Najlepsze filmy katastroficzne 2023, nasze top 15

Motywy katastroficzne w filmach są niemal tak stare jak historia samego kina. Rozkwit tego gatunku nastąpił w latach 70. XX wieku – to wtedy powstała taka klasyka jak Tragedia „Posejdona”, Trzęsienie ziemi czy Płonący wieżowiec. Później wielu mistrzów – z Rolandem Emmerichem na czele – starało się nawiązać do tych produkcji. Dzisiaj filmy katastroficzne nie święcą już na ekranach kin takich sukcesów i nie przyciągają rzeszy odbiorców, niemniej przedstawiciele tego gatunku nie mają się czego wstydzić, a fani mogą przebierać w mniej lub bardziej udanych tytułach. W poniższym zestawieniu zebraliśmy subiektywnie najlepsze filmy katastroficzne, jakie powstały. Zapraszamy!

Karty podarunkowe do Netflixa kupisz tutaj

Powiązane:Najlepsze filmy o końcu świata 2022, nasze top 10

HBO Max kupisz tutaj

Amazon Prime Video kupisz tutaj

15. 2012

Produkcja mistrza tego gatunku – Rolanda Emmericha. W 2012 roku miał nastąpić koniec świata, do czego, jak doskonale wiemy, nie doszło. Film 2012 pozwala jednak przyjrzeć się temu, jak według filmowców z 2009 roku mogła wyglądać ta katastrofa, gdyby rzeczywiście do niej doszło. Obraz twórcy Dnia Niepodległości opowiada historię ludzi, którzy nie tylko starają się przetrwać apokalipsę, lecz również próbują uratować ludzką rasę przed zagładą.

14. Chmura

Chmura to jeden z tych filmów, o których możecie czytać po raz pierwszy. A to szczególnie intersujące, jeśli weźmiemy pod uwagę omawiany przez nas gatunek kina. Rzadko bowiem zdarza się, by obrazy katastroficzne były jednocześnie dobre, a przy tym nieprzyciągające uwagi mas – w końcu mowa o produkcjach, których budżety zwykle są niebotyczne. Niemiecki film Gregora Schnitzlera jest jednak obraz katastroficznym w każdym calu, a do tego jest naprawdę dobry. W odróżnieniu od większości przedstawicielu tego rodzaju, Chmura skupia się jednak przede wszystkim na jednostkach i ich funkcjonowaniu w społeczeństwie w obliczu nadciągającego kataklizmu. Ciekawa i nieoczywista propozycja.

13. Metro

Kolejną produkcją w naszym zestawieniu jest również film nieanglojęzyczny – a to nie zdarza się co dzień. Żeby od razu było jasne – Metro Antona Megerdicheva nie jest adaptacją powieści Dmitrija Głuchowskiego. Nie znajdziecie tu krwiożerczych bestii i mrocznej, postapokaliptycznej wizji świata (no, może odrobinę tej drugiej). Wspomniany mrok jest u Megerdicheva zwykły, objawia się w sytuacjach i zachowaniach, które teoretycznie mogłyby stać się udziałem każdego z nas. Jednocześnie – w odróżnieniu od Chmury – reżyser hołduje mistrzom gatunku, jak choćby Rolandowi Emmerichowi. Megerdichev stawia na widowisko i sprawdzone filmowe schematy. I nic w tym zdrożnego!

12. Fala

Fala to film o dwóch obliczach. Decydując się na produkcję skandynawską, mamy wobec niej konkretne oczekiwania. W naszych kinach reprezentacja obrazów z tego rejonu Europy jest dość nikła, a do tego zwykle są to opatrzone czarnym humorem dramaty bądź ponure kryminały. Dobrze, że takie dzieła jak Fala również do nas docierają. Z drugiej strony – w filmie Roara Uthauga niewiele jest ze skandynawskości pojmowanej w nasz, stereotypowy sposób. To obraz, który wygląda jak klasyczne amerykańskie kino katastroficzne. Czy to źle? Trochę tak, bo oczekiwalibyśmy świeżości. Ale czy jest to przy tym źle zrealizowany w ramach tego gatunku film? Zdecydowanie nie!

