DiRT 3 - recenzja gry - Strona 2

Zabawę zaczynamy od Dirt Tour składającego się czterech sezonów. Ten tryb to nic innego jak kampania dla pojedynczego gracza, którą zaliczyć trzeba, bo to właśnie w niej odblokowuje się przygotowane auta, malowania i trasy. Sezony podzielono na cztery części, z których każda oferuje po kilka różnych zawodów. Zaczynamy od rajdów w Finlandii, gdzie wąska szutrowa trasa meandruje pomiędzy gęstym lasem poprzecinanym od czasu do czasu jakąś rzeczką. Skandynawskie rajdy mają swoją specyfikę, która została należycie uwydatniona pośród ciemnych borów kraju świętego Mikołaja i w obsypanej śniegiem Norwegii, gdzie trafiamy za jakiś czas, dopiero po odniesieniu pierwszych sukcesów w kilku innych zawodach. W trybie zwykłego rajdu lądujemy jeszcze na piaszczysto-kamienistych drogach Kenii oraz w amerykańskim stanie Michigan. I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie dramatycznie wręcz mała ilość dostępnych tras point-to-point w każdym z tych miejsc. To świetnie, że klasyczne rajdy ponownie zyskały uznanie autorów, ale dwa-trzy odcinki na region pozostawiają ogromne wrażenie niedosytu. Jest intensywnie, jest ślicznie, są zmienne warunki pogodowe (te same odcinki możemy przejeżdżać w słońcu, w deszczu, po deszczu, rano, w południe, wieczorem i w nocy, a tam, gdzie jest śnieg, może nas także zaskoczyć śnieżyca), ale to wciąż za mało.

Dużym plusem jest znacznie ograniczona liczba zawodów, w których zasiadamy za kierownicą półciężarówek i buggy. Ich natłok w poprzedniej części był prawdziwą zmorą, teraz natomiast można traktować je bardziej jako przerywnik urozmaicający zabawę. I dobrze, bo choć tymi pojazdami da się ścigać także po przysypanych śniegiem zamkniętych trasach, to jakoś nie wzbudzało to we mnie specjalnych emocji. Ot, zaliczyć i zapomnieć, byle tylko z powrotem zasiąść za kółkiem normalnego auta.

Zrezygnowano z rozbijania na czas piankowych sześcianów na trasach point-to-point, co akurat nie powinno dziwić, bo ta forma zabawy przeniosła się w innej postaci do trybu gymkhana. Zamiast eliminacji, podczas której co jakiś czas odpadał ostatni kierowca, doszedł tryb head to head, czyli inaczej mówiąc oesy, na których na przemian pokonujemy z rywalem ten sam fragment okrążenia.

Cyrk na kółkach

Największą innowacją wprowadzoną do serii jest możliwość uczestniczenia w zawodach polegających na wykonywaniu różnych sztuczek. Kręcenie bączków, uślizg wokół jakiegoś obiektu, rampy, jazda w poślizgu, manewrowanie pomiędzy słupkami, wspomniane wyżej rozbijanie piankowych sześcianów – to wszystko znajdziecie w zawodach gymkhana. To właśnie tutaj do dyspozycji otrzymacie najmocniejsze auta rajdowe, mające tyle mocy, że po asfalcie ślizgają się niczym po wodzie lub plamie oleju. W trakcie zawodów, które umiejscowione zostały w Monte Carlo i na wielkim stadionie w Los Angeles, wygrywa ten, kto w określonym czasie zdobędzie najwięcej punktów.

Aby nie wypaść źle, wszystkie te ewolucje możemy poćwiczyć na dużym placu Battersea Compound. Tu również zmagamy się z czasem i na dobrą sprawę, jest to ciekawsze od oficjalnych zawodów, w których właściwie bez przerwy wykonujemy te same sztuczki, tyle że w innej kolejności. To nieco ogranicza przyjemność z gry, aczkolwiek dobrze się stało, że Codemasters zdecydowało się na wprowadzenie tego elementu do serii.