Najciekawsze materiały do: Drakensang: The Dark Eye

po opisie 'baldur w 3D' gra była gorzkim rozczarowaniem. grafika rzeczywiście ładna, sterowanie 'baldurowe' pasuje mi bardzo, rozwój postaci nietypowy. ale tu kończą się plusy. fabuła sztywno zaskryptowana, tylko jeden sposób na rozwiązanie zadań (sporadycznie dwa), co na grę z 2008 szokuje. ale najbardziej irytuje charakter głównego bohatera: ohydnie dobry, nie ma opcji grania 'złą' drużyną. dużo bardziej poleciłabym dragon age, wydane rok później. ustawienia kamery świrują- może ktoś wie czy da się je zmieniać?
w skrócie- nie dorasta baldurowi do pięt. ale wielu próbowało...

@UP, nie wiem co masz na myśli że fabuła jest zaskryptowana. A kamera świruje? Pierwsze słyszę...

Jak dla mnie ta gra jest strasznie słaba.

Też podchodziłem do gry ze dwa razy i jakoś tak po godzince grania przerywałem, i nie wracałem. Ale zawsze miałem tą serię w pamięci, więc wreszcie postanowiłem nadrobić obie części. Teraz zacząłem ponownie, jak na razie jest ok. Gra ma fajny klimat takiego staroszkolnego high fantasy, zarówno oprawa jak i muzyka są niezwykle przyjemne. Jestem dopiero na samym początku i mam nadzieję, że gra się rozkręci.

