Szybka rozkmina #19 Dobry, zły, brzydki
Always różnie. jakoś nigdy nie chcę się opowiadać za dobrem czy za złem chyba że to po prostu musimy stwierdzić. Mieszanie jest ciekawsze. Raz łągodniej a drugi raz pokazać że ze mną nie będzie tak łatwo.
P.S Jesus Christ wygląda jak Chuck Norris -_-
Mam podobnie. Generalnie staram się być bad motherfuckerem po stronie dobra. Konkretną, wyrazistą, postawną, jak trzeba bezwzględną armią Boga. Jego bezlitośnie karzącym zło ostrzem. Jeśli postępuję źle... źle mi z tym i już:)
Przeważnie gram jako dobry, każdemu zaoferują swoją pomoc, w razie wypadku nie biorę zapłaty. O wiele rzadziej gram jako ten zły.
Ja staram się kroczyć ścieżką dobra, jeśli jest to niezgodne z prawem trudno. Pomagam potrzebującym i niszczę tych, którzy nie zasługują na drugą szansę. Wkurza mnie, kiedy gra odgórnie określa co jest dobre a co złe, wolę sam o tym zdecydować.
@Rojo
Ja też nie lubię grać jako zły.
Jeśli jest double post to przepraszam ale napisałem odpowiedź a ona zniknęła po chwili.
Ależ ty kochasz wodę lać :)
Ja mam straszną przypadłość bezwzględnego utożsamiania się z moją postacią. Dlatego też nie przepadam za dowodzeniem całą drużyną, NIGDY ŻADNEJ GRY też nie przeszedłem jako czarny charakter. Z neutralnością - tu coś innego, bo w Star Wars jak i w D&D "fanatyczny konserwatyzm", czyli obrona naturalnego porządku lub po prostu nie wywieranie wpływu też jest filozofią zbudowaną na dobrych intencjach, dlatego tak jeszcze jestem w stanie grać. Natomiast beznadziejnie by mi się grało złą postacią - musiałbym się zdystansować, zrezygnować z immersji, a co do za gra bez immersji?
Cały drugi akapit?
Ogólnie cały ten formalizm mogę chyba podciągnąć pod "lanie wody", także kopiowanie wstępniaka do każdego artykułu - zwiększa się objętość artykułu, co trochę odstrasza czytelników. A poza tym, jak się pierwszych dwóch nie przeczyta, to potem też się już nie chce czytać tylko się skacze po wyrazach :P
aaa to Ty. Teraz sobie przypomniałem...
Wstępniak to właśnie wstępniak - ramówka/okładka. Nie tylko ja tak robię. BTW: Wydaje mi się, że wymieniam konkretne mechanizmy, systemy ich implementacji, podpierając wszystko przykładami. A z resztą nie będę Cię już do niczego przekonywał, ani niczego tłumaczył (groch+ściana) i powiem tak: to jest szybka rozkmina, która mogłaby być krótsza. Kropka.
Uważam za mało sensowne określanie się na początku rozgrywki, co do postawy, jaką przyjmę. Albo będę zupełnie dobry, albo zupełnie zły. U mnie cały proces decyzyjny zaczyna się od nowa, na poziomie każdego pojedynczego questu. Czasem postąpię dobrze, innym razem źle. Choć generalnie odnoszę się do NPCów tak, jak oni do mnie. Spokojną postać potraktuję inaczej, wysłucham jej do końca, postaram się pomóc. Gdy inna wyskakuje z pyskiem, jest zbyt cwana czy arogancka, wtedy pokazuję jej kto tu rządzi :) Jakie ziarno zasieją, taki plon zbiorą. Staram się postępować dobrze, jednak niekoniecznie zgodnie z prawem, często dopuszczam alternatywne sposoby rozwiązania problemu. I owszem, podejmuję decyzję w zgodzie z własnym sumieniem, poczuciem prawidłowości danego rozwiązania. Dlatego gdy gram w coś drugi raz, często działam wbrew własnemu przekonaniu, by zobaczyć, co się stanie. Ale jak mówię, dopiero za drugim podejściem.
