Wybór postaci, regionu i okresu - Książę dzielnicowy (Duke) | Informacje Podstawowe poradnik Crusader Kings II
Ostatnia aktualizacja: 1 sierpnia 2016
Książę dzielnicowy (Duke)
Duke to postać dysponująca domeną złożoną z kilku hrabstw, które razem nazywa się duchy (dzielnica/księstwo). Nie istnieje żaden górny limit posiadanych księstw, bowiem nie liczą się one do demesne size (rozmiaru włości - patrz: Podstawy: Zasoby), a tym samym nie przeszkadzają w skutecznym zarządzaniu państwem. Większość książąt dzielnicowych jest podporządkowana jakiemuś monarsze, jednak zwykle nie jest to zbyt dużym problemem. Mimo braku suwerenności można bowiem prowadzić całkiem szeroką politykę zagraniczną, a co więcej - w wielu sytuacjach liczyć na pomoc swego władcy. Zakres kompetencji księcia dzielnicowego jest całkiem spory - może on głosować jako elektor, prowadzić samodzielne wojny, swobodnie dysponować swoim majątkiem, a nawet wypowiadać swemu suwerenowi posłuszeństwo, tym samym wybijając się na niepodległość.
Polityka wewnętrzna nie stanowi jeszcze na tym poziomie zbyt dużego wyzwania, ale z pewnością jest bardziej skomplikowana, niż w przypadku grania hrabią. Władca księstwa musi dbać o zaufanie swoich podwładnych - bez nich jest zupełnie nikim. Władzę może sprawować tylko dzięki podległym sobie hrabiom, burmistrzom, biskupom etc. - bez nich byłby pozbawiony nie tylko wojska, ale i pieniędzy (jedynie hrabstwa generują odczuwalną ich ilość). Zachowanie spokoju w państwie jest więc bardzo ważnym elementem rozgrywki.
Jako, że książęta dzielnicowi są ważnymi figurami, łatwo jest im kumulować władzę - czy to poprzez mariaże, czy też z użyciem siły. Zachowanie równowagi pomiędzy polityką wewnętrzną i zewnętrzna to w zasadzie klucz do sukcesu - jeśli gracz zapewni sobie spokój w państwie, będzie mógł liczyć na łatwe powiększenie swojej domeny. Wielkim plusem zabawy księciem jest "ubezpieczenie" w postaci zwierzchniego suwerena - w przypadku katastrofalnych klęsk na froncie, zwykle można liczyć na jego wstawiennictwo (król zajmuje się również rebeliantami, przez co nie trzeba się nimi zbytnio przejmować). Z drugiej strony jednak, jeśli stosunki z koronowaną głową nie układają się zbyt dobrze, trzeba liczyć się z tym, że prędzej czy później doprowadzi to do wojny lub skrytobójstwa. Minusem jest również to, że suweren może w każdej chwili zwerbować część należących do księcia oddziałów i wykorzystać je do swoich celów. Gracz nie ma na to żadnego wpływu, bowiem ilość przejętych wojsk zależy od wskaźnika sympatii między postaciami (wartość liczbowa widniejąca obok portretu postaci) oraz istniejącego prawa. O tym, jak prawidłowo sobie z tym wszystkim poradzić, napisano w rozdziale Droga na szczyt: Książe dzielnicowy.
Książęta dla początkujących:
Francuscy, Polscy, z Galicji i Skandynawii.
Książęta dla zaawansowanych:
Niemieccy, z wschodniej Europy, Włoch, wysp brytyjskich i Bałkanów.
Książęta dla ekspertów:
Hiszpańscy, z południowych Włoch i Bizancjum.