Co zabiło Dead Space?*
Co zabilo dead space? To ze EA przeszlo z Horroru akcji do samej akcji... thats all i nie ma co sie tu rozpisywac jak autor. ;)
Umieszczanie Heather z SH3 jako przeciwwagi dla obecnych trendów to strzał w stopę. Tamta odsłona serii to zaledwie druga strona tego samego medalu - zamiast zbyt dobrze radzącego sobie w sytuacji pakera, dostaliśmy zbyt dobrze radzące sobie w sytuacji chucherko. Kolejne części Dead Space lub Resident Evil, mimo że nie mają wiele wspólnego z prawdziwym horrorem, starają się być chociaż wiarygodne (przynajmniej w wykreowanych przez siebie realiach). W miarę wyważoną postacią (przez większość czasu) był np. Jak Walters z Call of Cthulhu: DCotE albo James Sunderland z SH2.
Dokładnie, mogłeś wrzucić Jamesa z SH 2 lepiej. Ew. Harry'ego z "jedynki". To są najlepsze survival horrory. Starsi gracze wiedzą dlaczego.
Niestety, już takich gier raczej nie uświadczymy. Jedynie możemy wrócić do klasyków...
Nie chodziło konkretnie o Heather, ale ogólnie ten rodzaj bohatera, który jest normalnym człowiekiem wrzuconym w trudną sytuację. Obrazek przedstawiający Heather ściskającą w ręku latarkę i z obawą spoglądajacą w dal pasował do tego idealnie. Zresztą, Silent Hill 3 to najtrudniejszy z oryginalnej serii, chyba że liczyć czwórkę która była po prostu kiepsko zaprojektowana.
A Jack Walters to kiepski przykład, bo gra kompletnie się zmienia kiedy dostajesz do ręki broń.
spoiler start
W trakcie całej podróży kopiesz tyłek nie tylko niezliczonym zastępom mieszkańców Innsmouth, ale również kilku istotom z głębin, jednemu latającemu polipowi, a nawet Dagonowi i Hydrze.
spoiler stop
Ubabuba właściwie wszystko wyjaśnił, zamiast skupić się na tym co wyróżnia grę na tle innych produkcji, skoncentrowano się na tym co mają wszystkie - czyli akcję, dokładnie tak samo zabito feara czy ghost recona
Jack (nie zauważyłem literówki) Walters zakapiorem staje się w połowie gry, kiedy w końcu dostaje w swoje ręce pierwszą sensowną broń. Ale z tymi zastępami przedwiecznego ścierwa trochę przesadzasz - ilościowo nie było ich tak wielu. Zarówno Dagon, jak i Hydra padają nie dzięki sile, a sprytowi Jacka (powiedzmy, że w przypadku Dagona jest trochę jednego i drugiego). Już prędzej przyczepiłbym się do tego dwugłowego stwora z jaskini (według niektórych teorii była to Shub-Niggurath, ale nigdy nie zostało to potwierdzone), który pada od kilku strzałów yithańskiego railguna.
Inna sprawa, że jeśli skreślać Waltersa, to Heather tym bardziej. Podczas wycieczki po Silent Hill rozwaliła więcej potworków niż Harry i James razem wzięci. A już na pewno więcej niż Walters. Skąd pewnie wynika wniosek, że "Silent Hill 3 to najtrudniejszy z oryginalnej serii". Z drugiej strony, gra dawała też największe możliwości do rozwałki przeciwników. A jeśli doliczyć wszystkie dodatkowe rodzaje broni (w tym ukryte) zamieniała się w jakąś nieśmieszną parodię swoich poprzedników.
Obrazek przedstawiający Heather ściskającą w ręku latarkę i z obawą spoglądajacą w dal pasował do tego idealnie.
Owszem. Problem z tym, że materiały promocyjne SH3, przerywniki filmowe, a nawet dialogi (które, swoją drogą, najwyższych lotów nie były) nijak się miały do gameplayu.
Tak swoją drogą, zarówno Walters, jak i Heather, nie są "zwykłymi" ludźmi. I obydwoje zawdzięczają to swoim rodzicom (nawet, jeśli w przypadku Heather trochę ciężko jest ustalić powiązania rodzinne). Ale to wybiega poza temat dyskusji.
EA. Dziękuję. Dobranoc.
@Mephistopheles
Nie nazwałbym ostrzelania czegoś z działa szczególnie przebiegłym planem. Z kolei w przypadku Hydry, Jack miał po prostu szczęście, że ktoś zamocował gigantyczną spłuczkę do kibla w jej komnacie. A ten stwór w jaskini to był właśnie latający polip.
Co do Heather, to oczywiście, nie jest normalnym człowiekiem. Ale wyróżnia się z innych powodów niż możliwości fizyczne, bo te ma przeciętne, jak ty czy ja, i właśnie tutaj pojawia się kontrast między nią a ciężko uzbrojonym Isaaciem czy przykoksowanym komandosem Redfieldem. Najcięższa pukawka jaką Heather dostaje do ręki to sześcionabojowa śrutówka. Ukryta broń się nie liczy, ponieważ można ją odblokować dopiero po jednym, a nawet kilku przejściach gry.
Jeśli chodzi o trudność, to trójka jest bardziej wymagająca od dwójki zwyczajnie dlatego, że przeciwnicy są twardsi i bardziej agresywni. W SH2 często kompletnie cię ignorują, a nawet jeśli nie, to mają problemy z nadążaniem(zauważ, że SH2 nie posiada ŻADNYCH szybkich przeciwników).
