autor: Katarzyna Michałowska
Chronicles of Mystery: Rytuał Skorpiona - recenzja gry
Nie radzę podchodzić do tej gry na głodniaka. Kto nastawi się na solidny obiad z dwu dań, będzie musiał zadowolić się przystawką. A szkoda...
Recenzja powstała na bazie wersji PC.
„A mieszkańcy Sodomy byli źli i bardzo grzeszni wobec Pana. (...) Wtedy Pan spuścił na Sodomę i Gomorę deszcz siarki i ognia, sam Pan z nieba. I zniszczył owe miasta i cały okrąg, i wszystkich mieszkańców owych miast oraz roślinność ziemi...”
Młoda i urocza świeżo upieczona magister archeologii Sylvie Leroux pisze książkę, w której nawiązuje między innymi do biblijnego przekazu o zniknięcia z powierzchni ziemi Sodomy i Gomory. Ma na ten temat nietypową teorię, co do słuszności której raczej nie spodziewa się poparcia ze strony światka naukowego. Nasza bohaterka swą fascynację starożytnymi kulturami zawdzięcza stryjowi – znanemu archeologowi, obecnie pracującemu przy wykopaliskach na Malcie, na której Sylvie – dziecko bardzo zapracowanych rodziców, również naukowców – spędziła w dzieciństwie niejedne wakacje. Pewnej nocy dziewczyna odbiera nieoczekiwany telefon od stryja. Olivier Leroux informuje ją o dokonaniu niezwykłego odkrycia, które może być istotne dla pisanej przez Sylvie pracy naukowej. Odkrycia tajemniczego, fascynującego i jak się wkrótce okaże – brzemiennego w skutki. Odkrycia, do którego pretensje roszczą sobie joannici, Mossad i Watykan...
Oczywiście nasza bohaterka natychmiast przylatuje na wyspę, gdzie ku swemu zaskoczeniu orientuje się, że stryj – nie pozostawiwszy jej żadnej wiadomości – znikł, za to w okolicach jego mieszkania plącze się gburowaty inspektor Granc, niejaki James Anderson, opiece którego polecił ją Olivier, jest nieuchwytny, a miejsce odsuniętego od prac badawczych stryja zajął niezbyt sympatyczny na pierwszy rzut oka Henri Simon. Wszytko to jest co najmniej dziwne, ale Sylvie nie byłaby sobą, gdyby nie podjęła się dotarcia do sedna wydarzeń i dokopania się, o co tu tak naprawdę chodzi, a przede wszystkim – odszukania stryja, któremu być może grozi jakieś niebezpieczeństwo. I tak dzięki uporowi i determinacji dziewczyny, my gracze i wielbiciele przygodówek mamy okazję do zwiedzenia paru ciekawych miejsc, przeprowadzenia wielu dialogów i rozwiązania niejednej zagadki. Oczywiście nietaktem byłoby tu pominąć rolę City Interactive jako autorów gry (joke), których poczynaniom od jakiegoś czasu uważnie się przyglądam i którzy ostatnio zapisali się w naszej pamięci niezłą Art of Murder: Sztuka zbrodni.
Podejrzewam, że osobie, która tak jak ja grała w Art of Murder, trudno będzie opędzić się od narzucających się porównań tych dwu gier. I tu mam trochę niefajną wiadomość dla wszystkich, którzy mieli zastrzeżenia do czasu trwania rozgrywki w Sztuce zbrodni – Rytuał Skorpiona jest jeszcze krótszy. Ledwie rozsmakowałam się w grze, buszując po strychu pewnej tureckiej galerii sztuki, a tu za rozdział, dwa okazało się, że mamy la grande finale i już po ptokach. Szkoda, „myli państwo”, naprawdę.
