Of Orcs and Men - recenzja gry RPG od twórców Gry o tron

Of Orcs and Men od samego początku wzbudzało u wielu graczy spore zainteresowanie. Nieczęsto się w końcu zdarza, aby w rolach głównych bohaterów obsadzić orka i goblina. Oryginalny pomysł to jednak nie wszystko, trzeba jeszcze dołożyć do tego odpowiednie wykonanie. W tym przypadku Cyanide Studio nie popisało się już taką pomysłowością, tworząc pod względem rozgrywki niemal kalkę wydanej niedawno Gry o tron.

Wypuszczenie przez tę samą firmę dwóch RPG na przestrzeni jednego roku może budzić pewne wątpliwości co do ich jakości. I tak właśnie mają się sprawy z Of Orcs and Men, w którym postawiono na zupełnie liniową i niemal prowadzącą za rączkę przygodę. Brak większej swobody oraz bardzo ograniczona liczba zadań pobocznych są zdecydowanie największymi wadami tej produkcji. O ile w Grze o tron pojawiały się lokacje, które można było chociaż trochę pozwiedzać, o tyle tu autorzy poszli na zupełną łatwiznę, tworząc zwyczajne korytarze. Wystarczy włączyć mapę jakiejkolwiek terenu, aby naszym oczom ukazała się wąska dróżka prowadząca z punktu A do punktu B. Czasem urozmaica ją kilka zakrętów lub fragment otwartej przestrzeni, ale niemal przez całą zabawę odnosiłem wrażenie, że większą swobodę oferują etapy z ostatnich części serii Call of Duty.

Podobnie rzecz ma się z kolekcjonowaniem wszelkiej maści zbroi czy broni, których w grze jest jak na lekarstwo. Element gromadzenia inwentarza ograniczono do minimum, a jakąś skrzynię lub worek z przedmiotami znajduje się dosłownie od święta. Najlepiej widać to po transakcjach, w których nie występuje żadna waluta, tylko tak zwane punkty handlu. Standardowe przedmioty kosztują przykładowo jeden punkt, a nieco lepsze dwa lub trzy. Prowadzi to do tego, że po usprawnieniu jakiegoś oręża na początku zabawy możemy z powodzeniem używać go aż do finalnego pojedynku.

Lokacje to w większości jeden długi korytarz.

Orki, lub też Orkowie, to jedne z najczęściej występujących ras w światach fantasy, które stały się szczególnie popularne po wydaniu cyklu Władca Pierścieni. Etymologia słowa ork sięga jednak jeszcze starożytnych wierzeń Rzymian, u których „orcus” oznaczał demona śmierci.

Skoro o walce mowa, to została ona niemal żywcem przeniesiona z Gry o tron. W potyczkach najbardziej użyteczną funkcją okazuje się aktywna pauza, podczas której możemy wydać bohaterom do czterech rozkazów. Zielonoskórzy, jak powszechnie określa się ich w świecie gry, posiadają po trzy kategorie umiejętności. Ork (o imieniu Arkail) może korzystać z trybu ofensywnego (dostępne są w nim między innymi ataki obszarowe, szarża czy seria potężnych ciosów) i defensywnego (kosztem ataku polepsza się obrona, a zdolności z tego kręgu umożliwiają między innymi ogłuszanie przeciwników). Oprócz tego należy mieć na uwadze specjalny pasek, określający poziom furii naszego zielonego olbrzyma. Jeśli otrzyma on za dużo obrażeń, to wpadnie w szał, masakrując wszystkich (łącznie ze swoim kolegą), którzy staną mu na drodze. W trybie furii orka nie da się kontrolować i jest on narażony na ataki, jednak jeśli umiejętnie poprowadzi się pojedynek, to zdolność ta może okazać się niezwykle pomocna. Walczący głównie przy pomocy sztyletów goblin (Styx) może natomiast korzystać z ataków wręcz (w tym celu istnieje m.in. opcja posmarowania broni trucizną i wyprowadzenia serii bardzo szybkich ciosów) lub trzymać oponentów na dystans, poprzez rzucanie w nich ostrzami. Bardzo przydatną zdolnością Styksa jest kamuflaż pozwalający zakraść się do wroga od tyłu i zasztyletować go. W tym miejscu wychodzi jednak spore niedopracowanie techniczne. Otóż – jeśli wartownik ujrzy ciało zabitego z zaskoczenia kolegi, to... w żaden sposób na ten fakt nie zareaguje, tylko będzie kontynuować swój patrol.

Możliwość cichego zabijania przeciwników to jedna z największych zalet Styksa.

Każdy z bohaterów dysponuje też zestawem umiejętności specjalnych, często wymagających współpracy. I tak: jeśli mamy problemy z łucznikami stojącymi na podeście, to wystarczy skorzystać z rzutu goblinem, po którym mniejszy kompan zostanie ciśnięty na górę przez silniejszego kolegę i będzie mógł rozprawić się z przeciwnikami. Oprócz tego istnieje też możliwość opatrywania ran w trakcie walki czy ocucenia nieprzytomnego towarzysza. Każdą z umiejętności (nie tylko specjalnych) da się dodatkowo rozwinąć i wybrać jeden z dwóch dostępnych bonusów. Przykładowo szarża Arkaila może zadawać większe obrażenia lub ogłuszać przeciwników. Jeśli chodzi o cechy bohaterów, to każdego charakteryzują cztery parametry: siła, zwinność, wytrzymałość i umysł (wbrew pozorom ten ostatni nie przydaje się w rozmowach, tylko do unikania ataków i szybszego ładowania paska koncentracji). Jak na RPG rozwój postaci jest mocno ograniczony. Kolejne poziomy zdobywamy bardzo szybko, a pod koniec gry jesteśmy w stanie rozwinąć praktycznie każdą zdolność naszych zielonoskórych bohaterów. O ważnych wyborach czy rezygnowaniu z jakichś umiejętności na rzecz innych możemy zatem zapomnieć. Trochę szkoda, że jeden z najważniejszych elementów w produkcjach fabularnych został w tym przypadku potraktowany po macoszemu.