The Walking Dead - 5 sezon za nami
Jeszcze był teaser trailer spin-offa ale niewiele w nim pokazali, jest tylko sugestia o słonecznym dniu i epidemii. To zaś sugeruje, że być może wreszcie poznamy przyczynę.
Kilka ostatnich odcinków było naprawdę dobrych, ale finał był dla mnie rozczarowujący. Głównie przez nadal niedomknięte wątki, z którymi postąpiono pewnie tak, a nie inaczej, żeby czekać na ten kolejny, cholerny sezon. Też trochę mi smutno, że na rozwinięcie wątku z Morganem trzeba poczekać, ale tutaj akurat warto.
@Lupus007 - na pewno nie poznamy przyczyny, bo mówił o tym Kirkman, że nie chce jej podawać. Wtedy serial skupiłby się na tym aspekcie i poszukiwaniu lekarstwa, a nie na kondycji ludzkiej w takich warunkach. "Fear TWD" zaoferuje jednak ciekawą perspektywę pierwszych chwil po apokalipsie, tego nie mogę się doczekać :)
Ja mam pytanie.. czemu była mowa o 90 minutach? Będzie rozszerzona wersja odcinka?
[5] Ok, to teraz trudniejsze..
Gdzie Morgan nauczył się Bojutsu? Wcześniej nie wyglądało na to by potrafił, więc samouk + materiały video/pisma? Bo raczej wędrował samotnie.
Btw Daryl lepszy od Podbipięty to jedna z najbardziej przegiętych scen ale cóż.. magia filmu :)
30 minut to reklamy.
Carol dodał bym do +, dobrze wygląda w roli psychopatki, aż upiekł bym z nią ciasteczka. Bardziej mnie wkurzała w roli rambo.
Natomiast do "-" dodał bym męża fightera, który zamiast korzystać z argumentów, nagle ni z tego ni z owego wpada i 'przypadkiem' idealnie poderżnął niczego winnego męża tej Deanny czy jak jej tam. Chyba tylko po to, żeby scenarzyści nie musieli się męczyć za dużo jak ją przekabacić na stronę Ricka.
Dodatkowo te czubki wilcze w ogóle mnie nie przekonują. Może rozwiną to jakoś w następnym sezonie, ale jak na razie to wyglądają na bandę poj... łbów, którym nie wróżył bym za długiego życia w takich warunkach.
Walka kijkiem dziadka murzynka też mnie nie urzekła, ale już przyzwyczaiłem się przymykać w TWD oko na takie klasyki.
@claydespeed18 - tak jak pisze Stand-alone - zapowiadano finał na 90 min z czego 30 min okazało się być reklamami (w wersji na żywo) a samego odcinka zostało minut 65.
Ten sezon jest już tak tragiczny, że każdy nowy odcinek oglądam w ciągu minuty przeglądając po prostu na szybko, zupełnie bezbarwne nowe postacie, słaba argumentacja i motywacja ich poczynań, naiwność, nuda, nieracjonalne zachowania chociaż to ostatnie świetnie obrazuje również działania naszych starych znajomych, od momentu jak wydało się, że wizja Waszyngtonu to ułuda, ten serial to coraz większa klapa, normalnie wieje nudą, sztucznym przedłużaniem i przegadanymi scenami rodem jak w fillerach w anime. I te ogrodzenie z prętami podpierającymi skierowaniami na zewnątrz, nawet mi się nie chce już wymieniań innych tego typu nielogiczności na przestrzeni całego serialu jak choćby z Gubernatorem celującym z Bullpupa przykładającym celownik optyczny do oczodołu z przepaską, scenę w której Eugene ostrzeliwuje jakimś mi nieznanym sposobem ciężarówkę, można by mnożyć te przykłady, tak samo jak głupie śmierci osób, które mają za sobą tak duży staż jeśli chodzi o survival... Było parę momentów ale to wszystko coraz bardziej sknocone i nudne... Oglądam już chyba tylko przez pryzmat pierwszych sezonów i z sentymentu, wszak Walking Dead nigdy nie było wybitnym serialem, aczkolwiek pierwsze sezony były czymś nowym, powiewem świeżości w gatunku... Szkoda się rozwodzić ;d
[8] Gratuluje wyczucia. Moze powiesz to 15 mln amerykanom którzy oglądają każdy następny odcinek z zapartym them. Rozumiem możesz wyrażać swoją opinię publicznie nie odboeram ci do tego prawa, ale ustalmy kilka rzeczy: - Tu nie chodzi o sam absurd tylko o kanon. Amerykanie tak mają im prościej tym lepiej. Typowy amerykański serial ma wzbudzać refleksje, a nie zmuszać do myślenia.
