Recenzja gry Bulletstorm: Full Clip Edition – kontrowersyjny remaster niezłej strzelanki

Po lewej Full Clip Edition, po prawej oryginalny Bulletstorm. Różnice w grafice są, ale trudno mówić o upiększeniach, które rzucałyby się w oczy podczas zabawy. Gratka dla fanatyków rozdzielczości 4K, nic więcej.

Sześć lat czekaliśmy na usunięcie z Bulletstorma frustrującej usługi Games for Windows LIVE... i chyba nikt się nie spodziewał, że oficjalna „łatka”, pozwalająca wreszcie grać bez przeszkód w tego świetnego polskiego FPS-a, będzie kosztować bez mała 200 zł. Przepraszam, chciałem rzec: remaster. Mógłbym się dalej wyzłośliwiać, zwracając jeszcze uwagę na fakt, że premierze Full Clip Edition towarzyszyło sprzątnięcie cichaczem oryginalnej wersji z dystrybucji cyfrowej, ale... prawda jest taka, że potrzebujemy tego remastera. Nie po to, by upiększyć grafikę w Bulletstormie, nie. Odświeżone wydanie to druga szansa, na którą dzieło People Can Fly zasługuje jak mało które, a której wcześniej nie miało, gdy marka pozostawała w rękach Electronic Arts – to szansa na powstanie drugiej części, tak bardzo upragnionej od lat.

No to udzielmy odpowiedzi na pytanie, czy Bulletstorm: Full Clip Edition reprezentuje sobą jakość, która warta jest tych prawie 200 zł. Odpowiedź brzmi: to zależy. Na początek rozpatrzę ową zależność w odniesieniu do nowych użytkowników, którzy nie zapoznali się – i już się raczej nie zapoznają – z oryginalnym Bulletstormem z 2011 roku.

W starym ciele młody duch

Trzeba Wam wiedzieć, że dzieło People Can Fly – choć remaster niczego nie zmienił w 6-letniej mechanice – to bardzo nietuzinkowa strzelanka, która po dziś dzień wyróżnia się swoją oryginalnością na tle konkurencji. Jakiej konkurencji? Gdyby na siłę szukać podobieństw, jako współczesne punkty odniesienia trzeba byłoby chyba wskazać Dooma, Shadow Warriora 2... i może Call of Duty: Infinite Warfare? Bulletstorm też reprezentuje kategorię bezkompromisowych FPS-ów w realiach science-fiction, w których akcja pędzi na złamanie karku, trup ściele się gęsto, krew leje hektolitrami, a w tle co chwilę coś wybucha.

Ale przy tym wszystkim omawiany tytuł nadal jest niepowtarzalny dzięki mechanice superstrzałów (ang. skillshots). Filozofia jak najbardziej kreatywnego zabijania przeciwników, nagradzanego punktami, za które ulepszamy swoją broń, nie zestarzała się ani trochę. Nadziewanie przeciwników kopniakami na kaktusy, wrzucanie ich smyczą w instalacje elektryczne czy podcinanie potężnymi wślizgami bawi dokładnie tak samo jak w 2011 roku. Do tego efekciarstwo kipiącej od skryptów kampanii i pomysłowość twórców – w odniesieniu do projektu lokacji czy wyzwań – wciąż zawstydza konkurencję, z serią Call of Duty na czele. Szkoda, że to zabawa raptem na jakieś 7 godzin.

Bulletstorm niewiele się zestarzał od 2011 roku – rozwałka wciąż kopie tyłki, a oprawa audiowizualna potrafi być ucztą dla zmysłów.

Dystrybucyjne kontrowersje

W branży panuje taki zwyczaj, że gdy wychodzi remaster jakiejś gry, jej posiadacze dostają odświeżoną wersję za darmo. Niestety, Bulletstorma to nie dotyczy. Wydawca, Gearbox Publishing, tłumaczył, że nie jest w stanie tego zapewnić, bo za ukazanie się pierwowzoru odpowiadał ktoś inny (Electronic Arts), ale w oczach graczy sprawa i tak wygląda kontrowersyjnie. Co gorsza, Full Clip Edition nie jest dystrybuowane w Polsce. To oznacza konieczność wydania w dniu premiery 45,99 euro (prawie 200 zł) na Steamie i porównywalnych kwot na konsolowych platformach dystrybucji cyfrowej.

Na szczęście czas rozgrywki wydłużają dwa dodatkowe tryby gry. Pierwszym jest kooperacyjny multiplayer – Anarchia – w którym maksymalnie czwórka graczy na niewielkich arenach odpiera ataki coraz groźniejszych fal wrogów. Ot, typowa „horda”, tylko o tyle oryginalna, o ile oryginalny jest system walki w Bulletstormie, z kopaniem przeciwników i miotaniem nimi przy użyciu smyczy. Nie oznacza to jednak, że nie jest to przyjemna zabawa – takie zabijanie ramię w ramię z przyjaciółmi smakuje doskonale, a wisienkę na torcie stanowi przyzwoity system progresji, ze sporą liczbą elementów do personalizacji postaci, które można odblokować. Na tym tle mniej okazale wypada drugi dodatkowy wariant rozgrywki – Echo. Polega on na przechodzeniu krótkich sekcji kampanii i uzyskiwaniu w nich jak najwyższych wyników punktowych, które są wpisywane do sieciowych rankingów.

Niestety, rozgrywka w Bulletstormie to również rozwiązania, które po sześciu latach trącą myszką. Przede wszystkim zaskoczeniem i utrapieniem dla wielu będzie fakt, że główny bohater... nie potrafi skakać. Wprawdzie może przesadzać murki i inne przeszkody, ale pod warunkiem, że gracz podejdzie do nich i wykona kontekstową akcję. Boli to szczególnie w połączeniu z niewidzialnymi ścianami. Przeciwnicy szyją do Ciebie z drugiej strony półmetrowego basenu? Nie, nie ma mowy o zeskoku do wody i szarży na wprost. Trzeba obiec przeszkodę dookoła... albo znaleźć schodki. Sytuacji nie poprawia wcale fakt, że areny oraz korytarze są ciasne i/lub pełne osłon, na których można się zablokować. Krótko mówiąc, taniec śmierci w Bulletstormie nie ma w sobie tej gracji, która cechuje Dooma czy Shadow Warriora 2. Ale wciąż pierońsko bawi.