Sympatyczny, staroszkolny rolplej utrzymany w klimatach high/heroic fantasy. Drakensang to z pewnością gra dla tych, którzy chcą odpocząć od gier pełnych nadętego patosu, głębokich wyborów moralnych (TM) i zabawy w grupowego terapeutę. Tutaj liczy się przygoda. Co prawda gromadzimy kompanię, ale nie będziemy zgłębiać z nimi relacji. Ot, poznamy nieco ich przeszłość i tyle. Wg mnie to bardzo fajna odmiana od gier BioWare'u i innych podobnych. Drakensang oparty jest na niemieckim systemie RPG - Das Schwarze Auge i jako, że szerzej nieznany jest miłą odskocznią od Dungeons&Dragons, który chyba wszystkim spowszedniał. Najciekawszą rzeczą w systemie DSA jest chyba to, iż zdobywane doświadczenie można od razu wykorzystywać do rozwijania szeregu cech, umiejętności (podzielone są na: fizyczne, natury, wiedzy, społeczne, rzemieślnicze), bądź czarów, nie trzeba czekać na zdobycie nowego poziomu. Te, co prawda, występują, ale służą jedynie po to by pełnić rolę ogranicznika. Bądź co bądź i tak będziemy potrzebować awansu na wyższy poziom by móc dalej rozwijać wybrane umiejętności. Walka jest podobna jak w Baldurach czy Dragon Age i opiera się na turach oraz aktywnej pauzie.
Jeśli chodzi o to jaką drużyną grałem to na główną postać wybrałem sobie maga bojowego, w Dragon Age: Origins też miałem postać w tym stylu. Wg mnie ta klasa sprawdza się świetnie w drużynowych erpegach, bo mag zawsze ma co robić. Oprócz rzucania kul ognia, czarów obszarowych taka postać może też leczyć kompanów. Z reszty ferajny najbardziej cenię Forgrimma, który jest klasycznym tankiem, ale wyszkoliłem go również w wykrywaniu i wytwarzaniu (choć tak naprawdę może użyłem ich ze dwa razy) pułapek. Gladys nie dość, że może posługiwać się czarami to jest świetnym złodziejem, Gwendala także posługuje się czarami (może przywołać zwierzę do pomocy), szyje z łuku oraz walczy bronią szermierczą. W broni szermierczej Gladys i moja postać też były wyszkolone. Taka drużyna świetnie się dopełnia i grałem nią praktycznie od początku (Gwendalę spotykamy na mokradłach) aż do końca. Gdy raz zmieniłem drużynę, tak dla odmiany, to przegrałem z kretesem, a gdy wróciłem z wymienionym składem to rozniosłem przeciwników w puch. :D Należy też napomknąć o bardzo ciekawym systemie czarów, otóż w zależności od tego jak bardzo mamy dane zaklęcie rozwinięte możemy je stopniować i, jeśli wróg jest słaby, wypuścić nieco słabsze by nie tracić więcej many. Chyba najwyraźniej widać to na zaklęciu, którym przyzywamy zwierzęcego pomocnika. Na początku jest to wilk, z każdym poziomem coraz silniejszy, później dzik, a na koniec niedźwiedź.
Fabuła jest raczej klasyczna. Ot, dostajemy od naszego przyjaciela Ardo list, który zaprasza nas w ważnej sprawie do Ferdok. Gdy docieramy do pobliskiej wioski Avestreu, dowiadujemy się, iż bramy miasta są zamknięte z powodu tajemniczych morderstw, więc, jak to w erpegach bywa, będziemy musieli przekonać kapitana straży by dał nam glejt upoważniający na wejście do miasta. A to, jak się domyślacie, oznacza wykonanie kilku zadań. Historia tutaj rozkręca się powoli i oprócz głównego wątku jest też kilka innych, pomniejszych. Także po wejściu do Ferdok można dowiedzieć się, iż niedługo rozpoczną się Smocze Zadania organizowane co 87 lat i chyba domyślacie się kto będzie je wykonywał... Fabuła jest klasyczna, zwroty akcji też łatwo przewidzieć, ale nie przeszkadza to w jej odbiorze, ponieważ jest całkiem fajnie napisana. Jak już wspomniałem brak jest wyborów moralnych, a gra jest dość liniowa. Nawet w dialogach rzadko mamy wybór kwestii, ale od czasu do czasu jest wybór, choć nie zmienia to biegu wydarzeń. Po prostu wykonamy dane zadanie innym sposobem, ale skutki będą raczej takie same. Oczywiście są obecne umiejętności społeczne takie jak: Etykieta, Uwodzenie, Targowanie, Natura ludzka, Gadanina. Naturalnie nie tylko nasz bohater musi być w nich wyszkolony, bo możemy korzystać z umiejętności innych członków drużyny, jeśli w danej umiejętności społecznej są lepsi od nas. Całkiem logiczne i pomysłowe rozwiązanie.
Podczas wykonywania Smoczych Zadań odwiedzimy takie miejscówki jak bagna Moorbrigde, Góry Krwawe, miasteczko Tallon czy podziemne miasto krasnoludów Murolosh. Nie będziemy, więc narzekać na brak różnorodności. Większość lokacji jest dość rozległa i fajnie zaprojektowana. Każda lokacja ma swój własny klimat. Pomimo, iż gra ma 7 lat to dzięki takiej bajkowej oprawie nadal nieźle się trzyma. Muzyka też jest raczej standardowa dla fantasy i mimo, iż przyjemna to nie czułem potrzeby by słuchać jej poza grą.
Poprzedni mój komentarz pochodzi z kwietnia, więc dość sporo zajęło mi przejście Drakensaga, lecz jest to spowodowane przede wszystkim tym, iż robiłem dość długie (czasami nawet kilkumiesięczne) przerwy między kolejnymi podejściami. Mimo wszystko ta produkcja, choć bardzo fajna to nie przyciągnęła mnie, aż z taką siłą przed monitor. Gra nie ma licznika czasu gry, więc nie wiem dokładnie ile mi zajęło jej przejście, ale myślę, że będzie to ponad 50 godzin. Jeśli ktoś lubi klasyczne erpegi to myślę, iż z The Dark Eye będzie usatysfakcjonowany, o ile wybaczy jej to i owo.

