Francja - Gatineau (cz.2) | Tajne akta 2 Puritas Cordis poradnik Tajne akta 2: Puritas Cordis

Ostatnia aktualizacja: 9 października 2019

Tam również przy pomocy scyzoryka zdejmuje tablicę informującą, że w tym miejscu znajduje się parking (po lewej) i na tymże słupku instaluje tablicę ostrzegawczą. Dla większej wiarygodności na stojący obok wrak rzuca kawał plastiku. Teraz może pomaszerować do geodety i wręczyć mu ciasteczko, po czym zagadnąć go i przekonać, że koniecznie powinien rzucić okiem na swój samochód. Kiedy mężczyzna przestawia swojego jeepa, Nina wędruje do sprzedawcy przekąsek i sugeruje mu, że brak auta geodety na parkingu oznacza zakończenie przez niego dnia pracy. W tej sytuacji Chińczyk natychmiast się zmywa.

Nareszcie nasza bohaterka może sprawdzić, dokąd pokieruje ją dalej promień lasera z poziomicy. Ten zatrzymuje się teraz na tablicy informacyjnej, po czym niespodziewanie gaśnie. Nina podchodzi więc do tablicy, scyzorykiem otwiera klapkę usytuowaną w jej prawym dolnym rogu i wydobywa z niej baterie . Z nimi biegnie do poziomicy ulokowanej na drogowskazie. Zainstalowawszy w niej baterie, ponownie może podążać za promieniem. Musi tylko poradzić sobie z przeszkodą w postaci tablicy.

W tym celu łączy lustro z kablem i zawiesza je na haku od dźwigu zwisającym tuż nad tablicą. Następnie napełnia czerwony woreczek ziemią z któregoś z krecich kopczyków (pod tablicą lub na lewo od niej) i stawia go na lustrze. Lustro przechyla się i odbija promień, który teraz pada na kopczyk ziemi pod tablicą. Teraz dziewczyna owija papierowy kubeczek folią aluminiową, a resztę foli kładzie na owym kopczyku. Promień lasera kieruje ją w prawo.

Tak Nina dociera do stanowiska geodety i przekonuje się, że laser poziomicy wskazuje stertę gruzu po prawej. W tym momencie promień ponownie znika, ale nie ma to już znaczenia, gdyż ewidentnie doprowadził naszą bohaterkę do miejsca przeznaczenia. Teraz należy nakłonić geodetę, by przy pomocy posiadanego sprzętu usunął stertę kamieni. Pamiętając, że mężczyzna ma nadzieję znaleźć w ruinach jakieś stare monety czy naczynia, Nina dla zachęty wrzuca w stertę gruzu owinięty aluminiową folią kubek. Jej pomysł się sprawdza. Zagadnięty w tej sprawie geodeta szybciutko usuwa rumowisko.

Po chwili Nina może przyjrzeć się drzwiom wyposażonym w żelazną obręcz. Przy jej pomocy otwiera je i wchodzi do czegoś w rodzaju piwnicy. Jej uwagę zwraca wielka beczka po lewej oraz usytuowane we wnęce na prawo od niej kamienne tarcze (zbliżenie), stanowiące niewątpliwie część jakiegoś mechanizmu.

Tarcz jest trzy, dookoła każdej z nich widnieją cyfry od II do VII. W miejscu cyfry I na każdej tarczy znajduje się otwór. Przyciski (trzy) pod tarczami obracają je, przy czym: przycisk po lewej obraca tylko tarczę lewą, przycisk środkowy - tarczę lewą i środkową, a przycisk po prawej wszystkie trzy. Zadanie polega na takim ustawieniu wszystkich tarcz, by wycięte na nich otwory pokryły się. Oczywiście muszą się one znaleźć w miejscu, w którym wszystkie trzy tarcze nakładają się na siebie.

Najprościej zacząć od trzeciego przycisku, ponieważ obraca on wszystkie tarcze i użyty jako ostatni popsułby wypracowany dotychczas układ. Zatem Nina wciska prawy przycisk tyle razy (5x), by w miejscu wspólnym dla wszystkich tarcz ustawić otwór tarczy prawej (w górnej części tegoż miejsca wspólnego). Następnie naciska przycisk środkowy (1x), a ponieważ otwór drugiej tarczy, trafiwszy w obręb pola wspólnego dla wszystkich tarcz, staje się niewidoczny (zasłania go tarcza pierwsza) - tarczę środkową należy ustawiać, kierując się położeniem cyfry V (przeciwległej dla otworu) - ma ona znaleźć się na samej górze. I wreszcie Nina naciska przycisk lewy (4x), obracając pierwszą tarczę - w tym przypadku trudno przeoczyć moment, kiedy jej otwór pokryje się z otworami pozostałych tarcz. (W razie niepowodzenia - przycisk na dole mechanizmu resetuje układankę, przywracając położenie tarcz do pozycji wyjściowej.)

Kiedy trzy otwory nakładają się na siebie, za tarczami ujawnia się skrytka, z której dziewczyna zabiera złoty pierścień . Z nim kieruje się ku beczce i przygląda zamykającej ją drewnianej płycie (zbliżenie). Płytę pokrywają przyciski z literami, a po lewej znajduje się wgłębienie, do którego Nina wkłada pierścień. W tym momencie schowane dotychczas przyciski wyskakują i zapewne należałoby wcisnąć je w jakiejś kolejności, ale dziewczyna nie ma pojęcia w jakiej. Tu z pomocą przychodzi jej David, który wreszcie odczytał napis z plakietki pod figurą świętego. To Austrebert von Rouen, arcybiskup, o którym wspominało nagranie z tablicy informacyjnej.

A zatem przyciski na tablicy należy wcisnąć w takiej kolejności, by utworzyły imię arcybiskupa: AUSTREBERT. Jednak istotne są też "łącza" pomiędzy przyciskami (nie od każdego można przejść do każdego), niewidoczne na tablicy, natomiast ujawnione na szkicu dołączonym do listu Elise. Wsparłszy się nim, Nina naciska przyciski w prawidłowy sposób (fotka powyżej, możliwe 2 rozwiązania - od E oznaczonego 6 można przejść do B oznaczonego 7 lub 7a). W kolejnej skrytce (w beczce) znajduje list z XVII wieku napisany przez zakonnika Bernarda do kardynała Coubertina w Paryżu oraz parę specyficznie podziurawionych skórzanych masek. Po przeczytaniu owego listu Nina i David postanawiają udać się do Paryża, w nadziei, że wspomniane przez Bernarda plany Zandony, do odszyfrowania których niezbędne są znalezione przez nich maski, nadal spoczywają w tajnym schowku w dawnej posiadłości kardynała.