Lana Del Rey - Ultraviolence (recenzja płyty)
Kolejny dzień i nie mogę oderwać się od tych brzmień i głosu Lany. Zdecydowanie lepsza płyta od Born To Die z 2011 roku (chociaż moim zdaniem była ona dobra). Ultraviolence różni się od Born To Die zdecydowanie. Lana del Rey jest tutaj Elizabeth Grant i powraca do swoich korzeni, gdzie wiodącym instrumentem jest gitara. Również częściej śpiewa swoim naturalnym, niemodulowanym głosem, który jest o parę ton wyższy niż prezentowany na Born To Die. Ale myślę, że tego właśnie chciała - stworzyć coś od początku do końca na swoich warunkach, zgodnie ze swoja wizją. Jak sama przyznała pierwsza płyta była kompromisem pomiędzy tym czego sama chciała, a tym czego oczekiwała wytwórnia. Ultraviolence jest nią!
Lana nagrała tylko jedną dobrą płytę - "Born To Die". Niestety kolejne są już tylko nieudolną próbą powielania tego sukcesu. Utwory nijakie. Jeśli na pierwszej płycie, każdy utwór był potencjalnym hitem, to tutaj nie jestem w stanie wskazać żadnego, który czymś się wyróżnia. Po prostu nuda.
Zgodzę się częściowo z krukilis.
Wcześniejsza płyta dużo lepsza. Na tej niestety 50% to dobre piosenki (w tym 3 super kawałki) - reszta nijaka/słaba. Ale dobre i to.
