Need for Speed III: Hot Pursuit

Need for Speed III: Hot Pursuit to gra Electronic Arts wydana w 1998 roku, która okazała się zdecydowanie najlepszą grą wyścigową końcówki lat 90'. W latach 90', gdy gry video były w najlepszym wydaniu EA miało na swoim koncie wiele udanych projektów, ale to był moim zdaniem ich najbardziej zapadający w pamięć projekt pod względem czystej zabawy, regrywalności oraz olśniewającej grafiki dzięki ogromnemu wizualnemu przeskokowi. To świetna gra wyścigowa, która oferuje ekscytujące poczucie szybkości, czystą i piękną grafikę, dopracowane wartości produkcyjne, wiele ekscytujących trybów zabawy i mnóstwo fajnych utworów.
Zawartość i gameplay. Po raz kolejny mamy szeroki wachlarz rewelacyjnych wozów jak Chevrolet Corvette, El Mino, Ferrari 355 F1 Spider, Ferrari 550 Maranello, Jaguar XJR-15, Lamborghini Diablo, Lamborghini Countach, Mercedes CLK-GTR, Mercedes SL600 oraz kilka samochodów bonusowych. Samemu można dowolnie wybrać kolor, rodzaj hamulców czy typ skrzyni biegów, a także typ ogumienia, rodzaj zawieszenia, nacisk na przednią lub tylnią oś itd. W grze mamy też możliwość dowiedzenia się interesujących rzeczy na temat każdego z dostępnych samochodów. Możemy pooglądać duże zdjęcia każdej maszyny w jej pełnej krasie, zajrzeć do jej wnętrza i wysłuchać lektora opowiadającego o historii danej marki z uwzględnieniem osiągów danych modeli. System kierowania nie odbiega znaczącą od tego z drugiej części. Mamy połączenie elementów symulacji i zręcznościówki z większym naciskiem na to drugie. Model jazdy jest dość prosty, ale ciut większy nacisk położono na realizm zachowania się samochodu podczas jazdy niż w NFS II SE, bo siły odśrodkowe są większe przy wchodzeniu w zakręty przy dużych prędkościach. Poza tym w NFS III mamy większe różnice w prowadzeniu samochodów różnych marek niż to miało miejsce w NFS II. Sama jazda jest niezwykle przyjemna i grywalna, a płynność gry zadziwiająca. Na pochwałę zasługuje sztuczna inteligencja przeciwników, która jest dużo lepsza niż w dwójce. Rywale komputerowi posuwają się do wszystkiego, by wygrać. Przygotowano dziewięć doskonałych tras. Wszystkie są dość długie, obfitują w liczne zakręty, skocznie i odcinki, gdzie szybkie auta mogą pokazać pełnię swoich możliwości. Ścigamy się przez kanion, ośnieżone szczyty górskie, miejską utopię czy lasy. Trasy różnią się nie tylko otoczeniem, ale też różnymi warunkami jazdy, gdy przyjdzie jeździć nam po zmroku czy podającym deszczu lub śniegu. Dochodzi jeszcze możliwość przejechania w odwrotnym kierunku. Gra oferuje cztery główne tryby zabawy. Single Race, Tournament, Knockout oraz tytułowy Hot Pursuit. Tryb Single Race pozwala wybrać dowolny tor, dowolny dostępny samochód i po prostu ścigamy się z 7 innymi kierowcami. Tryb Knockout pozwala wziąć udział w szeregu wyścigów, gdzie za każdym razem odpada ostatni więc z każdym kolejnym wyścigiem bierze udział w wyścigu mniej kierowców aż do wyłonienia zwycięzcy. Tryb Tournament pozwala ścigać się na kolejnych trasach, gdzie zbieramy punkty. Tryb Hot Pursuit jest jednak najciekawszy, bo to całkowita nowość. Pozwala się wcielać w policjantów i piratów drogowych. Możemy wybrać obie strony. Zabawa w tym trybie jest rewelacyjna, bo przypomina pościgi samochodowe ze starszych filmów. Policja ścigając nas wysyła sygnał do centrali, rozmieszcza dodatkowe jednostki, blokuje drogi, a nawet zakłada kolczatki. Wybierając drugą stronę mamy równie świetną zabawę. Rozmowy radiowe informujące o obecności gliniarzy i ich strategiach pościgu lub blokady drogi w tym trybie to miły akcent. Prócz tych czterech trybów zabawy możemy też pograć jednocześnie we dwóch na podzielonym ekranie, a także przez sieć.
