Klątwa Wiedźmina

15.11.2007

21:40

[1]

Marmamora [ Legionista ]

Klątwa Wiedźmina

KLĄTWA WIEDŹMINA

Pierwsze wzmianki o grze komputerowej „Wiedźmin” słyszałem jakieś osiem, może dziesięć lat temu. Widziałem nawet screeny z tych pomysłów. Miała to być... chyba przygodówka, coś na wzór Thorgala i dobrze, że nie powstała, bo Thorgal poniósł totalną klapę. Potem przez długi czas o Wiedźminie słuch zaginął, aż CDProjekt, cztery lata temu wziął się do roboty. Dzięki niemu, dokładnie 26 października, roku pańskiego 2007, o godzinie 9.56 kupiłem grę komputerową „Wiedźmin”. Grę, na którą czekałem przez te wszystkie lata, z którą wiązałem wielkie nadzieje...
...ale na początek zacznę od słów prawdy, żeby wszystko było jasne. W skali od 1 do 10 oceniam „Wiedźmina” na ZERO. Za 84 złotych kupiłem bubel, który nie miał prawa trafić na półki. Bowiem jak się okazało po kilku dniach, nie można skończyć gry bez patcha, który należy ściągnąć z Internetu. Dla mnie to dyskwalifikacja. Niema sentymentów. To tak jakbym kupił samochód bez hamulców. Nie chcę dociekać, dlaczego tak się stało. Na dzień dzisiejszy zeruję „Wiedźmina”, bo nie żyjemy jeszcze w Irlandii, gdzie zanim zbudują dom, podłącza się Internet. Nie każdy ma dostęp do sieci, a gra dostępna była dla każdego.
Jednak zanim dowiedziałem się o tym fatalnym błędzie, radośnie grałem sobie w „Wiedźmina” odkrywając jego oblicza. Oblicza, których śladów próżno szukać w innych grach tego gatunku. Mogę powiedzieć, z satysfakcją, że „Wiedźmin” jest grą pro rodzinną, bo... jestem na przykład w karczmie „Nowy Narakort” i chcę wyjść na ulice Wyzimy Handlowej, klikam na drzwi i... zaczyna się wczyyytyyywaaaććć. A ja w tym czasie spokojnie idę pozmywać talerze, mam czas, aby posprzątać na biurku i wyrzucić śmiecie, jeszcze tylko podleję żonie kwiaty i... patrzę na monitor. O...ho! Muszę się pośpieszyć z obraniem ziemniaków, wyjściem z psem i odkurzaniem, bo... zaczyna się zaaapiiisyyyywaaanie! Naprawdę wspaniałe, to nie jakiś tam „Oblivion”, gdzie włączę i po paru sekundach muszę już grać! Niedawno kumpel zwierzał mi się przy piwie, że ma problemy z żoną, bo niby w domu nic nie robi. Ja mu na to, chłopie kup „Wiedźmina” będziesz miał czas na wszystko.
Powiem krótko „masakra”. Przeciętnego gracza nie interesuje silnik gry i jego ograniczenia, patrzy na efekt, a ten odrzuca. W takim „Arcanum” w ciągu kilku sekund wczytuje się cały świat, a w „Wiedźminie” czekam czasami 3 minuty na jedną lokację. Wydaje się, że postawiono zbyt duże wymagania Aurorze i ta niewytrzymała, nadmiernie obciążając sprzęt.
Mimo to, mankament ten nie przeszkadzał tak bardzo, jestem fanem RPG i miłośnikiem twórczości Sapkowskiego, więc śmiało grałem dalej.
Dalej jednak było nieciekawie.
Temu, kto wymyślił plecak Wiedźmina należy się porządne lanie. Małe, nieczytelne ikony przedmiotów, utrudniające zarządzanie ekwipunkiem, no i ta potężna wada...
