Thief: Deadly Shadows - recenzja gry

Seria „Thief” dla wielu zapalonych graczy jest jedną z najbardziej kultowych pozycji. Swój sukces zawdzięcza przede wszystkim rewolucyjnym zasadom gry: pozostań w cieniu i nie daj się złapać. Pierwsza część, znana jako „Thief: The Dark Project”, ujrzała światło dzienne w 1998 roku, zdobywając wielką popularność. Wydana niespełna dwa lata później druga część o podtytule „The Metal Age” osiągnęła podobny sukces i do dzisiaj dziesiątki tysięcy fanów tej gry skupiają się na forach dyskusyjnych i stronach z nią związanych. Ciągle jeszcze powstają nowe mapy, modyfikowana jest sama gra i jej graficzny wygląd. Niestety, po wydaniu dwóch wspomnianych części, ich autorzy – Looking Glass Studios odeszli do krainy upadłych grup developerskich. Zainteresowanie tytułem „Thief” wykazało jednak inne studio - Ion Storm. Po ich ostatnim projekcie („Deus Ex: Invisible War”) nie miałem żadnych złudzeń co do losów „Thief: Deadly Shadows”. Jednak moje obawy rozwiały już pierwsze chwile spędzone z grą. W skrócie – Garrett wraca do łask!

Szczypta informacji

Gracze, nie mający styczności z poprzednimi częściami, mogą mieć pewne problemy ze zrozumieniem panujących w grze zasad. Nie jest to kolejna prosta strzelanka, w której podpinając do klawiatury urządzenie przypominające system „auto-fire” z antycznych joysticków przechodzimy kolejne, czasami coraz trudniejsze misje. To gra dla ludzi o stalowych nerwach i ogromnej dawce stoickiego spokoju.

Przekonanie się do panujących zasad – pozostań niezauważony oraz niesłyszalny – jest trudne do opanowania dla początkujących złodziejaszków. „Thief” to taki rodzynek w wielkim cieście gier FPP. Jeśli kiedyś go spróbowałeś i wiesz jak smakuje, zawsze sięgniesz po niego przy jedzeniu. Ale jeśli boisz się zaryzykować lub zrazisz konsekwencjami wyciagnięcia go i skonsumowania, ominie Cię wielka frajda. Niewiele jest gier z taka dawką grywalności, tak wciągających i z tak mrocznym klimatem wielkiego, tętniącego życiem miasta.

Ale jeśli tytuł ten jest Ci skądinąd znany, to na pewno zdajesz sobie sprawę, że kupując najnowszą część wyrwiesz z życiorysu kilkadziesiąt godzin, zaśpisz do pracy (uczniowie mogą tę opcję skreślić) lub znowu będziesz słyszał komentarze innych domowników narzekających na zbyt długi czas spędzony przy „pudle”. Takie życie.