Forum: Niektórzy studenci nie powinni ukończyć gimnazjum ...

Czy to możliwe że w ciągu 30 lat nasze społeczeństwo tak zgłupiało?
Patrząc na wyniki ostatnich wyborów - tak.

Tak to jest jak się przyjmuje byle kogo na uczelnię.
Osoby bez chęci, wiedzy i talentu pchają się na studia, a osób od ''czarnej roboty'' też potrzeba. Nie rozumiem tej głupiej mody, że teraz każdy musi iść na studia, nawet największy leń i nieuk. Państwo upada.

@to nie ja
Chyba patrząc na obecne poparcie dla partii w sondażach.

A niektórzy ludzie w ogóle nie powinni byli się urodzić.

Odpowiadając na pytanie: nie, od zawsze jesteśmy bandą idiotów i baranów a postęp generuje może 1 osoba na 10 000, i nie mówię tu o Polsce a globalnie.

Strasznie mnie wkurzają takie teorie, bo jakby nie patrzeć - nawet zakładając, że od 30 lat produkujemy idiotów, to kto jest temu winien? Oni sami, czy generacja przed nimi, której można przypisać autorstwo takiego systemu? I koło się zamyka.

Szczerze - nie ma się czym przejmować. Jeśli ktoś zwala na barki jakiejś instytucji swój rozwój, to sam w sobie jest zaprzeczeniem osoby inteligentnej - takie jednostki rozwijają się niezależnie od tego gdzie są, co robią i czy studiują.

Ostatnie 7 (choć pierwszy nie pamiętam) gdzie wybierani byli albo byli komuniści albo na przemian PIS i PO.

Rozumiem, że władze uniwersytetów są bez winy? W obliczu niżu demograficznego nie można było przecież obciąć etatów, więc sytuacja wygląda, jak wygląda.

Co nie zmienia faktu, że poziom studiów humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim jest strasznie marny w porównaniu z uczelniami krajów starej Unii. Ja akurat studiowałem przez semestr w Monachium, ale podobne opinie słyszalem od wielu znajomych.

Przywrócić wstępne egzaminy na studia.
Kolejny geniusz. Na wiele kierunków jest więcej wolnych miejsc, niż chętnych kandydatów. Co w takiej sytuacji zmienią egzaminy?

Gdy ja zdawałem na studia, na jedno miejsce na moim kierunku chętnych było koło dwunastu osób. W tym roku dwie. W dodatku większość kandydatów składa papiery na kilka kierunków.

no przeciez artykuł jest dokładnie o tym że system a więc i władze są głównymi odpowiedzialnymi.

Wybacz, teraz już doczytałem do końca. Byłem przekonany, że to kolejny pan profesor, który biadoli o głupocie studentow, a nie dostrzega poważniejszych problemów. Mea culpa itd.

Widzę, że w wątku nie gorsze przygłupy niż te z artykułu.

Informuję Was jełopy, że jak chcecie się dostać na poważnych uczelniach i poważnych kierunkach jest 48578435 osób na miejsce, a parę matur na rozszerzeniu trzeba mieć wyśrubowane na niebotyczne wyniki.

Czy to możliwe że w ciągu 30 lat nasze społeczeństwo tak zgłupiało?

To one w ogóle było inteligentne?

Kiedyś jeden facet trafnie podsumował upadek szkolnictwa wyższego: "masa ciśnie w dół".

Nie wiem zastanawiam się, ale mam wrażenie że tak. 30 lat temu studia wyższe były wyzwaniem

Czy Ty nie możesz zrozumieć, że są studia wyższe i "studia wyższe", a te drugie nie dają ani pracy, ani prestiżu i wywołują jedynie uśmiech na twarzy, jak ktoś się nimi "pochwali"?

[20]

No to lipa, bo w Polsce żadne studia nie dają (w sensie gwarantują) pracy, o prestiżu nie wspominając.

Jak już się rozkręcacie, to jakoś wczoraj ten pan: http://pl.wikipedia.org/wiki/Przemysław_Dębiak napisał, że rzucił UW, bo przez 5 lat się tam absolutnie niczego nie nauczył, nie miał w ogóle motywacji, żeby uczestniczyć w nudnych zajęciach i generalnie suchej nitki nie pozostawił, na, jakby nie patrzeć najlepszym uniwersytecie w Polsce.

Fajna rekomendacja.

(i nie wyskakujcie, że to geniusz i wyjątek, bo wcale nie, dziedzina w której się specjalizuje jest bardzo specyficzna i kilku innych znanych "po" UW ma głowy jak sklepy, vide Czajka, ten gość jest po prostu bardzo wszechstronny i potrafi przez 20+ godzin non-stop programować, oczywiście nie mówię, że nie wymiata, bo wymiata, ale tak naprawdę każdy może to osiągnąć, o ile się nie opierdala np. siedząc na GOL-u o 3 nad ranem :D)

Mam kilku kumpli po informatyce na UW / polibudzie i nie tylko ch&ja się znają na tym co robią, to jeszcze większość to typowe konie pociągowe w korporacjach, ostatnio ojciec jednego po UW rekrutował i facet nie umiał powiedzieć jak ograniczyć pętlę while do 1000 powtórzeń (dla niekumatych: to tak jakby polonista nie umiał literować). Z miesiąc temu przyszedł magister, co programuje w Javie się starać o stanowisko front-end developera, chyba go JavaScript zmylił... Natomiast ludzie, którzy zawsze mi imponowali na rodzimym rynku ze studiami nie mają zbyt wiele wspólnego, ewentualnie pokończyli ASP, filozofie i inne śmieszne kierunki.

Humanistyka podupadła przez różne postmodernistyczne trendy. Nie tylko w Polsce. Jak kiedyś np. na filologii (a nawet w liceach) zadaniem dla kogoś o takim ukierunkowaniu mogło być np. tłumaczenie zestawu wierszy z łaciny czy francuskiego, a kończąc taki kierunek miało się dogłębną wiedzę o budowie i rozwoju języka, tak teraz czyta się jakieś niewydarzone teorie niewydarzonych ludzi i pisuje analizy feministyczne. Nie zdobywa się żadnych praktycznych umiejętności, ani szczegółowej wiedzy.

Kiedy czytam biografię Tolkiena, albo poznaję życiorysy naszych własnych pisarzy, i przyglądam się temu jak to kiedyś wyglądało w szkołach wyższych, a jak to wygląda teraz, to jest to przepaść.

Wszystkie te żarciki rozmaitych "specjalistów" po studiach ścisłych, skończyłyby się poważnym zawstydzeniem, gdyby spotkali filologa starej daty, znającego kilka języków (w tym klasycznych; przynajmniej łacina), doskonale orientującego się w niuansach gramatyki (w tym historycznej), posiadającego warsztat niezbędny do profesjonalnych tłumaczeń, czy analiz lingwistycznych i tak dalej. Analogicznie z historykiem - od którego też wymagało się kiedyś znajomości języków, warsztatu analitycznego w pracy ze źródłami i tak dalej. Współcześnie? Współcześnie są często powody do śmiechu i załamywania rąk.

W Polsce problem nie ogranicza się zresztą do wydziałów humanistycznych. Jak się słyszy, że ludzie mający problemy z podstawowymi operacjami na ułamkach wybierają się na matematykę, to... cóż, najwidoczniej coś jest nie tak.

Odkąd świat stoi - to się narzeka na edukację. Każde pokolenie uparcie twierdzi, że za ich czasów studia były tak mega super ekstra hiper ciężkie, że w zasadzie wielką tajemnicą jest, czemu wszyscy nie zostali noblistami. A bo to nie było kalkulatorów, kompjuterów, wszyscy liczyli na suwakach logarytmicznych, nikt się nie obijał, nikt nikomu nie poszedł na rękę, obowiązywał przedwojenny ład i porządek. Przed nauczycielem akademickim stawali na baczność, a po zakończeniu zajęć ronili łzę, że to już na dziś koniec. Taaaa... jasne.

Ale wróćmy do tematu, bo warto przy tej okazji obalić kilka mitów.

1. Co to jest poziom?
Studia skończyłem, łącznie z IIIcim stopniem. I od lat słyszę to słowo "poziom" i zawsze chce mi się śmiać. Co to znaczy poziom? Ktoś weźmie do ręki artykuł, ranking Wprost i tam czyta kryteria: ilość profesorów, ilość habilitacji, ilość naukowych publikacji na świecie, ilość osób które zostały dyrektorami (nikt by nie przypuszczał, że uczelnie Warszawskie mogą wieść prym w tym względzie, czary, dziwy!), wyposażenie laboratoriów i tak dalej.
Zakładając, że pominiemy naiwny czynnik "prestiżu" uczelni, to w zasadzie dla studenta jest ważne tylko jedno umiejętności dydaktyczne prowadzącego zajęcia. Jego sposób prowadzenia zajęć, logiczny ciąg wypowiedzi, umiejętność właściwego wytłumaczenia skomplikowanych problemów, jego umiejętności retoryczne (w tym barwa głosu, intonacja) umiejętność zainteresowania tematem i wiele innych. To są cechy, ktorych nie sprawdza żaden ranking.
Czasami ludzie utożsamiają poziom tylko z wymaganiami. Panuje taki niedorzeczny mit, że egzaminowanie to wspaniale sprawdzenie wiedzy. Gowno prawda. Zdałem w życiu wiele egzaminów i to, czego nie używam w pracy zawodowej - tego nie pamiętam. I nie chcę pamiętać: pamięć nie śmietnik. Tak jest z większością egzaminów. Pewien profesor mawiał: "wiedza jest funkcją czasu i ilości powtórzeń". Ale my uwielbiamy egzaminy i wierzymy w ich wielką moc, a im trudniejszy tym bardziej (naiwnie) wierzymy, że Ci, którzy go zdali to chodzące omnibusy (przykład: egzaminy zawodowe w korporacjach zawodowych). Gdybym wprowadził rachunek tensorowy w żłobkach i przedszkolach, to byście nosili mnie na rękach, bo wprowadziłem "poziom". A gdyby nikt nie zdał - cóż, poziom i jeszcze raz poziom panowie!