Oprawa graficzna zasługuje na najwyższe pochwały. EA siegnęli wyżyn. Nigdy wcześniej i później żadna gra wyścigowa nie miała takiego progresu graficznego. Graficy wycisnęli wszystkie soki z nowoczesnym procesorów Pentium Mmx i akceleratorów 3d. Odpalając grę jesienią 1998 roku na Voodoo II miałem opad kopary. Wyglądało to fotorealistycznie na tle innych gier wyścigowych. Bardzo wysokie rozdzielczości na 1998 rok, sprzętowe rozmywanie tekstur dzieki akceleratorom 3d dla pozbycia pikselozy, nowoczesne efekty specjalne jak mgła, kurz, deszcz, puszysty śnieg, ruszające się liście, zapadający zmrok, błyskające na niebie pioruny, a także cieniowanie, przezroczystość, odbicia na karoserii, zaawansowana gra świateł. Oświetlenie robi szczególne wrażenie podczas wyścigów w nocy i w deszczu. To co było widać na ekranie czarowało i olsniewało, jeśli ktoś miał akcelerator graficzny. A co najlepsze to wszystko wymienione łącznie z animowanymi obiektami w tle jak latające samoloty upakowane na ekranie bez najmniejszej straty płynności.
Muzyka i udźwiękowienie. Muzyka jest również niesamowita i tworzy fantastyczny klimat zaczynając od menu. Need for Speed III dorównała ścieżką dźwiękową Lotus 2 1991, Lotus 3 1992, NFS II SE 1997, a to jak wiadomo spory wyczyn, bo ich magnesem jest fantastyczna muzyka. Dopracowane efekty dźwiękowe jak pisk opon na starcie i na zakrętach oraz potężny ryk silników na najwyższych obrotach i utwory takie jak „Little Sweaty Sow” i „Snorkeling Cactus Weasels” sprawiają za każdym razem, że mam znów potrzebę szybkości.
Podsumowanie. To przy tej części spędziłem najwięcej czasu, bo NFS 3 zapewnia tonę frajdy. Modelowy przykład jak zrobić sequel, który przyćmi całkowicie poprzednie części i ustawi bardzo wysoko poprzeczkę dla kolejnych części. Nawet oglądanie powtórek z jazdy uchwyconych przez szereg kamer potęgowało zabawę. To zapewne jedna z najlepszych gier wyścigowych jakie kiedykolwiek powstały oraz jedna z trzech najlepszych gier serii (mamy obecnie już 25 części) wraz z NFS-Porsche 2000 i NFS-Most Wanted 2005. Jedyne wady jakie dostrzegam to mało realistyczne zachowanie wozów przy trudnych warunkach pogodowych skoro nawet przy bardzo dużej prędkości w kałużach nie wpadamy w poślizg, kiepska fizyka podczas wypadków i brak modelu zniszczeń, gdzie w konkurencjnej produkcji Colin McRae Rally również z 1998 roku te trzy rzeczy mamy wykonane kapitalnie. Widać, że EA zabrakło trochę odwagi jakby się bali, że większy realizm zmniejszy sprzedaż. Szkoda, bo mieli niepowtarzalną szansę na stworzenie gry doskonałej, gdyby wzięli bardziej ralistyczny model jazdy z jedynki zamiast ulepszać arcadowy styl dwójki oraz zaoferowali model zniszczeń i różne zachowania wozów zależnie od nawierzchni i watunków pogodowych jak w Colin McRae Rally. Widocznie nie można mieć wszystkiego w jednej produkcji. Mimo tych wad to produkcja prawie doskonała pod każdym względem i po prostu ją uwielbiam. Późniejsze części już nigdy nie zaskoczyły tak spektakularną grafiką na tle konkurencji, a miodnością rozgrywki Need for Speed III: Hot Pursuit 1998 dorównały tylko Porsche 2000 i Most Wanted 2005. Te trzy odsłony są uważane za najlepsze przez graczy, którzy byli od początku serią, ale jedynka też zasługuje na uznanie za najciekawszy i najbardziej realistyczny model jazdy z wszystkich starych odsłon poza Porsche.
https://www.youtube.com/watch?v=E1AxLJpY-DQ&ab_channel=WorldofLongplays
Recenzja Arhn
https://www.youtube.com/watch?v=3Ru8BrpRg6g&ab_channel=arhn.eu

To moje pierwsze podejście do NFS3 ever po ukończeniu nowszych części (U1 było moją pierwszą).

