Opinia Najgorsza gra roku to ostrzeżenie i bolesne zderzenie twórców z rzeczywistością

Jakby gdybyś

Masło maślane.

Kolejny powtarzający na ślepo o "historii literatury"...

Rozumiem, że powinniśmy uczyć się języka polskiego jak na lekcjach angielskiego i zakuwać słówka bo tylko to odpowiada nazwie "język polski"? Chociaż na angielskim też korzysta się z fragmentów tekstów albo ogląda filmy więc w sumie też nie jest to "czysta" nauka języka...

Język to coś więcej niż tylko gramatyka, składnia i słówka. Język jest nośnikiem kultury a kultura kształtuje język i nadaje słowom sens. Nie bez powodu Tolkien, chcąc wymyślić nowe języki musiał wymyślić dla nich cały świat i historię, w których mogły powstać.

Na języku polskim czytamy arcydzieła literatury ponieważ:
1. Stanowią najwybitniejsze przykłady tego co można z językiem polskim zrobić kiedy umie się nim posługiwać.
2. Przekazują treść, myśl i idee, dla przekazania których język w ogóle powstał i się rozwinął.

MilornDiester
Pewnie powtórzę część tego co tynwar napisał, ale co tam.
Na pewno nastolatków bardzo interesuje czytanie tekstów, które powstawały w czasach starożytnej Grecji — ciekawe to jak cholera. Nauczyciele, czy ogólnie ludzie, dziwią się, czemu uczniowie nie chcą czytać, i to w nich widzą problem, ale nie widzą go w materiale, który uczniowie są zmuszeni czytać, mimo że ich to nie interesuje i nie jest dla wielu, może nie wszystkich, ciekawe. Może z czytaniem byłoby inaczej, gdyby było więcej literatury współczesnej czy coś.
Mało mnie interesuje ten „nośnik kultury i nadawanie słowom sensu”. Coś takiego powinno być na studiach. Jeśli kogoś to interesuje, to niech się tego dalej uczy. Nikt tego i tak nie zapamięta, jeśli go to nie interesuje, bo dalej się tego nie będzie uczył, ale jeśli coś kogoś interesuje, to sam o tym poczyta i nie trzeba go do tego zmuszać. Przymusem się tego nie załatwi, bo uczniowie to zakują, albo nauczą się tego tylko na lekcje i to zapomną.
Najbardziej rozwala mnie to, jak na lekcjach polskiego omawia się jakieś wiersze, a potem je interpretuje. Wiersze, które powstały 500 lat temu... i kiedy współczesny uczeń nie może zrozumieć różnych metafor, porównań itp., które są w tym wierszu, to jest to oczywiście wina ucznia, bo przecież powinien to wiedzieć — jakby to, co napisano 500 lat temu, miałoby być dla współczesnego człowieka oczywiste :D. Nauczyciele, którzy uczyli się tego na studiach, krytykują uczniów, z których wielu pewnie widzi takie teksty pierwszy raz na oczy. Nie no, fajnie. Ciekawe czy sami byli tacy piątkowi na lekach z polskiego za swoich czasów.

No i jeszcze dopisując do mojego poprzedniego komentarza to gadanie jak to młodzież czy ogólnie ludzie w dzisiejszych czasach nie czytają, to według mnie kompletna bzdura. To, że dzieci czy młodzież nie czyta lektur, nie oznacza, że nie czyta w ogóle. Co innego czytać coś z przymusu, bo muszę, bo ktoś mi kazał czy tego ode mnie wymaga, a co innego czytać, bo sam tego chcę i mnie to interesuje.

Odpowiadając zbiorczo:

No tak, najlepiej uznać, że skoro uczniom się nie chce przyswoić jakiejś wiedzy to znaczy, że trzeba ich przestać tego uczyć bo przecież to oni, przeczytawszy w życiu dwie lub trzy książki, lepiej wiedzą jaka literatura jest wartościowa niż ludzie, którzy spędzili dekady na naukowym, specjalistycznym badaniu literatury powstałej od zarania dziejów i opracowywanej ponownie i ponownie przez pokolenia.

Odnoszę wrażenie, że nauki humanistyczne pomyliły Wam się z uprawianiem hobby.

Literatura, język, opowieść to bezpośrednie odbicie umiejętności komunikacji - i to komunikacji wielowarstwowej, rozumianej szeroko, na poziomie idei, poglądów, emocji, sytuacji, kontekstu społecznego, ekonomicznego. To najstarsza forma wyrazu myśli poprzedzająca filozofię, naukę czy współczesne formy wyrazu. Historia ludzkości zaczyna się od pisma a opowieści, które spisano za jego pomocą poprzedzają to pismo jeszcze tysiące, jeśli nie dziesiątki tysięcy lat. Nauki humanistyczne nie zajmują się badaniem rozrywki, którą na przestrzeni lat wytwarzał sobie człowiek dla umilenia wolnego czasu, ale badaniem człowieka jako takiego chociażby poprzez badanie najdłuższego w swym trwaniu, najbardziej dopracowanego, najbardziej uznanego wytworu jakim jest literatura. I tak, można to robić również na przykładzie innych dziedzin niż słowo pisane, ale tak jak napisałem, każde z nich będzie uboższe w porównaniu do tego, które funkcjonuje z nami od kiedy tylko pamiętamy (bo jako pierwsze pozwoliło nam trwale "zapamiętywać"). Z jakiegoś powodu kiedy filozofowie nauki zaczynają analizować czym właściwie jest i czym powinna być nauka (bo tak, nauka nie może istnieć bez filozofów) to nie robią tego w oparciu o psychologię czy kognitywistykę ale w oparciu o fizykę. Robią tak ponieważ fizyka jako pierwsza wykształciła się w postaci osobnej nauki i na jej przykładzie mamy największą perspektywę na to co czyniono w ramach nauki, jak zmieniało się myślenie o niej, czego się dopuszczano, czego unikano, co przynosiło dobre a co złe skutki.

