Publicystyka FILMag #22 - powrót Riddicka, Naznaczony 2 i apokalipsa w Hollywood

Elizjum - Mocny, polityczny fundament, w postaci dysproporcji jakie dzielą jednych od drugich. Nie dość, że fabularnie przedstawia sie to okazale, to i wizualnie nie pozostawia złudzeń. Ziemia jest niczym Brazylijska fawela – choć akcja dzieje się w LA – a Elizjum to kurort wypoczynkowy, dla Billa Gatesa i równie zamożnych kolegów. Przyjemne dla oka. I to by było na tyle z pozytywów.
Max to prosty chłopak marzyciel, który za młodu obiecywał dziecięcej miłości – oczywiście przewijającej się w dorosłym życiu – że zabierze ją do Elizjum. W tym celu zaczął też kraść schodząc na ciemną stronę. My na dobre łapiemy z nim kontakt, kiedy chcę się poprawić. Marzenia pozostawił za sobą, skupiając się na nudnej pracy przy taśmie.
Śmiertelna choroba, wcale nie pomaga wywołać jakiejś empatii, a i Damon nie ma z czym pracować. Prosty, jednowymiarowy charakter. Przez większość czasu przezroczysty na tle innych. Niby walczy o życie swoje i innych, ale jego losem przejąć się ciężko. To wszystko było zbyt ckliwe, słodko-pierdzące, przewidywalne. Wystarczy, że powiem, iż jego ukochana ma teraz chorą córeczkę, i też musi się dostać do uzdrawiajacej kapsuły. To chyba rysuje obraz całości.
Heroiczna walka na tle ciekawszej, politycznej intrygi, która znika z ekranu tak szybko, jak tytułowy raj. „Elizjum”, to tylko polewa, do filmu pościgowego, z pół-Terminatorem w roli głownej. Nie odnoszę się do jego zdolności zabijania, a do faktu, że jest... pół robotem, za sprawą pomagających przyjaciół. Przyjaciół, którzy wydaja się mieć jakieś ukryte cele, a kończą na jednym wymiarze, jak cała reszta. Wyciętych z kartonu jest tu więcej, choć na niektórych narzekać nie wypada. Jodie Foster gra twardą babkę, rządną władzy nad światem, a to, że sobie z tym radzi nie jest żadnym zaskoczeniem. Nie rozpływam się nad jej występem tylko dlatego, że mam wrażenie, iz każda wiekowa – i tak doświadczona – aktorka, sprostałaby temu wyzwaniu. Nie zapamiętam nic konkretnego, ale wiem, że było dobrze. Podobnie ma się sprawa z agentem Krugerem (Sharlto Copley). Chwalony przez wszystkich... jak i każdy inny antagonista, w tego typu filmach. Ostatnio jest modne, żeby wychwalać złych, choć często jest tak tylko dlatego, że Ci dobrzy są do bólu nudni. Geniuszu Sharlto nie stwierdzono, choć jedna mocna scena się znajdzie. Nie ma co składać rąk do oklasków, przed każdym psychicznym killerem.
Pierdzą pistolety, biegają roboty, po godzinie wzrok kieruje się na zegarek. Reżyser „Dystryktu 9” nie wyłożył się tylko na tym, co przedstawiał w swoim hicie sprzed 4-lat– obraz nędzy. Cała reszta przypomina „Johnny Mnemonica”, zmiksowanego z łychą patosu i męskością filmów akcji lat 80-tych. Początek pozwalał mieć nadzieje na coś lepszego. Był momentami sympatyczny, spokojny, wyrazisty, jakiś. Później się zrobiła papka, wywołująca na mojej twarzy zgrzyty. El-Stupid-ium – 3/10