Przy przejściu z HP 2010, model jazdy oceniam jako dość ciekawy, całkiem wymagający (grałem z widoku kierownicy by lepiej czuć zakręty, nigdy z niego nie korzystam), ale przyjemny - gdyby coś takiego było w części Porsche to wcale bym nie narzekał (model Porsche w ogóle do mnie nie trafia z tych starych części).

NFS3 dał mi sporo frajdy, ale że gra stara to cierpi na małą liczbę tras więc przechodzenie po kolei trybór tournament, knockout, hot pursuit na tych samych trasach nudzi więc odwracałem je sobie dla poprawy rozrywki.

Tryb Hot Pursuit jest najsłabszym elementem tej serii, widać po nim jaka ta gra jest stara i jest nawet przepaścią podług HP2, ale widać chociaż od czego wszystko się zaczęło i w jak dobrym kierunku poszło (szczególnie w wersji 2010 Remastared).

Nie ma co narzekać, to tylko gra z 1998 roku. Dobra część. Nie grałem jeszcze tylko w NFS4, ale na ten moment dla mnie HP2 > HP1 > Porsche > TNFS > NFS2.

Electronic Arts zrozumiało, że z jego marką nie dzieje się za dobrze i postanowiło udać się z Need for Speed’em do warsztatu. Naprawiono to co nie działało, a do tego poddano go małemu lifting’owi.

Need for Speed 3: Hot Pursuit to gra z gatunku wyścigi samochodowe, stworzona przez EA w 1998 roku. Ogrywana przeze mnie wersja jest na PS1, którą można zakupić tylko w stanie używanym za około 115 – 150 zł. W trzeciej części stawia się na „nielegalność”, dodając tytułowy tryb gry. Poza znanymi nam wcześniej Single Race, Knockout i Tournament doszły tryby Practice i ten właśnie nielegalny Hot Pursuit. Practice to tryb służący do „praktyki”, czyli trenowania, do czego namawiam, bo gra do łatwych nie należy i warto nauczyć się okrążeń poszczególnych wyścigów. W tym trybie do dyspozycji mamy również tzw. „ducha”, czyli gra zapamiętuje najlepsze okrążenie gracza (również fizycznie, a nie tylko czas) i podczas kolejnych okrążeń dodaje przezroczysty samochód, dzięki czemu ścigamy się sami ze sobą, a nie tylko z ustanowionym przez nas czasem. Tryb Hot Pursuit natomiast, to seria wyścigów, w której dodana jest ścigająca nas policja. W przypadku Tournament’u dodano w końcu wybór poziomu trudności, aczkolwiek początkujący (Beginner) na konsoli PlayStation do łatwych nadal nie należy (ogrywałem ten tytuł kiedyś na PC i udawało mi się spokojnie wygrywać wyścigi, pomimo, że byłem wtedy dość młodym i niedoświadczonym graczem – wersja konsolowa ma znacznie podwyższony poziom trudności). Zmianie również uległo wczytywanie trybu Tournament. W poprzednich częściach należało zapisać turniej, a aby go wczytać trzeba było wpisać specjalne hasło, które otrzymywaliśmy po wygraniu wyścigu. Tutaj nie ma haseł i po prostu wczytujemy i zapisujemy stan gry. Ponadto gra już zapamiętuje ostatnio wpisany nick podczas zapisywania rekordów i nie trzeba za każdym razem wpisywać swego imienia / pseudonimu. Oczywiście pojazdy w trybie Tournament można również zmieniać pomiędzy wyścigami.