2. Poziom uczelni wyższych w Polsce
Najbardziej niezwykle jest to, że każdy zgodnie twierdzi, że polska edukacja wyższa to dno. Tymczasem w jakiś magiczny sposób dzieje się coś, co powinno wprawić naukowców w osłupienie. Na zachodniej i północnej granicy z Polską występuje jakaś kosmiczna anomalia. Ludzie po przekroczeniu tej granicy, znalazłszy się na rynkach zachodnich ze swoimi "dupiatymi studiami", często okazują się być jednak dobrymi specjalistami, nierzadko lepiej wykształconymi od swoich zachodnich kolegów. Osobiście znam mnóstwo takich przypadków. Czysta magia. Nierzadko ktoś, kto niby się do niczego nie nadaje, okazuje się robić wielką karierę i sukcesy - ale znów: nie u nas. I nic dziwnego, skoro nie ma pieniędzy na badania.

3. Niż demograficzny
Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy. Młodzi Polacy nie chcą mieć dzieci (jak już wyemigrują i się osiedlą, to nagle się okazuje, że chcą!). Powody są oczywiste, za dużo w Polsce jest ludzi wykształconych i rynkowe pensje są skandalicznie niskie. Jak ktoś jest rozsądny i ma problem żeby utrzymać siebie, to nie zainwestuje w rodzinę. Spada więc od jakiegoś czasu liczba studentów. Uczelnie więc nie mają wyboru, albo obniżą punktacje i zrobią 10 naborów, albo w wielu przypadkach w ogóle nie otworzą danego kierunku i redukcja etatów.

4. O podejściu studentów do nauki
Ludzie są różni. Jedni uwielbiają naukę, inni tak sobie, a jeszcze inni robią studia dla papierka, jadąc po najmniejszej linii oporu. Tak BYŁO, jest i będzie. Tak jest u nas, ale i na zachodzie. Ciekawostka: tak samo jak ludzie narzekają na naszą uczelnie jako "fabrykę magistrów" tak samo narzeka się np w USA, kraju, który ma ogrom noblistów. Nie ma sensu wprowadzanie jakiś rankingów, ani kolejne tysiąc egzaminów niczego nie zmieni. Zaczynacie myśleć jak Ci w rządzie Tuska, którym się wydaje, że trudny egzamin teoretyczny na prawo jazdy ("jaka jest długość drążka zmiany biegów") wpłynie pozytywnie na bezpieczeństwo na drogach.

5. Co jest zatem złego w szkolnictwie wyższym?
- niedofinansowanie. Nie trzeba chyba komentować.
- słabe wyposażenie techniczne a jeżeli już jest - to zwykle w ogóle nie dostępne dla studentów. Przykład: znajomy, studiujący w USA: do laboratorium, gdzie przeprowadza sobie eksperymenty i korzysta z oprogramowania wartego setki tysięcy wchodzi za okazaniem legitymacji o każdej porze dnia i nocy. U nas? Jak jest coś ciekawego to Ci pokażą z daleka na zasadzie "i nie naciskajcie wszystkich guzików na raz, a ręce umyliście?"
- koszmarne traktowanie młodych naukowców. Wyobraźcie sobie: jest zdolny człowiek, który powinien być przyszłością nauki polskiej. Ale staje przed wyborem: doktorat na uczelni, gdzie dostanie jakąś głodową stawkę, będzie odwalał pańszczyznę dla profesorów, 5 lat będzie pisał doktorat a po jego obronie: uwaga: uczelnia nie gwarantuje angażu. A teraz wybór nr 2: olać doktorat i iść pracować do przemysłu za świetne pieniądze. No i co? I powiem wam, że 90% tych naprawdę zdolnych idzie pracować za godziwe pieniądze, a na uczelniach nie zostają najlepsi - tylko przeciętni. A potem oni będą uczyć wasze dzieci.
- brak właściwego podejścia do studentów. Też byłem studentem, ale bardzo mi się nie podobała relacja student-uczelnia. Po pierwsze, profesor to powinien być, jak ktoś tu ładnie wspomniał: jak mistrz dla ucznia. Ale nie tyłko sferze technicznej, ale także w sferze np: kultury osobistej. Tutaj już zaczynają się schody, bo często ludziom się wydaje, że pozycja i tytuł zwalnia z jakichkolwiek norm kulturowych i obyczajowych, co jest niczym innym jak przykładem słomy wystającej nie tylko z butów ale i głowy. Do tego brak poszanowania czasu studenta, niesłowność, nierzetelność, absurdalne procedury administracyjne itp.
- brak systemu eliminacji naukowców niezdolnych do prowadzenia dydaktyki - uczelnia, jak każda firma, to grupki kolesi i kanapowe towarzystwa. Tam dziekan wobec profesora jest szefem tylko formalnie, bo o wiele częściej działa to na zasadzie: "Janek, to dziś golf czy bilard?". Jest wielu naukowców, którzy może są świetni w pracy naukowej, ale totalnie nie nadają się do pracy z ludźmi, a już w zupełności prowadzenia zajęć. Ale zarówno dla ludzi postronnych jak i dla samej uczelni liczy się tylko to, że to "ktoś znany kto dużo publikuje no i ma belwederskiego".

Wartość studiów to w 80% podejście samego studenta. Różnica między dwoma absolwentami tego samego kierunku, kiedy jeden był pasjonatem a drugi olewusem jest astronomiczna. Ale kto powiedział, że muszą być równi? Nikt. Co to w ogóle za slogan, że magister musi być magistrowi równy. Dlaczego i po co? Od weryfikacji końcowej jest rynek. To pracodawca niech decyduje na czym mu zależy. Jak ktoś nic nie wie i jedyne co go czeka to zmywak w Norwegii - to jest jego problem i jego sprawa. I co nam do tego? Zawsze beda lepsi i gorsi.

Vader --

Taka jest prawda Vader. Nie ma żadnej logicznej sprzeczności w tym, że zawsze się na edukację narzekało, a że obecnie ona w istocie podupada. Popełniasz błąd logiczny, jeśli wnioskujesz inaczej. Z faktu, że oceniało się coś niesłusznie, wyciągasz wniosek, że obecna ocena jest niesłuszna. To głupie. Spora część osób, która obecnie z całkiem zadowalającymi wynikami kończy studia, kiedyś wyleciałaby z uczelni po pierwszej sesji.

Rynek nie jest żadnym sensownym weryfikatorem. Z tej przyczyny, że studia - w szczególności humanistyczne - podupadły, rynek po prostu znosi wartość takiego dyplomu. Bez względu na to, jakie ktoś indywidualnie posiada umiejętności. Co jest sytuacją skandaliczną. I czego zwyczajnie nie rozumiesz.

Kiedyś nie mogłeś skończyć filologii polskiej nie znając przynajmniej w zadowalającym stopniu łaciny, czy nie mogłeś skończyć historii mając fobię pracy z dokumentami źródłowymi. Teraz możesz. Co ogólnie oznacza tyle, że można skończyć takie studia nie wynosząc z nich żadnych umiejętności. Tego się po prostu od ciebie już często nawet nie wymaga, nawet dla pozorów, w ogóle, wcale. Ktoś nawet może zostałby pasjonatem czegoś, ale nie dostaje takiej szansy, nie ma kontaktu z pewnymi dziedzinami, one dla niego mentalnie nie istnieją w żadnym określonym kształcie.

To powoduje, że ludzie siedzą po prostu na uczelni ileś lat i na tym się to kończy. Dostają papier, a później nikt nie ma do niego żadnego respektu. Rynek nie weryfikuje wiedzy i umiejętności jednostki, weryfikuje całe kierunki i dziedziny wiedzy. Które wcale nie są bezużyteczne. Bezużyteczne są w tej formie, w jakiej się ich obecnie uczy. To jest sytuacja nienormalna i bardzo szkodliwa kulturowo.

Ten proces luzowania zaworów bezpieczeństwa miałem okazję obserwować na żywo. W pierwszych latach studiów wszystkie wykłady były obowiązkowe, kolokwia co tydzień, czy co dwa, prace pisemne kilka razy w semestrze, ba - nawet przerw między zajęciami nie było. Tylko tyle, żeby przejść do innej sali. Zajęcia czasem od rana, do wieczora? Pod koniec - obowiązkowość wykładów przestała istnieć, o kolokwiach młodsze roczniki nawet nie słyszały, prace pisemne raz w semestrze, albo na rok i tak dalej.

Jest jeszcze jedna przyczyna tego, że - jak sądzę - masz niezbyt rozsądne stanowisko. Istnieją dziedziny wiedzy na które, same w sobie, rynek jest całkowicie nieczuły. Dziedziny te uprawia się ze względów kulturowych, a czasem ze względu na to, że kiedyś tam mogą przynieść praktyczne owoce. Do takich dziedzin należy np. filologia klasyczna; ale też... matematyka teoretyczna (jest masa obszarów matematyki, które nie mają praktycznych zastosowań). A to nie jest tak, że rodzi się jakiś geniusz i sobie żyje w próżni i osiąga wyniki. Wiele wybitnych osobistości nauki trudno zresztą nawet nazwać geniuszami. Bardzo częstym w historii motywem jest cała grupa jednostek przynależących do określonego środowiska i osiągających wybitne rezultaty we współpracy, ale i konkurencji ze sobą. Środowisko, atmosfera intelektualna, ogólny poziom kształcenia, ma ogromny wpływ na praktyczne rezultaty. Szczególnie w dziedzinach kreatywnych, w dziedzinach, gdzie się coś tworzy, a nie tylko stosuje rozwiązania.