-Po drugie czy druga połowa ssezonu była naprawdę aż tak zła? Czego jej brakowało? Dramatycznych zgonów? No chyba nie. Nagłych zwrotów akcji? No nie powiedział bym. Wiec czego? Aa chyba już wiem wesołej jatki, nowych antagonostów i wiecznego ukrywania się. No człowieku ile można? Poza tym niedlugo przyjdzie kolej na Negana i jego pałkę wiec sielanka nie potrwa długo.
-Ostatnia rzecz trupy zaczynają nudzić. Jeszcze pare lat tamu mieliśmy wylew zombi dziś sytuacja jest dość stabilna. Potrzebny jest przeblysk świeżości, a Aleksandria jest idealnym rozwiązaniem tego problemu. Na jakiś czas przestuj w wesołej siekaninie i wiecznemu życiu w strachu. Są też tacy którzy chcą zrobić z tego tematu coś ciekawego tworząc np. filmy z zombi niebo zombi idealnym przykładem może być zNation, Izombi czy nasze polskie Puki śmierć nas nie rozłączy.
Ja odpuściłem w połowie 2 sezonu. Niektóre motywy, wybory bohaterów i droga fabuły były czasami tak absurdalne i naciągane, że w pewnym momencie nie dałem rady i skończyłem przygodę z TWD w połowie odcinka.
[9] -----> http://sjp.pwn.pl/sjp/refleksja;2573649.html hihi
Bawią mnie takie analizy. Piszesz że bohaterowie cie denerwują, że akcji mało i że czasami dochodzi do mało spektakularnych rozwiązań sytuacji. Jak bym czytał wypociny pod kolejnym serialowym odcinkiem poparte sekundą przemyśleń.
Zaskoczę cie, to nie serial akcji (ona jest tłem), to nie serial o relacjach , to nie serial o bohaterach. To serial o ludziach, którzy rozwiązują sytuacje na swój sposób i próbują przetrwać, zbitek wszystkiego z niewymiernym dozowaniem. Jedni są męczący inni spolegliwi, a inni psychopatyczni. Życie takie właśnie jest i od samego początku serial aspiruje na pokazania tego że życie w akompaniamencie zombie apokalipsy dalej wypełnione jest psychopatami, ludźmi słabymi, irytującymi, czasami nudnymi. To własnie uwielbiam w tym serialu, że jest życiowy.
Tymczasem większość oglądających ciągle narzeka, a to akcji mało, a to za dużo rozterek psychologicznych, a to ten jęczy za dużo a to nikt nie umarł od kilku epizodów. No kurwa tyle sezonów i do tej pory nie wiecie co oglądacie.
Twórca komiksu i osoby odpowiedzialne za przeniesienie serii na ekran dokładnie wiedza co robią. Postacie są czytelne, maja wzloty i upadki, bywają na pierwszym planie albo usuwają się w cień. Mimo to dalej działają według swoich metod, swojego sposobu myślenia, zmieniają się na swój sposób. I ostatni epizod świetnie podsumował każdego bohatera w grupie. Jednocześnie świetnie podsumował założycieli obozu.
No ale dla was ważne są zombiaczki, kolorowe obrazki, dużo akcji. Zapominacie czasem że naturalne ujęcie buduje więcej wiarygodności niż intensywne napierdalanie widza bodźcami z ekranu. Dla was bardzo dobre zakończenie sezonu musi zakończyć się wjazdem walca na stado zombi przy salwie z automatów (przerysowując).
Dla mnie ten odcinek (w sumie to nawet cały sezon) był bardziej ambitny. Miał więcej napięcia i zmuszał do zastanowienia się nad bohaterami niż poprzednie sztampowe jatki i obrazy walki "dobra" ze "złem". Było w nim więcej życia, mniej "akcji". Mimo braku planu bohaterowie dalej dążyli do tego samego celu tylko swoimi drogami. Ostatni epizod idealnie to zobrazował.
