XIII Wiek: Śmierć lub Chwała - recenzja gry

Nie jest dobrze, jeśli o jakiejś grze można napisać, iż jest tylko klonem innego tytułu. O ambicjach jej twórców dobrze to nie świadczy. Z drugiej strony, jeśli wzorzec stanowi tak znakomita – mimo wszelkich swoich wad – pozycja jak Medieval II: Total War (która nota bene jest zaś klonem Rome: TW...) to w zasadzie... z pewną taką nieśmiałością... czemu nie dać producentowi rozgrzeszenia? A nóż, widelec uda się mu rozwinąć i dopieścić te aspekty gry, które szwankowały w oryginale... Gdy jednak klon okazuje się być mocno wybrakowany (wszak klonowanie to raczkująca dziedzina), nawet nie zbliżając się do rozmachu pierwowzoru, to wola rozgrzeszenia ustępuje miejsca... chęci ukrzyżowania.

Łza się w oku kręci: trzech chłopa ze scyzorykami vs ferajna z bejzbolami – normalnie jak na ostatniej dysce w remizie. I nawet ci ostatni też byli konno.

Pierwsze odpalenie XIII wieku i... od razu rozczarowanie. Raczej większego kalibru. Pamiętając o tym, co wyczytałem m.in. w zapowiedziach gry, byłem przygotowany na wielką mapę strategiczną a la Medieval II. Z całym dobrodziejstwem inwentarza – turowym systemem rozgrywki, polityką, ekonomią, dyplomacją itp. Tymczasem srodze się zawiodłem. Do tego stopnia, że nawet przesłuchałem ;-) Shucka (od którego program dostałem) na okoliczność: czy to już aby... cała gra :-). XIII wiek oferuje bowiem ledwie same bitwy rozgrywane w czasie rzeczywistym. Starcia te uszeregowano w kampanie: angielską, francuską, niemiecką, ruską i mongolską i jeszcze jedną, bonusową, w której znalazły się pozostałe potyczki – na tyle ciekawe, że warto je było uwzględnić.

Na każdą kampanię składa się po pięć bitew, a zwycięstwo w jednej odblokowuje dostęp do kolejnej. Wszystkie konfrontacje – od Bouvines, przez Falkirk, po „bitwę na lodzie” jak określano batalię na zamarzniętym jeziorze Pejpus – mają charakter historyczny. Co to oznacza? Ano m.in. to, że nie można przed nimi wybrać sobie składu wojsk – walczysz siłami, które faktycznie onegdaj uczestniczyły w starciu, w warunkach topograficznych i pogodowych jak najbardziej zbliżonych do ówczesnych (jeśli wierzyć zapewnieniom autorów). Ktoś zapyta: czy i tutaj można odblokować sobie Polaków, zagrać nimi jak w poczciwym Medku. Brutalnie sprowadzę takiego delikwenta z chmur na ziemię: nasza nacja występuje w grze jeno jako chłopcy do bicia dla Mongołów, w jednej – jeśli mnie pamięć nie zawodzi – bitwie: pod Legnicą. Co mi szczególnie nie przypadło do gustu to fakt, iż wszystkie starcia odbywają się w polu, nie ma oblężeń, a co za tym idzie machin/sprzętu oblężniczego. Obserwacje takie poczyniłem w trakcie tych kilkunastu rozegranych bitew.

Nie wszystkie dałem radę zmęczyć, bowiem trzeba wam wiedzieć, że poprzeczkę trudności autorzy zawiesili nadzwyczaj wysoko. Niejeden będzie miał spore trudności z jej pokonaniem, o ile w ogóle da radę. Na pierwsze kłody pod nogami natrafiamy już w trzeciej bitwie z każdej kampanii, a nierzadko jeszcze wcześniej, w drugim boju. I nie mam tu na myśli trywialnych łamigłówek taktycznych, ale poważne zagwozdki sprawiające, że z pianą na ustach i szaleństwem w oczach po raz n-ty ładujemy ten sam stan bitwy, a przez następne pół godziny (żeby tylko!) skrobiemy się w baniak, zachodząc w głowę, jak by tu wreszcie rozstrzygnąć tę feralną bitwę na swoją korzyść. Skąd się ta trudność bierze? Po pierwsze – trzeba było jakoś zatrzymać graczy przy programie, a skoro zabrakło w nim tej jakże grywalnej warstwy strategicznej, to autorzy uciekli się do takiego, co tu się dużo rozpisywać, dosyć sztucznego rozwiązania. Wspomniana trudność jest także wynikiem charakteru potyczek: zwykle to my atakujemy, a chyba nikomu nie trzeba tłumaczyć, że obrońca najczęściej znajduje się w łatwiejszym położeniu.