Polecamy Recenzje Przed premierą Publicystyka Warto zagrać

Victor Vran Recenzja gry

Recenzja gry 18 lipca 2015, 10:00

autor: Przemysław Zamęcki

Recenzja gry Victor Vran - wampirzy klon Diablo daje radę

Victor Vran to kolejna propozycja z gatunku action RPG wzorowana na nieśmiertelnym Diablo i jego konkurentach. Gra o zacięciu zdecydowanie zręcznościowym, niestroniąca od nieszablonowych rozwiązań, ale z całkowicie szablonową fabułą.

Recenzja powstała na bazie wersji PC.

PLUSY:
  1. dowolna modyfikacja umiejętności bohatera nieoparta na klasach;
  2. bardzo płynna rozgrywka;
  3. ciekawie zaprojektowane potwory;
  4. intuicyjne sterowanie padem;
  5. tryb kooperacji;
  6. wyzwania i hexy;
  7. niezła muzyka i głosy postaci.
MINUSY:
  1. sztampowa fabuła;
  2. budżetowe rozwiązanie interakcji z NPC;
  3. okazjonalne problemy z płynnością;
  4. nieprzyjemne sterowanie myszką i klawiaturą (dla niektórych);
  5. niepowalający projekt lokacji.

Klonów Diablo mieliśmy w ciągu ostatnich kliku lat do diabła i trochę, ale – jak widać – wciąż istnieje zapotrzebowanie na solidną sieczkę w stylu „rach & ciach”. Z dziełem Blizzarda ścigał się bardzo dobry Titan Quest, przyzwoite Sacred, kontrowersyjne przy okazji ostatniej odsłony Dungeon Siege, darmowe Path of Exile, staczające się po równi pochyłej The Adventures of Van Helsing, a w kolejce czeka już między innymi Grim Dawn i zapewne paru innych pretendentów do strącenia korony z głowy Rogatego. W tym Victor Vran bułgarskiego zespołu Haemimont Games, który do tej pory kojarzony był raczej z kubańskimi klimatami Tropico. Ale nie tylko, bo w trakcie sjest pomiędzy produkowaniem kolejnych opowieści o El Comandante ekipie zdarzały się skoki w bok. Na przykład w postaci gry The First Templar – hack & slasha, który miałem przyjemność recenzować kilka lat temu. Twórcy już wtedy wykazali się talentem do wymyślania ciekawych sposobów na „rozmaślanie” wrażych sił po ścianach. W Victorze Vranie Saracenów i tajemnice templariuszy zamieniamy na bliższą nam, przynajmniej geograficznie, Transylwanię, której nazwa w grze jednak nie pada. Znana siedziba wampirów i inszych stworów wyłażących spod świeżo usypanej ziemi i mrocznych krypt została przemianowania na Zagoravię, co zapewne dla wprawnego ucha weterana gier brzmi jak „daleka kraina leżąca za jakimiś górami, pełnymi wampirów i inszych stworów, które trzeba ubić w ponurych okolicznościach przyrody”. Skojarzenie jest jak najbardziej właściwe, a Victor Vran, pomimo nie najlepszego pierwszego wrażenia, okazał się nad wyraz smakowitym kąskiem spowitym w czarną pelerynę z czerwonym podszyciem. Mlask, mlask...

Nazywasz się Van Hels... Victor Vran i jesteś łowcą potworów, który wybrał się do Zagoravii w celu odszukania starego przyjaciela. Tenże jakiś czas temu przybył do tego królestwa czy też ogromnego miasta rządzonego śliczną rączką strapionej królowej i wszelki słuch po nim zaginął. Victor raz-dwa podejmuje trop i odkrywa, że wabieni zewsząd do Zagoravii łowcy padają trupem na miejscowych uliczkach i w kryptach. Ktoś lub coś najpierw ich przyzywa, a potem zabija. W jakim celu? Jaką tajemnicę skrywa królowa? Prawda, że sztampa, jakich mało?

Na ekranie ekwipunku dokonujmy także wyboru kart przeznaczenia i demonicznych mocy.