Na koniec kilka słów na temat dialogów - każdy oryginalny Silent Hill(jak wiele japońskich gier z okresu PS2) pachnie amatorskim voice actingiem i dosłownym tłumaczeniem. Trzecia część to nie jest wyjątek.
@sebogothic
Okej, a co ze zmianami w kolejnych Residentach, Alone in the Dark czy tym jak był zapowiadany Alan Wake, a jak wyszedł? To też wina EA? Nie mówiąc już nawet o samych Silent Hillach...
Z odrobiną szczęścia, czy nie, co Jack ubił, to jego. A pojedynek z Dagonem jednak trochę myślenia (właściwie reagowania, ale mimo wszystko) wymagał. Umiejętności w posługiwaniu się bronią Yith również zostały wyjaśnione.
Polip w sensie Mi-go? Albo moja pamięć już nie ta, albo twórcy dość swobodnie podeszli do designu. Te głupkowate grzyby mogły w ogóle osiągać takie rozmiary?
Najcięższa pukawka jaką Heather dostaje do ręki to sześcionabojowa śrutówka.
Ale to nie była śrutówka do polowania na kaczki, a pełnoprawna strzelba, która po naciśnięciu spustu, najpewniej wyrwałaby takiej wątłej nastolatce bark. Sam zresztą zauważyłeś, że radzi sobie ona z dość niebezpiecznymi przeciwnikami dużo lepiej, niż jakakolwiek osoba na jej miejscu (nie liczę przeszkolonych żołnierzy) powinna.
każdy oryginalny Silent Hill(jak wiele japońskich gier z okresu PS2) pachnie amatorskim voice actingiem i dosłownym tłumaczeniem. Trzecia część to nie jest wyjątek.
Jakoś nie pamiętam, żeby w scenariuszu SH2 znalazły się żarciki na temat farbowania włosów. W ogóle nie ma tam linii dialogowych, które z czystym sumieniem mógłbym uznać za absolutnie zbędne, w przeciwieństwie do SH3, z którego można by wypieprzyć pół scenariusza, wraz z połową (czyli dwiema) występujących tam postaci.
Dialogi z SH1 kulały głównie przez sposób ich odgrywania
linijka [klik]
po [klik]
linijce, [klik]
związany z doczytywaniem ścieżek audio z płyty, typowy dla gier z PSX. I tak wypadło to lepiej, niż w przypadku RE, ale wciąż słabo.
Co do wspomnianego Redfielda - miałem wspomnieć o nim i Jill, ale wyleciało mi z pamięci. Nie są to w żadnym wypadku postacie realistyczne, ale - biorąc pod uwagę świat, w jakim się znajdują - wydają się być w miarę wiarygodne. Jill nie różni się wiele budową ciała od Heather, ale prędzej uwierzę, że bronią palną lepiej będzie posługiwać się przeszkolona policjantka, niż nastolatka, która w najlepszym przypadku potrafi odróżnić pistolet od karabinu.
Reasumując: Nie lubisz Silent Hill 3 i nie pasuje ci, że użyłem go jako pozytywnego przykładu? :P
A co do polipa, to mam na myśli tych koleżków: villains.wikia.com/wiki/Flying_Polyps - to ich Wielka Rasa zepchnęła do podziemia, by potem uciec do przyszłości przed kontratakiem.
I nie ryzykowałbym nazywania mi-go "głupkowatymi grzybami", chyba, że resztę wieczności chcesz spędzić jako mózg w słoiku. :P
Nie pasuje mi, że użyłeś Heather. Wyjaśniłem dlaczego. Cała rozmowa o SH3 była już tylko przy okazji.
Teraz widzę, że polipy z grzybami mi się pomyliły. A Mi-go i tak wyglądają jak latające penisy z nóżkami i mackami.
A ja mam takie pytanko, bo ostatnio nieco odstałem od gatunku.
Jaki survival horror obecnie daje radę na blaszaka?
Mam na myśli produkcje zbliżone nieco klimatem do Silent Hill 2, Resident Evil 1-3 (czwórka jeszcze momentami dawała radę, ale bardziej jako kontynuacja Indiana Jones'a - ze względu na swoje przerysowanie -, zaś piątka stała się zwyczajną grą akcji, przy której utknąłem jakoś pod sam koniec i już nie miałem ochoty ruszać).
Podobał mi się także pierwszy Dead Space (im dalej w serii, tym gorzej).
Amnesię przeszedłem, a i nie powiem - pewien urok miał dla mnie Silent Hill - Homecoming, chociaż nielubiany.
Na celowniku mam Dead Island, ale sam nie wiem.
Element akcji powinien być dla mnie dodatkiem, a nie podstawą. Jeśli istnieje jakiś mniej lub bardziej znany tytuł godny polecenia, to z chęcią posłucham.
Minas, z nowszych (ta generacja) tytułów w tej chwili przychodzą mi na myśl Lone Survivor i Condemned: Criminal Origins. Dead Island sobie daruj, bezmyślna sieczka z zombie i to w kiepskim wydaniu.
A dziękuję, wypróbuję obie.
Zasadniczo wciąż jestem w stanie grać w Resident Evil 1 i przeżywać dreszczyk emocji, więc doznania graficzne bynajmniej nie są dla mnie w tym wypadku najważniejsze.