Więc problem jest. Możesz sobie gadać i gadać, a faktów nie zmienisz.

alpha -->

Jak zwykle, nie zgadzam się z Tobą. Slogan "taka jest prawna", też do mnie nie przemawia. Podobnie jak inni, mam swoje przemyślenia oparte na długim rozumowaniu z uwzględnieniem porównania tego jak jest w innych krajach. Nie jest wcale łatwo zmierzyć, na ile edukacja rzeczywiście podupada. Same wymagania czy egzaminowanie nie są kryterium wystarczającym. Szczególnie wobec tego, że rzeczywistość wokół szybko się zmienia.

Rynek jest dobrym weryfikatorem. Po to się uczysz, by na rynku zaistnieć. Nie wiem co Ci tutaj się nie zgadza. To tak jakbyś nie zgadzał się z tym, że ostateczną weryfikacją bolidu jest wyścig. Ale najwyraźniej tego zwyczajnie nie rozumiesz.

Kiedyś to było kiedyś. Program się zmienia i dopasowuje do zmieniającej się rzeczywistości. Ale tak między nami, jak często korzystasz z łaciny w pracy zawodowej? Czy na spotkaniu z klientem, analizując dokumentację produktu, czy chociażby pisząc książkę - robisz to po łacinie? Z tej łaciny to uczelnia musi utrzymywać jakiegoś specjalistę, musi zapłacić za godziny poświęcone na to, a tylko po to, byś miał wrażenie, że Cię czegoś studia nauczyły? Z drugiej strony, jeżeli Twoje zainteresowania koncentrują się na analizie dokumentów źródłowych, to uczelnia powinna dać możliwość obrania tego jako przedmiotu dodatkowego. A jeżeli i takiej możliwości nie ma - powinna być możliwość uczęszczania na zajęcia dla kierunków, gdzie taki przedmiot jest - dodatkowo. Wiele rzeczy można by pogodzić, bez narzucania tego wszystkim.
Ja się bardzo dużo nauczyłem na swoich studiach. A w osłupienie wprawić może fakt, że wykłady były po polsku a nie po łacinie. Dużo trzeba też dokształcać się samemu. Studia to nie rozwinięcie szkoły średniej, gdzie wszystko podane jest na tacy + zaznaczone kredką rozdziały, które trzeba przeczytać w domu + lista obowiązkowych lektur. Jeżeli ktoś kocha łacinę, a nie ma jej na studiach i uważa, ze uczelnia go ograniczyła to jest to moim zdaniem postawa niepoważna.

Wielu ludzi w Polsce kończy studia, także humanistyczne i świetnie sobie na rynku radzi. Moim zdaniem, padłeś ofiarą systematycznie tłuczonej propagandy, zasianej w głównej mierze przez środowiska pracodawców. Oni najczęściej narzekają na poziom studiów, ale mają w tym interes: im bardziej obniżą prestiż wykształcenia, tym lepszą pozycję negocjacyjną będą mieli podczas ustalań wynagrodzeń z pracownikami. Standardowe zagranie, praktykowane na całym świecie. Wystarczy, że gdzieś zabraknie jakiegoś przedmiotu, lub wprowadzone zostaną zmiany programowe. Wyrzucą łacinę, wprowadzą coś bardziej praktycznego - i już gotów jesteś razem z innymi pluć na edukację wyższą. No ale skoro tak, to ja będę jej bronił.

Rynek weryfikuje wiedzę doskonale. Są firmy, gdzie na porządku dziennym są egzaminy wstępne. Np w firmie, w której ja pracuje, na wejściu otrzymujesz test z zadań z przekroju nauk technicznych. Umiesz? Zdasz? Witamy w firmie. Nie zdasz? Bywaj zdrów.
Jestem przekonany, że także w przypadku humanistów, gdzie praca polega na komunikacji po lacinie - znajomość łaciny jest wymagana i ten, który skończył te "lepsze studia" po prostu się dostanie. A za pare lat uczelnia znów zmieni program, skoro na rynku jest zapotrzebowanie na łacinę. I tak właśnie ma to działać.

Fett -->
Oj dużo znam takich. Ludzi, którzy po muzykologii, pedagogice, filozofii - pracują w dobrych firmach, gdzie niektórzy nawet zarabiają więcej niż ja. I to ludzi młodych, którzy skonczyli te studia, ktore rzkomo niczego nie ucza, ogłupiają, są dla troglodytów i tak dalej.
Problem tego, że tylu ludzi nie ma pracy w głównej mierze wynika z tego, że jest ich za duzo. O wiele wiele wiele wiele za dużo. Polska gospodarka nie potrzebuje tylu ludzi z wykształceniem. Inżynierów też jest o wiele za dużo. Po prostu pracodawcy rozbestwili się do tego stopnia, że nawet do obsługi ksero chcą mieć inżyniera :-)

Vader --

Ależ Ty od początku do końca mówisz od rzeczy. Czego łacina jest najlepszym przykładem. Nie można być dobrym filologiem bez znajomości łaciny, ponieważ łacina jest podstawą większości języków europejskich, oraz językiem, który przez wieki był używany jako język międzynarodowy i literacki. Kropka.

Jest istotna zarówno w kwestiach gramatycznych, słownikowych, jak literackich.

Może Ty uważasz, że filolog, który nie jest w stanie przeczytać połowy tekstów literackich własnej literatury z pewnych wieków w oryginale, ponieważ nie zna łaciny, a w drugiej połowie nie zrozumie sporej części ze względu na łacińskie wtrącenia, zasługuje na miano filologa. Jak uważasz. Moim zdaniem nie zasługuje, gdyż łacina to nie była sobie jakaś moda na jęz. francuski, czy coś w tym guście. Do była podstawa europejskiej kultury literackiej przez wieki. A co jak co - filolog powinien znać literaturę. Przynajmniej rodzimą. Już nie mówiąc o tym, że sprowadzanie wszystkiego do kwestii praktycznych, przypomina mi postępowanie barbarzyńcy. Pewna kultura naukowa też jest wartością, na Boga.

Rynek niczego tu nie zweryfikuje. To prawda, że jest niewielkie zapotrzebowanie na pracę typowo filologiczną i rynek to odzwierciedla. Tylko w normalnych warunkach filolog polski mógłby być pożądany w wielu innych dziedzinach. Nie jest! Nawet w redakcjach, wyobraź sobie, często poszukują ludzi po innych studiach. Wiesz dlaczego? Wiesz? Rozmawiałeś z ludźmi na ten temat? Ja rozmawiałem i wiem. Ponieważ się uważa, i w dużej mierze słusznie, że obecnie filologię polską można skończyć zajmując się niemal wyłącznie piciem piwa. To jest weryfikacja rynku. Nie chcemy osób z takim dyplomem, ponieważ nie możemy być pewni, czy w ogóle ma jakieś ogarnięcie (w najogólniejszym sensie). Tak jest w urzędach, redakcjach, palcówkach kulturowych.

Więc nie wmawiaj mi, proszę, bzdur, że to działa inaczej. Ostatnio np. jeden z urzędów organizował konkurs na stanowisko związane z obsługą językową tekstów na stronie internetowej. Myślisz, że filologia polska była wymieniona pośród wymagań? Mylisz się. Była socjologia, był marketing, było dziennikarstwo i coś tam jeszcze. Filologii polskiej nie było. Nie było filologii polskiej w ogłoszeniu o pracę związaną z tworzeniem i opracowaniem polskich tekstów! To jest urząd! To nie o to chodzi, że pracodawca prowadzi jakieś gry z kandydatem. Trzeba spełnić wymagania, żeby w ogóle mieć okazję na jakąś rozmowę (i nie, to nie było ogłoszenie pisane pod konkretną osobę - mam wtyki :P).

To nie jest nic nadzwyczajnego. Tak to właśnie rynek dokonuje weryfikacji.

W skrócie - bierzesz rzecz z d*** strony. Prawidłowo powinno być tak, jak to było zresztą kiedyś, że studia nie są dla wszystkich. Uczelnie wyższe powinny nawrócić do czasów, kiedy były ostoją kultury naukowej i fermentu intelektualnego. Powinny być właśnie - dla pasjonatów. Żeby zdobyć jakieś podstawowe umiejętności wymagane przez rynek - do tego wystarczą kursy, szkoły specjalistyczne itp. Tak kiedyś było i tak powinno być. I problem nadmiaru magistrów zniknie, a edukacja wyższa odzyska reputację.

alpha -->

Ja uważam? Znów Ci się coś pomieszało w głowie. Uważają tak ludzie, którzy odpowiadają za program na uczelni wyższej. A to są ludzie, którzy z całą pewnością mają wyższe stopnie naukowe niż my i więcej doświadczenia, do tego biorą pod uwagę nieco szersze spektrum niż tylko sprawę utrzymywania nadmuchanego poziomu. Trudno mi się wypowiadać, co powinien lub nie filolog, bo to nie moja branża. Ale skoro jednak zdecydowano się na taki krok, to oznacza, że widać nie jest to takie niezbędne. Ty uważasz inaczej - Twoje prawo. Zakładam, że ktoś, komu brak znajomości tego języka uniemożliwia pracę zawodową - z pewnością uzupełni wykształcenie.

Co do rynku: musiałeś rozmawiać z jakimiś niezbyt ogarniętymi ludźmi. Jeżeli jest pracodawca, który ad hoc zakłada, ze ludzie po filologii są kiepscy - to znaczy, że jest głupi. Ale do bycia głupim ma wszelkie prawo. Dobry pracodawca bierze delikwenta na rozmowę i w tej rozmowie ustala jaki jest stopień wiedzy i znajomości tematu kandydata pod kątem oczekiwań na danym stanowisku pracy. Jeżeli pracodawca wskutek braku właściwych przymiotów jest niezdolny do tej oceny, to zatrudnia zewnętrzną firmę do spraw rekrutacji. Jeżeli jest sytuacja taka jak opisujesz, to jest to zwykłe uprzedzenie, a nie jakaś wiarygodna informacja na temat jakości kształcenia.

