Gra Gods

Czasy dzieciństwa ;) Jedna z pierwszych gier w jakie grałem ;) Aż się łezka w oku kręci^^

Gods to przygodowa gra zręcznościowa od Bitmap Brothers z licznymi zagadkami do rozwiązania, wieloma potworami do zabicia i skarbami do zebrania. Gra została wydana w 1991 roku na komputerach Amiga i Atari ST. Później pojawiła się też na innych platformach. Między innymi na komputerze Pc oraz konsolach Sega Mega Drive i SNES. Gra została wyposażona w nowatorską sztuczną inteligencję, która reaguje na decyzje i działania gracza. Gods jest przesiąknięte znanymi motywami mitologii greckiej, a jednocześnie szczyci się świeżymi, oryginalnymi pomysłami. Gracz ma za zadanie przebić się przez miasto stworzone przez bogów, które zostało przejęte przez siły ciemności. Czterech wszechmocnych strażników patroluje każdy poziom i ma pod kontrolą hordę piekielnych sługusów. Tylko poprzez pokonanie strażników w śmiertelnej walce bohater przypominający Herculesa może zdobyć ostateczny dar bogów i osiągnąć nieśmiertelność. Bitmap Brothers zapewnili sobie honorowe miejsce na programistycznym Olimpie!
Gameplay. Nasza postać może poruszać się normalnie, skakać, schylać się i wspinać. W celu ochrony rzucamy przed siebie deszcze sztyletów i toporów. Początek gry jest przydatnym kursem szkoleniowym i pomaga przyzwyczaić się do prostych elementów sterowania joystickiem i warunków walki. Sterowanie w tej grze jest największą wadą, bo jest dość kiepskie na tle większości gier platformowych z lat 80'/90' zaprogramowanych pod Joystick, które słyną z rewelacyjnego sterowania. Postać chodzi wolno, reaguje dość ospale na polecenia joysticka oraz nie jest w stanie skoczyć inaczej niż po jednej ustalonej paraboli lotu. Można tu wytłumaczyć jedynie tym, że postać porusza się w taki sposób, bo jest opancerzona. Trzeba się było do tak specyficznego sterowania przyzwyczaić, ale gdy już się przyzwyczaimy wszystko działa całkiem nieźle od zabijania wrogów po zarządzanie ekwipunkiem. Gods ma cztery ogromne poziomy podzielone na części, które są pełne krwiożerczych bestii, zadań do wykonania, szeregu zagadek z dźwigniami i kluczami, teleporterów, sekretnych obszarów, skarbów i niemal wszystkiego co gry platformowe robią najlepiej. Wrogowie na wyższych poziomach nie biegają bezmyślnie tam i z powrotem, ale faktycznie próbują przechytrzyć nas przez zasadzki, unikanie naszych ataków lub grupowanie się. Niektóre postacie przypominające złodziei mogą być pomocne do odzyskiwania przedmiotów do których trudno dotrzeć. Gra posiada adaptacyjny poziom trudności dostosowany zarówno do początkujących graczy jak i doświadczonych weteranów. Gra pod tym względem wykorzystuje spory stopień sztucznej inteligencji. Pod koniec każdego poziomu stajemy twarzą w twarz z wyjątkowo podłym paskudnikiem. Ci wielcy strażnicy na końcu poziomu są prawdziwym wyzwaniem. Pierwszy boss na którego się natkniemy to coś w rodzaju gigantycznego Centuriona. Moim ulubionym bossem jest jednak masywny Minotaur, który pojawia się później. Ładnie animowany, skacze po ekranie i sprawia, że cały obraz się trzęsie za każdym razem, gdy uderza o ziemię! Zabijanie stworzeń daje nam cenne klejnoty, które zwiększają nasze bogactwo. Inne przedmioty takie jak klucze, wzmocnienia i nowe bronie można również zbierać i używać. Jeśli mamy wystarczająco dużo gotówki możemy kupić w sklepie wszelkiego rodzaju śmiercionośne gadżety. Obejmują one dodatkowe życia, środki odnawiające energię, tarcze, a także mnóstwo broni. Istnieje dziesięć łączonych typów broni i prawie dwadzieścia różnych magicznych mikstur po jednej na każdą dolegliwość. Być może jednak najbardziej śmiercionośną bronią jest nasz towarzysz. Przybierając kształt orła ta bestia lata po ekranie eliminując wielu maruderów. Rozwiązanie zagadki rzadko polega na przełączeniu tylko jednego przełącznika. Sztuką jest wyćwiczenie i zapamiętanie, które dźwignie co robią. Istotną rolę w grze pełnią też klucze. Wszędzie rozrzucone są również grawerowane kamienne tablice, które po zebraniu ujawniają wskazówki i porady w formie przewijającej się wiadomości na dole ekranu. Mogą one określać zadanie dla danego świata, dawać wskazówki lub lokalizację obiektu. Gods jest również zależny od prędkości naszych postępów. Im szybciej wykonamy zadania tym większe nagrody. Tylko grając dobrze możemy zebrać dodatkowe skrzynie ze skarbami i odkryć tajne przejścia. Dla mnie esencją Gods jest odkrywanie sekretów poprzez bawienie się przełącznikami. Im dalej tym ich więcej, dlatego przy każdej rozgrywce grając od początku można było odkryć coś nowego co wcześniej przeoczyliśmy. Zabijanie potworów to frajda drugoplanowa. Gra ma status kultowej produkcji, a zwłaszcza wśród Amigowców. Najbardziej podobna gra do Gods na Amidze to Deliverance (1992).
Grafika i udźwiękowienie. Grafika jest bardzo imponująca. Zawiera najlepsze elementy wizualne poprzednich gier studia Xenon 2 (1989) i Cadaver (1990) z ich charakterystycznym metalicznym stylem. Gra jest pełna szczegółowych teł i dobrze animowanych małych duszków. Duży repertuar dziwacznych i brzydko wyglądających potworów dodaje różnorodności do każdego poziomu. Piękny styl artystyczny i ładne animacje sprawiają, że łatwo było o zachwyt. Efekty dźwiękowe Richarda Josepha są absolutnie najwyższej klasy i w znacznym stopniu przyczyniają się do gęstej atmosfery gry. Szeroka gama wielowarstwowych efektów dźwiękowych doskonale uzupełniają szaloną akcję na ekranie. Metalicznym efektom dźwiękowym towarzyszy świetna melodia przewodnia z intro.
Podsumowanie. Gods to kolejna pierwszorzędna gra Bitmap Brothers. Posiada znakomity projekt lokacji z wieloma ukrytymi sekretami, świetne uźwiękowienie, charakterystyczny styl wizuzalny studia z metaliczną grafiką i wyjątkową na swój sposób rozgrywkę. To również inteligentna gra akcji, która kręci się wokół bardzo sprytnych procedur sztucznej inteligencji oraz zagadek. Gods jest wyzwaniem platformowym jakiego nawet Zeus nigdy nie widział. Na minus sterowanie, które wpływa negatywnie na moją ocenę.

