Recenzja gry Hotline Miami 2: Wrong Number - zły numer dla mięczaków

Niewiele jest gier, które potrafią mnie nakręcić przed premierą tak mocno jak Hotline Miami 2: Wrong Number. W „jedynce” zakochałem się bezgranicznie, choć nie była to miłość od pierwszego wejrzenia. Pamiętny produkt studia Dennaton Games okręcał mnie sobie wokół palca na raty, najpierw zaciekawiając chorym, narkotycznym klimatem, potęgowanym przez muzykę, na którą nie sposób pozostać niewrażliwym, później oczarowując prostą jak konstrukcja cepa rozgrywką, która przypomniała mi, jak wieki temu biłem punktowe rekordy na automatach w śmierdzących budach zwanych dumnie „salonami gier”. Esencją zabawy w Hotline Miami było dla mnie śrubowanie wyników, nieustanne sprawdzanie własnych umiejętności i satysfakcja, kiedy na ekranie pojawiała się ocena „A+”. Z resztą kluczowych składników tworzyło to dzieło kompletne, zasługujące na najwyższe uznanie.

„Dwójka” powstawała długo i było to odrobinę niepokojące. Już w czerwcu ubiegłego roku miałem okazję zapoznać się z testową edycją gry, niczym praktycznie nieróżniącą się od wersji finalnej (poza liczbą poziomów, rzecz jasna) i doprawdy nie wiem, z czym panowie Söderström i Wedin mordowali się taki kawał czasu. Obiecany edytor wciąż jest w wersji alfa, błędów Hotline Miami 2 ma co niemiara, trudno więc mówić o produkcie gotowym w stu procentach. Nie zmienia to jednak faktu, że wykręcenie Złego numeru dostarcza równie wielkich emocji jak te towarzyszące nam podczas obcowania z pierwowzorem, choć jest to doświadczenie nieco innego sortu. Gra ewidentnie powstała z myślą o takich osobach jak ja, dla których ważniejsze jest parcie do przodu w szaleńczym stylu w celu uzyskania jak najlepszego wyniku niż spokojne pokonywanie etapów i poznawanie fragmentów zagmatwanej historyjki. Graczom nienastawionym na maksowanie dzieło to może wydać się frustrujące, bo i też zmajstrowano je w taki sposób, by ową frustrację wywoływać.

Kilka sekund od startu i podłoga pełna trupów. Hotline Miami to dynamiczny symulator mordu.

Hotline Miami 2 jest produktem trudnym, wymagającym nie tylko zręcznych palców, ale i sporej dozy cierpliwości. Starzy wyjadacze muszą przygotować się na zmianę przyzwyczajeń nabytych podczas eksploatacji „jedynki”. Etapy są nie tylko obszerniejsze pod względem rozmiarów, ale też zbudowane tak, by nieustannie stawiać gracza do pionu. Śmierć od kuli otrzymanej nie wiadomo skąd to w Złym numerze codzienność, praktycznie nie da się przebiec na oślep przez otwartą przestrzeń, by nie zobaczyć bohatera zalewającego się krwią. Uważać też trzeba na zdradliwe okna, przez które wrogowie potrafią dostrzec naszego śmiałka. Nie zmieniło się tylko jedno. Przeciwnicy nadal są wyjątkowo skuteczni w eksterminacji, a że wielu z nich wyposażono w broń palną, zgony zalicza się znacznie częściej niż w pierwszej odsłonie cyklu. Ludzi niezbyt odpornych na takie doznania może to doprowadzić do szału, podobnie jak konieczność uczenia się na pamięć rozkładu pomieszczeń i pozycji rywali w drugiej części kampanii.