejętność, łączysz się z tym gnomem i przekazujesz aktualna zbroję a bierzesz inną. I elegancko i nie psuje imersji (czyli zbroja na sobie, 6 innych w kieszeni a na plecach 7 ciężkich tarcz, w dwóch rękach 4 topory i 28k szt złota. które swoje przecież waży).

Skalowanie przeciwników w Skyrim - nie zgodzę się z tymi wilkami. Było jakieś rozróżnienie wyglądu. Brakuje tam jakiś wskazówek gdzie jacy przeciwnicy występują i na co uważać. Bardziej psuje frajdę gdy jedziesz autem w CP77 i musisz wyczyścić jedną dzielnicę, żeby zajechać do miejsca gdzie każdy przeciwnik ma minimum level 40, zamiast zbalansować to jak w np. Mount And Blade - albo pokazać wyraźnie te implanty/zbroje.

Denerwuje też automatyczne zwiększanie levelu przeciwników. Jak dla mnie wtedy można by w ogóle wyłączyć level up postaci a przynajmniej DPS, chyba, że to Dragon Ball - ale wtedy wypadałoby pokazać różnicę mocy między zwykłym śmiertelnikiem a super-villanem.