Byzantium - Które wampiry są bardziej zniewieściałe? Te ze „Zmierzchu”, czy te tutaj? Szczerze, nie mam pojęcia. Tam wśród tej całej miłosnej otoczki, widać było, że wciaż mamy do czynienia z krwiopijcami. Tutaj, gdyby nam nie powiedzieli, to nie wiem, czy byłoby to aż tak klarowne. „Byzantium”, to dzieło twórcy „Wywiadu z Wampirem”, który właśnie się ostro skompromitował. Obok hitu z Cruisem i Pittem, to nawet nie powinno leżeć – o wymienianiu jednym tchem nie wspominając. Bardziej niż historia o wampirzycach, to biadolenie o tym, że nie można opowiedzieć swojej historii. Eleanor (Ronan) się zaczyna dusić, jakby czekała na moment wyjawienia prawdy światu. Ciekawe? Niekoniecznie. Brakuje tu szerszego poglądu na całą sytuacją. Słyszymy, że jej źle, ale tak naprawdę tego nie widać – niewykluczam, że tutaj w grę weszło nędzne aktorstwo, przereklamowanej Ronan. Cały czas się zastanawiamy, gdzie to wszystko tak naprawdę prowadzi. Oczywiście oprócz wątku miłości Eleanor do Franka, bo jak możemy zauważyć na bazie dzisiejszej kinematografii, wampiry są bardzo uczuciowe!
Gemmo Arterton, bardzo dobrze, że porzuciłaś bycie tropiącą czarownice Małgosią, na rzecz wampirzej prostytutki. Nie zrobi to z Ciebie dobrej aktorki, ale będziesz wyglądać kozacko! Poza tym, Clara to jedyna postać, która jakieś cechy wampira wciąż w sobie posiada. Nie będzie marudzić, jak przyjdzie kogoś zabić. Nie będzie czekać, aż ktoś będzie na skraju śmierci, żeby w ogóle o tym pomyśleć. Przedstawiona jako zła, tak naprawdę jest ratunkiem dla tej rodziny i całego „Byzantium”.
Początek zapowiada niezłe kino pościgowe w wampirzym klimacie. Po kwadransie wszystko przechodzi w stan hibernacji, i taki też stan byłby najlepszy dla widza. Poza wstawkami z przeszłości, przedstawiającymi narodziny naszego duo, nie dzieję się praktycznie nic. A jeśli fabuła idzie do przodu, to w bardzo ślamazarnym tempie. Przyspieszają pod koniec, ale to w końcu konieczność. Możliwe, że do tego czasu już wszyscy pousypiali. Cierpi to na kryzys egzystencjonalny, nawet bardziej, niż przedstawieni bohaterowie – 3/10 (bo Gemma to +1!!)

Wolverine - Nowy „Wolverine” z gracją baletnicy stara się balansować między kreskówkową historią znaną z komiksów, a opowieścią o szerszym przesłaniu. O ile na samo gibanie się po sznurku ciężko narzekać – całkiem zgrabnie sobie z tym reżyser radzi - tak finalnie kończy to na niczym. Ani to kino ambitne, ani jakiś genialny film z mutantami w tle. Dość standardowy mix, cenionego Marvelowskiego kiczu i mało porywającego scenariusza.
Hugh Jackman to dalej absolutny top, jeśli chodzi o odwzorowanie komiksowego bohatera. Przepycha się o pierwsze miejsce z Iron Manem, a tego dzierżącego żółtą koszulkę lidera, nie sposób jednoznaczenie wskazać. Zwycięzce najpewniej wyłonimy na ostatniej prostej, czyli po wrzuceniu ich do jednego filmu – czekam! W nowej odsłonie jego przygód, brakuje przede wszystkim wsparcia. Nie doszukamy się ciekawych postaci, a i każda jedna będzie podobna do drugiej – i tu bynajmniej nie chodzi o rasistowskie podejście do Azjatów i skośnych oczu ;) Wszyscy są z kartonu wycięci ze swoimi wątkami miłosnymi. Jest tu tyle związków – obecnych i byłych – i miłości – szczęśliwej i tej trochę mniej – że spokojnie mogą stawać we szranki z telenowelą. Niekoniecznie tego oczekuję od tego zmutowanego gatunku. Może tym zmiękczyli innych – zwolenników filmu, jak i tego wydania komiksu – ale mnie na pewno nie. Chyba, że za „zmiękczenie”, uznamy przejście z zaciekawienia na patrzenie która godzina.
Jak brakuje wsparcia wśród postaci, to wiadomo, że brakuje też antagonisty. Ci którzy zazwyczaj stoją na szcycie wśród wyróżnień, tutaj nie dostali należytego reprezentanta. Wystawili ponętną blondynkę, Viper (Svetlana Khodchenkova), której atuty na wyglądzie się kończą. Ni to zagrożenie, ni to jakaś wielka kreacja. Granica przyzwoitości może i została osiągnięta, ale tak naprawdę, to nawet na papierze nie jest jakiś szczyt geniuszu. Jeszcze gorzej to wszystko wygląda, kiedy zaczniemy ich rozliczać za efektowne akcje. Okazuje się, że ta najbardziej „kozacka”, jest dziełem walki ze zwykłym człowiekiem, statystą na dachu jadącego pociągu. Tylko czy jak takie cuda zaczyna wyprawiać człowiek, to to nie jest głupota? Zrozumiem mutant, ale zwykły koleś z nożem? Powoli żałuję, że to ta scena, która ma siedzieć w głowie.
Zahaczyłem o seans 3D, które naturalnie – bo jakże by inaczej – nie ma racji bytu. Jest takie jak ten Wolverine... bez pazura. Jedynie tytułowy bohater może człowiekowi ten czas wynagrodzić. Robi to najlepiej jak potrafi, czyli tak jak w poprzedniej „Genezie”, która to przy tym miała być jakimś trędowatym – 5/10

Pierwszy Riddick był średnim filmem, drugi słabszym, a trzeci? To się okaże, mam nadzieję że będzie choć solidny średniak jak pierwsza część.

Średnio mi się widzi Ben Affleck w roli batmana.