tvgry.pl Ofiary otwartych światów. Czy każda gra musi być sandboksem?

Irytuje mnie stosowane zamiennie terminów open world i sandbox. Do miana Sandboxa zaliczyłbym takie gry jak Scrap Mechanic albo Factorio, czyli gry w których do pewnego stopnia graczowi pozostawia się wolną rękę do tego czym się będzie zajmować i na czym będzie polegać jego rozgrywka.
Do tego terminu dużo mniej pasuje zaś np. Mafia 2 która mimo otwartego świata pozostaje liniową grą.

Ostatnio widać właśnie taki wysyp gier z otwartym światem, choć do większości pasuje on jak pięść do nosa. Z reguły kończy się na wypełnianiu pustawych i nieciekawych światów powtarzalnymi, równie pustymi i nieciekawymi, aktywnościami. Ostatnimi laty pojawiło się kilka takich produkcji jak: seria AC, Far Cry 3, 4 i Primal, Watch_Dogs, Shadow of Mordor, Mad Max, Just Cause 3, Dragon Age: Inkwizycja.
Takie Naughty Dog zagrało rozsądnie, w Uncharted 4 są bardziej otwarte mapy, które z pewnością korzystnie wpływają na rozgrywkę, ale nie zmieniła się przez to formuła serii. Właśnie wolałbym by Redzi w Wiedźminie 3 poszli w tą stronę: zaprojektowali bardziej otwarte mapy, ale niekoniecznie przytłaczające swoim ogromem. W poprzednich Wiedźminach świat jak i opowiadana historia były bardziej kameralne, spójne oraz podzielone na rozdziały. W "trójce" twórcy poszli w otwartość (co się chwali; chyba każdy po jakimś czasie był zmęczony ciasnotą w poszczególnych lokacjach) i rozmach (co niekoniecznie wyszło grze na dobre). Niby mamy ogromny otwarty świat, ale świat jest tylko pozornie otwarty, bo ograniczają nas sugerowane poziomy wykonywania zadań. Nie zaczniemy poszukiwań Ciri od Novigradu czy Skellige. Dlatego wolałbym by, owszem, świat był otwarty (choć mógłby być nieco mniejszy, na tyle by twórcy mogli się obejść bez wypełniaczy w postaci znaków zapytania), Geralt był mobilny tak jak jest, ale fabuła byłaby podzielona na rozdziały, tak jak to było w poprzednich częściach. Myślę, że korzystniej wpłynęłoby to na rozgrywkę. Bo jednak w grze z otwartą strukturą trudniej zastosować konsekwencje wyborów rodem z W1 i W2. Pomimo, iż W3 jest długą grą to jednak takich wyborów jest bardzo mało co zmniejsza replayabilty. Jestem kilka miesięcy po skończeniu podstawki oraz pierwszego dodatku i ani na chwilę nie poczułem chęci by rozpocząć grę po raz kolejny.

Jeśli chodzi o materiał to w przypadku L.A. Noire muszę się nie zgodzić. Pod względem konstrukcji gra bardziej przypomina Mafię niż takie GTA. Mamy otwarty świat, ale ogólnie poza misjami nie ma w nim zbyt wiele do roboty. Brak jakichś minigierek, typowych aktywności, ale mimo wszystko Los Angeles lat 40. ma swój urok i klimat. Fajnie jest przemierzać miasto i słuchać jazzu, a jak komuś się znudzi to może pomijać wszelkie podróże zlecając je partnerowi. W obu Mafiach działało to podobnie i w sumie pasowało do gry, która skupiona była na konkretnej oraz dość poważnej historii. Dodatkowe aktywności tylko by ją rozmyły i spłyciły, dlatego mam mieszane uczucia w stosunku do "trójki". W przypadku nowego Mirror's Edge wydaje mi się, że otwartość jest zaletą. Grając pierwszą część marzyłem o tym by móc swobodniej przemierzać miasto. Może i aktywności są sztampowe, ale umówmy się w Catalyst będzie się grało po to by skakać, biegać po dachach i ogólnie uskuteczniać parkour. A to czy będziemy robić to w czasie głównego wątku, czy podczas wyścigów będzie miało drugorzędne znaczenie. O wiele ważniejsza jest swoboda w przemierzaniu miasta, frajda z pokonywania kolejnych przeszkód i z wyszukiwania skrótów.

Zgadzam się z Jordanem. Dla mnie jedyny dobry sandbox to Wiedzmin 3. Far Cry i Assasin nudzi mi się po kilku godzinach. Wole zamknięte światy jak The Last of Us czy Uncharted aby przeżyć historię tak jak chcieli to twócy. Mało kto potrafi zrobić grę z otwartym światem gdzie poboczne questy są ciekawe a nie zapchaj dziurą.

Wiadomo, wciskanie bajerów na siłę się mści. Poza tym, co powiedziano w filmie, warto nadmienić, iż gry wielkie i ponadczasowe łączy jedno - spójna, błyskotliwa, w jakiś sposób nowatorska wizja i adekwatne do niej wykonanie. Nie bywają wielkimi "frankensteiny" ni pies ni wydra sklecone z przypadkowych elementów chyba, że trafią w jakieś sedno niechcący.

Gdybym miał wybrać - świetna fabuła czy świetny sandbox, wybrałbym sandbox. Bo dla mnie siłą gier komputerowych jest w pierwszym rzędzie interakcja, wpływ na świat przedstawiony. Po fabuły mogę iść do księgarni lub kina. No i taki sandbox dostarczałby świeżej rozrywki znacznie dłużej, fabuła jest na raz lub dwa podejścia. Ale zrobić sandbox świetny to rzadka sztuka. To nie byle otwarty świat, płyciutki, za to wypchany pretekstowymi aktywnościami by ten fakt zamaskować. Takie coś to tanie świecidełko i dym w oczy, już pomijając ewentualne rozróżnienie otwartego świata i sandboksa. W sumie kojarzę może z jeden, który skłonny byłbym nazwać "świetnym", a i ten przecież niedoskonały.

Oczywiście wolałbym jedno w drugim - świetną fabułę w ramach świetnego sandboksa, albo nawet fabułę będącą sandboksem, acz to brzmi abstrakcyjnie, lub generowaną przez sandbox, ale to by musiało pochłonąć budżet trzech typowych gier, być może to ekonomicznie nie do zrobienia wyjąwszy przypadek miliardera - fundatora.

Chyba, że tak: 1. studio robi czysty sandbox i go sprzedaje. 2. W ramach nowego projektu studio buduje na tym sandboksie wybitna grę opartą o fabułę i sprzedaje. Modułowo jakby, w samodzielnych etapach. Dwie gry tworzą jedną supergrę.

W każdym razie obserwując ten fragment rynku gier dziś mam wrażenie, że coś się wykluwa, coś jest tutaj w powijakach, coś się święci i nadciąga. Przełom jakiś. Z jednej strony oznacza to nadzieję na przyszłość, z drugiej wskazuje iż to, z czym teraz mamy do czynienia, to jedynie ułomny przedsmak, pierwsze przymiarki, nieświadome poszukiwanie czegoś o poziom wyżej i głębiej.

Cześć Jordan, fajny materiał. Nie zgadzam się tylko z jednym. DA2 z perpsektywy czasu dalej jest słabą grą i to bardzo (zresztą inkwizycja też :P). Pozdrawiam fanów DAO :)

Racja !