Wiadomość Czy gry były kiedyś lepsze? Porównujemy czasy dawne i obecne

Teraz wychodzi więcej badziewia, a prawdziwe super produkcje ( coś jak Wiedzmin 3 lub Skyrim) raz na 5-6 lat..

Na pewno była większa różnorodność w kwestii (pod)gatunków.
Gdzie RPGi w TPP, RTSów mało a dzisiaj dobrych projektantów poziomów mało co... szczególnie w produkcjach 3D.

Brak pewnych ustalonych standardów był czasem zbawienny ale też dokuczliwy.
Gra się zarówno w stare jak też nowe i w obu przypadkach zdarzają się dobre i złe gry.
Przewagą jednak starszych tytułów jest brak immunitetu hype'owego przez co można pisać swobodnie co się myśli o jakimś tytule bez obawy o docinki jak w pewnym flagowym tytule z nowej konsoli...

Były inne, to na pewno i są aspekty, w których przemysł growy sprzed 20 lat lepiej sobie dawał radę. Obecnie gier z pewnych gatunków w ogóle się nie robi (albo są to jakieś niszowe, niskobudżetowe gry indie, które nie mają startu do klasyków). Część gatunków zaś zaliczyła rozwój w stronę, który mi się nie podoba (np. RPGi, które forsując balans bardzo ograniczają możliwość bawienia się mechaniką i zniechęcają do eksploracji). Mówienie, że stare gry są lepsze są nadużyciem, ale nie zgodziłbym się również z tym, że są gorsze.

Najlepsze to:

- Indiana Jones and the Fate of Atlantis
- Legend of Kyrandia 2: Hand of Fate

Lepszych na razie nie było.

I tak i nie. Wiadomo, ze są wyjątki lepsze było napewno to, ze gry były robione w ten sposób, ze nie prowadziły gracza za rączkę i były bardziej robione pod gameplay niż filmowosc. Taki doom w gameplayu ma napewno więcej głębi niż call of duty, poza tym były trudniejsze i to nie w ten sposób co dzisiejsze na najwyższych poziomach, ze giniesz przez przypadek. Oczywiście są wyjątki w postaci halo, soulsow i nowego dooma, gdzie twórcy czerpią ze starszych tytułów. Z drugiej strony pomijając aspekty czysto techniczne to stare gry mialy często koszmarny level dizajn: szukaj ukrytego klucza by grać dłużej, levele kopiuj wklej albo drewniane mechaniki w postaci np skoków w pierwszych tr gdzie trzeba było liczyć odległość co so milimetra

Były i skończyły się wraz z pierwszym Crysisem

Oczywiście że stare gry były lepsze, dzisiaj mamy za dużo generycznych sandboxów i przekombinowanego gameplayu. Wiele gatunków praktycznie nie istnieje. Mnóstwo gier ma mikropłatności i jakieś chore ograniczenia.

Obecnie moge sie poczuc jak gdybym byl w grze. Dawniej bylo tak, jakby patrzec na gre przez okienko (15'', 17'', pozniej widescreen LCD). VR zrewolucjonizowal odbior gier bardziej niz akceleratory 3D.

Ja bym dla tych fanboy'i powyżej zrobił remake i remaster remastera The Last of Us a później wypuścił jeszcze wersje "gold" "ultimate" i "sraczkemate" kupicie co nie.Różnica między tymi grami a poprzednimi jest tak że godzinami kiedyś się zagrywało w "river raid" a tu jest dno i kilo mułu gra na ile .... 30-100h , nie można wypuszczać czegoś co jak żarówka z czasów edisona świeciła 100 lat bez remontu :) Dlatego pewne gry wyznaczały kierunki gatunku np słynny "laser sqaud " a teraz co .......... ? są jakieś gry wyznaczające nowe kierunki rozwoju ,otwierające nowe możliwości ? nie korpo karmi was remastermi , remake , powtarzalnością to jak bym kupił płatki owsiane od nestle tak samą smakują jak w 90 roku tylko chyba bardziej papierowe i więcej cukru (czytaj RTX ).

Stare gry miały mało savów i też walka z jakimś bossem to było wyzwanie jak i te gry i to były minusy a nie plusy gier. Np. w GTA I jednego z miast gra dopiero zrobiła save, więc było to fajne? No nie. I dużo bym tu wymieniał, np. Resident Evil i szukanie sobie roślinek, żeby można było sobie zrobić save. Kiedyś przez grę popsułem myszkę, klawiaturę a grę wywaliłem z napędu i połamałem. I to miała być rozrywka? Relax?

Zazwyczaj problemami były bardzo rzadkie sejvy, za mało amunicji przy bossie (I nie tylko, np. gra Black) i czasem za trudny poziom ogółem --> Prince of Persia 3D do dziś nie przeszedłem (tam też było skopane sterowanie).

Ale jednak te gry miały to coś w sobie i swój niepowtarzalny klimat a jak udało się po n-tym razie pchnąć grę do przodu to była taka super satysfakcja z tego.