Wybacz autorze, ale płytka recenzja. Nie zrozumiałeś tematu.
(no hate, no homo)
Jak kogoś uraziłem to nie przepraszam. Takie jest życie. Czasem człowiek się czuje urażony mimo że nie ma podstaw :D
Dość durne wnioski. Jak napisał Madritian - to film o ludziach. Zombie jest tylko tłem. Ostatni odcinek 5 sezonu to właśnie potwierdził. Owszem, motyw z Sashą jest najbardziej naciągany, choć w sumie straciła niedoszła bratową, brata, potem gościa i w sumie jest sama. Serial dobrze się ogląda - a to w sumie jest najważniejsze.
[11]---> prawie w 100% podpisuję się pod tym co napisałeś.
Ludzie w obliczu katastrofy, szaleństwo, upadek norm, osobiste traumy które powoli "skrzywiają" wszystkich bohaterów, rozpaczliwe próby zachowania normalności. Każda z postaci w serialu jest w mniejszym lub większym stopniu "złamana".
Z całym więc szacunkiem dla autora, jako komentarz do recenzji nasuwa mi się tylko jedno: Oh, really?
Panowie wyżej, rozumiem wasze wnioski i ja to wiem. Chyba nie do końca się zrozumielismy - a pisałem lekko i z przymrużeniem oka. Piszę: Brak akcji rekompensowany jest skupieniem na psychologii bohaterów i może wyszło niejasno (że niby akcję cenię wyżej), ale ja nie mam co do tego wielkiego zarzutu - bo uważam odcinek za dobry, co też napisałem - tylko ostatecznie nie ma tutaj kulminacji - stąd jest mało "finałowy". Jak choćby finał House of Cards 3, który urywa w pół zdania. 65 min było w takim razie niepotrzebne.
Skupienie się na bohaterach i dramatycznej stronie życia w takim świecie to clou serialu od samego początku i ja za wzór odwoływał się będę zawsze do pierwszej serii Darabonta. Tam dramat był idealnie wymieszany z dynamiką - przez co takie głupotki jak zombie używający cegieł do wybicia szyby - nie raziły. Zachowania bohaterów były wiarygodne, mówili i robili coś co ja sam zrobiłbym w ich sytuacji. Teraz już jednak tak nie jest. No, nie w 100%. Wymieniam 4 dobre wątki (dorzucić można jeszcze Eugena i Abrahama) i nawet zgodzę się, że Carol też jest okej - to mi osobiście jej transformacja nie podchodzi. Są jednak głupie, rozwleczone, nienaturalne wątki jak Sasha, Gabriel czy konflikt Nicka i Glenna (ten ostatni mniej). Twórcy uderzają w strasznie niski kontekst i perypetie bohaterów wykładają nam łopatą - czego ja oczekuję, to więcej subtelności. Subtelności, albo drastyczności - don't tell me, show me. Najlepszy w tym sezonie odcinek to ten w którym ginie Noah i Aiden. Ich okropna śmierć wbija się w pamięci - obrazek mówi więcej niż tysiąc słów.
- - -
I jeszcze jedna ważna rzecz - wpis, jak zresztą widać w stopce, został dodany o 3:18, jako konsekwencja bezsennej nocy (choruję ostatnio). Więc zgadza się, nie jest ona przemyślana i generalnie następnego dnia uznałem, że niepotrzebnie to pisałem (choć jak widzicie celuję w lżejszy ton, więc nie wycofuję się z tego co napisałem, a krytykę biorę na klatę) także dlatego, że sam finał nazajutrz wydał mi się lepszy. To był naprawdę dobry odcinek i dobra druga połowa sezonu. Ba, nawet cieszą mnie takie komentarze, bo widać, że jesteście fanami TWD - podobnie jak ja, co może wydać się wam teraz naciągane. Chłonę uniwersum od komiksów, książek, przez gry i seriale. I już nie mogę doczekać się "Fear The Walking Dead".
