Tydzień Led Zeppelin #5 - unboxing edycji Led Zeppelin I Super Deluxe Box Set.
Z biegiem czasu pozbyłem się bardzo upokarzającego z perspektywy przeświadczenia o tym, że pewne zespoły są dla mnie zbyt hermetyczne w odbiorze. Byłem już doświadczony w słuchaniu kapel, które ustalały muzyczne trendy na przełomie lat 60 i 70, ale wciąż do niektórych nie mogłem się przekonać. Takie nastawienie cechowało moje kontakty choćby z Pink Floyd, to samo działo się, gdy kilka lat temu robiłem podchody do twórczości Led Zeppelin. Sytuacja zmieniła się jednak do dnia dzisiejszego diametralnie, teraz – mimo tego, że daleko mi do fanatyka ich muzyki – znacznie częściej oddaję się dziełom Page’a, Planta, Jonesa i Bonhama, czerpiąc z tego ogromną przyjemność („Since I’ve Been Loving You” to stały element moich nastrojowych playlist, nie wspominając o „Stairway to Heaven”). Jednocześnie jestem świadomy i nieco przytłoczony tym, w jaki sposób stali się oni jednym z najważniejszych elementów wizerunków muzyki rockowej i metalowej takich, jakimi są one obecnie. Kawał historii, inspiracji i przede wszystkim – fantastycznej twórczości.
Gdy byłem małym dzieciakiem nigdy nie lubiłem za bardzo słuchać muzyki. Zacząłem jej słuchać dopiero mając 13 lat i to i tak w małych ilościach. Teraz wydaje mi się to dość dziwne bo całymi dniami z pokoju moich braci wydobywał się dźwięk ostrej metalowej muzy. Jednak to mnie jakoś nie kręciło toteż zacząłem od bardzo łagodnej dla uszu muzyki reggae. To mi jednak nie wystarczało, więc zwrócilem się do brata o jakiś lżejszy rock. Tutaj idealnie przypasowali mi Beatlesi oraz niejaka Tori Amos. Tak słuchałem tego do liceum, gdy zacząłem namiętnie oglądać seriale. Jednym z nich był "Różowe lata siedziemdziesiąte" w którym jedna z postaci była zagorzałym fanem bohaterów tego wpisu, czyli Led Zeppelin. Jakimś cudem nie puściłem tego mimo uszu i wyszukałem ten zespół na youtubie. No i oczywiście od razu się wręcz zakochałem. I to nie tylko konkretnie w ich muzyce, ale również w całej ogólno pojętej muzyce rockowej z lat 60. i 70. Otworzono mi zupełnie nowy, nieznany świat. Od tamtej pory co i rusz odkrywam jakieś nowe zespoły z absolutnie każdego okresu muzyki nowożytnej. Jednak co i rusz wracam do Led Zeppelin i za każdym razem odkrywam w nich coś innego.
PS. Jedyne czego żałuje to to, że muszę słuchać tej pięknej muzyki na bardzo miernej jakości "sprzęcie", ale co tam, jakoś trzeba sobie radzic. Ich muzyka broni się nawet na telefonie.
Ja tego słuchałem całe dzieciństwo. W zasadzie powinno być "słuchałem", bo w domu, w którym non stop leciały Led Zeppelin, Pink Floyd, Deep Purple i Black Sabbath puszczane przez tatę po prostu nie miało się wyboru. Wtedy nie bardzo przypadł mi do gustu ten rodzaj muzyki - poważny, gitara męczyła ucho, a tekstu nie dało się zrozumieć. Dopiero w wieku gimnazjalnym przypomniałem sobie o wielkim stosie ojcowskich płyt. Wziąłem kilka i przesłuchałem. Nie wiem, czy to sprawa sentymentu z dzieciństwa czy po prostu genialności i, niestety, niepowtarzalności tej muzyki, ale zakochałem się po uszy. W zasadzie do dzisiaj nie słucham niczego innego, co ma ten swój plus, że nie muszę kupować płyt - miałem je wszystkie już od urodzenia.
Led Zeppelin 1 to chyba moja ulubiona płyta. Od pierwszego do ostatniego utworu płyta ma swój ujmujący i jednolity klimat. Nie wydaje mi się, żeby Led Zeppelin to powtórzył (najbliżej jest chyba IV, ale Rock n Roll wszystko psuje). Z całego repertuaru, zdecydowanie moim ulubionym utworem są wspaniałe Schody, a ostatnie 3 minuty tego utworu są chyba najlepszym fragmentem w całej historii muzyki. Potem jest chyba 20 minuta wersja Dazed and Confused z koncertówki How the West was won.
Wiem, że konkurs już się skończył, ale musiałem się tym podzielić. Cieszę się, że jeszcze ludzie, dla których muzyka nie kojarzy się jednoznacznie z łubudubu na najgłośniejszych ustawieniach i tekstem rodem z rynsztoka.