Gra nie zezwala na kreację własnego bohatera. Nazywasz się Victor Vran i kropka. Autorzy całkowicie zrezygnowali z przypisywania naszemu herosowi klasy, stawiając tu na pełną dowolność. W trakcie zabawy nie jesteśmy kompletnie niczym ograniczeni, możemy korzystać z dowolnej broni, która w zależności od jej rodzaju pozwala przeprowadzać różne ataki, oraz dowolnych umiejętności reprezentowanych przez pasywne karty Przeznaczenia i demoniczne moce odnajdywane w skrytkach i wypadające jako loot z minibossów i bossów. System wydaje się skomplikowany, ale to tylko mylne pierwsze wrażenie. Po wbiciu kilku poziomów doświadczenia i pobawieniu się ekwipunkiem szybko załapuje się wszelkie zależności, w czym pomaga wbudowany w grę Codex tłumaczący niezbędne pojęcia, a także zawierający informacje dotyczące przenoszonego oręża, receptury transmutacyjne i opisy potworów.

Każda z lokacji dysponuje własną listą wyzwań. Po prawej stronie ekranu widać dostępne mutatory.

Broń podzielono na kilka klas: rapiery, miecze, kosy, młoty, strzelby, karabiny strzelające błyskawicami i moździerze. Każda z nich posiada odrębne rodzaje ataków w liczbie trzech sztuk i w zależności od dokonanego przez gracza wyboru wymusza zmianę stylu rozgrywki. Rapiery są piekielne szybkie i niwelują bonus za opancerzenie, jednak zadają niewiele obrażeń. Kosy tną obszarowo, strzelby pozwalają trafiać pojedynczych (choć nie tylko) przeciwników, a moździerz robi miazgę stworom w większych grupach. Trochę szkoda, że w obrębie każdego z rodzajów broni dość skromnie prezentuje się kwestia ich różnorodności. Mamy tylko kilka typów dodających odmienne bonusy do ataków. Mnie akurat najbardziej przypadły do gustu wszelkie cacka związane z wampiryzmem i wysysaniem punktów życia przy jednoczesnym uzupełnianiu własnych. W taki właśnie, dość bezstresowy sposób, udało mi się ukończyć grę.

Przemysław Zamęcki

Przemysław Zamęcki

Grał we wszystko na wszystkim. Fan retro gratów i gier w pudełkach, które namiętnie kolekcjonował. Spoczywaj w pokoju przyjacielu - 1978-2021

więcej

Recenzja gry The Thaumaturge. Urzeka polskością, nuży gameplayem
Recenzja gry The Thaumaturge. Urzeka polskością, nuży gameplayem

Recenzja gry

The Thaumaturge ma niespecjalnie zajmujący gameplay, a wyglądem momentami przypomina pierwszego Wiedźmina, jednak pod tą warstwą kryje się naprawdę przyjemna gra, oferująca wiele smaczków i wyróżniająca się ciekawą fabułą.

Recenzja gry Final Fantasy VII Rebirth. Wielka, piękna, bezkompromisowa
Recenzja gry Final Fantasy VII Rebirth. Wielka, piękna, bezkompromisowa

Recenzja gry

Reguły zawsze były oczywiste – gry są albo krótkie i intensywne, albo długie i powtarzalne. Prosta zasada. Jednak Final Fantasy VII Rebirth przy całym swoim ogromie potrafi jakimś cudem zaskakiwać, angażować i ani myśli zwalniać przez dziesiątki godzin.

Recenzja gry Banishers: Ghosts of New Eden. Ni śmierć, ni budżet nie powstrzyma zakochanych
Recenzja gry Banishers: Ghosts of New Eden. Ni śmierć, ni budżet nie powstrzyma zakochanych

Recenzja gry

Sześć lat po wydaniu średniego Vampyra twórcy Life Is Strange znów celują w gatunek RPG. Tym razem poszło im znacznie lepiej. Banishers: Ghosts of New Eden udanie łączy rozgrywkę a la God of War z klimatem, jakiego nie powstydziłby się Wiedźmin.