...na początku myślałem, że to kolejny błąd w grze, ale potem przypomniałem sobie wypowiedzi twórców Wiedźmina. Twórców, którzy chcieli stworzyć oryginalnego bohatera, którzy pragnęli ponieść postać Sapkowskiego daleko w świat, jako nową ikonę pop kultury. W efekcie po każdej walce jasna cholera mnie brała, bo w około tony złomu leżą, a ja nie mogłem nic wziąć! Według idealistycznego podejścia twórców do postaci Sapkowskiego, Wiedźmin ma władać tylko dwoma mieczami. Jeśli tak to, po co miejsce na broń noszoną przy pasie i przywiązaną do nogi i na nóż? Przecież Wiedźmin i tak specjalizuje się tylko w dwóch mieczach. W proteście przeciwko, tak narzuconej osobie Geralta, mój Wiedźmin nosił oprócz obowiązkowych mieczy, potężny topór i wielki młot przywiązany do uda - wtedy dopiero poznałem, że jest mistrzem w walce, bo gdy wykonywał salta, przewroty i piruety, owe bronie w ogóle mu nie przeszkadzały.
Moim zdaniem autorzy gry mocno przesadzili z odzwierciedleniem bohatera Sapkowskiego. W efekcie stworzyli postać sztuczną, nie pasującą do bohaterów, jakich można spotkać w innych grach. Znów posłużę się przykładem: przeciętny amerykański gracz, nie widział książki o „Wiedźminie” na oczy i po pierwszej walce skasuje grę. „Nie mogę brać przedmiotów, to, po co one leżą na ulicy” Nie zrozumie on idei twórców, nie będzie chciał dociekać, dlaczego jest tak a nie inaczej! Moim zdaniem jest to zamach na wolność gracza i bohatera w grze. Przyznam się, że pierwszy raz spotkałem się z czymś takim, dla mnie to inkwizycja. Inkwizycja, bo każdy miłośnik Wiedźmina, stworzył w swojej wyobraźni, własny jego obraz i w grze obraz ten mógł być urealniony przez mojego, prywatnego Geralta, a został zaszufladkowany przez stereotypy firmy CDProjekt.
No, ale jedźmy dalej.
Kupując oryginalną grę, dostałem w prezencie materiały dotyczące realizacji projektu, nie omieszkałem ich dokładnie przejrzeć.
Świat. W założeniach mamy świat ogromny „Wyzima - największe miasto w grach fantasy” tym lub podobnym sloganem, reklamowano padół, w którym przyszło nam grać. Patrząc na mapę, dołączoną do materiałów, naprawdę w to uwierzyłem... cały wiedźmiński świat - marzyłem. Potem jednak zrozumiałem, że owo ogromne uniwersum zamknęło się w kilku lokacjach i pięciu aktach.
Małość tego świata wyraża się formie i treści, jest symbolem tej gry i paradoksalnie, jej największym atutem.
W formie, Geralt nie może iść gdzie chce, nie może skakać, jeździć, pływać (a w książce potrafi), nie może latać, kraść, targować się, chować przedmiotów do skrzyń, wchodzić do wszystkich domów, brać rzeczy ze stołów. Nie może również rozpalić ogniska gdzie mu się podoba i robić wielu rzeczy, które zaczynają być standardem w grach tego typu. Znamienna jest komnata u króla Foltesta, gdzie w rogu stoi jedna skrzynia, otwieram ją i co... pieczony kurczak, a król patrzy na mnie i słowem nie powie.
Co z tego, że w nocy stragany są zamknięte i tak walę do kowala, biedak śpi, to nic, że nie jest w warsztacie, kuj mi miecz i chłop kuje. To ma być realistyczny świat? Takich przykładów jest mnóstwo.