Wybacz, ale dla mnie to co piszesz, jest niedorzeczne. To oczywiste, że jest wielu pracodawców, którzy mają swoje wymysły, a w trudnych warunkach rynkowych standardem są wymagania 2 kierunków studiów, bycia cycatą blondyną ze znajomością francuskiego oralnego. Niestety. Ale rynek to to rynek. Jeżeli nikt nie potrzebuje filologów to nie ZMUSISZ nikogo by ich zatrudniał. A jak ktoś nie potrzebuje filologa i zapytasz dlaczego nie, to co Ci odpowie? Najprościej ze poziom za niski, ze na tych studiach się tylko obijają, piją piwo bla bla bla. Człowieku, jesteś inteligentny i wykształcony gość, a łykasz powtarzane slogany jak młody pelikan.

Edit do twojego editu: Z dupy strony nie podchodzę, co prawda tęczy nie podpaliłem, ale jestem hetero. Ja po prostu nie zgadzam się z przesadzoną i opatrzoną sloganerią krytyką wyższych uczelni. Co do owego elitaryzmu uczelni: powinien on wynikać nie z jakiś absurdalnych przeszkód w dostępie, czy egzaminów, które i tak gówno weryfikują. Problemem jest sytuacja gospodarcza kraju. Zwróć uwagę, tam gdzie po szkole średniej jest godziwa płaca i spokojnie spłacany kredyt na dom, ludzie nie walą drzwiami i oknami na studia. Musi minąć jeszcze wiele lat zanim się to zmieni. Generalnie, chciałbym widzieć uczelnie jako miejsce takie, które opisałeś. Z tym się naprawdę zgadzam. Ale most pomiędzy kształtowaniem programu nauczania a potrzebą rynku być musi.

dasintra --> Skąd ten pomysł, że wg mnie powinni zlikwidować ten język? To decyzja władz uczelni. Jeżeli uznano, że jest potrzebny, mają specjalistów w tym zakresie - to niech jest! Jak uznają, że jednak nie ma sensu - to zlikwidują. A co do oskarżeń o ignorancję - nie bądź bezczelny. Chyba można jeszcze na tym forum normalnie rozmawiać bez wycieczek osobistych? Ale zaraz, przepraszam. Zapomniałem. Teraz wykształcenie ma niski poziom, więc nie powinienem za dużo wymagać :-)

Edit: co do studentów ekonomii: też znam kilku i nie mają z tymi pojęciami problemu. Widzę, że też wolisz tylko powtarzać slogany bo to miło i przyjemnie znaleźć sobie jakiś obiekt do kpin. To dopiero jest przykład pewnej katastrofy edukacyjnej, kiedy ważniejsze od rzetelnej analizy jest wyśmianie czegoś/kogoś.

Vader --

"Co do rynku: musiałeś rozmawiać z jakimiś niezbyt ogarniętymi ludźmi. Jeżeli jest pracodawca, który ad hoc zakłada, ze ludzie po filologii są kiepscy - to znaczy, że jest głupi."

Nie jest głupi. Jest praktyczny. Obecnie osób po studiach wyższych jest od groma. Skoro pewne kierunki kreują przeciętnie niskiej jakości kandydatów, to po co ich dopuszczać do rekrutacji?

"Dobry pracodawca bierze delikwenta na rozmowę i w tej rozmowie ustala jaki jest stopień wiedzy i znajomości tematu kandydata pod kątem oczekiwań na danym stanowisku pracy. "

Oczywiście. Tylko wybór jest taki: może mieć 100 kandydatów statystycznie lepiej przygotowanych. Lub tysiąc kandydatów, z których większa część do niczego nie będzie się nadawać. Po cholerę ma tracić czas, bo może, może ktoś się trafi wśród tych filologów.

" Jeżeli jest sytuacja taka jak opisujesz, to jest to zwykłe uprzedzenie, a nie jakaś wiarygodna informacja na temat jakości kształcenia."

W jakiejś mierze z pewnością. Pamiętaj jednak, że ja kończyłem te studia i mam takie samo zdanie o jakości kształcenia, jak taki pracodawca. To nie jest wina wykładowców (oni często sami są tym przerażeni - naprawdę!) - to jest wina ogólnej kultury machnięcia ręką. Bo przecież każdy musi mieć studia. Więc nie będziemy komuś niszczyć życia. To jest wina systemu.

"Uważają tak ludzie, którzy odpowiadają za program na uczelni wyższej. A to są ludzie, którzy z całą pewnością mają wyższe stopnie naukowe niż my i więcej doświadczenia, do tego biorą pod uwagę nieco szersze spektrum niż tylko sprawę utrzymywania nadmuchanego poziomu."

Uśmiałem się, szczerze. Jesteś strasznie naiwny. Kto ma takowe doświadczenie? Pani Kudrycka? Ta od szkoły prywatnej w Białymstoku, która reklamuje się na każdym skrzyżowaniu, a polega na tym - płacisz, zdajesz, dostajesz dyplom? Coraz więcej osób w regionie uważa papier z tej szkoły za makulaturę. Tacy ludzie zajmują się kształtowaniem polskiej edukacji.

Jakież to inne aspekty mają jakoby motywować tych ludzi do podejmowania takich, a nie innych decyzji? Przekonanie, że w końcu ludzie muszą skończyć studia, muszą zdać matury, bo przecież będzie klęska, jak tak się nie stanie? O to Ci chodzi? O to, że się zaniża kryteria i manipuluje statystyką, żeby utrzymać "poziom zdawalności"?

No więc właśnie to przekonanie stoi za upadkiem szkolnictwa. Nie tylko w Polsce. Już nawet UE zauważyła ten problem i otwiera kilka projektów mających na celu rozbudowę kształcenia na innych szczeblach, niż studia. Obecna sytuacja bowiem, sytuacja w której wymaga się dyplomu od sprzątaczki, to jest patologia (i można sobie wyobrazić jaki jest przeciętny poziom studiów i w którym kierunku to zmierza w takim otoczeniu systemowym). A jest to wynik takiego właśnie myślenia, owych wielce "doświadczonych" "pedagogów". Jest tylu magistrów, bo dyplom magistra przestał cokolwiek znaczyć, niemal niczego od człowieka nie wymaga.

Alpha -->

Ale czy na socjologii poziom jest aż tak bardzo wysoki względem tej filologii? Ja słyszałem każdą wersję sloganu, oto przykłady:
- nauki ścisłe są trudne, a na studiach humanistycznych tylko piwo piją
- na humanistycznych wydziałach jest poziom, setki książek do czytania, języki obce, analizy, dyskusje - a na technicznych stale imprezują, nauczą się dwóch wzorów i szczęśliwi, a nie potrafią się dobrze podpisać nawet
- informatycy to cepy, budowlańcy to pijacy, architekci to psychole, prawnicy teraz nic nie potrafia, na medycynie wszyscy po znajomości, na farmacji wszyscy ćpają, teletubiś gej i inne takie. W każdym z tych zawodów słyszy się to samo. Że teraz materia ludzka jest zła, że wykształcenie złe, że w 70tym roku jak ktoś kończył studia to był geniuszem. A ja tak się spotykam często z ludźmi z różnych pokoleń i widzę, że nie ma reguły. Sa tacy, którzy kończyli kiedyś studia i mają wspaniałą wiedzę - jak i totalne tumany, które nie powinny skończyć szkoły średniej. Poważnie. Znam inżynierów, którzy uważają, że metr sześcienny piasku wazy tyle samo ile metr sześcienny wody! Autentyk! A pokończyli studia za czasów, kiedy podobno z uczelni wychodzili sami "nobliści".
Alpha, ja rozumiem to, że jest obserwowany pewien spadek wymagań, zgoda. Ale student nie ma absolutnie żadnego problemu, aby to skompensować własnym staraniem i zainteresowaniami. Całkowitą fikcją jes też, rzekoma wyższość studiujących kiedyś względem studiujących dziś - sprawdziłem w praktyce zawodowej. Poważnie.

Oczywiście. Tylko wybór jest taki: może mieć 100 kandydatów statystycznie lepiej przygotowanych. Lub tysiąc kandydatów, z których większa część do niczego nie będzie się nadawać. Po cholerę ma tracić czas, bo może, może ktoś się trafi wśród tych filologów.
Coś Ty się tak uwziął na tych filologów. Pracodawca na stanowisko, określa wymagania i umiejętności jakie trzeba posiadać. Z 1000cv wybierze10, które mu podpasują, pogada z nimi, wybierze tego, którego uzna za najlepszego.
Tak a propos, po co w redakcji filolog, skoro prasa sięga dna? Podniósł by za bardzo poziom po prostu.

Co do kwestii powszechności studiów - zgoda. Ale to już samo w sobie tłumaczy przyczynę problemu. Weźmy dalej doczepmy się do tej łaciny. Gdybyś znał te łacinę (a pewnie znasz) ale oprócz tego jeszcze to, co kiedyś było wymagane na studiach to myślisz, że dostajesz te robotę w redakcji na wejściu? Wątpię. Jak ktoś się uprzedził do jakiejś grupy ludzi, to nic nie pomoże. Przykre to. Ale jest pochodną właśnie takiego myślenia. I uważam alpha, że edukacji wyższej należy bronic. To tak jak z Patriotyzmem: widzieć problemy kraju, ale nie pozwolić by koś kraj opluwał. Bo jeżeli nawet Ci, którzy te studia skończyli, zaczną razem z innymi po nich pluć - to w tym momencie wszyscy osiągniemy dno, z którego nigdy nie wyjdziemy.

