Recenzja gry Borderlands 2: Sir Hammerlock's Big Game Hunt - to bagno nie wciąga

Po kilku tygodniach oczekiwania, w Internecie zadebiutował trzeci z czterech planowanych add-onów do Borderlands 2. Przygotowaniem Sir Hammerlock’s Big Game Hunt zajęło się studio Triptych Games, czyli ten sam deweloper, który kilka miesięcy wcześniej opracował pierwsze rozszerzenie: Captain Scarlett and Her Pirate’s Booty. Jak na tle tego poprzedniego dzieła prezentuje się najnowsze DLC? Czy Amerykanom udało się godnie zastąpić firmę Gearbox Software w charakterze producenta dodatkowej zawartości do ubiegłorocznego hitu? Odpowiedź na te pytania nie jest taka oczywista, jak mogłoby się to wydawać.

Dodatek przenosi nas do krainy Aegrus, która umiejscowiona jest w południowej części Pandory. Obszar ten pokrywają mokradła i rozbudowane formacje skalne, przez co poszczególne tereny sprawiają dość ponure, przygnębiające wrażenie. Usiane bagnami terytoria mają specyficzną atmosferę, zwłaszcza, że wędrówkę umilają urozmaicone plemiennymi motywami utwory muzyczne, ale jestem pewny, że nie wszystkim takie klimaty przypadną do gustu. Mnie się akurat podobało, głównie dlatego, że na tle znanych już doskonale lokacji, te nowe prezentują się zaskakująco świeżo i co tu dużo mówić – oryginalnie.

Sir Hammerlock’s Big Game Hunt oferuje szeroki asortyment premierowych oponentów. Już na początku zmagań natkniemy się na budzące respekt Driftery, czyli ogromne stwory, przemierzające leniwie teren na czterech, piekielnie długich odnóżach. Wrogowie Ci mieli, co prawda, swoje pięć minut w dodatku The Secret Armory of General Knoxx do „jedynki”, ale w drugiej odsłonie cyklu były do tej pory nieobecne. Miejscową faunę uzupełniają fruwające i zarazem bardzo wytrzymałe zarodniki, które raz zaatakowane, potrafią napsuć sporo krwi oraz dwie odmiany zwierząt stadnych – Boroki i przypominające skorpiony Scayliony. Oprócz tego w rozszerzeniu sporo czasu poświęcimy na eksterminację piechurów, reprezentowanych tutaj przez różnego rodzaju dzikusów. Rdzenni mieszkańcy krainy Aegrus potrafią być sporym utrapieniem w walkach na krótkim dystansie, ale prawdziwym wyzwaniem okażą się dopiero szamani, określani tutaj (podobnie zresztą jak w Diablo III) mianem Witch Doctorów. To elitarne jednostki tubylców, które w zależności od reprezentowanej klasy, dysponują zupełnie innymi zdolnościami. Na przykład „wampiry” potrafią zmienić się w rój nietoperzy i zapewnić sobie chwilową odporność na ciosy, a podczas tradycyjnego ataku faszerują bohaterów niemożliwą do wymanewrowania czerwoną wiązką ze swojej różdżki. Wysysana w ten sposób energia życiowa regeneruje im zdrowie. Starcie z tymi przeciwnikami to prawdziwy koszmar.

Hammerlock w nowej kampanii wyraźnie zawodzi – autorzy nie mieli pomysłu, jak dobrze wykorzystać znanego już z pierwowzoru bohatera.

Te oraz inne atrakcje sprawiają, że dodatek charakteryzuje się zaskakująco wysokim poziomem trudności. Co prawda rozszerzenie dedykowane jest doświadczonym bohaterom (trzydziesty poziom postaci jest wymagany na starcie), ale nawet dobrze rozwinięty i uzbrojony po zęby Vault Hunter nie jeden raz będzie zmuszony uznać wyższość wrogów. Ciężko traktować to jako wadę, nie zmienia to jednak faktu, że poprzednie DLC były mniej stresogenne.

Do mocnych stron dodatku nie można za to zaliczyć części fabularnej. Studio Triptych Games nie popisało się w tej kwestii już przy okazji swojego pierwszego rozszerzenia (Captain Scarlett and Her Pirate’s Booty), ale teraz możemy śmiało mówić o kompletnej porażce. Historyjka kręci się wokół planu sklonowania Przystojnego Jacka, a celem bohatera jest sprawienie, by ów plan spalił na panewce. Zadanie sprowadza się do zniszczenia kilku pojemników zawierających DNA nieżyjącego już szefa Hyperionu, a także unicestwienie inicjatora całego zamieszania, profesora Nakayamę. Autorzy postawili przed graczem wzniosły cel, ale zapomnieli przy tym nadać odpowiedniej głębi całej opowieści, w rezultacie w ogóle nie czuje się, że bierzemy udział w jakiejś większej przygodzie.

Walka z szamanami potrafi być męcząca, a z „wampirami” wręcz irytująca.