Najciekawsze materiały do: Dark Souls III

Gra nie dla mnie, podchodziłem do niej 2 razy, pierwszy raz na klawiaturze a drugi raz na padzie, na klawiaturze da się grać ale przez te mocne ataki, parowania jest to utrudnione, (zwykły atak jest na lewym klawiszu myszki a blok tarczą na prawym, silny atak to shift+lpm, parowanie shift+ppm) natomiast na padzie kompletnie nie potrafię w to grać, nieintuicyjne sterowanie jak dla mnie i co chwilę mi się wszystko myliło (nie wiem może jakbym potrenował to złapałbym wprawę), nie przeszedłem nawet pierwszego bossa na samym początku gry bo zabił mnie kilkanaście razy i zrezygnowałem, na klawiaturze udało mi się zabrać mu pół życia, zmienił formę i dalej już nie dałem rady bo 2 uderzenia i trup, może jeszcze kiedyś się zepnę i spróbuję przejść ale wątpliwa sprawa

Na początku (czytaj parę lat temu) nie do końca mi podeszła, cały czas, na każdym polu przegrywała z jedyneczką, ale w tamtym roku miałem niesamowity głód na soulsy i załączyłem starego sejwa gdzieś w okolicy przeklętego drzewca. Udało mi się ją w końcu skończyć i uważam, że przygoda niewiele odbiega od legendarnej części numer jeden. Po prostu czuć, że to znów świat stworzony przez Miyazakiego (santo subito). Trochę inaczej zrobiony, bardziej na wzór lunaparku, niż spójny, zawiły i chędożenie wiarygodny świat z Dark Souls, ale o wiele ciekawiej niż płaska makieta z (też dobrej, żeby nie było) dwójki. Znów można gdzieś z dachu gargantuicznej katedry zobaczyć zabitą dosłownie dechami wioskę, po której dawno temu się przedzierało i poznawało jej chore sekrety. Katakumby też dają radę, ale do ścieków czy Blightown im dość daleko. Momentami miałem wrażenie, że gram w te pierwsze, stare, najlepsze soulsy, a to chyba największy komplement dla trójeczki. Rozgrywka jak to w soulsach, nie ma co się rozpisywać. Jest parę nowinek i fajnie odświeżają formułę, ale bez rewolucji, bo i po co. Sporo fanserwisu, starych znajomych i totalne zatrzęsienie sekretów, ukrytych lokacji, smaczków dla fanów. Pycha. Bossowie dają popalić, podczas pierwszej próby na testowym buildzie dostawałem chyba ostrzej niż w DkS. Mówi się, że to dobra część dla nowicjuszy, ale i z tej uciekną oni z płaczem i teleporadami do psychologa. Dodatki jeszcze bardziej podkręcają śrubę, nie wstyd mi przyznać, że z Friede i tamtym z drugiego dodatku nawet nie mogłem się równać. Niepodeszły mi fazy bossów - wyobraź sobie pokonanie Ornsteina i Smougha, po czym wstają i walczą z nowym zestawem mocy i broni, a ty z jednym Estusem, o ile dobrze poszła ci walka. W podstawce wyzwanie jest idealne, chociaż też są skoki trudności.

9.0

Teraz dawaj tego Elden Ringa Panie Miyazaki.

Ta gra ma wszystko co najlepsze.Klimat który wylewa się z ekranu. Udźwiękowienie które ten klimat potęguję,i co najważniejsze wymagający system walki który po opanowaniu przynosi wiele przyjemności. Dark Souls 3 można śmiało zaliczyć do panteonu najlepszych gier wszechczasów.Jeśli były jakieś błędy to były tak nieznaczne że o nich nie pamiętam. Większość śmierci była z mojej winy.

Jest to moje pierwsze dark souls jakie przeszedłem(w końcu się przemogłem i potraktowałem to jako rozgrzewkę przed Elden Ring).
Im dalej tym łatwiej...Początek hardcore,koniec poziom normal...Świetnie napisane miejscówki,ale dziennik powinien być obowiązkowy w takiej grze.
Oczywiście grałem na padzie,bo na klawie się nie da.