Z tego co wiem, to uczelnia ma pewną autonomię w zakresie prowadzenia zajęć. Inną sprawą jest to, że jeden minister to nie cała edukacja wyższa. Jako ludzie wykształceni, nie polegajmy na redukcjonizmie, bo to temat szeroki i trudny. Ja jestem przeciwnikiem szkół wyższych prywatnych "zapłac-zdaj" i ktoś, kto taką kończy, powinien zdawać egzamin komisyjny w uczelni państwowej w ramach potwierdzenia kwalifikacji. No ale to osobny temat.
Minister jako minister nie działa samodzielnie. To tak jak np Wojewoda, który wydaje dziennie tysiąc decyzji administracyjnych w sprawach wszelakich jest tylko figurantem, organem w trybie postępowania KPA. Minister ma doradców, specjalistów, konsultantów. A to często są ludzie związani ze środowiskiem akademickim. Tak więc to nie jest tak, że ministrowie działają w oderwaniu od spraw podległego im resortu. Tak więc wina rozkłada się tez na tych, którzy doradzają, opiniują itp. A kim oni są? Znamy ich nazwiska? Już ciężej. Uczelnie, niestety, chcą zarabiać pieniądze, a profesorowie utrzymać na etatach. I koło się zamyka. Wracamy do sedna sprawy: finansowania.

dasintra ->
Dokładnie tak. To wysoka podaż absolwentów powoduje te wymaganie. Ale dalej się nie zgadzam. Przyczyna była inna. Upadek komuny, okres przejściowy. Wielkie bezrobocie. Nagle się okazało, że człowiek bez wykształcenia jest nikim, a wykształciuch jednak utrzymał pracę. Nagle w mentalności ludzi obudziło się to, że aby wyrwać się z biedy, trzeba posłać dzieci na studia. Dodatkowo: wyż demograficzny. I nagle dostaliśmy armię chętnych do studiowania. Kierunki oblegane. Ludzie zwietrzyli biznez, zaczeli otwierać szkoły niepubliczne. Ten kto się nie dostał, od razu szedł za kasę. Szczególnie, ze tam zatrudniony jako figurant byl ten sam profesor co na uniwersytecie, a przy okazji w 20 innych szkołach. W indeksie wpisany profesor, zajęcia prowadził magister Zdzichu. I teraz na rynku ta cała wielka armia ludzi z wykształceniem już jest. I tu niespodzianka: bo po co komu tylu magistrów? No to pracodawca bierze magistra do wszystkiego. Na sekretarke, do parzenia kawy, jako kierowce, jako kseroboja. A jak pojawia sie wolne stanowisko specjalistyczne, to warunki sie narzuca absurdalnie wysokie. I zawsze sie trafi na te 5000 chetnych ktos taki, kto te warunki spełni.
Jak widzisz, problem jest sprzeżony, wieokrotnie złożony. To nie jest proste wnioskowanie jednostkowe na zasadzie z A wynikło B.

Vader --

"Nagle w mentalności ludzi obudziło się to, że aby wyrwać się z biedy, trzeba posłać dzieci na studia. Dodatkowo: wyż demograficzny. I nagle dostaliśmy armię chętnych do studiowania. Kierunki oblegane."

Ale sprawa jest prosta, Vader. Ludzie mogli sobie oblegać uczelnie do woli. Gdyby uczelnie utrzymały swoje podejście, po prostu większy procent tych ludzi, albo nie dostałby się na studia, albo odpadł na w trakcie. Nikt nie zostałby tym poszkodowany. Rynek musiałby bazować na innych kryteriach, bo samych studentów by nie starczyło. I byłoby normalnie. Postąpiono inaczej - i to stworzyło problem. To nie jest sytuacja dotycząca wyłącznie Polski, czy państw bloku komunistycznego. Tak samo jest w innych krajach. Co samo w sobie wystarcza, żeby obalić Twoje tłumaczenie tych zjawisk przełomem systemu politycznego. Przyjęło się absurdalne podejście, że ludziom dzieje się jakaś krzywda, jak nie skończą studiów. To jest objaw tej samej patologii myślowej, co bezstresowe wychowanie.

Zacytuję sam siebie, bo parę razy edytowałem posty, i nie wiem czy zdołałeś to przeczytać:

Ten proces luzowania zaworów bezpieczeństwa miałem okazję obserwować na żywo. W pierwszych latach studiów wszystkie wykłady były obowiązkowe, kolokwia co tydzień, czy co dwa, prace pisemne kilka razy w semestrze, ba - nawet przerw między zajęciami nie było. Tylko tyle, żeby przejść do innej sali. Zajęcia czasem od rana, do wieczora. Pod koniec - obowiązkowość wykładów przestała istnieć, o kolokwiach młodsze roczniki nawet nie słyszały, prace pisemne raz w semestrze, albo na rok i tak dalej.

Powiem tak. Ja nie powinienem ukończyć swoich studiów. Po tym co w pewnym momencie zacząłem odstawiać, powinni mnie wywalić z uczelni. Nie ważne, że czasem jak mnie naszło, żeby coś zrobić, to potrafiłem zrobić to naprawdę dobrze. Lektury poznane z drugiej ręki, prace pisane na kolanie na ostatnią godzinę, nieobecności. Powinienem wylecieć z łoskotem. Nic takiego się nie stało. Gdybym takie postępowanie rozpoczął trochę wcześniej, kiedy obowiązywało jeszcze prawidłowe podejście, nie przetrwałbym semestru. Może ta odrobina szczerości coś Ci uświadomi.

Myślę, że mam dość dobre wyobrażenie, jak mogłaby i powinna wyglądać edukacja filologiczna, a jak sprawy się mają w rzeczywistości. Oczywiście różne uczelnie miewają różne problemy, np. na UW jest problem odhumanizowaniem, utestowieniem takich studiów. Zrobieniem z nich jakiegoś młynka, który skutecznie mieli kreatywność i swobodę, bez jakiej żaden filolog pełną gębą się nie wyrodzi (chyba pomimo takiego podejścia). Wszędzie jednak występuje mniejsze lub większe zaniżenie poziomu.

Nie próbuję się tłumaczyć, bo oczywiście masz rację, że od studenta powinno się wymagać samodzielności i dojrzałości intelektualnej, ale powiem Ci, że jedną z przyczyn dla których zacząłem olewać sobie studia, było to, że straciłem do nich całkowicie szacunek. Nie do samej dziedziny. Do tego jak to jest prowadzone po łebkach, jak nie stawia się przed człowiekiem wyzwań, jak nie ma w tym żadnego ducha intelektualnego namysłu i pracy. Byle do dyplomu i pa. Niektórzy potrzebują oddychać pewną atmosferą, ja potrzebowałem. Tego właśnie nie ma i to jest przykre.

Nie mów mi, że atmosfera jakiejś powagi, wymagań, fermentu intelektualnego, podejścia naukowego, jest zbędna, nie mów mi o weryfikacji rynkowej itd. W ten sposób myśląc - po cholerę w ogóle mamy mieć wyższe uczelnie. Nie wystarczą książki? Przecież każdy sam może się nauczyć. Sam - choć w tym pierwszym przypadku szkoły mi pomogły - nauczyłem się angielskiego, sam na poziomie hobbystycznym nauczyłem się robić stronki internetowe (html, css, javascript, php, sql), sam zacząłem się bawić C++ (żeby zobaczyć co to takiego jest programowanie), a teraz próbuję poważniej nauczyć się matematyki (z marnymi na razie rezultatami). Można więc samemu. Nie po to są uczelnie wyższe, żeby dostarczać pracowników.

Zaczęto rozumować inaczej. I to jest właśnie ta zdrada. Nie to, że dostajesz bezwartościowy rynkowo papier. To tylko objaw. Zdradzono ideę kształcenia, ideę studiów samą w sobie. Uczelnie wyższe nigdy nie były jedynie o zdobywaniu podstawowych praktycznych umiejętności (zresztą goniąc z tym efektem paradoksalnie wyrzucono i te praktyczne umiejętności do kosza), uczelnie wyższe były dla ludzi, których fascynuje wiedza i którzy wspólnie chcą się kształcić także dla tej wiedzy samej w sobie. Dla wiedzy, atmosfery, partycypacji w środowisku żywym intelektualnie.

Po śmierci dziadka znalazłem jego książeczkę wojskową. Na jednej ze stron wpisywano wykształcenie i był tam wybór: piśmienny/analfabeta (co mnie trochę zszokowało), a niżej wpis: ukończone 4 klasy szkoły podstawowej.

Dziadek przepracował wiele lat w kopalni, dostał od państwa za wysługę lat dwa medale i na stare lata te 2500 zł emerytury.

Pytam więc: czy było mu do pracy potrzebne niewiadomo jakie wykształcenie?

Był pracownikiem, robotnikiem, który przysłużył się krajowi i wszystkim jego obywatelom, a humanista? A kogo obchodzi humanista?

Ale właśnie takie osoby co pokończyli studia bo pokończyli tak czy siak będą od czarnej roboty w Mc donaldzie czy markecie albo może zarobią 200 zł więcej od minimalnej krajowej.Nie oszukujmy się kierunek a kierunek też różnica
np ile osób kończy socjologie a ile np prawo gdzie pracuje student po socjologi a gdzie student prawa
ile kończy socjologie a ile prawo więc Student a Student to też różnica praca a praca też kasa a kasa też
tak przy okazji strona też wam szwankuje nie możecie czytać newsów ponieważ jakiś błąd wyskakuje

PierwszyWolnyJestZajęty --

Chociażby po to Ci humanista (nie - "humanista"), żeby teksty prasowe, czy relacje telewizyjne nie wyglądały tak, jak wyglądają, żeby w kraju panowała jakaś kultura dyskusji, jakieś bardziej intelektualne podejście do rzeczywistości i różnych problemów. Żeby kultura artystyczna nie polegała na bazgrołach własnymi fekaliami, czy kolejnych aktach profanacji. Chociażby po to Ci humaniści. Takich już prawie nie ma, toteż masz co masz. Szopkę i pajacowanie. Kultura intelektualna, atmosfera intelektualna panująca w społeczeństwie, to jest bardzo ważna sprawa.

