Recenzja gry Yooka-Laylee – platformówka oldskulowa do bólu

Nintendo miało i ma u nas pod górkę. Nie warto rozwodzić się teraz nad przyczynami, natomiast warto, w kontekście niniejszej recenzji, wymienić jeden ze skutków tego stanu rzeczy. Konsola Nintendo 64 w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku było co najwyżej kaprysem, na który mało kto mógł sobie pozwolić, głównie ze względu na wysokie ceny gier. W konsekwencji rodzimi gracze nie mieli szans zaznajomić się z dziełami firmy Rare; po samym Nintendo był to drugi najważniejszy dostawca najwspanialszej rozrywki na tę maszynkę. Dlatego o ile dziełami tego dewelopera, takimi jak Banjo-Kazooie, Banjo-Tooie, Perfect Dark czy Conker z cudownie bezczelnym wiewiórem, zachwycał się niemal cały zachodni świat, o tyle dla większości z nas to postacie zupełnie nieznane, bez wkładu w rozwój elektronicznej rozrywki. A to nieprawda.

Nieodrodne dziecko Rare

Ten zakuty łeb przybłąkał się z innej gry.

Brytyjskie Rare święciło największe triumfy w czasach, kiedy należało do Nintendo. Jednak na początku XXI wieku firma trafiła w ręce Microsoftu. To, co się stało później, mogłoby wypełnić niejedną kartę jakiejś czarnej księgi dewelopingu, niemniej jednak w ostatecznym rozrachunku narodziło się studio Playtonic Games, składające się między innymi z części pracowników dawnego Rare. Udana kickstarterowa kampania pomogła im w sfinansowaniu klasycznej trójwymiarowej platformówki Yooka-Laylee, która – gdyby nie zmiana brandu – spokojnie mogłaby uchodzić za kolejną, czwartą już część serii z milusim niedźwiadkiem Banjo i jego ptaszkiem.

Fascynacja tamtymi starymi platformówkami jest tu aż nadto widoczna. Poczynając od stylu graficznego, tak charakterystycznego dla Rare, że nie da się z nim pomylić chyba niczego innego, poprzez mechanikę rozgrywki, a skończywszy na kapitalnej muzyce autorstwa między innymi Granta Kirkhope’a, który współpracował nad oprawą dźwiękową wszystkich największych hitów Brytyjczyków. Yooka-Laylee, obojętnie jaką nazwę dewelopera przy tym tytule postawimy, jest nieodrodnym dzieckiem jednej z najważniejszych firm branży gier wideo, co Anno Domini 2017 jest paradoksalnie zarówno jego największym atutem, jak i największym przekleństwem.

Dziedzictwo Rare

Skakanie jest niezwykle przyjemne, a czasem wymaga nawet nieco pomyślunku.

Czy wyobrażacie sobie, aby hitem mogła zostać gra, w której niezbyt urodziwa jaszczurka i jej równie brzydki kompan nietoperz biegają trochę bez ładu i składu, zbierając na całkiem rozległych planszach dziesiątki piórek, atomów i stroniczek, niezbędnych najpierw do odblokowywania kolejnych światów gry, a następnie ich poszerzania o nowe zadania i terytoria? Na dodatek wszystkie postacie w grze nie mówią, tylko bełkoczą lub stękają denerwująco, a gracz zmuszony jest do czytania wywodów jakichś szkieletów, węży ubranych w spodnie, chmurek gradowych i wagoników z wąsem – wywodów pełnych dziwacznego, nazwijmy to, slangu.

Na tle sowizdrzalskich i przezabawnych Ratcheta i Clanka wygląda to po prostu słabo. Nowym graczom wymienione elementy do gustu nie przypadną, a jeżeli już, to jako nostalgiczny przykład tego, jak bardzo świat poszedł do przodu. Tyle tylko, że deweloperzy z Playtonic nigdy nie ukrywali, iż taki był właśnie ich zamiar. Przywrócić grającemu światu to, czym zachwycał się on kilkanaście lat temu. Korzystając z możliwości współczesnej techniki, ulepszyć niektóre elementy, ale sam trzon zabawy pozostawić bez zmian. Oczywiście, że jest to próbą wykorzystania sentymentu ludzi, którzy wyrośli na hitach Rare. Im wszelkie te archaizmy przeszkadzać nie będą – wręcz przeciwnie, poczują się, jakby wrócili na stare śmieci.