Po dość średnim Dark Souls 2 From Software wyciągnęło wnioski i więziło się za cześć trzecią. I powiem tak DS 3 bliżej do DS 1 niż do DS 2. Zacznę od dwóch największych mankamentów które był w DS 2 i został tutaj naprawione a mowa o ogniskach i animacjach. Ogniska są częściej rozstawiane oraz przeciwnicy są lepiej poustawiani na mapie, nie ma takiej sytuacji gdzie droga do bossa jest trudniejsza niż sama walka z nim. W DS 2 było mega irytujące ale zostało to w trójce naprawione. Kolejną rzeczą która została naprawiona są animacje. Wreszcie kiedy otwieramy skrzynkę, drzwi, przechodzimy przez mgłę to jesteśmy nietykalni. Przeciwnik nie może nam przerwać animacji. Wystarczyło poprawić te dwie rzeczy w DS 2 i była by to lepsza gra, no ale trudno. DS 3 to także świetnie zaprojektowany świat, różnorodny od zamków po wioski, katakumby itp... . Dochodzi nowa mechanika, czyli cios specjalny. Bossowne są fajni zaprojektowali i faktycznie stanową wyzwanie. Najbardziej męczyłem się z siostrą Friede, jest to boss z DLC. Jeśli mowa o DLC są dwa. Są one długie i warto w nie zagrać. Nie powiedział bym że jest to najtrudniejsza gra od From Software dalej uważam że jest to Sekiro.

Reasumując polecam zagrać w Dark Souls 3. Jest to świetna gra, stawiam ją na równi z Dark Souls 1. From Software dowiozło. Grałem na XSX w 60 FPS i gra nie posiada błędów.

Ukończono. Najbardziej cieszy, że trzecia część serii znów ma lokacje, które są koherentne, bo bardzo brakowało tego w Dark Souls II, gdzie przez tak pamiętne miejscówki jak Strażnica Żniw biegały grubaski z młotami, manekiny bez głowy, mumie i skąpo odziane piromantki, a bossem była Meduza po dekapitacji. W trójeczce znów wróciła koherentność na planie przeciwnicy-npc-lokacje; wszystko jest bardziej stonowane, efekty świetlne wyeksponowane należycie, lokacje mroczne są mroczne, a tam gdzie Miyazaki założył, że będziemy wzdychać od estetycznych uniesień, tam też wzdychamy.

Nieco gorzej wygląda zagospodarowanie treścią lokacji pod kątem gameplayu, bo o ile faktycznie mamy mapy, na których gameplay jest wybornie zbilansowany (co nie znaczy, że łatwy), jak Irithyll, Ogród Zatraconego Króla, Puszcza Ukrzyżowań, Zamek Lothric, Archiwa, tak też trafiają się tereny „w sam raz na raz”, a gdy rozwiążemy zagadkę ich przejścia, wówczas przestają być intrygujące (Katakumby, Niegasnące Jezioro, Lochy Irithyllu). Sporą wadą jest też gradacja, jaką przeprowadziło From Software w kontekście znajdowania przedmiotów - tych użytecznych na początku gry nie ma prawie wcale; może jakiś broadsword czy pierścień Flynna. Sprawia to, że w kolejnych podejściach praktycznie olewamy podnoszenie znajdziek do czasu odwiedzin tak mniej-więcej Puszczy Ukrzyżowań. Wieje więc nudą przez kawałek między startem, a lokacjami, w których zaczyna się poważniejsza rozgrywka.

Bossowie w czystej trójce nie są specjalnie wybitni, chociaż na tle DS2 progres jest galaktyczny. Wielu z szefów w DS3 jest tylko poprawnych; niektórzy cieszą oko tylko w pierwszym podejściu

Kończąc temat bossów i płynnie zaczynając kwestię broni i przedmiotów dodajmy, że oręż duszowo-bossowy jest bardzo umiarkowanie skuteczny.

Co do arsenału: czuć brak balansu. Sellsword Winblades pełnią rolę Halabardy Czarnego Rycerza z DS1; w opozycji zresztą do sporej liczby broni, które są praktycznie do niczego. Lepiej sprawa ma się z pancerzami, bo tu faktycznie fani domu mody From Software poczują się doskonale. W tej części pojawiły się też battle arty, co jest miłą, chociaż dla mnie nieszczególną, zaletą. Interfejs w zakresie przeciążenia, parametry ochrony, absorpcji itd. stały się bardziej czytelne, ale w tej materii dalej daleko do ideału.

Tytułem podsumowania: sporo narzekań w moim komentarzu, ale DS3 to bardzo dobra gra. Być może po dodaniu dodatków nawet najlepsza i najpełniejsza z trylogii. Klimat ma i ustępuje w tej mierze chyba tylko Bloodbornowi i DS1. Pojawiają się też znane z poprzednich tytułów „franczyzy” pod postacią NPCów, przedmiotów i gestów - można więc powtórnie wygiąć się w praise the sun albo wznieść toast z… nie będzie spoilerów. Bardzo miła w ogrywaniu jest też fizyka w grze i dopiero w Eldenie pojawia się jeszcze lepsza za sprawą skradania i podskoku.

Całokształtowo jest bardzo dobrze. :)

8/10. Ocena dla gry bez dodatków.