Naprawdę bardzo ciekawa. Mimo nieco dziecinnych czasami dialogów i sporej liniowości (co akurat dla mnie w tej grze jest zaletą) można naprawdę przyssać się do tej gry na wiele godzin wspaniałej zabawy, a to z powodu świetnej mechaniki. Mechaniki, która jest inna niż znane nam D&D, a przy okazji dosyć przystępnej i dającej wiele możliwości. Szkoda tylko, że po wydaniu dwójki i dodatku autorzy zostali kupieni przez BigPoint, by robić syf-mmo o nazwie Drakensang Online (herezja!) który nijak ma się do pierwowzoru.

Piękna gra, cudna grafika jak na ten rok. Jest w TESCO za 19.99 zł wszystkie 3 części - Drakensang Dragon Edition (PC), czyli dwie gry + dodatek Drakensang: Phileasson's Secret, warto kupić.

Cudna gra, przepiękna grafika i otoczenie. Pierwsza gra RPG z wszystkich, w które grałam, gdzie są tak wspaniałe pejzaże i miasta oraz malownicze wioski. Pod tym względem rewelacja.
Fabuła też wydaje się rozbudowana, dużo zadań, misji do wykonania.
Nie wiem tylko, jaką wybrać klasę, gdyż niestety, ale najlepsze klasy mają brzydki wygląd zewnętrzny postaci - mnie najbardziej spodobał się leśny elf o klasie tkacz magii, niestety, za dobra to postać chyba nie jest pod względem walki.
Z wojowników najlepszy jest chyba pirat (najwięcej ataków), a z magicznych i dystansowych postaci, elementalista.

Zdecydowanie mój ulubiony tytuł! Wracam do niego cały czas, wciąż tak samo chętnie :D
Świetna muzyka, piękny świat, grafika prześliczna jak dla mnie, fabuła bardzo ciekawa! Polecam! :D

grałem w to zaraz po Gothicach , i było widać różnice , gra mnie totalnie nie wciągneła ;)

Absolutnie generyczny świat fantasy... Ale żadna gra rpg w jaką grałem, nie oddawała tak znakomicie klimatu tego fantasy, ciężko mi to powiedzieć ale klimatem nawet seria Gothic nie dorównuje temu arcydziełu. Malownicze lokacje, zapadające w pamięć tak bardzo, że po roku autentycznie chce się do nich wracać zaczynając grę od nowa. Krwawe Góry pamiętam i wspominam nawet po 10 latach od pierwszego zagrania, przypominają mi one dzieciństwo i spacery po lasach za dzieciaka... tak dobrze ta gra ma zaprojektowane lokacje. I niestety, ale muszę tej wspaniałej grze odjąć 0,5 pkt, a to z tego prostego powodu, że te wszystkie przepiękne lokacje pod koniec gry zastępują generyczne lochy, których już tak przyjemnie się nie eksploruje. System walki, którego przy pierwszym podejściu zupełnie nie zrozumiałem, przy kolejnych podejściach, mimo swojej toporności i siermięgi (porównując do dragon age origins) jest bardzo mało dynamiczny, czasami postać "wystrzeliwuje" strzałę bez animacji, czasami postać czeka dwie tury zanim zacznie ładować czar, co powoduje że łącznie na czar potrafi stracić aż cztery tury. to jednak jest on jednym z moich ulubionych, lepszy był tylko w Divinity Original Sin. Wg. Mnie obowiązkowa pozycja dla każego fana gier RPG.

Jedna z ostatnich gier z epoki drużynowych RPG z walką w czasie rzeczywistym. Później był jeszcze tylko Dragon Age: Początek 3 listopada 2009 r. i na tym w zasadzie skończyła się ta wspaniała epoka. Potem pojawiły się wstrętne, obrzydliwe (tfu!) turowe RPG. I ta zaraza konsolowej walki turowej trwa do dziś... Pojedyncze jaskółki dawnej epoki wiosny nie czynią!