GTA: San Andreas nie potrzebowało remastera. To nadal najlepsze GTA

W dobie bazujących na naszej nostalgii remasterów i remake’ów trzeba patrzeć twórcom na ręce i dwa razy obejrzeć każdą złotówkę przed jej wydaniem na pokryty warstwą pudru „staroć”. Dlatego też, gdy zobaczyłem pierwszy trailer Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition, uznałem, że tym razem nie sięgnę po portfel. Przecież „trójka”, Vice City i San Andreas, w które zagrywałem się w dzieciństwie – choć nie wyglądają już nadzwyczajnie – wciąż są piekielnie grywalne. Prawda?

Nie do końca. Chcąc odświeżyć sobie te kultowe produkcje przed premierą ich odpicowanych wersji, ściągnąłem wszystkie trzy na Steamie, po cichu szykując się na mały maraton. Kwadrans pobierania i już prawie mogłem oddać się zabawie. Prawie – bo na pierwszy ogień miało iść GTA 3, którego uruchomienie wymagało, niestety, więcej zachodu, niż wciśnięcie przycisku „graj”. W końcu się udało, lecz po kilku godzinach spędzonych z klasyką, pojąłem, po co wychodzi ten pakiet remasterów. Dla pieniędzy? – zapytacie ironicznie. To też, ale przede wszystkim dla wygody nas, graczy. Problemów technicznych nie sprawiło mi bowiem wyłącznie San Andreas – moim zdaniem, mimo upływu lat, ciągle najlepsza odsłona serii, a zarazem jedyna z The Trilogy, która obyłaby się bez odświeżenia.

I still got love for the streets

Scena, która stała się memem.

Nie chcąc wyjść na ignoranta, zaznaczę, że podobała mi się zarówno stonowana, mroczniejsza „czwórka”, jak i doskonała pod względem gameplayu „piątka”; klimat wirtualnego Miami lat 80. (Vice City) może zaś bez problemu oczarować nawet dziś – zwłaszcza, jeśli ktoś lubi muzykę z tamtego okresu. Przy żadnym z tych tytułów gęba nie cieszy mi się jednak tak, jak w momencie, gdy widzę wychudzonego Carla Johnsona na lotnisku. I w ogóle nie przeszkadza mi to, iż spędziłem z tym gościem setki godzin – najpierw na PS2, potem na PC. Wystarczy jedna, dwie, maksymalnie trzy misje i czuję się zadomowiony na starych śmieciach w takim samym stopniu co CJ.

Wiem to, bo po ściągnięciu remasterów, w pierwszej kolejności odpaliłem właśnie San Andreas. Miało być na chwilę – ot, żeby sprawdzić, jak gra prezentuje się „na żywo” – bo przecież w kolejce były jeszcze Vice City i „trójka”. Nim jednak się obejrzałem, odbierałem OG Loca z więzienia… czyli miałem za sobą mniej więcej połowę misji dostępnych w trakcie pierwszej wizyty w Los Santos.

I to nawet nie dlatego, że oprawa wizualna jest ładniejsza (bo jest – co prawda średnio mi się podoba zbliżony do komiksowego styl graficzny, ale określanie go gorszym od tego z oryginału, zakrawa na hipokryzję; zresztą tylko spójrzcie na te piękne odbicia). Po prostu San Andreas było, jest i chyba zawsze będzie świetną grą; swego rodzaju pomostem pomiędzy starszymi i nowszymi odsłonami… a zarazem placem eksperymentalnym dla Rockstara.

Where ya going for tomorrow?

W remasterze CJ nie przerzuca nóg przez siatkę z taką gracją, jak w oryginale.

Poprzedniczki były nie tylko mniejsze, ale również znacznie uboższe w treść. Claude z GTA 3 w ogóle nie mówił, a Tommy z Vice City nie potrafił pływać (w remasterach, oczywiście, jest tak samo). CJ natomiast nawijał za nich trzech, a oprócz pływania był także w stanie nurkować, podnosić ciężary, przytyć lub schudnąć, jeździć na rowerze, uprawiać sztuki walki, grać w koszykówkę, bilard i na konsoli, pomnażać majątek u bukmachera oraz w kasynie, przeskakiwać ogrodzenia, zmieniać fryzury i zarost, robić zakupy… kurczę, mógł nawet mieć dziewczynę czy zdobyć prawo jazdy dla zaawansowanych. Na papierze VC i SA dzielą raptem dwa lata, lecz w praktyce – olbrzymia przepaść.