Podsumowując Stare Dobre Czasy!!!
Mimo to wolę dzisiejsze gry. :)

Oczywista kwestia grafiki i ogólnie technologii pozwalającej na więcej. Tu nie ma co zaprzeczać, że oczywiście nowe gry pod tym względem są lepsze, chociaż wciąż pozostają obszary zupełnie niewykorzystane. Konkretnie sztuczna inteligencja przeciwników, gdzie taki FEAR wciąż pozostaje jednym z najlepszych tytułów pod tym względem (pomimo tego, że tak naprawdę AI w tej grze było bardzo proste, dawało radę stworzyć iluzję bardzo inteligentnego), zniszczalność otoczenia, o której większość nowych gier stara się w ogóle nie pamiętać (Red Faction), czy fizyka (Half Life 2).

Nowe gry mają też jeszcze jeden plus: wypracowane przez lata schematy, dzięki którym nie potrzeba 200 stron instrukcji, żeby wiedzieć, który przycisk za co odpowiada i jak się poruszać po menusach i połapać w interfejsie.

Niestety są pola, na których wiele nowych gier leży. Fabuła traktowana po łebkach i pisana jak nasze matury z polskiego, "pod klucz", gdzie trzeba odhaczyć określone punkty i strach przed kontrowersją. Tak, kiedyś też były afery, że gra brutalna, że "heretycka", że to i że tamto, ale miały znacznie mniejszy zasięg i twórcy nie musieli się szczególnie przejmować (również kwestia finansowa, mniejsze koszty produkcji oznaczały, że więcej można było zaryzykować). Śmierć pewnych gatunków gier (przynajmniej w mainsteamie, bo zwykle coś tam od czasu do czasu wychodzi i jakoś egzystuje w swojej niszy, ale raczej się nie przebija do ogólnej świadomości).

Dążenie do tego, żeby gry były dla każdego (co z biznesowego punktu widzenia ma sens, bo większa baza potencjalnych klientów, to większe zarobki) powoduje upraszczanie gier i spłycanie ich mechanik. Jak to możliwe, że w takim SC, czy wręcz w pierwszym Thiefie widoczność gracza miała wiele stanów pośrednich w zależności od oświetlenia, postawy gracza (stoi na środku korytarza jak słup/czai się skulony w kącie) i prędkości ruchu, a w wielu nowych tytułach, aspirujących do miana skradanek są tylko 2 stany: rzuca się w oczy jak burdel w Amsterdamie, albo jest jak duch. Albo sprawa dźwięku w CT. Liczył się nie tylko sam hałas, jaki robiłeś przy chodzeniu czy strzelaniu, ale też poziom hałasu tła, dzięki czemu w miejscu całkowicie spokojnym musiałeś się skradać najostrożniej jak się dało, ale kiedy coś huczało w tle można sobie było pozwolić nawet na bieganie, czy wdanie się z wymianę ognia bez zaalarmowania reszty wrogów. Mechanika skradania w Phantom Painie (powiedzmy, że to przykład skradanki w miarę współczesnej, chociaż też już ma swoje lata) była bardzo przyjemna, ale też chyba hałasu tła nie uwzględniała, ani takich rzeczy jak rozbite lampy, które wrogowie olewali, chyba, że akurat rozprysła im się nad głową.

Inny przykład: żadne współczesne próby nie dorównały kompleksowością mechanik Jagged Alliance 2, a przebić go nawet nie próbują. Że nie wspomnę nawet o modzie v1.13, który jest chyba najbliższy ideałowi taktycznej turówki (ech, gdybyż jeszcze można było tam dodać balistykę i zniszczalność otoczenia z Silent Storm...). Nie mam nic przeciwko nowym Xcomom, ale to jednak też spłycenie mechanik nie tylko względem JA, ale też starych Xcomów.

To zależy pod jakim względem. Niektóre elementy przez to, że nie było budżetu, technologi czy ludzi do pracy, były lepsze.
Np. rozbudowa świata, przez co człowiek sam musiał wiele rzeczy ogarnąć, bo nie było samouczków, podpowiedzi, map gier itd. Te elementy też aż tak nie były potrzebne, bo światy były mniejsze. W dzisiejszym świecie nie da sie już zrobić takiej gry pod względem mechaniki odkrywania świata jak Gothic. Uwzględniając oczywiście wykładniczo wielkość dzisiejszych map i długości czy złożoności fabuły.
Nie dałoby się np. w Wiedźminie 3 zbudować tak dialogi, by gracz za każdym razem wiedział gdzie ma iść.
Pod względem jakości scenariusza, gry straszne to straszne krapy. Dialogi rodem z jakiś filmów fanowskich.
Nie da sie w nie dziś grać, bez głośnego śmiechu co chwile.
Jak głupkowata fabularnie i dziurawa w swojej konstrukcji jest narracja w tych starych grach.
Najbardziej widać logiczność fabuły, a raczej jej brak.
Jak np. w The Longest Journey, gdzie "duchy lasu" mówią, że nie mają czasu rozmawiać, bo coś tam ważnego muszą robić - nie pamiętam już co. Po czym opowiadają nam cała historię świata gadając przez pół godziny. Dialogi też tam próbują być takie szekspirowskie, przez co wychodzą strasznie patetyczne. Głowa aż boli od słuchania ciągle takiego tekstu, gdy nie ma to odbicia w tym co oglądamy.