Chwalono się Wyzimą, a dla mnie to największa porażka. Po ulicach biegają manekiny, które nic po za wypowiedzeniem jednego zdania nie potrafią, a większość, gdy zbliżam się, wulgarnie mnie odpędza. Aż tu, czytam w poradniku, że między 6:30 a 8:00, w pobliżu wejścia do kanałów w Wyzimie Klasztornej stoi jegomość, który niby niczym specjalnym się nie wyróżnia, ale jeśli z nim porozmawiam, to zamiast standardowej obelgi, zleci mi misję. Pech, jestem już w Wyzimie Handlowej. Ręce opadają, a tak nie dużo trzeba, wystarczy jakiś generator zachowania NPC - ów, podchodzę do postaci i mogę się czegoś ciekawego dowiedzieć, coś rzadkiego lub powszedniego kupić albo nawet misję dostać, naprawdę niewiele, a tak muszę ocierać się o manekiny, które niczego oprócz zwalniania komputera i wczyyytyyywaaaniem nie robią.
Podobnie jest z kurtyzanami, które jak jeden mąż, mają ognisto rude włosy i potworami, cały czas, uparcie, pojawiającymi się zawsze w tym samym miejscu, no i ten deszcz. Zamiast generatora zachowania NPC - ów, mamy generator deszczu i tak w Wyzimie Klasztornej leje jak z cebra, idziemy na Groble - jarsko świeci słońce, a jak już pada, to wszystko magicznie znika, bo kałuż niema, ale gra zwalnia.
Jeśli zaś spojrzymy na handel, to mam wrażenie, że twórcy cofnęli się do epoki kamienia łupanego. W tym świecie niema tarcz, łuków, kusz i zbroi, oprócz tej jedynej za 5000 orenów i tej, którą na koniec gry zdobywamy. Za to, możemy kupić chyba z dwadzieścia rodzajów alkoholi, przebierać w szerokiej gamie pożywienia i oczywiście w mnogiej ilości składników. Wielbiciele „Diablo” będą zawiedzeni.
Do formy należy również szata graficzna produktu. Szata, której rozmach w Wiedźminie od razu sugeruje, że ma być to czarny koń, na jaki stawia CDProject. Mnogość barw, czytelność modeli, mała ilość błędów graficznych, sprawia, że grą pod tym względem możemy się pochwalić. Szczególnie, iż moim zdaniem obrazy wiernie oddały klimat słowiańskiego i wiedźminowskiego świata. Miejscami grafika wygląda, tak jakby była namalowana pędzlem - mi to się bardzo podoba. Razić może, mała różnorodność NPC, oraz słabiutkie animacje postaci. Ten komiczny, władczo-teatralny gestoruch ręką i król, który nerwowo podskakuje. Jednak to drobnostki. Drobnostki, bo grafika jest dla mnie dodatkiem, a rzeczą którą najbardziej cenię, jest treść.
Jeśli chodzi o treść, to świat gry jest wiedźminocentryczny. Czyli bez Geralta nasze uniwersum by się totalnie rozpadło. Znamienny jest przerywnik na końcu prologu w Kaer Morhen, gdzie Geralt, Lambert, Vesemir i Triss rozdzielają się szukać Salamandry. W dalszej części gry tylko z Triss się spotkamy, Lambert i Vesemir przepadli bez wieści, a przecież walka z Salamandrą jest głównym wątkiem fabuły. Treścią świata są sprawy ludzi żyjących na nim. Sprawy wielkie i te bardzo prywatne. W grze przeważnie sprowadzają się one do wyżynania potworów, choć są wyjątki.
Wyjątkiem jest na przykład pogawędka z Zoltanem na temat dylematów Geralta, dobry pomysł na przypomnienie książki, szkoda tylko, że gdy drugi, trzeci i szósty raz zagadnąłem krasnoluda, mówił o tym samym. I szkoda, że tylko z nim mogłem o tym pogadać, bo Jaskrowi tyko kobity i ballady były w głowie. Ballady, których nie dało się posłuchać.
Innym trafionym pomysłem, z punktu widzenia faceta, jest zagranie na uczuciach gracza i wybór między dwiema kobietami. Tego brakowało mi w bezosobowych grach dotychczasowych cRPG.
