Heavy Rain - recenzja gry

Niewiedza jest błogosławieństwem. Ta sentencja jak mało która pasuje do Heavy Rain. Scenariusz jest tak skonstruowany, że im mniej o nim wiemy, tym lepiej. Żeby nie było, nie należę do grupy świrów, którzy wpadają w furię, jak ktoś zdradzi im zakończenie King Konga czy Pasji. Jednak w przypadku najnowszego dzieła Quantic Dream „spoilerofobia” jest jak najbardziej uzasadniona. Całość składa się z około 60 scen – przy czym przy pierwszym podejściu nie mamy szans zobaczyć ich wszystkich, a przejście całości powinno zająć około 7-8 godzin.

Norman Jaden – profiler z FBI na miejscu zbrodni.

Przez mniej więcej 3/4 gry nasze decyzje mają naprawdę niewielki wpływ na zakończenie. Popychamy historię, przy okazji wykonując zbędne czynności, które dają iluzję swobody i zbliżają do „prawdziwego życia”. Bo kto z nas nie pije soku, nie sika czy nie robi jajecznicy? Przepraszam, ale nie dam sobie wmówić, że te bzdurne wypełniacze czynią z Heavy Rain tytuł wyjątkowy i bardziej ambitny. Również elementy zręcznościowe, które sprowadzają się do naciskania klawiszy w odpowiednich sekwencjach (tak zwane QTE), w *części* scen pełnią rolę jedynie katalizatora adrenaliny. Niezależnie od tego, czy wykonamy je prawidłowo, czy nie, skutki naszych działań będą jednakowe. Jest to o tyle smutne, że i tak przegrywamy, nawet gdy uda nam się wszystko rozegrać poprawnie, przez co czasem czujemy się zrobieni w konia. Gdzie tu nagroda dla gracza? Z Heavy Rain jest jak z Call of Duty, gdy zaczniemy w nim za bardzo kombinować i szukać swobody, to wypatrzymy wszystkie proste elementy, z których cały teatrzyk iluzji został zbudowany. Na szczęście trafiamy na moment, w którym animowani przez nas bohaterowie mogą zginąć lub podjąć kluczowe dla rozwiązania akcji decyzje. Wariacji na temat zakończenia jest sporo – choć oczywiście, to naprawdę satysfakcjonujące i dające poczucie dobrze wykonanej roboty jest jedno. Mimo to nawet największy socjopata znajdzie coś dla siebie, doprowadzając do naprawdę dołującego finału.

Generalnie, jeżeli zaakceptowałeś rozwiązania znane z Fahrenheita i jesteś w stanie porzucić rozgrywkę na rzecz zaangażowania się w historię, to wyżej wymienione wady Heavy Rain stają się nieistotne. Zapewne pierwsze pytanie, które zadasz znajomym, którzy ukończyli grę, będzie brzmiało: „Jakie było twoje zakończenie?” – to chyba najlepsze, co można powiedzieć o jakiejkolwiek grze. Podobnie jak w Mass Effect 2 rozgrywka w HR schodzi na drugi plan. Liczą się historia i bohaterowie. Tak naprawdę dziury w całym zacząłem dopatrywać się, myśląc o recenzji. Zdaję sobie sprawę, że dla części konserwatywnych graczy ten twór z pogranicza gry i interaktywnego filmu będzie całkowicie niezjadliwy.