Mozesz rozwinac?
Podejście pracowników naukowych jest zupełnie inne. Zajęcia faktycznie polegają na tym, że się człowiek czegoś uczy, bo prowadzone są w ciekawy sposób. Nawet obowiązkowe referaty angażowały referującego, salę oraz prowadzącego zajęcia. U nas zazwyczaj wygląda to tak, że referujący coś bełkocze pod nosem, a reszta śpi.
Ja studiowałem na wydziałach socjologii i politologii monachijskiego LMU, ale poznałem też osoby z tamtejszej politechniki, które również twierdziły, że poziom jest znacznie wyższy niż w Polsce. Do tego praktyki i zatrudnienie np. w BMW. Żyć, nie umierać :).

np ile osób kończy socjologie a ile np prawo gdzie pracuje student po socjologi a gdzie student prawa
ile kończy socjologie a ile prawo więc Student a Student to też różnica praca a praca też kasa a kasa też
Doskonały przykład. Akurat na podstawie doświadczeń mojego rocznika ('87) mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że większość absolwentów socjologii znalazła nieźle płatną robotę, zaś dużo prawników na obiad obgryza tynk ze ścian, bo nigdzie ich nie chcą.

"To nie firma tylko urząd dużego miasta w tym kraju".
Więc głównym warunkiem przy zatrudnieniu był stopień pokrewieństwa z panem dyrektorem :).

Zresztą zajrzyj sobie w 'Elitę władzy' C. Wrighta Millsa. Cytuje tam wypowiedzi naprawdę wpływowych osób ameryki lat trzydziestych i pięćdziesiątych z których 80% twierdzi że swój sukces osiągnęli przede wszystkim dzięki szczęściu.
To lubił powtarzać właściciel firmy, w której pracowałem. Patrzył z zażenowaniem na młodych 'ludzi sukcesu' i załamywał ręce nad ich głupotą oraz przeświadczeniem o własnym geniuszu. A gość jest naprawdę łebski, swego czasu jeden z najlepszych polskich brydżystów.

to niespodzianka. Sądziłem że raczej rówieśnikami jesteśmy :)
A Ty młodszy, czy starszy? :)

Czy Wy ze wszystkiego musicie robić problem ścisłowiec versus humanista, albo jeden kierunek kontra drugi? Przecież to jest właśnie całe to żałosne myślenie. Przekonanie, że w studiach chodzi o zdobycie pracy. W większości zawodów wymagania teoretyczne są takie, że można je przekazać w tydzień, ewentualnie rok. Reszta to praktyka.
Studia nie są po to - nie są jedynie, ani przede wszystkim po to - żeby dostarczać pracowników na rynek pracy. Taką rolę mogą pełnić specjalistyczne kursy. Takie myślenie, ze studiami powinien kierować rynek, wykreowało właśnie stan obecnej patologii.

Jak widzę autor artykułu linkowanego w pierwszym poście, również ten problem zauważa i diagnozuje w ten sam sposób.

Alpha, ja się w stu procentach zgadzam, zresztą już kiedyś wykłócałem się o to na tym forum :). Po prostu chciałem naprostować mądrości chłopka-roztropka.

Paudyn --

Zapewne nie wszędzie, ale np. u mnie na kierunku obowiązywało jeszcze na początku moich studiów, czyli nie tak dawno temu. Zaczęło się to zmieniać w trakcie. Ponieważ miewam kontakt z niektórymi wykładowcami, to wiem, że teraz (jak zaczął przychodzić narybek z nowej matury, a szczególnie ostatnie roczniki; i jak zaczęto dokonywać kolejnych genialnych posunięć w ministerstwie - nowe wytyczne), to teraz osiągnęło to już wymiar po prostu tragiczny. Ludzie, wykładowcy, są szczerze załamani tym co się dzieje. Tracą poczucie sensu kontynuowania pracy. Dokładnie jak autor tego artykułu.

Na niższych szczeblach też jest odczucie szoku, przede wszystkim z powodu tego, że nauczyciele utracili niemal wszystkie narzędzia dyscyplinowania ucznia, oraz z powodu kompletnie absurdalnych, sztywnych wytycznych programowych i niedorzecznej ilości jakiś pseudo-kursów, papierologii stosowanej i innych bzdur, które miast poprawiać jakoś kształcenia (takie jest jakoby założenie) sprawiają tylko, że nauczyciele dostają obrzydzenia do swojej pracy. Chcesz zarabiać więcej? Tracisz czas na pseudo-kurs, gdzie musisz przyswoić tysiące bzdur (z których nic nie wynika) i wypełnić dziesiątki ankier. Zresztą obecnie absurdalna papierologia jest częścią normalnego prowadzenia zajęć. To jest z kolei ta odmiana choroby współczesności, która polega na tym, że rządzącym się wydaje, że wszystko da się kontrolować statystyką, regulacją, ankietą (kultura tzw. "ekspercka", co polega na tym, że od wszystkiego jest jakiś ekspert, urzędnik-znawca, a w istocie jest przez to tylko coraz gorzej, bo ginie jakikolwiek rozsądek i samodzielność w ludziach).

Paudyn --

Ależ co to w ogóle za przykład? Właśnie bardzo dobrze, że uczelnia tak w tym wypadku postąpiła. Odbyta rozmowa, sprawa wyjaśniona, dziekan staje ponad pustymi formalizmami i przywraca studenta na studia. Przecież mi nie o to chodzi, żeby nie istniało ludzkie podejście do studenta, żeby panował jakiś formalizm. Przeciwnie - formalizm również jest patologią, która rozwija się na pewnych uczelniach, ale to inna bajka.

Przecież ja wyżej pisze jak rozumiem ideę studiów. Np. tutaj:

Zaczęto rozumować inaczej. I to jest właśnie ta zdrada. Nie to, że dostajesz bezwartościowy rynkowo papier. To tylko objaw. Zdradzono ideę kształcenia, ideę studiów samą w sobie. Uczelnie wyższe nigdy nie były jedynie o zdobywaniu podstawowych praktycznych umiejętności (zresztą goniąc z tym efektem paradoksalnie wyrzucono i te praktyczne umiejętności do kosza), uczelnie wyższe były dla ludzi, których fascynuje wiedza i którzy wspólnie chcą się kształcić także dla tej wiedzy samej w sobie. Dla wiedzy, atmosfery, partycypacji w środowisku żywym intelektualnie.

Co innego jest kogoś wyrzucić za to, że ewidentnie sobie żarty stroi i ewidentnie nie przejawia jakoś tam naukowego ducha, a co innego wyrzucić kogoś za to, że popełnił błąd. Stefan Banach prawie maturę oblał, ale jeden z nauczycieli, ksiądz zresztą, wstawił się za nim, że ze względu na wyjątkowy talent do przedmiotów ścisłych, powinno się go przepuścić. Potem chyba nawet formalnie nie ukończył żadnego kierunku, a mimo to był wykładowcą.

Więc nie chodzi o sztywne zasady. Chodzi o dbałość o poziom intelektualny, o to żeby studia były ostoją życia intelektualnego, ciekawości świata, badawczego podejścia do rzeczywistości. Wbrew pozorom nawet na filologii polskiej jest miejsce na coś, co można określić badaniem.

Alpha -->

Wtedy było inne zjawisko. Ludzi było tak dużo, że pomimo wysokich progów punktacji, trudnych egzaminów wstępnych, matury na starych zasadach - dalej bylo dużo ludzi. Więc tworzono po 3, 4, 6 grup. Z relacji znajomych wiem, że na niektórych wykładach w UŚ ludzie siedzieli na schodach bo brakowało miejsc siedzących.
Duża liczba grup - zwiększano etaty, a pieniądz na studenta płynął rzeką z budżetu.
Dopiero od paru lat obniżają punktacje. Bo się okazuje, że liczba studentów spada i na wielu kierunkach problem jest otworzyć chociażby jedną grupę. Zaczęto obniżać progi przyjęcia, obniżać wymagania, w przeciwnym razie po prostu nie otworzono by wielu kierunków, albo zwalniano by ludzi z uczelni (kogo? oczywiscie młodych, bo profesorowie są nietykalni).
Najgorsza jest idea tzw kierunków zamawianych. Gdzie PŁACI SIĘ ludziom z BUDŻETU (czyt, z mojej i Twojej kieszeni), za to, ze ktoś w ogóle pofatygował się studiować. To jest powód by grzmieć.

Co do Twojego zwierzenia, moim zdaniem, co najwyżej powinieneś dostać warunek i koniec, nie przesadzałbym z tym wylotem ze studiów. Każdy miewa w życiu wzloty i upadki, etapy kiedy chce się mniej i bardziej. Czasem trzeba przejść etap totalnej głupoty, by sięgnąć po wyższą mądrość. Podchodzisz do tego (do siebie?) zbyt rygorystycznie, a człowiek jako istota to twór skomplikowany i wymyka się prostokątnej ramie.

To czego bardzo mi brakuje w Polsce to promocji postawy intelektualnej. Wiele zlego jest jak zwykle w ludziach. Kto dzisiaj będzie królem towarzystwa? Człowiek pilny, honorowy, ambitny, dociekliwy? Czy cwaniak, który przyszedł nawalony na egzamin, sciągnął wszystko i zdał? Oczywiscie, ten drugi. Ten drugi to tzw, "zaradny facet", gosc na widok którego kobietom będą pękać majty, a koledzy będą chcieli z nim pójść na piwo. Ale brakuje też dobrych wzorców. Ludzie, którzy powinni być przykładem: np profesorowie, sami zachowują się jak buractwo, a jeszcze ich tłumaczymy tym, że "to profesor, więc mu wolno". Skąd czerpać wzorce właściwej postawy, skoro otaczają nas anty-przykłady? Zgniła mentalność ludzi, powód absolutny numer jeden. A gdy ludzie są do dupy, to żaden system ani egzamin tego nie zmieni.