Walka. Wspomniałem już, że dobrze odrobiłem pracę domową i szczegółowo przyjrzałem się materiałom z produkcji gry. Dokładnie przestudiowałem te mówiące o walce. Tygodnie aranżacji, zatrudnienie zawodowych kaskaderów, profesjonalne kamery, specjalne studio, słowem ogrom pracy i kosztów w efekcie został sprowadzony do kliknięcia, gdy zapali się mieczyk na kursorze. Żałość i mizeria. Pamiętam, jak nie mogłem się z tym pogodzić, bo przecież walka, miała być tym, co wyróżnia tą grę od innych. Miała być oryginalna, sama w sobie przygodą. Przykro mi, w zwykłej konsolówce mam więcej możliwości. Powiem, czym jest walka w Wiedźminie: nudnym i monotonnym przerywnikiem między wątkami. Jest to najgorsza rzecz, jaką zrobiono Geraltowi. Walcząc Wiedźminem nad nim nie panuję, a kolejne kliknięcia, to tylko mocniejsze kombosy. Oczywiste jest, że jeśli mam jeden styl walki z kilkoma przeciwnikami i otoczy mnie kilku przeciwników, wybiorę właśnie ten styl - przepraszam czy Wiedźmin jest grą dla przedszkolaków!? Żeby uniknąć tego bezsensownego zabijania potworów i przyśpieszenia fabuły, zacząłem nosić amulety odstraszające bestie. Jednak to nie pomagało, bowiem bliskość potworów, mimo że nie mogły mnie atakować, uniemożliwiała zbieranie np. składników, więc chcąc nie chcą musiałem je zamordować. Z walką ściśle powiązane są wiedźmińskie znaki, które rozwija się tak samo jak poszczególne style władania mieczami. Jednak wpływ na działanie owej magii, mamy tylko i wyłącznie, w czasie awansu postaci na kolejny poziom. Taki autokratyzm w sferach, gdzie gracz miał zawsze wybór i swobodę działania, mnie odstrasza. Na domiar złego w akcie piątym zrodził się kolejny potężny problem, nie miałem bowiem co robić z brązowymi talentami doświadczenia. Dla mnie to szok, zabrania mi się zbierania przedmiotów i przerobienia ich na pieniądze, potem gdy mam już pokaźną sumkę, nie wiem co z nią zrobić, bo w sklepach pustki i jeszcze gdy zdobyłem doświadczenie nie mogę go spożytkować... po co grać! Ano jest po co...
Zrozumiałem to po pewnym czasie, gdy już wszystko zawiodło. Koniem ciągnącym ten zafajdany wóz, jest fabuła... i coś jeszcze...(ale o tym na koniec).
Fabuła, choć liniowa aż do bólu, choć skonstruowana w archaiczny sposób, będzie naszym orężem za pomocą, którego dobrniemy do końca. Być może gdzieś jest hak, pozwalający skończy grę w inny sposób niż zabicie Wielkiego Mistrza, ja go nie odkryłem. Jednak nie o liniowość opowieści chodzi, tylko o despotyzm twórców gry. Nie masz chodzić i zwiedzać świata, broń Boże nie rozmawiaj z każdy napotkanym na ulicy, bo jeszcze coś chlapniesz i jakiejś misji nie wypełnisz, albo odbije się to echem od Wyzimy po Odmęty. Z rozwagą również zabijaj potwory, bo gdy przez przypadek szturchniesz stwora, na którego masz zlecenie, to gdzie drugie trofeum zmieścisz. No i najważniejsze, nigdy nie kończ za wcześnie aktu, bo wszystkie inne misje w rzyć se będziesz mógł wsadzić. Ale tak ogólnie mówiąc fabuła nie jest taka zła. W dużej mierze odnosi się ona do wydarzeń z książek Sapkowskiego i jest to miłe... ale ma swoją ciemną stronę. Dla ludzi, który nie czytali książek większość odniesień będzie niezrozumiała. Może to