Dodam jeszcze, że w 2018 roku pojawiła się wersja zremasterowana, gdzie można przełączać między starą i nową oprawą graficzną. Oryginalna grafika wygląda dużo lepiej, bo ma niepowtarzalny styl, a nowa jest jakaś sztuczna i zupełnie nijaka.

Legendarne studio Bitmap Brothers stali się synonimem jakości na scenie Amigowej. Ich imponująca lista świetnych gier przypomina galerię sław.
Ich najlepsze gry to moim zdaniem The Chaos Engine (1993), Speedball 2 (1990) i Xenon II (1989). Dzieła sztuki w swoim gatunku. Za nimi Cadaver (1990), Gods (1991) i Z (1996).

Wersja na komputer Amiga:
https://www.youtube.com/watch?v=DaKY87e6j04&pp=ygUKR29kcyBBbWlnYQ==
Wersja na komputer Atari ST:
https://www.youtube.com/watch?v=_K195FwUi2g&ab_channel=RetroGamingTV
Wersja na komputer Pc:
https://www.youtube.com/watch?v=ewn2iWrLst0
Muzyka z wersji na komputer Amiga:
https://www.youtube.com/watch?v=ePJMnBcfojQ&ab_channel=Naviaravideos
Wersja zremasterowana Pc:
https://www.youtube.com/watch?v=NKfaoKxoOig