I tak samo możemy oczywiście badać to kim jest człowiek i jak się komunikuje na podstawie np. filmów, ale siłą rzeczy będziemy mogli odpowiedzieć sobie wyłącznie na pytanie "kim jest człowiek i jak się komunikuje od roku 1895?", możemy to robić na podstawie gier ale to daje nam jeszcze mniej bo zaledwie połowę czasu jaki daje nam kino (i to przy dobrych wiatrach i jeszcze lepszej woli). Nawet jak sięgniemy po operę to uzyskujemy zaledwie trzy dodatkowe wieki i odpowiedź na pytanie pt. "kim jest człowiek i jak się komunikuje od roku pańskiego 1597?". Każdy roztropny przyzna, że jest to znacznie gorsza odpowiedź niż "kim jest człowiek i jak się komunikuje od jakichś 4 500 lat kiedy to spisał pierwszą opowieść, powtarzaną już wtedy od zamierzchłych czasów?".

Może komuś wystarcza horyzont tak wąski, że ograniczony do zaledwie 0.5-1% zapisanej historii człowieka, w ramach którego nie da się odpowiedzieć na pytanie czy dany problem jest problemem aktualnym, który dziś jest a jutro o nim zapomnimy, czy może problemem nieodłącznie związanym z człowieczeństwem jako takim, z którym już wiele pokoleń temu opracowaliśmy rozwiązania. Ale jednak rozsądnym byłoby założyć, że istnieją też ludzie roztropni, którzy borykając się z dość istotnym zagadnieniem być człowiekiem (jako że sami są ludźmi), wolą mieć dostęp do pełnego zakresu materiałów wypracowanych w tym temacie a nie tylko do wycinka tego co aktualnie na wierzchu. I tak, historia Achillesa lepiej oddaje złożoną kondycję człowieka zanurzonego w wojnie (wraz z całym bagażem chwały, hańby czy współcześnie rozumianego PTSD) niż przeogromna większość powieści batalistycznych czy filmów wojennych. Wojna Peloponeska lepiej ukazuje gry mocarstw niż Gra o Tron, Marek Aureliusz (który i tak jest dość prosty i lekki) lepiej pokazuje jak żyć niż dzisiejsi kołczowie i samozwańczy terapeuci (nie bez powodu stoicyzm analizuje się dziś w kontekście psychoterapii poznawczo-behawioralnej), Owidiusz (przy całej swojej płyciźnie) lepiej rozumie naturę kobiety niż mędrcy spod znaku czerwonej pigułki, którzy uchwyciwszy się jednego badania nie wiedzą co z nim zrobić, ale biorą się za wyjaśnianie całej rzeczywistości, kazania ks. Skargi biją na głowę przenikliwością myślenia "analityków" polityki z telewizora itd. itd.

Czy dawni autorzy są nieomylni, nigdzie nie palnęli głupstwa, niczego nie pominęli?
Oczywiście, że nie.
Ale właśnie dlatego ważne jest żeby rozszerzać perspektywę, bo dopiero czytając najwybitniejsze i najbardziej wpływowe dzieła z każdej epoki jesteśmy w stanie zapoznać się i skonfrontować ze sobą nie tylko to co myślały ponadprzeciętne umysły z każdej epoki (umysły nie tylko w sensie filozoficznym bo mówimy tu o poetach, powieściopisarzach, dramaturgach - słowem, artystach, którzy często raczej czuli niż analizowali na chłodno), ale też zestawić ze sobą co oddziaływało na słuchające ich tłumy przez kolejne stulecia. I tak jak św. Tomasz stwierdził kiedyś, że największym filozofem jest ludzkość jako taka, która spiera się i cały czas poprawia swoje wnioski, tak zastanawiając się kim jest człowiek powinniśmy pytać o to ludzi z całej dostępnej historii.

Skupianie się na tym co "podoba się" młodym ludziom jest równie produktywne co przejście się po swojej dzielnicy w mieście, porozmawianiu z kilkoma ulubionymi kolegami a następnie stworzenie sobie wyobrażenia o tym jak wygląda społeczeństwo w całym kraju i na tej podstawie przyjęciu postawy na resztę życia.

To nie historia człowieka powinna się dostosowywać pod to co akurat interesuje młodych ludzi.
Wręcz przeciwnie - to naszym zadaniem jest pokazać młodym ludziom historię człowieka i nauczyć się ją czytać tak aby wyciągnął głowę z dziury w której ją aktualnie trzyma i nauczył się rozglądać.

W innym wypadku nie powinno nikogo dziwić, że ludzie zamykają się w bańkach z kilkuset osobami na krzyż o takich samych poglądach i postawach, a potem dziwią się, że reszta świata nie wygląda tak jak ta wygodna, ciepła szkatułka "tego co im się podoba", w której tak ochoczo się zamknęli.

Wątpię że ktoś w tym roku jeszcze wyda tak spartoloną grę poczekamy zobaczymy

Prawie jak GTA VI :P

Akurat na filmie wyżej wygląda ładnie, choć rozumiem, że działa pewnie fatalnie... Mnie edgy opinii, bo inaczej strasznie się dewaluują, nawet jeśli gra jest flopem oraz ma liczne wady.