Do dyspozycji zostało nam oddanych łącznie 8 super samochodów, w tym, że 3 najlepsze na starcie są zablokowane. Oczywiście można wybierać również w opcjach wyścigu ustawienie skrzyni biegów, pomiędzy manualną i automatyczną, kolor pojazdu, włączyć lub wyłączyć ABS i ustawić styl jazdy – tak jak poprzednio, pomiędzy Simulation i Arcade.

O ile między pierwszą, a drugą odsłoną Need for Speed, nie było widocznej różnicy graficznej, tak trzecia część została konkretnie dopieszczona. Mapy wyglądają bardzo dobrze, a samochody są „pełniejsze” – mają znacznie więcej poligonów, a do tego posiadają ładny efekt błyszczącego lakieru. A na PC, gra wygląda jeszcze lepiej.

Poprawiono znacznie fizykę jazdy, a sama rozgrywka nabrała większej dynamiki. Teraz przy kraksie, jeśli pojazd wyląduje na kołach, to od razu można wciskać gaz do dechy. Nie trzeba czekać cennych kilku sekund, aby zrestartowano pojazd i ruszać z neutralnego biegu. I jeśli ktoś zarzuci tutaj brak realizmu… to niech zwróci również uwagę na to, że restart samochodu również nie jest zbyt realistyczny. Nie mówiąc już o tym, że to gra komputerowa, o bardziej arkadowej duszy.

Niestety Need for Speed 3: Hot Pursuit również potrafi kopać tyłek drobnymi oszustwami. Poza tym, że poziom Beginner, zdecydowanie jest za trudny jak dla początkujących graczy, to nadal startujemy z ostatniej pozycji (w Tournament’cie zdobywamy punkty za wyścigi i nasza pozycja startowa jest adekwatna do punktacji). Pojazdy na starcie również są ustawione w znacznie większych odległościach od siebie, przez co pierwszy kierowca potrafi bardzo szybko uciec.

Ścieżka dźwiękowa natomiast gdzieś ginie i nie zwraca się na nią takiej uwagi, jak poprzednio (i w przyszłości serii) i jedyne co mogę o niej powiedzieć, to, że jest. Żaden z kawałków nie zapadł mi w pamięci. Co do dźwięków, to ryk silników, piski opon i ogólnie cała reszta jest przyzwoicie zrobiona.

Podsumowując, trzeba przyznać, że EA wzięła sobie do serca bolączki z poprzednich części, zabrała swoją markę do warsztatu i ponaprawiała większość usterek oraz awarii z poprzednich odsłon (zwłaszcza z Need for Speed 2). Niestety poziom trudności to jeden z dużych minusów tej gry – nie lubię łatwych gier, ale Need for Speed nie jest symulatorem, więc podkręcenie poziomu trudności (zwłaszcza, że mamy wybór pomiędzy początkującym, a zaawansowanym) sprawia, że gra jest skierowana głównie do masochistów (gra ma sprawiać przyjemność, a nie frustrację).

+ Poprawiono dużo bolączek z poprzednich części.
+ Znaczna różnica w grafice.
+ Dużo trybów gry.

- Strona wizualna może w obecnych czasach odrzucić niektórych graczy.
- Taka sobie ścieżka dźwiękowa.
- Poziom trudności za wysoki.

Owszem, wersja na PC jest dużo ładniejsza oraz łatwiejsza, ale tam też można było zapisać stan gry. Nie było żadnych kodów. Oprócz tego rekordy również gra zapamiętywała z naszym nickiem. Dodam jeszcze jedno: na PSX tryb Knockout nie ma zapisu i trzeba go ukończyć za jednym razem jak w dwójce. A na PC już można zapisywać po każdym wygranym wyścigu.

Dwójka na PC w wersji SE ma dużo lepszą oprawę wizualną względem jedynki. Zostawia też daleko w tyle dwójkę na PSX. Za to mocno zbliża się do trójki z PC. Nie zgodzę się również odnośnie muzyki. Do dzisiaj ją pamiętam.

I ostatnia kwestia. Aby odblokować wszystko należy przejść grę na dwóch trybach trudności. Poza tym różnie między nimi są nie tylko z poziomie trudności, ale w dostępnych trasach oraz warunków pogodowych, wliczając w to tryby dnia i nocy.

Need for Speed III: Hot Pursuit - recenzje graczy