Ja nie robię z niczego ścisłowiec vs humanista. Nie znosze tych podziałów. Nauka jest jedna, nauka jest piękna. A każdy intelektualista ma w niej swój ulubiony kawałek, koniec kropka.

dasintra i alpha -->

Odpowiadam łącznie, bo to wspólnie omawiane zagadnienie. To nie tak, że ja widzę uczelnię tylko jako spółkę usługową dla firm na rynku. Ja w pełni popieram wasze wyobrażenie, jako o kuźni elit intelektualnych, gdzie człowiek nie uczy się tylko zawodu, ale całej wielkiej kultury, intelektualizmu i szeregu zagadnień wymaganych aby nazywać siebie światłym.
Ale musimy pod rozwagę wziąć niestety pieniądze, a nasza edukacja wyższa jest koszmarnie niedofinansowana, oraz to, że w warunkach ograniczonych zasobów, management uczelni musi sobie wybrać priorytety. A dodatkowo, teraz jest mało studentów, więc pieniędzy jest jeszcze mniej! Więc co się robi? Tnie się program.
Ale na pewno nie jest tak źle, by mówić o jakiejś tragedii.

Na potrzeby naszej dyskusji, wykonajmy pewien eksperyment myślowy. Załóżmy, że uczelnie kształcą na super wysokim poziomie. I kończy wydział 100 filologów. Załóżmy też, ze zapotrzebowanie na rynku na filologów wynosi 5. Jakie można w tej sytuacji odnieść wrażenie? Że ciężko o pracę, że jest za dużo filologów, dla innych stanowisk, pokrewnych pracodawca też pokręci nosem, bo filolog to nie do końca to, czego szukał. No ale jest te 5 miejsc wolnych. Przychodzi 100 CV, ale na 100 tych 5ciu to naprawdę uzdolnieni ludzie, którzy znają jeszcze języki obce, mają już 10 lat praktyki u taty w firmie, ewentualnie mają większe piersi niż ja ambicje. Dostają te pracę, a normalny człowiek odchodzi z kwitkiem. I zaczyna odnosić wrażenie, że widać jest kiepski. Że uczelnia go źle przygotowała, że te studia są g warte, bo nie można normalnej roboty znaleźć.
A teraz zmieńmy warunek brzegowy naszego eksperymentu: Załóżmy, że żyjemy w kraju, gdzie po zawodówce idziesz do pracy, godziwie zarabiasz, zdobywasz doświadczenia, robisz kursy, stać Cie na dom, autko, wakacje, utrzymanie dzieciaków. Studia filologiczne kończy 5 osób (bo komu by się chciało?), przy czym zapotrzebowanie na filologów na rynku wynosi 100. Składasz CV, od razu Cie biorą, dostajesz swój własny parking-spot. Szef się raduje, że w koncu wykształcony człowiek mu sie trafil, bo połowe załogi to ledwie średnia skończyła z bólem. Jak wtedy się poczujesz? Kurcze, jestem dobry! Firmie na mnie zależy, jest praca! Warto było pójść na studia, porządna uczelnia! (przykładowo, Norwegia jest takim krajem, gdzie jest niedobór wykształciuchów :) )
Zwróćcie uwagę, że te dwa różne odbiory kierunku i poziomu kształcenia uzależniłem tylko od sytuacji rynkowej, przyjmując założenia, że w wariancie A i B, jakość kształcenia jest identyczna. Odpowiedzcie teraz sobie na pytanie: jaki procent w poglądach o beznadziejności polskiej edukacji stanowi jej faktyczny poziom, a ile wynika z trudnej sytuacji rynkowej kraju?

MiniWm --> Bo w świecie ludzi inteligentnych się dyskutuje, a w świecie polityki lub głąbów (nie kieruje tego do Ciebie!): po prostu "się wie jak jest" :)

Vader --

Na razie odpiszę Ci tyle, bo uciekam. Czytałeś kiedyś Hegla? (tak mi się wydaje, że był to Hegel).

Otóż on pisał kiedyś o roli pracy w procesie kształcenia. Przez pracę rozumiał nie tylko pracę zawodową, czy fizyczną, ale również intelektualną. Otóż praca kształci, ponieważ przeciwstawia człowieka rzeczywistości obiektywnej. Ma przed sobą coś, co nie jest nim samym, a jednocześnie sam, pracując, musi to coś w pewien sposób przyswoić. Powoduje to, że człowiek niejako odrzuca ego, musi sprostać czemuś zewnętrznemu. Kiedy praca wiedzie do jakiegoś wyniku, np. wytworu, wytwór ten też niejako się obiektywizuje, uzyskuje rzeczywistość samodzielną, i człowiek może spojrzeć na siebie z zewnątrz w tym swoim wytworze. Według Hegla praca ma - na tej m.in. drodze - charakter tak terapeutyczny, jak charakter kształcenia. Człowiek dystansuje się do samego siebie i wchłania w siebie też pewną obiektywność (np. kulturową).

Piszę o tym, ponieważ dyskutowaliśmy po co na studiach (czy w liceum) łacina. Otóż jest to język o ciekawej logice gramatyki, język dość, nazwijmy to "intelektualny". Język, który jest mniej lub bardziej obecny w rdzeniu innych języków europejskich. Kiedy uczymy się łaciny, możemy obserwować ten fakt. Nabiera się specyficznej świadomości i dystansu do słów. Jakby lepiej dotyka się ich źródłowych znaczeń (co jest zresztą procesem, który w pewnej mierze towarzyszy nauce jakiegokolwiek obcego języka). Jest to jednocześnie język kultury odległej w czasie, ale jednak mającej siłę fundacyjną naszej europejskiej kultury. Język swego czasu będący podwaliną tożsamości paneuropejskiej. Język martwy - co bardzo ważne, ponieważ powoduje to, że jego nauka sprowadza się do pracy z tekstem, nie rozpływa się zaraz w praktykę rozrywkowych seriali, popowych hitów muzycznych itp. Nauka łaciny, jest dzięki temu niejako nauką języka w czystym sensie, nauką języka jako taką.

Uważam, i nie ja jeden, że z tych i innych przyczyn, nauka języka łacińskiego w sposób szczególny kształci w tych procesach, o jakich pisze Hegel.

To tak odnośnie tego, że piszesz o upadku ogólnej kultury intelektualnej. Otóż odrzucenie pewnych wzorców, w tym wzorców klasycznych, jest jednym z czynników tego upadku. Człowiek współczesny jest człowiekiem niezakorzenionym w głębi kulturowej, w źródłach własnej kultury. Jako taki może być wybitnym specjalistą w jakiejś wąskiej dziedzinie specjalności, ale jednocześnie niewiele sobą reprezentować poza tym. Jest jednowymiarowy.

Studia nie mają tylko uczyć, studia mają kształcić. Uczy np. wpojenie zasad rozwiązywania określonej kategorii całek, kształci - postawienie przed kimś problemu, który ten ktoś ma samodzielnie rozwiązać wraz z dowodem. Uczy - pamięciowe przyswojenie wzorów fizycznych; kształci - zadanie opracowania i przeprowadzenia eksperymentu fizycznego. Uczy - wykucie przepisów kodeksu karnego; kształci - postawienie przed kimś dylematu prawnego i próba jego rozstrzygnięcia na gruncie prawa konstytucyjnego.

Ponieważ w tych drugich przypadkach istnieje pewna rzeczywistość obiektywna, nazwijmy ją kulturą metody naukowej, intelektualnej, która ulega interioryzacji w trakcie prowadzenia tych projektów. W szczególności jeśli do tego dołożymy podbudowę filozoficzną i historyczną, właściwą dla danej dziedziny, która ułatwi odbiorcy zuniwersalizowanie własnych obserwacji. W ten sposób człowiek rozpoznaje się jako uczestnik większej całości, kulturowego wysiłku pokoleń przeszłych i obecnych, jako mistrz pewnej dziedziny.

Tego się nie da opisać w książce. To się wchłania przez kontakt z pewną rzeczywistością dokonywany w specyficzny sposób. I to jest właśnie kształcenie. W analogiczny sposób, w kwestiach językowych i kulturowych, kształci kontakt z łaciną, czy też zadania takie, że masz przetłumaczyć wiersz - tłumaczenie literatury szokująco potrafi otworzyć oczy na to jak działa język. Tę samą rolę pełni, powinna pełnić (jest źle wykładana) filozofia jako przedmiot na różnych kierunkach.

Nie dlatego powinieneś mieć łacinę na filologii i wymaganie jej znajomości, że z konieczności kiedyś użyjesz tej umiejętności w pracy zawodowej, tylko dlatego, że jest to element wykształcenia. Mało już kto, współcześnie, rozumie to słowo. Takie mam wrażenie. I poza filologami klasycznymi, nie ma kierunku, którego elementem kształcenia w tak źródłowo oczywistym stopniu powinna być łacina, jak filologia polska. Filolog polski powinien być szczególnie zakorzeniony w kulturze literackiej (ale nie tylko) Europy, a do tego łacina jest podstawą! Kto, jeśli nie filolodzy, ma nam przypominać o korzeniach naszej kultury? Kto ma się zżyć z tą rzeczywistością, z tym bogatym zasobem, wchłonąć ją niejako w siebie, jak nie właśnie filolodzy?

Tak, tak SILENTALTAIR, kłóć się z osobą, która skończyła filologię polską o tym jak wygląda ten kierunek. Oczywiście, że łacina jest obowiązkowa. Potrafi to zajmować aż (:P) dwa semestry (ja miałem chyba cztery), na których przyswoi się może podstawy gramatyki.

To samo mogę napisać o postmodernizmie. Połowa zajęć z teorii literatury potrafi traktować o bzdurach typu: freudowska psychoanaliza, postmodernizm, feminizm itp. Jak nic nurty godne szczególnej znajomości. Silnie obecne w XX wieku, więc warto coś o nich wiedzieć, ale na Boga! To ogólnie są bzdury. Już nie mówiąc o wykładowczyniach-feministkach, czy całej masie genialnych zajęć dodatkowych w rodzaju: kobieta w literaturze Młodej Polski (co samo w sobie może byłoby i ciekawym tematem; gdyby nie roiło się od zwykłej feministycznej agitacji).