ja prawie zawsze gram postacia jak to sie ladnie mowi o profilu "chaotycznym dobrym" :]
Myślę, że czasami wybory w grze odzwierciadlają naszą naturę. ja zawsze, ale to zawsze przechodzę gry na sposoby dobre: ograniczam zabijanie kiedy są takie wybory, a jak są takie jak np. w Wiedźminie 1 (chociaż w pierwszą cześć nie grałem) wybór: Wiewiórki lub zakon to w takich przypadkach staram się być neutralny bo wybór np. zakonu wniesie mordowanie Elfów, a wybór Wiewiór- mordowanie ludzi, dlatego wolę poczekać, aż obie strony się pozabijają, ale za to ja będę neutralny. I uwielbiam, jak w grach widać te konsekwencje tego wyboru, ale za to nie lubię kiedy konsekwencje wpływają tylko na życie postaci 2-planowej. oczywiście jak są takie wielkie wpływające na dany akt gry decyzje (tak chodzi o Wieśka 2) to najpierw przechodzę grę tak jakbym ją normalnie przeszedł: że nie cały czas dobry, a za 2 razem zły. Nie - raz tak, raz tak, (chociaż przewyższa Dobroć
spoiler start
Nawet na końcu Wieska 2, nie zabiłem tego smoka z którym się męczyłem 1 godzinę oraz nie zabiłem Letho, który nieźle mnie wkurzył)
spoiler stop
ale nawet w grze serce mówi, żeby być dobrym ;P. Często nawet jeżeli trzeba pokonać wymagającego bossa w grze, przejść duży kawałek mapy i odbyć długą rozmowę to ja i tak wczytam tego save i zrobię to 2 raz bo, źle potoczyła się rozmowa i osoba zginęła, a ja nie zrobiłem save'a- Takie sumienie ;P. Pozdrawiam.
Ja zazwyczaj jestem zły. Istnieją tylko dwa wyjątki:Wiedzmin gdzie byłem neutralny i Mass Effect gdzie byłem dobry :)
Ja różnie, choć raczej po stronie dobra. Na przykład w Mass Effect'ie 2 lubię być twardym egoistą dla bandytów, najemników itp., a dla dobrych postaci, cywili itd. być miłym i pomocnym idealistą.
Chociaż Mass Effect to raczej, moim zdaniem, gra o wyborach czarno białych. Może nie takich, jak w Fable, ale jednak. Mistrzowskie wybory są właśnie w Wiedźminie, tam czasami miałem rozkminę, jak postąpić tym razem.
Always tak, jak każdy na to zasługuje. Jakaś postać mnie wkur**a? Będę dla niej chamski. Jeżeli ktoś mi grozi, potrafię odstrzelić łeb (ME2 chyba, było tam coś takiego). Ale jeżeli ludzie są mili, proszą o pomoc, to wykonuję zadania z uśmiechem na twarzy. Czyli... różnie.
A w Wiedźminie 2 zrealizowano wybory po prostu genialnie. Naprawdę to pierwsza gra, w której tyle razy nawet po wyłączeniu gry myślałem nad podjętą decyzją, a zanim ją podjąłem myślałem dobre parę minut ;p
Wyznaję jedną zasadę: nie zabijam bez powodu. Nie mnie oceniać czy jestem dobry czy zły wszystko zależy czy npc mi się napatoczy :P.
Zawszę gram "dobrą" i prawą postacią. Nie potrafię po prostu grać kimś złym.