przysparzać wiele problemów w zrozumieniu fabuły i w efekcie odstraszyć potencjalnego gracza. Szczególnie, że prawie wszyscy bohaterowie w grze, są postaciami, które Geralt kiedyś spotkał. Jednak dla mnie większość zadań, które nie polegały na wyżynaniu, była ciekawa. Urokliwe Odmęty, motyw z Panią Jeziora, przyjaciółka Shani, po której stronie konfliktu się opowiedzieć. Paradoksalnie, najmniej mi się podobał wątek główny z Salamandrą. Zdarzały się i buble w stylu „Aksamit i błoto”, ale te niedociągnięcia nie ważyły na całości.
Na całości mogły jednak zaważyć liczne błędy, z jakimi się zetknąłem wędrując po bezdrożach gry. Na przykład, zupełnie nie wiem, w jakim celu umieszczono minimapkę, za mała to rzecz, aby można było zorientować się w terenie. Brak swobodnego manewrowania kamerą w trybach izometrycznym i hybrydowym, praktycznie sprawia, że są one niepotrzebne. Dalej, raz będąc na bagnach. dostałem chyba specjalne błogosławieństwo Melitele, bo stałem się nieśmiertelny i w ten sposób ubiłem dwa echinopsy, co na tym poziomie jest prawdziwym cudem. Problem zaczął się, gdy zrozumiałem, że to pernamentna nieśmiertelność, która przeszła na inne stany gry. Musiałem instalować Wiedźmina na nowo. Zresztą bagna to jakieś fatum, bo potem spotkałem parszywego Utopca, który również był niezniszczalny, ale tutaj ponowne wczytanie pomogło. Znowu bagna i Dziadunio, który w czasie „Pielgrzymki” przestraszył się potworów i uciekł do Wioski Ceglarzy. Od tej pory, gdy go zaczepiałem w kółko mówił bajkę o ryboludziach i nie chciał iść dalej. W ten sposób nie skończyłem „Pielgrzymki” i „Kanibal” przeszedł mi koło nosa. Całe szczęście, że poczciwy bankier Vivaldi zamiast jednej książki o starej Wieży Maga miał dwie. Nie ma to jak krasnoludzka precyzja. Takich błędów jest więcej.
Na koniec warto Wiedźmina porównać do jego pierwowzoru, czyli Neverwinter Nights, przecież to ten sam silnik. I mimo, że to może trochę nie w porządku, bo Neverwinter Nights jest wiekowym dziadkiem, muszę powiedzieć, iż nie prezentuje się tak fatalnie na tle noworodka, jakim jest Wiedźmin. Przede wszystkim mamy różnice w filozofii gry. CDProjekt strasznie zhermetyzował Geralta, niejako narzucił go graczowi, w Neverwinter Nights masz wolny wybór. W tamtym czasie wiekowy dziadek był pionierem w swojej klasie, który przetarł szlaki dla wielu gier, niestety Wiedźmin niczym specjalnym się nie wyróżnia. Oczywiście pod względem graficznym, to pobiliśmy nawet Neverwinter Nights II, przecież coś musi zajmować te 8 giga na moim twardzielu, ale jeśli chodzi o treść gry, możliwości świata i bohatera, cofnęliśmy się do początków lat dziewięćdziesiątych. Wcześniej napisałem, że „coś jeszcze” kierowało moimi poczynaniami, gdy grałem. Była to siła ogromna i niepohamowana, a zamykała się ona w jednym słowie „Wiedźmin”. Mam wrażenie, że o tej sile dobrze wiedzieli spece od marketingu w CDProjekt, że słowo to mrozi serca i wstrzyma oddechy wielu ludziom w Polsce. Jego moc, kazała fanom Sapkowskiego kupić tą grę, nawet, gdyby byłaby ona dwa razy droższa i dwa razy gorsza. Dlatego mam żal do ludzi z CDProjekt, z takiego owocu, wycisnęli tak mało soku.