Platon? Jaki Platon? Platona to ja miałem na filozofii - bo akurat szczęśliwie miałem świetnego wykładowcę, który naprawdę przerobił z nami porządnie filozofię - ale Platon w zakresie literatury klasycznej? Oj nie, u mnie nie wystąpił. Za to wystąpił Satyricon, pewnie dlatego, że występują tam związki homoseksualne. Więc jest trendi.

Uciekam.

Kochany mój, a gdzież ja o Platonie pisałem :)

Fakt, coś mi się pomieszało. Sprawa jest jednak taka: zakres literatury antycznej był po prostu żałosny w zestawieniu z tym ile czasu poświęcone na różne modne bzdury.

Naprawdę nie rozumiem po co na filologi polskiej komuś więcej niż podstawy języka łacińskiego, to wszystko o czym piszesz, wspaniała logika tego języka itp, to wszystko poznaje się właśnie na podstawach.

Nie poznaje się na podstawach, nie w takim wymiarze. W takim wymiarze o jakim wyżej pisałem, łacina spełnia swoją rolę, jak jesteś w stanie czytać teksty łacińskie w oryginale. Dawnymi czasy, np. w wieku XIX, nie było zaś niczym niezwykłym, wymagać od absolwenta takich studiów zdolności przekładów z łaciny.

To właśnie nie chodzi o to, żeby o łacinie coś usłyszeć i liznąć kilka regułek gramatycznych. W takiej formie jest to zwyczajna strata czasu. Właśnie dlatego piszę, że obecnie kończysz filologię, ale z filologicznym wykształceniem niewiele ma to wspólnego. Na innych kierunkach jest podobnie. Ludziom zaczyna się wydawać, że studia to jest taki zestawik tematów, z każdego można sobie coś tam liznąć, ale ostatecznie to nic nie tak naprawdę nie umieć.

Podobnie było u mnie z gramatyką. Takie podejście, inne podejście, jakiś tam kurs gramatyki historycznej, ale w sumie to z żadnym przedmiocie nie trzeba było wiele rozumieć, żeby temat zaliczyć. Nawet się - chyba, że na własną rękę - nie nabywało jakiegoś ogólnego wyczucia tych spraw.

Znam masę osób na polonistyce i po polonistyce, wybacz ale mogę się kłócić.

To chyba trochę co innego, niż osobiste doświadczenie. Może też Twoi znajomi mają szczęście do uczelni. Nie twierdzę, że z konieczności postmodernizm opanował każdy wydział humanistyczny. Mówimy o Polsce, a nie o Francji, czy USA, gdzie ta patologia jest znacznie silniej obecna.

Nie jest też całkowicie wykluczone, że działa tu zwykły dysonans poznawczy. Większość osób będzie zapewniać, że kierunek jaki ukończyły był najlepszy na świecie. Uważają to za część poczucia własnej wartości. To tak jak z zachwalanie własnej marki samochodu.

Nie twierdzę również, że na każdych zajęciach z katedry płynie postmodernistyczna filozofia. Nie w tym rzecz. Uważam po prostu, że sporą część czasu i wysiłku, poświęca się na tego typu zagadnienia, co jest po prostu bezsensowne. Ten czas należałoby wykorzystać zupełnie inaczej i z większym pożytkiem. Uważam, że część naprawdę fajnych zajęć, zostało w dużej mierze przez to zmarnowana. Jak np. teoria literatury, którą ogólnie lubiłem.

Na co można by było ten czas poświęcić? Właśnie np. na łacinę (żeby ludzie poznawali ją w naprawdę przyzwoitym stopniu), na jakieś segmenty interdyscyplinarne, jak to jest na uczelniach anglosaskich, typu: tłumaczenia tekstów literackich z wybranego obcego języka na jęz. polski i na odwrót, szerszy zarys historyczny danych epok, logika formalna w zastosowaniu do analizy językowej, podstawy dziennikarstwa i medioznawstwa, elementy gramatyki porównawczej między wybranym jęz. obcym, a jęz. polskim, i temu podobne; samodzielne prace, projekty naukowe (tak jak też to jest na uczelniach anglosaskich) np. zastosowanie teorii gramatycznych do analizy jakiegoś tekstu, analiza błędów językowych w wybranym medium w danym okresie czasu, i tak dalej.

Takich rzeczy albo nie było wcale, albo było stanowczo za mało. Miast tego traciłem godziny życia, na słuchanie o kompleksie Edypa i inszych ciekawostkach, które można było przedstawić w pół godziny.

Dziwi mnie, że magister filologi polskiej nie wie o tym jak wielkie było oddziaływanie kobiety w młodej polsce, naprawdę to nie wina żadnej feministycznej agitacji, że kobiety były bądź to sakralizowane bądź demonizowane i były dla artystów bardzo ważne, a także same często były literatkami.

On nie wie, czy Ty nie zrozumiałeś tekstu?

"co samo w sobie może byłoby i ciekawym tematem; gdyby nie roiło się od zwykłej feministycznej agitacji" (przemyśl ten fragment)

Aha i jeszcze jedno, gdybyś zwrócił większą uwagę na Platona to byś wiedział, że on też może być trendi bo w Uczcie mamy wątek homoseksualny :)

Owszem. Ale tam ma to charakter filozoficznych dywagacji o źródle miłości, a nie obyczajowego skandalizowania. Nie wydaje Ci się zaskakujące, że ktoś mógł wpaść na pomysł poprowadzenia zajęć z literatury antycznej bez Platona? A przy tym zrobić wielkie zagadnienie z Satyriconu? I to nie w zakresie opisu realiów rzymskich, tylko właśnie skandalizowania? Mi się wydaje. I to bardzo. Przecież dialogi platońskie to nie tylko filozofia i wraz z Państwem bardzo ważne kulturowo teksty, ale też arcydziełko literackie.

Wyobraźni o tym, jak może wyglądać filologia, nabrałem po tym, jak zacząłem się interesować Tolkienem i jego życiem. W tym jego studiami i pracą na uniwersytecie. Jak już pisałem wcześniej - w zestawieniu z tym, co obserwowałem sam, to jest przepaść. Jak między pracą naukową, a szkółką niedzielną.

Wynika to właśnie z takiego nastawienia - narzucanego zresztą z góry, żeby ludziom za wszelką cenę ułatwiać życie. Założenie jest takie, że jak ktoś chce się nauczyć, to się nauczy, ogólnie równajmy w dół. Efekt taki, że coś wartościowszego ze studiów wynoszą jednostki i to wyłącznie pracą na własną rękę, a większość po prostu studia kończy. Klimatu intelektualnego fermentu w tym w ogóle nie ma. Klimat deprymuje. Wyłącznie osobowość niektórych wykładowców jakoś ratuje jeszcze sprawę.

Tak samo z literaturą antyczną, kiedyś tłuczono owidiusza czy cycerona, dziś jest to raczej Szekspir(wszak każdy musi znać przynajmniej parę jego dzieł,) zmienia się kanon i łacina jak i znajomość całego systemu antycznego nie jest juz taka ważna, choć np. ostatnio w polskim teatrze przyszła moda na adaptacje dramatów greckich, ale to jednak wciąż szkspir, wciąż raczej epoka romantyzmu, modernizmu jest naszej obecnej cywilizacji bliższa niż epoka starożytna i właśnie dlatego nauka łaciny została wyparta albo zmarginalizowana.

Ktoś coś z tego rozumie? Szekspir jest antyczny, bo jest dramatem greckim, ale mimo to jest nam bliższy, bo jest z epoki romantyzmu.

Poziom nauczania, a zarazem poziom "uczestników" z roku na rok coraz bardziej się obniża.
Z jednej strony - ok, mniejszą konkurencję będę mieć, ale z drugiej strony ... w dłuższej perspektywie ... szkoda pisać.

Jezusie Chrystusie....
A romantyzm co ma do Szekspira?

Być może nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale jesteś idealnym ucieleśnieniem nazwy tego wątku. Choć w sumie nie wiem, czy jesteś studentem...

puki

No właśnie zdaje mi się, że jednak jestem pewien.

Paudyn - gadasz bzdury.
Uczelnia nie przewiduje takiej rzeczy jak "przerwanie studiow", a urlopu dziekanskiego na wyjazd za granice do pracy nikt by nie przyznal. Wiec nawet jakby poinformowal, tak jak ja to kiedys zrobilem, to pani w dziekanacie powiedziala tylko "aha, i tak pan zostanie skreslony z listy studentow, a potem moze sie ubiegac o ponowne wpisanie".
Semestry zaliczyl, na studia sie dostal, dlaczego mialby wyleciec? Jakby wylecial to by po prostu ponownie zdal egzaminy wstepne i przepisal sobie to, co zdal wczesniej - strata czasu i pieniedzy zarowno dla uczelni jak i studenta.
Szczesliwie SGH jest jedna z nielicznych uczelni, gdzie to uczelnia jest dla ludzi i tam rozumie sie, ze na studia potrzebuje sie pieniedzy, a glownym zadaniem uczelni jest przygotowywanie ludzi do pracy. I tam nikt za to, ze pracujesz cie nie wyrzuci, dopoki bedziesz zdawal egzaminy na zadowalajacym poziomie.

http://www.obserwatorfinansowy.pl/forma/analizy/humanisci-tez-w-cenie-na-rynku-pracy/

Polecam artykuł napisany przez trzy świeżo upieczone absolwentki: http://wyborcza.pl/1,95892,14993840,UW___ulomne_wyksztalcenie__LIST_.html?utm_source=facebook.com&utm_medium=SM&utm_campaign=FB_Gazeta_Wyborcza

Przez pięć lat nie nauczyły się wyrażać myśli w jasny sposób.

Jednak fajniejszy jest artykuł, do którego odnoszą się we wstępie: http://gazetapraca.pl/gazetapraca/1,91734,14935835,Mlodzi__do_roboty_.html

http://gazetapraca.pl/gazetapraca/1,91734,14935835,Mlodzi__do_roboty_.html

Jeden z niewielu (?) przypadków gdy lektura komentarzy jest lepsza a sam artykuł przypomina bełkot, oderwany od rzeczywistości. Ot, paradoks.