Dungeon Siege III - recenzja gry

Rynek „diabloklonów” przeżywa ostatnio swój renesans – ostatnio mamy do czynienia z prawdziwym wysypem mniej lub bardziej udanych przedstawicieli tego gatunku. Wiele firm chciałoby zarobić na tym trendzie – trudno się więc dziwić wskrzeszeniu marki Dungeon Siege przez studio Obsidian Entertaiment. Twórcy gry poszli jednak trochę pod prąd, nie serwując kolejnej typowej siekaniny, a tworząc coś zupełnie unikatowego. Niestety, jak to z rzeczami wyjątkowymi bywa, znajdują one zarówno gorących orędowników, jak i zaciekłych wrogów. Tak jest i tym razem.

Dungeon Siege III zdecydowanie odbiega od swoich poprzedników, jak i od reszty konkurentów. Autorzy pokusili się o połączenie klasycznej, „siekanko-rąbankowej” rozgrywki z elementami typowymi dla gier RPG, a nawet slasherów. „Trójka” gwarantuje zagony przeciwników, masę ciekawych lokacji oraz kilku bohaterów, których rozwój jest zdecydowanie nastawiony na walkę. Nie jest to jednak cała treść gry – do tego dochodzi naprawdę spora ilość dialogów oraz możliwość wykonania niektórych zadań na kilka różnych sposobów (w tym, uwaga, bez użycia przemocy!). Wisienką na torcie jest system walki – bardzo zręcznościowy, oparty na stosowaniu różnych sekwencji ciosów i umiejętności. Koniec z prostym klikaniem na przeciwniku, teraz liczą się kombosy!

Wszystko to sprawia, że ortodoksyjni fani gatunku zapewne przyjmą najnowsze Dungeon Siege ze sporą rezerwą albo wręcz wrogością. Widać to już na forach internetowych – gracze wyraźnie podzielili się na zwolenników nowych rozwiązań oraz ich zdecydowanych przeciwników.

Bossowie bywają duzi – te dwie małe kropki to nasi bohaterowie.

Przygodę rozpoczynamy w krainie Ehb, znanej z poprzednich części cyklu. Historia zaczyna się dość sztampowo: świat chyli się ku upadkowi, z powodu wyniszczającej wojny domowej, w której stawką są losy całego królestwa. Po jednej stronie znajdują się religijni fanatycy, wiedzeni przez swoją świętą, po drugiej zaś rodzina królewska. W sam środek tej walki wpakował się Dziesiąty Legion, oskarżony o zamordowanie poprzedniego króla – a co za tym idzie, spowodowanie konfliktu. Właśnie w szeregi tej organizacji trafia postać gracza – jej pierwszorzędnym celem ma być oczyszczenie honoru legionu oraz odnalezienie pozostałych jego członków.

Powyższy opis jest bardzo szablonowy – w oczy szczególnie rzuca się podobieństwo do historii opowiedzianej w Dragon Age: Origins. Na szczęście szybko przekonujemy się, że Obsidian Entertaiment przygotował coś znacznie lepszego niż fabuła wykreowana przez BioWare – intryga posiada wiele zwrotów akcji, z których niejeden potrafi nielicho zaskoczyć. Pozornie czarno-biały świat okazuje się znacznie bardziej złożony, a nasza rola w wydarzeniach dużo ciekawsza, niż mogłoby się wydawać. Co więcej, podobnie jak w grach RPG, podejmujemy wiele decyzji, które mają znaczenie nie tylko dla następujących później wydarzeń, ale i dla przyszłości świata w ogóle. Czasami są to wybory wielkiej miary (jak oszczędzenie ważnego wroga lub zabicie go), innym razem niewielkie (stłumienie strajku, bądź przyłączenie się do związku zawodowego).

Widać tu znaczne odstępstwo od produkcji w stylu Diablo – jednym się to spodoba, innym nie. Ze swojej strony mogę napisać, że dość duża liczba dialogów oraz naprawdę ciekawa fabuła to, jak dla mnie, ogromne zalety Dungeon Siege III.

W grze możemy pokierować losami jednej z czterech postaci – należy zapomnieć o samodzielnym kreowaniu bohatera. Wbrew pozorom jest to rozwiązanie jak najbardziej trafione – wszyscy herosi są bardzo zróżnicowani, dysponują typowymi tylko dla siebie umiejętnościami, posiadają też własne historie oraz osobowości. I tak: do wyboru oddano nam szalonego technika Reinharta Manksa (pełniącego rolę maga), lubującą się w broni palnej Katarinę, honorowego wojownika Lucasa oraz tajemniczą archontkę Anjali. Granie każdym z nich to przygoda nieco innego sortu – wszyscy mają swoje silne oraz słabe strony, sterowanie nimi również jest odmienne. Każdy gracz powinien znaleźć tu coś dla siebie.