autor: Malwina Kalinowska
Heroes of Might & Magic V - recenzja gry
Ładna to gra. Mało kto patrzy już dziś na człon „Might & Magic” przez pryzmat inicjalnie związanej z nim serii cRPG. Liczą się już tylko Heroesi, i to nie bez powodu.
Recenzja powstała na bazie wersji PC.
Nie da się ukryć, że Heroesi to duża rzecz, jeden z najpopularniejszych tytułów wśród gier strategicznych i grywają w to niemal wszyscy. Tym większa była presja wywierana na producenta, który przejął robotę po upadku firmy 3DO i trzeba przyznać, że zrobił wszystko, by zachować charakter legendarnej serii. Ponieważ większość graczy uważa, że pierwsze trzy części były lepiej skonstruowane od czwartej, postanowiono powrócić do dawnych wzorców i piąta edycja silnie nawiązuje mechaniką do wersji pierwotnej. Typy miast i system magii są zdecydowanie bardziej podobne do najlepszej, według wielu graczy, części trzeciej. Ale wszystko musi być omówione po kolei.
Najlepiej zacząć od fabuły. Odwrotnie niż w melodramatach, opowieść zaczyna się od ślubu. Jednak ceremonia zostaje przerwana nagłym napadem, jak nie przymierzając w filmie Kill Bill. Pan młody jest w strasznych tarapatach! Początkowo wszystko wskazuje na to, że w każdej kampanii główny bohater będzie miał własne kłopoty i ewentualnie w ostatniej pięcioro zjednoczonych herosów stawi czoło komuś szóstemu, jak to miało miejsce w czwartej edycji i dodatkach do niej. A tymczasem – nic z tego. Losy wszystkich postaci są ze sobą splecione i tak naprawdę wszystkie kampanie stanowią elementy jednej, bardzo złożonej intrygi. Im dłużej się gra, tym łatwiej się o tym przekonać. Przygotowano liczne, zaskakujące zwroty akcji i aż nasuwa się myśl, że scenariusz pisał ktoś, kto wcześniej pracował dla wytwórni filmowych specjalizujących się w taśmowej produkcji oper mydlanych.
Niemniej to, co razi w telewizji, w grze daje całkiem fajny efekt; tutaj wszelka pompatyczność i dramatyzm są na miejscu dodając smaczku rozgrywce. Wątek fabularny jest bardzo rozwinięty i gdyby bohaterom dano możliwość wyboru opcji dialogowych można by się zastanawiać, czy to jeszcze strategia, czy już RPG. Odwrotnie niż w większości gier, tu niewiele misji kończy się triumfem i prostą radochą z pobicia wroga. Gdyby nie okno informujące o pomyślnym zakończeniu misji, człowiek rozważałby, czy aby zrobił wszystko, by wygrać, ponieważ niejednokrotnie bohaterowie popełniają życiowe błędy, wpadają w pułapki i zaplątują się w pozornie beznadziejne sytuacje.
Połączone ze sobą losy licznych osób dramatu tworzą razem pasjonującą opowieść. Wszystkie ważne wydarzenia, zarówno w trakcie rozgrywki jak i pomiędzy misjami ilustrują filmy, całkiem ładne i tak ciekawe, że gracz mimochodem zapomina o gromadzeniu surowców i daje się wciągnąć w wir wydarzeń. To miły pomysł, bo dzięki niemu dokładnie wiadomo, o co się walczy i trudno porzucić zabawę; zwycięża ciekawość, jak potoczą się losy postaci. A już najfajniejszym pomysłem jest nowość: bohaterowie ukończonych kampanii pojawiają się od czasu do czasu w następnych i znowu można sobie nimi trochę pograć.
W każdej misji na osobnym panelu ukazują się zadania do wykonania. Często przybywa ich w trakcie rozgrywki. Misja kończy się powodzeniem, gdy przy zadaniach pojawią się znaczki „zaliczenia”. Tak jest ciekawiej, szczególnie że mało który scenariusz ogranicza się fabularnie do polecenia zabicia wszystkich przeciwników.