11. Greenland

Skoro już jesteśmy przy typowo amerykańskich produkcjach katastroficznych – Greenland jest właśnie takową. Konstrukcja fabularna okazuje się tu prosta, a twórcy nie silą się na szczegółowe budowanie narracji bądź obszerną ekspozycję. Głównym problemem rodziny bohaterów, na czele której stoi Gerard Butler, jest Clarke. Clarke to kometa, która miała przelecieć obok naszej planety, ale postanowiła wpaść z niezapowiedzianą wizytą. I w sumie to wszystko, co powinniście wiedzieć przed seansem. Nie jest to poziom Rolanda Emmericha, ale Ric Roman Waugh daje radę.

10. Pompeje

Pompeje to film katastroficzny, który – jak sama nazwa wskazuje – powstał na kanwie prawdziwych wydarzeń, jakie miały miejsce we Włoszech w pierwszym wieku naszej ery. I choć Paul Anderson jest (w mojej prywatnej opinii) tym gorszym „reżyserem Andersonem”, to trzeba przyznać, że Pompeje – głównie dzięki niecodziennemu settingowi – stanowią naprawdę interesujące przeżycie, jeśli ktoś lubuje się w tego rodzaju filmach.

9. Epicentrum

Tę produkcję niełatwo jednoznacznie zaklasyfikować. Miała spory potencjał, by być naprawdę czymś świetnym, początkiem dobrej serii, jednak zostało to nieco popsute przez formę, jaką twórcy zdecydowali się jej nadać. Film jest bowiem nakręcony w połowie w konwencji found footage, czyli stylizacji na amatorskie nagranie, a w części jako zwykłe, widowiskowe kino katastroficzne. Z tego powodu trudno o stuprocentową immersję i pochłonięcie nas przez oglądane wydarzenia. A byłoby przez co – nieczęsto widzi się tornado w tak dewastującej roli.

8. Geostorm

Ponownie na pierwszym planie Gerard Butler. Geostorm opowiada historię, która – teoretycznie – może już niedługo przydarzyć się ludzkości. Głównym zagrożeniem dla bohaterów filmu jest sieć satelitów stworzonych do kontroli globalnego klimatu. W pewnym momencie zaczynają one jednak powodować katastrofalne w skutkach anomalie pogodowe. Chyba najbardziej nierealistycznym elementem fabuły jest ten, wedle którego rządy wszystkich państw świata jednoczą się w obliczu wyzwania klimatycznego i tworzą ową siatkę orbiterów. W to trudno uwierzyć.

7. Pandora

Film Parka Jung-Woo to intrygująca pozycja w naszej topce z dwóch powodów. Po pierwsze, to obraz z Korei Południowej, a o filmy katastroficzne pochodzące z tej części świata, które zdobyły międzynarodowy rozgłos, jest niezwykle trudno. Po drugie zaś, opowieść dotyczy awarii elektrowni atomowej w jednym z koreańskich miasteczek. To jedyna produkcja w naszym zestawieniu, która porusza tę tematykę. Jeśli więc jesteście jej złaknieni, Pandora może okazać się prawdziwą perełką.

6. 33

33 to koprodukcja amerykańsko-chilijska, opowiadająca o tragicznej sytuacji trzydziestu trzech górników uwięzionych na rekordowe dwa miesiące w zawalonym szybie kopalni złota i miedzi. Historia jest oparta na prawdziwych wydarzeniach, jakie miały miejsce w Chile w 2010 roku. Wówczas cały świat żył losem zamkniętych pod ziemią mężczyzn. 33 to opowieść kameralna i pokazująca siłę wytrwałości, w której w promyk nadziei podtrzymujący na duchu towarzyszy wciela się Antonio Banderas. Jeden z najmocniej chwytających za serce obrazów w tym rankingu.

