Polecamy Recenzje Przed premierą Publicystyka Warto zagrać

Ride to Hell: Retribution Recenzja gry

Recenzja gry 11 lipca 2013, 11:42

autor: Szymon Liebert

Recenzja gry Ride to Hell: Retribution – do diabła z takim gniotem

Ride to Hell: Retribution to najbardziej adekwatny tytuł gry w tym roku. W recenzji piszemy, że pozycja ta jest piekielnie słaba, a wydawca powinien zapłacić za próbę sprzedania jej w cenie wysokobudżetowego produktu.

Recenzja powstała na bazie wersji PC.

PLUSY:
  1. seks, marihuana, harleye, gitarowe riffy i wszystko, o czym marzysz.
MINUSY:
  1. głupia fabuła i równie głupi bohater;
  2. beznamiętne pościgi, strzelanie, walka wręcz - mówiąc krótko, cała mechanika rozgrywki;
  3. kiepska oprawa wizualna;
  4. mnóstwo rażących błędów technicznych;
  5. zamach na kieszeń gracza - próba sprzedania typowej „budżetówki” w pełnej cenie.

Ride to Hell to jeden z najbardziej adekwatnych tytułów gry w historii elektronicznej rozrywki. Produkcja zapowiedziana jeszcze w 2008 roku powróciła po latach znajdowania się w deweloperskim piekle, aby wyznaczać standardy w kategoriach narracji, grafiki, udźwiękowienia, wykonania technicznego oraz innowacji. Standardy oddolne, bo Retribution to przejażdżka wprost do infernalnych otchłani i jedna z najsłabszych gier ostatnich tygodni. Ktoś miał niesamowicie dużo odwagi, żeby sprzedawać w normalnej cenie produkt wybitnie budżetowy. Przekonacie się o tym w niniejszej recenzji, która będzie ognista i niepozbawiona kolejnych sucharów na temat nazwy tego koszmarka.

„Mam pomysła” – zdaje się sugerować mina Jake’a. - 2013-07-11
„Mam pomysła” – zdaje się sugerować mina Jake’a.

Piekło wojny

Bohaterem Ride to Hell: Retribution jest niejaki Jake, żołnierz wracający do swego rodzinnego miasteczka po wojnie w Wietnamie – skojarzenia z Johnem Rambo są jak najbardziej na miejscu. Serwowana historia okazuje się zresztą równie burzliwa, emocjonalna i brutalna, co słynny film z Sylvestrem Stallone’em w roli głównej. Powiedziałbym nawet, że Ride to Hell to Pierwsza krew gier budżetowych, chociaż – jak się zapewne domyślacie – niekoniecznie stanowi to komplement. Raczej próbę pominięcia konieczności opisania tego, jak durna, żenująca i chaotyczna jest fabuła tej pozycji. Narracyjnie to poziom, jakiego już dawno nie widziałem. I to również nie był komplement, chociaż zdanie pozbawione kontekstu brzmi nieźle. Mamy doskonały tekst reklamowy na tył pudełka!

Recenzja gry Ride to Hell: Retribution – do diabła z taką grą - ilustracja #2W grze występuje system znajdziek, którymi są dwie talie kart, poukrywanych na różnych poziomach. Na jednych znajdują się postacie z gry, poszczególne rodzaje broni i inne tego typu elementy. Drugi zbiór przedstawia prawdopodobnie... twórców Ride to Hell: Retribution. Trzeba przyznać, że to odwaga z ich strony – miło wiedzieć, kto wpuścił nas w takie maliny.

Brak kontekstu to w ogóle cecha charakterystyczna gry, którą otwiera zbitka luźno powiązanych scenek. Zamysł jest niezły – autorzy chcą pokazać przekrój tego, co się wydarzy. Wykonanie – tragiczne. Generalnie rzecz ujmując, Jake zamienia wojnę z Wietnamczykami na konflikt z gangiem motocyklowym, aby pomścić zabitego krewniaka. To, co następuje później, jest trudne do ogarnięcia moim skromnym umysłem. W dużym skrócie Jake jeździ od jednego do drugiego odzianego w skórę jegomościa, zadaje nieistotne pytania, po czym nie czeka na odpowiedź i brutalnie zabija delikwenta. Jakimś cudem udaje mu się dowiedzieć, gdzie spotka kolejną ofiarę. Dzięki temu gra może być długa, odpychająca i nudna, czyli taka, jakie lubimy. Prawda?

Poziom intelektualny scenariusza i pomysłów na zwroty akcji świetnie oddaje rezolutność i błyskotliwość głównego bohatera. Po Jake’u widać, że był na wojnie i prawdopodobnie ze trzy razy nadepnął na minę lub dostał szrapnelem w czerep. W jednej ze scen nasz protagonista postanawia wykurzyć z magazynu z marihuaną swojego oponenta, więc bohatersko podpala ulokowane wewnątrz gigantyczne cysterny z propanem. Pomijam kwestię, czemu ktoś postawił cysterny z łatwopalnym gazem pośrodku fabryki suszonych indyjskich konopi. Istotne jest to, że Jake wysadza magazyn, stojąc w samym jego centrum, podczas gdy jego przeciwnik znajduje się przy wyjściu. W następnej scenie oczywiście uciekamy z płonącego budynku, a wróg spokojnie czeka na zewnątrz. Grunt to mieć pomyślunek na zgrabny scenariusz. Widocznie komuś grunt osunął się spod nóg, co skończyło się wizytą w samym piekle. Oj, znowu nabijamy się z tytułu.

Recenzja gry Outcast: A New Beginning. Dobrze zagrać w grę z otwartym światem bez zbędnych aktywności
Recenzja gry Outcast: A New Beginning. Dobrze zagrać w grę z otwartym światem bez zbędnych aktywności

Recenzja gry

Outcast: A New Beginning jest produkcją „bezpieczną”. Nie jest wybitny, ale też nie ma w nim nic, co by mnie odpychało. Problemy techniczne rzucają się jednak w oczy, a największą wadą tej gry okazuje się wysoka cena.

Recenzja gry Helldivers 2 - to jedna z najlepszych pozycji w historii do grania z kolegami
Recenzja gry Helldivers 2 - to jedna z najlepszych pozycji w historii do grania z kolegami

Recenzja gry

Helldivers 2 pokazuje, co może zrobić doświadczony zespół specjalizujący się w określonym gatunku gier, mając wsparcie dużego wydawcy pokroju Sony. Zdecydowanie nie sprawi, że serwery będą działać stabilnie po 14 dniach po premierze.

Recenzja gry Pacific Drive - to najdziwniejszy, najbardziej wciągający survival od dawna
Recenzja gry Pacific Drive - to najdziwniejszy, najbardziej wciągający survival od dawna

Recenzja gry

Pacific Drive udowadnia, że w oklepanym gatunku survivali jest jeszcze miejsce na nowe, świeże doświadczenia, nawet gdy składają się na nie znane pomysły. W żadnej innej grze nie poczujecie tak silnej więzi ze swoim samochodem – starym kombi!