No dokładnie napisałem że niektóre wątki dodatkowo są przeciągnięte. To specjalny manewr, każdy wewnątrz czuje że Sasha i Gabriel odpierdalają manianę. Konfrontują dwóch pogodzonych ze śmiercią ludzi, nie bez powodu w ostatniej scenie ta dwójka się spotyka i dochodzi do walki. Budowanie ich psychopatycznego obrazu miało na celu pokazanie że mimo różnych przeżyć ostatecznie izolują się i popadają w obłęd. Są słabszymi jednostkami mimo że drogi Gabriela i Sashy były zupełnie odmienne. Jak dla mnie te sceny siedzą dokładnie tam gdzie miały.
Podobnie problem Glena i Nika. Glen przez wszystkie sezony unikał zabijania ludzi, zajmował się zwykle zbieractwem. W akcie obrony potrafił strzelić do człowieka, ale nigdy nie miał do czynienia z człowiekiem któremu musiał pomagać, a którego ostatecznie pragnął zabić. O mało nie zginał co przyparło go do muru. Mimo to dalej odstawił broń. Wszystko jest logiczne.
Co do dramatu i mieszanki dynamiki. Nie lubię się powtarzać ale zrobię to dla Ciebie. Ten serial naciska na aspekty codziennego życia, czyli pełny obraz. Nie na budowanie napięcia i wycinanie nudnych scen tylko na pokazanie historii bohaterów mniej lub bardziej lubianych. Swoją drogą "don't tell me show me - wybacz ale bohaterowie wypowiadają się tylko w kluczowych tematach, czasami wiele rzeczy przemilczają, właściwie to większość. Wiele sytuacji z życia codziennego rozwiązuje się w paradoksalny sposób, załamania nerwowe spowodowane utratą bliskich czy poczuciem winy też wyglądają różnie zależnie od bohatera. Dla mnie ich wątki są spójne, dialogi nie przesadzone, dużo rzeczy jest niedopowiedzianych.
Dobrze zrozumiałem twój wpis. Powiedziałeś że lubisz epizod, ale wyodrębniłeś przy tym sceny, które były dokładnie przemyślane przez reżysera, a których nie zrozumiałeś na moje oko.
Zrozumiałem, zrozumiałem, tylko mi nie odpowiadają. Z Glennem okej, może być. Sashę pokazywano już jak strzela w lesie i nie przejmuje się zagrożeniem, jest pogodzona ze śmiercią, tutaj ten motyw powtarzają, a za symbolikę stosują to leżenie w grobie. Dla mnie takie przeciągnięcia są niepotrzebne, tobie odpowiadają, nie ma tematu.
(off: przy 16 odcinkach takie manewry muszą być stosowane. Nie przez przypadek wolę 1 i nawet 2 sezon gdzie liczba odcinków wynosiła odpowiednio 6 i 13. Jeśli spojrzeć całościowo na krajobraz telewizji to najlepsze seriale w 90% mają po 10-13 epizodów na sezon. Jest tylko kilka wyjątków).
Z Gabrielem jest podobnie, to że ma do siebie żal i że jest słabszy psychicznie było już wyraźnie zaznaczone. Nie było potrzeby się nad tym tak rozwodzić. Aspekty życia codziennego w świecie po apokalipsie zombie z założenia nie powinny mieć "nudnych" scen. I nigdzie takiego przymiotnika nie użyłem. Ba, nawet jestem mu przeciwny i irytuje mnie nazywanie np wspominanego już przeze mnie 3 sezonu HoC nudnym.
Bohaterowie bardzo często dywagują o swojej psychicznej kondycji, w każdym odcinku wyłapiesz przynajmniej kilka frazesów. Dla przeciwwagi - fantastyczny pod tym względem jest komiks, wyważony, precyzyjny, pozbawiony pustosłowia. Tutaj, dla przykładu, np w ostatniej scenie któregoś z wcześniejszych odcinków kiedy Carol mówi Rickowi o tym, że Pete bije Jesse. Reakcja Ricka, drgnięcie twarzy, napięcie mięśni - już tyle wystarczyło żeby widz zrozumiał, że Rick płazem mu tego nie puści i znając budowaną historię będzie chciał go zabić. Ale twórcy dorzucili jeszcze Carol werbalizującą to uczucie. Niepotrzebnie, bo wszystko było jasne. I to mi właśnie nie odpowiada.
IMO wypowiadanie się w "kluczowych tematach" takich jak poczucie winy, cierpienie, samotność, strach, kondycja psychofizyczna - powinno być opowiadane niewerbalnie, za pomocą gestów, mimiki, postawy, obrazu. A o codziennych sprawach bohaterzy powinny się wypowiadać, takich jak własnie survival, zdobywanie pożywienia itd itp.