To zalezy. W Fable grałem złą postacia, w obu Wieśkach starałem/staram(bo dwójki jeszcze nie skończyłem) sie być nuetralnie dobry tak jak to było w ksiązkach, w ME i ME2 grałem cały czas renegatem czyli dobrym jak to ROJO określił motherfuckerem. W serii ME po prostu nie potrafię grać idealistą bo to wydaje mi się być pedalskie ;p
No to widzę, że generalnie zło w mniejszości:) Królują "zmienne nastroje" :P
Niemal zawsze gram postacią elastyczną moralnie :D
Bo najczęściej jest tak że więcej XP dają questy zrobione "dobrze" i zasadniczo jest to korzystniejsza ścieżka, ale to nie znaczy że od czasu do czasu nie można kogoś okraść czy cywilowy w tył głowy strzelić żeby jego sprzęt zgarnąć :D
Zawsze gram jako ten dobry. Nawet w Overlordzie nie mogłem się zmusić do bycia złym. Taka moja natura.
Z jednej strony zawsze jestem "good one" ale znowu nie zawsze (ależ to zdanie ma sens). Mam na myśli to że w zależności co od Nas sytuacja wymaga, bo może to być zła decyzja ale tak naprawdę będzie dobra. Czego natomiast jestem pewien to tego że zawsze wybieram decyzje takie jakie bym podjął for real bo dzięki temu idzie wczuć się bardziej w świat, klimat i "czujemy" te decyzje.
Łosz.... kurde (że prawie bym się niekulturalne wyraził ;) toż to ROJOwa rozkmina na gameplayu się ukazała ?!A ja nawet tego faktu nie zauważyłem ;) No , w każdym bądź razie co było , a nie jest , nie pisze się w rejestr :P
Już przechodząc do tematu właściwego to chciałbym zacząć od tego , iż każdy powinien sobie zadać pytanie , jaką postawę przyjmuje każdy gracz siadający przed monitorem i zagłębiający się w świat wirtualnej rozrywki. Jeżeli podchodzimy do tego na luzie ,czyli już przedstawiając to sytuacyjnie : Bierzemy takiego CODa i naparzamy w biednych cywili z uśmiechem na twarzy , to nie ma problemu (albo i jest ?! ;) - gry to dla nas coś fajnego , co urozmaica rozrywkę , ale w ogóle nie bierzemy tego na poważnie.... Nie zrozumcie mnie źle - nie zamierzam tu mówić o tym , iż ten typ osób nie wnika w tytuł, nie interesuje go gameplay , czy sama struktura fabuły. Nie. Chodzi mi o to , iż gracze tego rodzaju nie utożsamiają się ze swoim alter ego z świata rozrywki.
Natomiast ja należę do grupy ludzi , której rozmiarów nie znam, dla których gry to swego rodzaju niebywałe przeżycie.... Wirtualny świat w poszczególnych tytułach (zwłaszcza w RPGach) dla mnie liczy się nie mniej niż ten world właściwy , na którym żyje i stąpam każdego dnia.... Moja pacyfistyczna morlaność nigdy mi nawet nie pozwoliła na żywe stworzenie ociężałego łapska podnieść(głównie też dlatego , iż byłbym w ogóle w nie nie trafił, ale to swoją drogą.... ;)
Tak więc ukazując już przykłady stricte związane z grami , to wyobraźmy sobie sytuacje rodem z Fallouta... Znajdujemy na pustkowiu umierających ludzi usilnie potrzebujących wody. Wtedy patrzę to na minę kopniętego kundla wyrażoną przez żebraka, to na liczbę butelek z życiodajnym płynem i w końcu godzę się oddać obcej osobie moje ostatnie zapasy.... Tak , to jest właśnie moja mentalność. Po prostu nie potrafię postąpić inaczej. Nie wyobrażam sobie zabijania niewinnych czy ograbiania ich domostw - to tak jakbym postępował wbrew sobie.
Jak więc najzwyczajniej w świecie widać do mnie pasuje najbardziej opcja ratujemy księżniczkę :)
Interesujący temat ROJO - jak zwykle :)
NO! Brakowało mi tu Ciebie brachu. Komentarz jednak okazał się zacną rehabką:)
Nie ma tu dobrej opcji dla mnie. Jestem raczej zawsze dobry, ale wybrałem Always Bad, bo księżniczkę przechędożyć trza!
