Neverwinter Nights: Shadows of Undrentide - recenzja gry

Kraina Faerun ma wyjątkowego pecha. W mieście Neverwinter jeszcze nie zdążyła rozprzestrzenić się na dobre Wyjąca Śmierć, wysysająca dusze i niszcząca ofiary dosłownie od środka, a tu już następne niebezpieczeństwo czyha na bezbronnych mieszkańców. Ktoś pragnie obudzić zakopaną pod tonami piasku potęgę i wykorzystać ją do własnych celów, ktoś chce władzy, którą może dać mu tylko legendarna magia... A wszystko zaczyna się w małej osadzie Wysoczysko (Hilltop), leżącej w Srebrnych Marchiach, gdzie stary krasnolud, mistrz Drogan, prowadzi szkołę dla przyszłych poszukiwaczy przygód...

Na dodatek do Neverwinter Nights przyszło czekać nam długo. Niecierpliwili się szczególnie ci, którzy wolą grać w polskojęzyczne wersje gier. Doczekali się jednak, gra pod koniec wakacji trafiła na półki sklepowe. Ponieważ Shadows od Undrentide nie jest osobną grą, a dodatkiem, to nie będę rozpisywał się na przykład o oprawie – w recenzji szukajcie jedynie tego, co jest nowe w stosunku do podstawowego Neverwinter Nights.

Podróż rozpoczynamy w mroźnym Wysoczysku, w szkole dla poszukiwaczy przygód prowadzonej przez Mistrza Drogana. Zaraz po wyjściu z pokoju spotykamy parę osób, które później będziemy mogli wybrać jako swoich towarzyszy. Krzyki dobiegające z parteru nakazują się tam udać – używamy więc specjalnego pierścienia służącego do teleportacji lub po prostu korzystamy ze schodów... i tu pierwsza niespodzianka. Animacja! I nie chodzi tu o filmiki pomiędzy rozdziałami, a animację zrobioną na engine gry. Muszę przyznać, że wygląda to całkiem efektownie – otoczony magiczną kulą Drogan odpiera ataki bezbronnych (wydawać by się mogło) koboldów, spalając, porażając i zabijając ich zaklęciami. Jeden z koboldów jest jednak o wiele sprytniejszy – teleportuje się blisko Mistrza Drogana i wbija w niego magicznie zatruty sztylet. Koboldy uciekają, zabierając ze sobą kilka magicznych i niebezpiecznych przedmiotów, które Drogan przechowywał w swej piwnicy. Uczniowie szkoły próbują pomóc mistrzowi, ale nie odnosi to skutku... Więcej wyjaśnień udzieli przybyła właśnie Ayala, członkini Harfiarzy, która śledziła koboldy. Ona właśnie oznajmia graczowi, jak wielkie niebezpieczeństwo może zostać wywołane, gdy skradzione artefakty dostaną się w niepowołane ręce...

Ponieważ Ayala sugeruje wybór towarzysza, warto zrobić to przed wyjściem ze szkoły. Możemy wybrać dwóch – Xanosa Messamosa lub Dornę Trapspringer. Niestety, piękną paladynkę Mischę będziemy musieli zostawić w spokoju, co niewątpliwie zasmuci męską część graczy. I znów niespodzianki. Po pierwsze, mamy teraz pełny dostęp do ekwipunku towarzyszy. Daje to wiele użytecznych możliwości – nasz najemnik może nieść przedmioty, jeśli nie starcza nam sił na zabranie wszystkich. Można też mu zmieniać broń i pancerz tak, aby był on jak najefektywniejszy w walce. Po drugie, możemy decydować, w jakiej dziedzinie awansuje towarzysz. Co prawda jest to ograniczony wybór (w przypadku Xanosa – barbarzyńca lub czarownik, Dorny – złodziej lub kapłan) wynikający z faktu, iż twórcom gry „nie chciało” umieszczać się kilku lub kilkunastu najemników, ale i tak cieszy. W ogóle współtowarzysz więcej mówi, komentuje zdarzenia, posiada wspomnienia i plany, którymi z początku niechętnie się dzieli. Niestety, nie ma żadnych zadań związanych z najemnikami, jak to było w podstawowej wersji gry. Ale za to jest trzeci najemnik, który pojawia się w Przerywniku – ale nie powiem o nim nic więcej, by nie popsuć zabawy tym, którzy jeszcze w Shadows of Undrentide nie grali.