Marmamora.

15.11.2007

21:42

[2]

lewy rangers [ Generaďż˝ ]

ale zes sie rozpisal:P

19.11.2007

12:08

[94]

poltar [ Konsul ]

Wlasciwie caly pierwszy post mozna skomentowac krotko - to samo mozna bylo wyrazic w 10-ciokrotnie krotszym tekscie. Byloby przyjemniej i moze ciekawiej :)

Osobom ktore wyrabiaja sobie zdanie i decyzje o zakupie na podstawie tekstu skupiajacego sie tylko i wylacznie na wadach produktu gratuluje pomyslowosci.

Owszem gra nie jest bez wad. Bah! - te co sa, sa mocno denerwujaqce. I temu nikt nie zaprzeczy. Wystarczy jednek troche dobrej woli i okazuje sie ze nie jest tak zle. Mi po instalacji tez loadingi potrafily dochodzic do 4 minut. Tyle ze jak dokladniej sobie to sprawdzilem to okazalo sie ze dwa z plikow gry (meshes i textures - lacznie majace blisko 4 gb) sa posiekane na prawie 13 tysiecy kawalkow. I przestalem sie dziwic. Trzy proste operacje pozwolily uczynic ten problem (czasy ladowania i zapisywania) juz zjadliwym : 1 - defrag (kilkustopniopwy, w rezultacie z 13000 zjechalem do 4 kawalkow, po dwa na plik), 2- przeniesienie swapa na szybszy dysk, 3 - na czas gry odpiecie sieci i wylaczenie antywira (szczegolnie uciazliwa jest ochrona aktywna plikow). I nagle etapy laduja sie po 20-30 sekund, save robia sie wlasciwie w locie. Czasem troszke dluzej, ale przestalo to byc problemem. Co do wykolejenia sie gry to nie jest to dla mnie problemem, bo po prostu nie wystepuje.

Oczywiscie zwyklego uzytkownika nie powinny takie szczegoly obchodzic, to prawda. Tyle ze wymienione przeze mnie dwa pierwsze zabiegi naleza raczej do kwestii utrzymania porzadku w systemie a nie do dostosowywania sie do wymagan gry.

Mam wrazenie ze autor faktycznie z wydluzajacym sie czasem oczekiwania na gre stworzyl sobie jej wyimaginowamy i wyidealizowany wizerunek i jak opkazalo sie ze to jednak kolejna zwykla gra, nie pozbawiona wad, postanowil przelac zale na forum. Zauwazajac nawet drobne drzazgi w oku wiedzmina (slawetny problem skakania z obciazeniem topora na lydce) a nie widzac belki ktora jest obecnie norma w grach (np przebiegniecie ok 10 kilometrow w 3 minuty w plecakiem zawierajacym jakies 2 tony zlomu, ktory gabarytowo ledwie powinien zmiescic sie na czterokonnym wozie).

Jednym slowem - czepianie sie. Gra jak gra, ma zalety ma tez wady. Szkoda ze wg autora ma tylko wady, o czym ma swiadczyc jak rozumiem wyrazona ocena.

Teraz co do innych ocen. Zgadzam sie z jednym - sam gralem w piatek ostatnio i przez weekend nie chcialo mi sie za bardzo wlaczyc gry, choc mialem nawet troche czasu. Tyle ze podobne problemy po pewnym czasie grania mialem z Oblivionem, z NWN 1, z NWN 2, z Gothic 1 & 2, ostatnio w TW a teraz w Wiedzminem (czyli z grami w ktore gralem w tym i poprzednim roku ogolnie - tak, w nwn1 pogrywam stale od lat kilku :) ). A za kazda z tych gier dalem niemale pieniadze wiec i motywacja byc powinna. Co jest tego powodem? Na pewno nie jest to przypadlosc tylko Wiedzmina, tego jestem pewien. Moze jak juz w miare pozna sie gre to nie ma dreszczyku odkrywania samej gry i zaglebiamy sie juz w fabule tylko. Nie wiem, wiem ze to problem przynajmniej u mnie z kazdym kolejnym rpg. A moze to problem ze mna i tym ze stary jestem :) Wiem natomiast ze podobnie jak bylo z poprzednimi grami wymienionymi tak i wkrotce do Wiedzmina wroce i juz bez oporow skoncze.

Co do tego ze fabula jest liniowa - pelna zgoda - ale ze jest nudna - bzdura kompletna. Oczywiscie IMO :)

Na koniec pozostaje mi pogratulowac jeszcze raz autorowi oceny gry ktora to ocena jest jak mniemam odzwierciedleniem stopnia jego oczekiwan wobec wspomnianej gry idealnej i jego wyobrazen o Wiedzminie (jaki byc powinien a nie jest). Tyle ze ma sie to raczej nijak to w miare rozsadnego ocenienia gry jako takiej, czyli znalezienia balansu miedzy faktycznymi wadami i zaletami gry.

pozdrawiam