Tak było na początku serialu, a im dalej wgłąb tym bardziej proporcje się odwracają. Przykład? Scena prania z 1 sezonu. Panie dyskutowały o tym, że tęsknią za swoimi wibratorami, mąż Carol rzucał jakieś kąśliwe uwagi i po samych twarzach i postawach wiedzieliśmy kto jak się czuje. Teraz jeśli ktoś czuje się źle, to powie, że czuje się źle. I jeszcze pokaże, że czuje się źle za pomocą cierpiętniczej miny. Jak choćby Eugene elokwentnie tłumaczący swoją nieprzydatność do tego świata.
Dla jednych to będą niuanse, niektórzy wolą rozrywkę z niskim kontekstem, ja wolę kontekst wyższy. Kwestia gustu, po prostu.
PS. Właśnie zobaczyłem, że wpis ten trafił na stronę główną GoLa. Dziękuję za wyróżnienie :) Ze wszystkich tekstów jakie popełniłem akurat tym niespecjalnie chciałbym się chwalić. Także - Drogi Czytelniku - jeśli już tu zawędrowałeś - to zachowaj prima aprilisowy nastrój i zostaw swoje wrażenia w komentarzach :)
Dokładnie tak jak kolega pisał absurdów w tym serialu jest bez liku, aż ciężko przebrnąc przez 2 sezon.
Bawi mnie to. Zawsze jak ktoś napisze jakiekolwiek słowa krytyki to zaraz jakiś fanboy pisze coś w stylu "to jest serial o psychologii bohaterów, a nie serial akcji" (czasami też pada "idź sobie transformersy obejrzyj"). Może przyjmijcie wreszcie do wiadomości, że nikt nie czepia się w jaki sposób twórcy podeszli do tematu apokalipsy tylko chodzi o samo wykonanie. A to miejscami leży w tym serialu.
Co do zmiany w budowaniu wizerunku emocjonalnego faktycznie się zgadzam. W poprzednich sezonach było mniej dosłownie i było to bardziej przystępne, ale nie jest tak rażące tak jak to opisujesz. To jedyne do czego można się przyczepić w najnowszym sezonie.
Osobiście lubię powracanie do postaci Gabriela i mimo że jego problemy się ciągną i dalej nie może się z tym pogodzić, to dało się zauważyć jego zmianę w stosunku do ludzi. Zaczął gardzić już wszystkimi. Nawet jeśli to dalej wałkowany temat to mi idealnie pasuje, bo nie wszystkie zmiany zachodzą w przeciągu 2-3 epizodów. Samej postaci nienawidzę. Ktoś musi skamleć, jak w życiu. Podobnie jest z Sashą. Jak dla mnie to miłą zmiana w stosunku do postaci, które zwykle umierały kilka epizodów dalej jeśli były słabe.
Co do komiksu przeczytałem tylko serię na osi czasu pierwszego sezonu. Na ile dalej zmienia się narracja, nie orientuje się. Wiem natomiast że w serialu ciężko umiejscowić myśli czy retrospekcje z komiksów, może reżyser musiał podjąć decyzję w których scenach samo ujęcie wypada słabo. No ale nie będę go usprawiedliwiał. Jakby spojrzeć na to z dystansu, to faktycznie nie wypada to kolorowo (chociaż i tak chwała im że nie bawią się w czarno-białe ujęcia z przeszłości czy "przemyślenia").
W każdym razie dobrze że trochę rozjaśniłeś swoje zdane w komentarzach. Pozdrawiam :D
Pierwsze odcinki rozgrywające się w nowej osadzie były przeciętne, brakowało tam tak naprawdę wszystkiego, lecz finałowy odcinek tego sezonu otworzył nam wiele nowych i ciekawych wątków, dał nam niezwykle emocjonujący odcinek i pokierował serial w dobrą drogę. Spotkanie naszego starego przyjaciela Morgana z Rickiem to jedna z najlepszych scen The Walking Dead.
o oczekiwaniach wobec Fear The Walking Dead tutaj:
http://naekranie.pl/artykuly/czego-oczekiwac-po-fear-the-walking-dead
