Komiks Cartoon Games - odc. 199 - Priorytety

A moim zdaniem się da, wystarczy podnieść "skalę zadań". Mechanicznie to nadal będzie to samo - zabij X czegostam, przynieś Y czegośtam, idź gdzieśtam, ale sama zmiana otoczki fabularnej zrobi różnicę. Przecież zamiast zabijać 10 szczurów w piwnicy, można by np. zapolować na bandytów, którzy ukrywają się po lasach i napadają miejscowych wieśniaków. Wystarczy dać takiemu bandycie siłę typowego "szczura z piwnicy" i wyjdzie na to samo (łatwe zadanko do nabicia expa), ale odczucia gracza będą zupełnie inne, a i realizm świata na tym zyska.

Coś podobnego zastosowano w Mass Effect'ie. Od strony rozgrywki Shepard był na początku typową tabula rasa (żadnego doświadczenia, żadnych umiejętności, żadnego wyposażenia), ale fabularnie startował z dość znaczącej pozycji komandora (do tego jednego z najlepszych) i właściwie z marszu przystępował do zadań odpowiednich dla swojego statusu społecznego (ratowanie wszechświata, budowanie pozycji ludzkości w galaktycznej radzie, mianowanie pierwszego w historii człowieka na widmo i inne takie duperele). Mechanicznie to było nic innego jak właśnie "zbieranie kapusty" i "zabijanie szczurów", ale z bardziej pasującą do sytuacji otoczką.

Moim zdaniem to jest właściwa droga, jeżeli twórcom zależy na zachowaniu powagi adekwatnej do sytuacji.

Wszystko zależy od okoliczności. Temu gry z epickim złem objawionym na początku gry mają zawsze problem z komiksu. Najprostszym rozwiązanie jest systematyczne odsłanianie tajemnicy. Dość dobrze zrobił to G1, gdzie na początku naszym zadaniem była nie walka z odwiecznym demonem, ale wyrobienie sobie pozycji w lokalnej społeczności, więc robienie za sługusa miało sens. W drugiej części gry takie misje się prawie nie zdarzały co nas nie odrywało od nakopania głównemu złemu w miarę pośpiesznie. Planscape torment, oczywiście też dal rade z braku znaczącego ponaglacza na początku rozgrywki. Podobnie BG1 (BG2 niestety już nie). Nie najgorzej tez sprawił się wiedźmin 3, ale tam po prostu czułem, że jestem w podroży i te drobiazgi robię przy okazji ze względu na moją profesję. Że jako zabójca potworów powinienem zabijać potwory.

Na drugim biegunie jest Skyrim, gdzie niby od samego początku wzywa nas przeznaczenie a robimy wszystko poza tym. O ile w Morrowindzie z racji intrygi narastające powoli nie było jeszcze źle, o tyle kolejne dwa TESy to porażka pod tym względem. DA:I nie grałem ale wnioskuję, że podobnie ;) Fallout2, mimo, że gra genialna to druga część, po odnalezieniu GECKa niestety tez się strasznie rozmywała. No i BG2, gra ze wszech miar genialna, ale przyznać się, komu się śpieszyło uratować siostrzyczkę?

dlatego jak dla mnie jedynym sposobem na uzasadnienie drobnych questów jest wrzucenie ich w początkową fazę gry, gdzie nie mamy jeszcze jasno określonego naglącego nas celu. W późniejszej części gry muszą one albo być wpasowane w naszą postać i to kim jest, jak w wiedźminie, albo odpowiadać postępowi gry. Na przykład, rozpętała się wojna z demonami, więc misje poboczne dotyczą się tej własnej wojny, może nie głównej linii działań, ale jakiegoś pobocznego frontu, lub też istotne z punktu widzenia drużyny (załatwienie jakiś spraw przed możliwa misja samobójczą). Mass effect dość dobrze jak dla mnie to rozwiązał. golnie muszę czuć, że klei się to z tym co się dzieje wokół. A nie smoki pala krainę, pójdę poszukać zaginionego miecza do grobowca. Questy muszą wzrastać z postacią.