5. San Andreas

W San Andreas z matką naturą walczy nie kto inny, tylko sam Dwayne „The Rock” Johnson. I to on niesie na swych barkach cały film, tak jak – wydaje się – byłby w stanie ponieść kilka płyt tektonicznych. Serio, w produkcji Brada Peytona Johnson potrafi wykrzesać życie z tak sobie (no, poprawnie) nakreślonej postaci. Niewiele jest obrazów, o których mógłbym napisać, że ich największy atut stanowi aktorstwo byłego wrestlera. San Andreas jest dobrym tytułem w swoim gatunku, ale tak wysokie miejsce zawdzięcza właśnie kreacji Johnsona.

4. Płonący wieżowiec

Zdobywca trzech Oscarów, jeden z najlepszych filmów w tym gatunku, cieszący się sympatią zarówno widzów, jak i krytyków. Obraz, w którym śledzimy wydarzenia w nowo wybudowanym najwyższym wieżowców na świecie, w którym wybucha pożar przez złe okablowanie. Zdeterminowany komendant straży pożarnej wraz z odważnym architektem walczą z ogniem z zewnątrz oraz od wewnątrz, podczas gdy pożar pochłania kolejne piętra. W całym tym chaosie właściciel budynku szuka schronienia dla uwięzionej wewnątrz grupy, która świętowała otwarcie tego miejsca. Płonący wieżowiec to potężne widowisko katastroficzne.

3. Titanic

Większości z nas przynajmniej obił się o uszy tytuł tego filmu i jednocześnie nazwa transatlantyku, o którym opowiada. Titanic to oparta na faktach historia, przy której wielu widzów wylewa łzy, obserwując romans Rose i Jacka na tle katastrofy „niezatapialnego” statku. Dzieło Jamesa Camerona, które zdobyło liczne statuetki i rozsławiło aktorów w nim występujących, do dziś jest filmem o niesłabnącej popularności i jedną z solidnych pozycji w gatunku produkcji katastroficznych. Warto zatem poświęcić mu nieco ponad trzy godziny z własnego życia.

2. Żywioł. Deepwater Horizon

Kolejny film przedstawiający rzeczywiste zdarzenie – i ponownie umiejscowione na osi czasu w 2010 roku. Tym razem przenosimy się na platformę wiertniczą Deepwater Horizon w Zatoce Meksykańskiej, na której dochodzi do eksplozji i pożaru widocznego z odległości czterdziestu mil. Mamy tu parę klasycznych (i nieco już przestarzałych) klisz z kina katastroficznego – choćby Mark Wahlberg w roli głównej jest typowym everymanem, który w chwili zagrożenia wykazuje się nadludzką odwagą oraz sprawnością i zostaje bohaterem. Na ekranie rządzi natomiast kontrolowany chaos, co stanowi plus wędrujący na konto reżysera Petera Berga. Warto nadmienić, że katastrofa doprowadziła do wycieku ropy, który został uznany za największą porażkę ekologiczną w historii USA.

1. Niemożliwe

Skoro tak dobrze do tej pory twórcom filmowym szło opowiadanie prawdziwych historii, na pierwszym miejscu niniejszej topki nie mógł chyba znaleźć się obraz, który choćby nie inspirował się rzeczywistością. Nie boję się napisać, że gdyby Niemożliwe w swoim primie nakręcił Steven Spielberg, dzieło to zdobyłoby wiele nagród, a Akademia byłaby zachwycona. Juan Antonio Bayona stworzył film, w którym katastrofa, gigantyczne tsunami – mimo że wyraźna i ze wzrastającym niczym u Hitchcocka napięciem – jest tylko preludium do pokazania realnego dramatu rodziny, w skład której wchodzą m.in. fenomenalni Naomi Watts, Ewan McGregor oraz młodziutki, ale świetny i przekonujący Tom Holland. Razem z 33 są to filmy dla tych, którzy w kinie katastroficznym szukają „czegoś więcej”.

Canal+ Premium kupisz tutaj

Player.pl kupisz tutaj

Czytaj więcej:Najlepsze filmy kostiumowe - nasz ranking top 10

Ten materiał nie jest artykułem sponsorowanym. Jego treść jest autorska i powstała bez wpływów z zewnątrz. Część odnośników w materiale to linki afiliacyjne. Klikając w nie, nie ponosisz żadnych dodatkowych kosztów, a jednocześnie wspierasz pracę naszej redakcji. Dziękujemy!