Oczywiście część z elementów obecnych w tej drugiej – jak choćby erpegowe rozwijanie umiejętności posługiwania się danym typem broni – okazała się zbędna. Inne jednak stały się fundamentami serii Grand Theft Auto, trafiając zarówno do „czwórki”, jak również do „piątki”, a i zbliżające się małymi kroczkami GTA 6 z pewnością nie będzie ich pozbawione.

Dziś to wszystko wydaje się może standardem, ale pamiętajcie, że oryginał ma na karku siedemnaście lat. W 2004 roku na PlayStation 2 – w połączeniu z śliczną jak na tamte czasy grafiką, gigantyczną mapą i utrzymaną w gangsterskich klimatach opowieścią z cyklu „od zera do bohatera” – robiło to olbrzymie wrażenie. Można wręcz określić San Andreas pierwszym prawdziwym sandboxem, jaki zaserwował nam Rockstar.

I can show you what it's like

Odbicia robią zdecydowanie lepsze wrażenie niż te dziwne cienie z pierwowzoru.

Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition doskonale pokazuje, dlaczego wchodzące w skład pakietu gry obrosły tak dużym kultem. Dzięki remasterom, osoby, które nie miały dotąd styczności z oryginałami, mogą poznać te produkcje w dużo bardziej przystępnej formie. Ot, choćby nie będą miały problemu z uruchomieniem GTA 3 czy z nieintuicyjnym sterowaniem w Vice City, a całość otrzymają podlaną niegryzącym w oczy sosem odświeżonej oprawy graficznej i doprawioną kilkoma przydatnymi funkcjami, między innymi prowadzącym do celu systemem GPS. Z do niedawna dostępnym między innymi na Steamie San Andreas nie byłoby co prawda większych problemów – gra obsługuje nawet pada – ale mogę sobie wyobrazić oburzenie, powstałe w sytuacji, gdyby Rockstar pominął tę odsłonę, wydając The Definitive Edition.

Fani GTA 5 mogą więc zobaczyć, jak to drzewiej bywało, a co więcej – poniekąd zrozumieć, dlaczego „piątka” czy RDR2 są tak dobre. Mistrzowie otwartych światów musieli w końcu nauczyć się gdzieś je tworzyć, prawda? O ile jednak w „trójce” czy VC czar obcowania z żyjącym organizmem gdzieś pryskał, o tyle przy SA „gwiazdy rocka” poszły o krok dalej.

Wcielając się w CJ-a naprawdę można poczuć się częścią rodziny z Grove Street. Carl nie jest kolejnym cynglem do wynajęcia, którego poznajemy lepiej przy okazji kolejnych zleceń. Pełni rolę brata, przyjaciela, członka gangu; na tyle mocno osadzono go w przedstawionym świecie, że pomiędzy bohaterem a graczem szybko tworzy się swego rodzaju więź. Ja sam do tego stopnia zwykle wczuwam się w postać CJ-a, że gdy ląduję „na wsi” – jak zwykłem określać region pomiędzy Los Santos i San Fierro – to nie wracam do początkowych lokacji. Nie dlatego, że się nie dał czy jestem zbyt leniwy, by przejechać kawałek mapy. Po prostu interpretuję wydarzenia tak, jakby wrogi gang Ballasów myślał, iż CJ nie żyje, przez co ten nie może pokazywać się w Los Santos. Aby pogłębić immersję, nie korzystam nawet z ubrań, które wcześniej kupiłem – przecież zostały w domu, do którego nie mogę wrócić!

If you got the money, honey…

Afro CJ-a w końcu sprawia wrażenie puszystego.

Nie łudzę się, że gracze nieznający San Andreas będą przeżywać tę grę tak, jak ja kiedyś. Wierzę natomiast w istnienie grupy starych fanów, którzy uśmiechną się – zamiast popukać w czoło – czytając moje wspomnienia, bo robili podobnie. Cóż, dzięki Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition wszyscy mamy szansę powrócić do swoich ulubionych produkcji Rockstara.

A choć „moje” SA nie zestarzało się aż tak, bym czuł naglącą potrzebę kontynuowania zabawy akurat w odświeżonej wersji – no chyba że byłby to pełnoprawny remake… w sumie szkoda, iż Rockstar nie zdecydował się na stworzenie takowych – ale z chęcią przypomnę sobie poprzednie odsłony serii. Komiksowy styl graficzny najlepiej chyba współgra z oblanymi neonami ulicami Vice City, a „trójki” nigdy nie „wymaksowałem”. Owszem, jest trochę drogo, ale w sumie nikt nie każe nam kupować pakietu remasterów za pełną cenę. Niezależnie jednak od tego, czy ktoś będzie czekał na promocję, czy nie, z zakupionym produktem spędzi dziesiątki, jeśli nie setki godzin.