DreadOut

Stan techniczny nie za dobry, jednak potrafi dawać ciarki, nawet fajne mechaniki z tym aparatem. Jednak niektóre bossy bardzo dziwnie skonstruowane. Ja tam jestem zadowolony mimo wszystko.

DreadOut to strasznie męcząca produkcja. Chciałem polubić to coś, ale nie byłem w stanie. Plusy... Sterowanie jest na tyle przystępne, że nie można tutaj wiele zarzucić. Na początku przed właściwą rozgrywką naszym oczom ukazuje się dobrze wytłumaczona, obrazkowa instrukcja poruszania się po świecie gry. Atmosfera dość nietypowa, orientalna i całkiem zręcznie uchwycona. Docenić można zawarty w historii folklor i legendy o duchach. Ba, kilka momentów nawet mogło się podobać. Minusy... Grafika jest okropnie słaba. Nigdy nie byłem wymagający, jeśli chodzi o oprawę wizualną. Nie do wiary jednak, że da się stworzyć taki relikt przeszłości. Animacja jest tak mizerna, że gierki sprzed dwóch dekad potrafiły wyglądać lepiej. Serio. Dziwnie zachowuje się fizyka, mając spore problemy z glitchowaniem się obiektów. Same lokacje są paskudne, nieciekawe, ubogie, puste i niedopracowane. Nieudolny level design sprawia, że często nie wiadomo gdzie iść. Eksploracja ogranicza się do odnalezienia niezbędnych kluczy, w innym wypadku nie warto przeszukiwać pomieszczeń. Interakcja jest znikoma, a część przedmiotów bezużyteczna. Zadania nie są jasno określone, przez co często nie wiemy po co biegamy. Problemem gry jest to, że zwykle nie wiadomo czy to co robimy jest słuszne, błędne, czy tak w gruncie rzeczy miało być. Program nie zawsze wyjaśnia, o co tak naprawdę chodzi. Cele w dzienniku niczemu nie służą. Tekst typu: „drzwi są zamknięte” nic nie mówi. Ot, podpowiedź. Przeskakiwanie przez okna menu nie jest zbyt wygodne. Skopano także system savegame. Bezsensowna okazuje się strefa limbo, która tylko sztucznie wydłuża rozgrywkę. Całe szczęście ten koszmar da się ukończyć za jednym posiedzeniem. Nie zmienia to faktu, że gameplay jest nudny, nużący i męczący. Niemal w kółko robi się to samo. Mdła, nijaka fabuła nie pomaga. Nawet notatkom brakuje kontekstu, by się wczuć. Postacie w ogóle nie zapadają w pamięć. Były mi tak obojętne, jak zeszłoroczny śnieg. Dźwięki w świecie gry jakieś takie bez wyrazu. Nawet soundtrack nie wpisał się w moje gusta. Horror zamiast budzić ciekawość czy niepokój, wprawia w zażenowanie. Strasznie upierdliwa staje się walka ze zjawami. Projekcje wrogich dusz oraz ich SI to w większości przypadków jakiś żart. Zamiast straszyć, wywołują raczej uśmiech politowania. Uważam ponadto, że zagadki są idiotyczne i pozbawione sensu. Podsumowując, jest to jeden z najgorszych tytułów, w jakie ostatnio grałem. Moja ocena – 3.0/10

Wreszcie skończyłem to "arcydzieło"... Strasznie mnie ta gra wymęczyła, ponieważ to jeden z tych tworów, gdzie przez połowę rozgrywki nic nie widać. Lubię survival horrory, ale moim zdaniem imersji nie trzeba koniecznie budować na wszechogarniającej ciemności i jump scarach. Nie powiem, gra ma swój klimat i pomysł na siebie, ale latanie w ciemnościach i szukanie rozwiązań na dużych powierzchniach wzbudza u mnie raczej znużenie niż imersję. Walki z bossami to jest tu jakaś kpina - czasami, jak przyfarciłem wygrywałem walki mashowaniem zdjęć na pałę, innym razem ginąłem co chwila, bo przerastało mnie kijowe sterowanie. Rozbawiłem się nawet z 2x za sprawą jednej z postaci (Ira jest bezbłędna ;)). Mimo mnóstwa wad polecam jednak, ale w ostrej przecenie z myślą o jednorazowym przejściu. PS. Na Steam jest też dodatek - Keepers of the Dark, ale ten sobie już daruję (obejrzałem na przewijaniu cały walktrough :)). Zapowiedziana jest też 2nd część.

Jest klimat i kilka mocnych momentów, ale gra straszy również brzydką oprawą graficzną i ogólnie stanem technicznym. Zdecydowanie największym plusem gry jest indonezyjski folklor przedstawiony w postaci przeróżnych zjaw.