gameplay.pl Kontrowersyjne, emocjonalne wybory w grach, drogi niewybrane i decyzje, które zostały podjęte za nas, cz. II

Ciekawe wybory moralne niestety symbolizujące to, z czym nie mogą sobie poradzić twórcy gier. Czyli brakiem emocjonalnego przywiązania się gracza do postaci, miejsca o których losie przyjdzie mu zadecydować. Fallout 3 i decyzja o zniszczeniu miasta Megaton. Przepraszam co nas powstrzymuje przed zniszczeniem tej miejscówki nie licząc tego, że postanowiliśmy przejść F3 jako dobry człowiek. I tak jest w większości grach, nasze decyzje sprowadzają się do wyglądu cutscenki.

K_Skuza > Dlatego napisałem "w większości grach" a nie "we wszystkich grach". Wiedźmin 1 i 2 stanowią wyjątek od tej reguły i są doskonałym przykładem jak należy zbudować świat i relacje między ludzkie by gracz w chwili wyboru miał ciężki orzech do zgryzienia. Chociaż i w tych dwóch grach są pewne momenty gdzie twórcy mogli się odrobinę bardziej postarać przy wystawianiu gracza na próbę. Jednym z nich jest podany przez Ciebie przykład.

Gdzieś, kiedyś widziałem wywiad z Markiem Meerem (Głos Sheparda z Mass Effecta), w którym mówił, że on zawsze najpierw gra złą postacią a potem dobrą, żeby się tak jakby oczyścić za złe rzeczy, które zrobił poprzednio ;)

Ja nigdy nie mogłem być specjalnie zły - zawsze wychodziła mi raczej dobra postać. Jeśli kogoś ewidentnie nie lubiłem i mogłem go zabić to z tego korzystałem, ale zawsze bardziej mnie pociągał typ praworządny-dobry.

I tak - przywiązuje się do pikseli. W Fable II pies mnie denerwował, ale jak go zabrakło...

Zawze staram się wybierać to co jest dobre, bo tak zazwyczaj jest trudnniej, ale i wygodniej - i ta satysfakcja z tego, że zrobiłeś coś dobrego ;)

Strasznie banalne te wybory w dzisiejszym odcinku. Prawie wszystkie sprowadzają się do klasycznego "zabić/oszczędzić". Jak dla mnie wyjście z takich sytuacji jest zwykle jedno, ale różnie bywa. O największym wirtualnym przeżyciu napisałem pod poprzednia częścią (Planescape: Torment).

Przy okazji, jak już ktoś poruszył temat wyborów w Bioshocku, to mogę wreszcie skorzystać i dorzucić swoje trzy grosze. ;) Mianowicie, czy tylko mnie się wydaje (i zawsze wydawało), że opowiadanie czy to w recenzjach, czy w innych materiałach o tej ciężkości decyzji moralnych w Bioshocku jest przesadzone? Mam na myśli to, że tak naprawdę wybór pomiędzy uśmiercaniem siostrzyczek dla większej korzyści, a ratowaniem ich, co rzekomo jednocześnie podnosi poziom trudności gry, jest strasznie banalny. Ratując dziewczynki, po zaledwie paru razach dostajemy regularnie dodatkowe nagrody od Tenenbaum w zamian za to, że pomagamy jej się oczyścic moralnie za stworzenie Little Sisters. Ostatecznie różnica w wysokości uzyskiwanych nagród jest bardzo nieznacznie na korzyśc poświęcania siostrzyczek - grając zupełnie po stronie dobrej pod koniec gry i tak już praktycznie nie mamy na co wydawać "surowca". Może gdyby trudność w przeżyciu wśród atakujących nas zewsząd Splicerów była faktycznie o wiele większa w przypadku "bycia dobrym", to byłby to bardziej szary wybór - skłaniający nas od czasu do czasu na poświęcenie dziewczynki w celu przeżycia, albo dający nam poczucie wielkiej satysfakcji kiedy z każdą uratowaną siostrzyczką jest nam coraz trudniej odeprzeć ataki wrogów (ale wciąż jest to możliwe). Ostatecznie ratując je czuję po prostu, że robie jedyną słuszną rzecz.

Generalnie wybory w grach związane z jakąs mechaniką gry, np. walutą z której korzystamy, to jest coś, co powinno być bardziej przemyślane, żeby faktycznie stawiać nas w sytuacji kiedy nasza chciwość może zostać przetestowana. Pamiętacie GTA IV? Pod koniec gry trafiamy na "trudny wybór", czy pokusimy się o dodatkową kase wbrew przekonaniom głównego bohatera, czy jednak będziemy wierni jego honorowej duszy. Czymże jest taki dylemat, kiedy ze wszystkich poprzednich misji mamy już na koncie miliony? Pareset tysięcy do przodu nie zrobi nam praktycznie żadnej różnicy, bo gra fabularnie tak jakby nie wie o tym, ile mamy pieniędzy.

Jeszcze jeden przykład mi przychodzi do głowy z Mass Effect 2. Żeby ewentualnie nie spoilować, mamy niedługo przed końcem gry możliwość zachowania czegoś, bądź sprzedanie tego naszemu bogatemu zleceniodawcy - Miranda wspomina, że jest on skory zapłacić sporą sumę za owe coś. Większośc osób i tak nie decyduje się na tą opcję, ale nawet jeżeli spróbujemy - 50 000 kredytów. 50 000 kredytów i utrata wszystkich innych korzyści, które możemy z tego zaczerpać - tyle kasy dostaje za jedną misję, których w grze już trochę zrobiliśmy. Jakby to chociaż była jakaś bardziej szokująca cena, np. 300 000 - mogłoby to być kontrowersyjne.

Pewnie, że nie są trudne. To jest po prostu wciskanie pozorów nieliniowości do gatunku, w którym ciężko wymyślić coś naprawdę nowego. Przecież wybory były grubo przed Bioshockiem, może podejmowane w mniej angażujący sposób (opcja dialogowa zamiast rzeczywistych działań), ale na pewno (oczywiście w mniejszości, ale jednak) bardziej niejednoznaczne.